Necia wou haar hoorn uit Orsons nek trekken, maar dat ging niet zonder kracht. Voorzichtig duwde ze met een hoef in Orsons rug. Ze wou hem niet dood hebben. Na wat gemompel is het Necia gelukt. Ze tilde haar hoofd op en hoorde de vraag, waardoor ze even moest lachen. "Ik kan met mijn krachten andere vormen aannemen, maar voorwerpen of wezens geheel wegtoveren... Dat heb ik geen enkele eenhoorn zien doen."
Necia keek Raphaël een beetje getreurd aan. "Ik weet niet hoe waardevol jouw penselen zijn, maar je mag de haren uit mijn staart gebruiken voor een nieuwe."

"Nee," zegt Raphaël. "Ik ga eerst proberen om dat penseel te repareren, en als dat niet lukt...maak ik een nieuwe en gebruik ik het materiaal wat ik altijd al gebruikt heb. Ik houd er niet van om opeens ander spul te moeten gebruiken, hoe waardevol het ook mag zijn. Maar toch bedankt voor het aanbod."
"Je kan mijn haar ook gebruiken," zegt Aylin. "Vast veel mooier dan dat eenhoornhaar."
"Vast niet," zegt Raphaël. "Kom...ik wil hier weg. Even bijkomen."
"En mijn portret dan?" vraagt Roland.
"Oh ja, dat moet ook nog...," zucht Raphaël. "Vind je het heel erg als ik het verschuif naar morgen? Ik moet even m'n hoofd weer op orde krijgen." Roland gaat akkoord. Raphaël pakt zijn spullen bij elkaar.
"Oh ja," vraagt hij. "Is er iemand die weet wat Lut Gholein betekent? Ik vond een briefje met die tekst in mijn Codex en kon me niet herinneren hoe dat daar is gekomen." Raphaël pakt het briefje uit zijn tas en zwaait ermee in de lucht. Hij krijgt echter geen antwoord.
"Dan niet," zegt hij. "Het zal vast niet belangrijk zijn. Anders had ik me het wel herinnerd." Hij verfrommelt het briefje en gooit het in een bak.
"Kom, Aylin. We gaan," zegt hij.

Necia keek naar de vrouw. Ze zag eruit zoals Orson. Zij moest ook een Dracon zijn. Necia liep naar haar toe en snuffelde aan haar haar. Vervolgens liep ze cirkels om haar heen en nam alles in zich op. Af en toe raakte de hoorn haar aan, dat nog een beetje vies was van Orson.

"Nou, wat een aandacht krijg ik opeens," zegt Aylin. Ze aait de eenhoorn een keer over haar rug.
"Kan ik tenminste terecht een keer zeggen dat ik een eenhoorn heb aangeraakt," zegt ze. "Raphaël, waarom aai jij de eenhoorn niet een keer?"
"Niet nodig," mompelt Raphaël. "Kom, we gaan."
"Oké," zegt Aylin. Samen met Raphaël verlaten ze de troonzaal. Bij de deur zien ze drie personen zitten. Een van hen ligt op een draagbaar. Aylin kijkt er even naar.
"Wie is dat?" vraagt ze.
"Niet belangrijk," zegt Raphaël.
"Inderdaad, waarom bemoei ik me er mee," zegt Aylin. Raphaël houdt zijn ezel wat beter vast en loopt samen met Aylin terug naar zijn woning.

Nog voor dat Raphaël de troonzaal had verlaten draaide Linctus zich tot Madarian. "Heb ik me het ingebeeld of vroeg de rare snuiterd in de troonzaal naar Luth Gholein?" Linctus kijkt de vreemde kwast wantrouwend aan. "Niemand leek zich hier nog Luth Gholein te herinneren en opeens heeft hij het er over. Misschien is hij iets kwaads in het zin." Linctus wordt weer herinnerd aan de belangrijke zaken als Larzuk weer begon te mompelen. Linctus sleept Larzuk samen met Madarian de troonzaal in.

"Heb ik me het ingebeeld of vroeg de rare snuiterd in de troonzaal naar Luth Gholein?" vraagt Linctus. Madarian knikt één keertje bevestigend. "Hebben we Larzuk bij bewustzijn nodig?" Samen slepen Madarian en Linctus Larzuk de troonzaal in. Na het sleepwerk buigt Madarian voorover en zegt: "Goedendag Uwe Majesteit." Voor de rest laat hij het woord aan Linctus, terwijl hij Larzuk goed in de gaten houdt.

Orson is inmiddels stevig in de boeien geslagen en naar de kerker gebracht, op het moment dat Madarian en Linctus de troonzaal in lopen.

Raphaël en Aylin bereiken hun woning.
"Eerst maar even wat in m'n Codex schrijven," mompelt Raphaël. Hij neemt zijn spullen mee het atelier in, zet ze tegen een muur en haalt zijn Codex te voorschijn. Hij pakt een schrijfveer, een pot inkt en begint wat op te schrijven:
Dag is net begonnen en ben het nu al weer zat. Confrontatie met een valse diplomaat, Orson genaamd, uit Draconia. Is geveld door een eenhoorn die kan praten. Raphaël stopt met schrijven, kijkt voor zich uit en denkt even na. Vervolgens schrijft hij verder:
Verdraaid, nu ik erover nadenk...die eenhoorn kon praten? Ach ja, zo maak ik nog eens wat mee. Gelukkig zijn we er ongeschonden vanaf gekomen. Ik heb trek.
Hij laat de inkt even opdrogen en bergt vervolgens zijn boek weer op. Zodra hij de woonkamer in loopt, ziet hij dat Aylin wat eten klaar heeft gezet.
"Ja, daar ben ik wel even aan toe," zegt hij. Hij gaat naast haar zitten op de bank en zakt onderuit.
"Als de ochtend al zo verloopt, hoe gaat de rest van de dag er dan uit zien?" verzucht hij.
"Zo lang we hier blijven zal er vast niks gebeuren," zegt Aylin.
"Laten we dat maar hopen," zegt Raphaël.

Aìlérùn stormde de troonzaal binnen.
"Ik voelde hier een krachtig, kwaad aura, waar is die persoon?" vroeg hij.

Necia keek verbaasd op. "Maak je niet zo druk, riddertje. Het is al over.", zei ze nonchalant. Ik zou Meester niet moeten napraten...
Ze keek de troonzaal rond en merkte op hoe machtig groot deze was. De architecteur van de zaal was zo dat het enorm leek en jou een gevoel gaf van onderdanigheid. Dat vond Necia niet fijn. Ze hield er niet van om voor iemand te buigen. Iedereen is gelijk en er zijn geen meerderen.
Necia wreef met haar snoet over haar rug en ving de geur van de Dracon op. Haar geaai was fijn en ze had iets. Necia wist niet wat, maar het trok haar aan.
Ze rook aan de grond en tilde weer haar hoofd op. Bedachtzaam liep ze naar waar de man en de Dracon heen gingen. Ze negeerde Linctus, zijn student en Larzuk. Het was slecht van haar om dat te doen, aangezien ze samen met hun had gevochten, maar Necia móest die Dracon opzoeken.

Na een paar keer verkeerd te hebben gelopen en tegen wachters, die trouwens hele aparte mensen zijn, te zijn aangelopen voelde Necia weer wat. Datgene wat ze ook bij de Dracon voelde. Ze moest dus ergens zijn.
Necia liep een paar deuren voorbij en voelde bij één deur een steek in haar borst. Haar hart begon sneller het bloed rond te pompen, wat Necia een warm gevoel gaf. Ze rook aan de deur, waardoor haar hoorn er per ongeluk hard tegen aanstoot. Geschrokken doet Necia een stap achteruit.

"Dit is de onruststoker die al eerder een aanval had gepleegd in de stad." Begon Linctus "Dit is een van de pionnen van het duister waar ik u voor heb gewaarschuwd. Graag zo ik een van uw sterkste cellen in gebruik willen nemen om deze persoon te ondervragen. Er kan namelijk belangrijke informatie gewonnen worden." Linctus zag dat de koning twijfelde. "Waarom zou ik jou in onze cellen laten? Wie zegt dat jij niet samenspant en dit gebruikt om bij de gevoelige plaatsen komt van deze stad. Wie zegt dat deze persoon niet wil ontsnappen en de andere gevangenen meeneemt. Ik vind het veel te riskant." Linctus schud zijn hoofd. "Als Larzuk ontsnapt dan zal ik niet stoppen tot hij gepakt en gedood is. Ik zal hem geen tweede keer laten ontsnappen." De koning kijkt naar zijn adviseur en ziet dat die goedkeurend knikt. "Vooruit volg Hared maar naar de cel." De koning hoopte dat hij geen inschattingsfout had gemaakt.

"Wat was dat?" vraagt Raphaël. Aylin snuffelt wat in de lucht.
"Er stootte iets tegen de deur volgens mij," zegt ze. Raphaël staat op en loopt naar de deur.
"Ik kijk wel even," mompelt hij. Hij opent de deur en ziet de eenhoorn voor zich staan. Raphaël schrikt zich een ongeluk en durft geen stap meer te zetten.
"Wie is het?" vraagt Aylin.
"P...p...p..aard," stamelt Raphaël.
"Staat er een paard in de gang?" vraagt Aylin. "Dat moet ik zien."
Aylin pakt Raphaël beet, schuift hem wat aan de kant en gaat zelf in de deuropening staan.
"Eenhoorn!" zegt ze. "Raphaël, dat is geen paard."
"Maar wat komt dat beest hier doen?" vraagt Raphaël, die weer wat tot rust is gekomen.
"Goeie vraag," zegt Aylin. "Eenhoorn, wat kom je hier doen?"

Boos snoof ze naar de man. Necie hield er niet van om paard genoemd te worden. Ze was een eenhoorn, een puur en nobel ras.
Necia spitste haar oren toen ze de stem van de Dracon hoorde. Niet lang daarna zag ze haar zelfs voor zich staan. "Eenhoorn!", zei ze. "Raphaël, dat is geen paard."
"Maar wat komt dat beest hier doen?" vroeg de man, die schijnbaar de naam Raphaël droeg.
"Goeie vraag," zei de Dracon. "Eenhoorn, wat kom je hier doen?"
Necia negeerde de vraag, want zelf wist ze ook niet waarom ze hier kwam. Ze hinnikte zachtjes en duwde haar snuit in de handen van de Dracon.

Aylin aait zachtjes over de snuit van de eenhoorn.
"Oh," zegt ze. "Ik moet m'n nagels weer even vijlen denk ik. Straks prik ik er nog iemand mee. Raphaël? Mag de eenhoorn even binnenkomen?"
"Wat denk je zelf!" moppert Raphaël. "Ik wil géén wilde beesten in mijn huis."
"Da's fraai," zegt Aylin. "Dan mag ik dus ook niet meer hier zijn."
"Jij bent een eenmalige uitzondering," zegt Raphaël, waarna hij z'n atelier in gaat om z'n tekenspullen te zoeken.
"Waarschijnlijk gaat hij je zo vragen of hij je mag tekenen," zegt Aylin tegen de eenhoorn.
"Heel veel decoraties die her en der zijn aangebracht zijn gemaakt door zijn familie en uiteraard door hem zelf. Raphaël behoort tot een beroemde kunstenaarsfamilie, die al generaties lang in de stad woont. Volgens mij ben je op weg hier naartoe langs de Magiërs van Vroeger gekomen, een mooi en groot fresco waar Raphaël ontzettend trots op is. Nou goed...heb je een naam, eenhoorn?"

"Betekent het dat een kunstenaar zich niet als een heer hoeft te gedragen?", zei Necia ietswat geërgerd. Ik ben geen beest.. Ik ben een eenhoorn en ik beheers bijna elke taal. Zie dat eens een wildbeest doen..
"Mijn naam is Necia, in jullie taal de Vurige." Ze zuchtte diep en genoot van het geaai. Wat konden handen zulke mooie dingen zijn.

"Neem 't hem niet kwalijk," zegt Aylin. "Ik weet zeker dat hij 't niet zo bedoeld had. Hij gaat dat vanzelf wel inzien. Nou, daarnet zei je dat je van gedaante kan verwisselen. Misschien kun je je in iets veranderen wat Raphaël wel in z'n huis accepteert?"
Raphaël heeft intussen een tekenboek gepakt en een stel potloden, en is de woonkamer weer ingelopen.
"Kom nou, zo erg is die eenhoorn toch niet om in huis te hebben? Ze past hier prima in de kamer," zegt Aylin tegen hem. "En ga nou niet moeilijk doen over je regels. In die twee jaar dat wij al hier samen wonen heb je al met heel wat van je regels gebroken. Als ik jou vergelijk met twee jaar geleden ben je er heel erg op vooruit gegaan."
Raphaël moet even nadenken maar geeft haar uiteindelijk toch gelijk.
"Ja," zegt hij. "Als ik de regels in Codex 1 nog eens teruglees kan ik niet geloven dat ik dat ooit bedacht heb voor mezelf. Vooruit dan maar, laat de eenhoorn maar binnenkomen. Ze kan d'r hoeven afvegen op de mat."
"Kijk, was dat nou zo moeilijk?" zegt Aylin. Ze gaat aan de kant en laat de eenhoorn naar binnen.
"Eenhoorn in huis. Waar gaat dit eindigen? Een privé-griffioenfokkerij?" zegt Raphaël tegen zichzelf.

Linctus liep de kerkers in. Larzuk was langzaam aan het bijkomen en sjokte met zijn handen vanstgebonden mee. In de donkere kerkers zat allerlei uitschot. Veel van de buitenwijk gokte Linctus. Aan het eind van de gang was een granieten deur ingezet met rune en andere symbolen. Linctus glimlachte er was duidelijk te zien dat Ormus zelf nog iets op de deur had gekrabbeld. Achter een spreuk in rune stond namelijk nog iets in rune geschreven. “Dat het stralend licht van Luth gholein de duisternis mag verjagen.” Mompelde Linctus terwijl hij de geheime boodschap oplas. Ormas had wel vaker dergelijke boodschappen verstopt in de hoop om Luth Gholein niet in de vergetelheid te laten raken. Linctus gooide Larzuk de cel in. “Nou wie wil er mee proberen antwoorden uit dit geval krijgen?” Vroeg Linctus terwijl hij Larzuk zag opkrabbelen. “Wat?Wie?Hoe?.” Begon Larzuk waarmee het duidelijk was dat hij snel aanspreekbaar zou zijn.

Sybil loopt naar de elf toe en stelt hem gerust.
"Het is al opgelost," zegt ze. "Linctus heeft hem naar een speciale cel gebracht. Hoe heet jij eigenlijk, en waar kom je vandaan?"

Madarian: "Wat voor informatie wil je, en hoe erg mag hij toegetakeld worden?" Hij denkt aan meerdere methoden. Hij begint op te sommen wat voor methodes hij zou kunnen gebruiken: "Een speciaal gif wat personen confronteert met hun diepste angsten, de duizend sneetjes methode natuurlijk met een flinke lading zout, verdrinking simuleren..."

“Volgens mij gooi jij ondervragen en martelen door elkaar.” Begon Linctus tegen Madarian. Toen keek Linctus weer naar Larzuk. “Misschien is het echter de enige manier om hem aan het praten te krijgen. Ik wil graag informatie over het leger van het duister. Over hun plannen, hun locatie, hun doel en waarom Luth Gholein vernietigd moest worden. Graag zou ik willen weten waarom de andere steden veranderd zijn in werkkampen. Waarom de gebouwen van veroverde steden nog gewoon mochten blijven staan en waarom Luth Gholein met de grond gelijk werd gemaak.” Linctus dacht terug aan dat hij de plaats nog bezocht had waar de guild had gestaan. Niets was er van over. Er stonden zelfs personen te waken bij de plek. Nadat Linctus zijn laatste leerling was verloren was hij terug gegaan naar Luth Gholein om daar zijn dood tegemoet te gaan. Te vechten om de bezetting van de Guild. Maar ze hadden hem dat afgenomen. Er was niets meer om te bezetten. Maar Larzuk moest antwoorden hebben. En hoe dan ook, Linctus zou zorgen dat die antwoorden eruit kwamen. Achter de drie sloot Hared de deur. Hij had besloten dat dit een aangelegenheid was waar hij zich buiten hield.

Ylaya zit op een boomstam en is druk bezig met haar herstelwerkzaamheden. Ondertussen vervloekt ze alles en iedereen die verantwoordelijk was of kon zijn voor de verwoesting. Ze staat op en begint wat spreuken op te zeggen en wat vloeistof overal rond te strooien.
"Sta op, kinderen van de aarde!" Meteen beginnen planten terug te groeien en wordt de bodem weer bedekt met mos, gras en nieuwe boompjes.

Moet je haar nou zien. Weer druk bezig met het bos. Altijd maar druk bezig met het bos.

En waarom? Omdat dat uitschot weer zonodig moest vechten. Ik had ze meteen een kopje kleiner moeten maken. Ik heb ze een kans teveel gegeven.

Misschien, misschien niet. Maar nu kunnen we er toch niks meer aan doen. Wij zitten hier, en wat daar beneden afspeelt is onze zorg niet meer. Wees blij, suikertje, wij zitten hier goed. Laat die arme stakkers daar beneden zichzelf maar lekker naar de verdoemenis helpen.

Nou, niet iedereen daar beneden verdient zo'n lot. Ik heb veel aan sommigen te danken, dat weet je best.

Larzuk: "Locatie? Overal. Doel? Eén groot rijk die de hele wereld beheerst. Leger? Groter dan je denkt. Waarom Luth Gholein vernietigd moest worden? Waarom niet? Ze stonden in de weg. En dat is nu bijna opgelost. Alleen jij bent over, Linctus."

"Ik? Ik ben Aìlérùn. Ik woon hier in de Zilvertoren. Ik ben eigenlijk een Draak, maar ik . . . ben nogal gegroeid," kreeg Sybil als antwoord.

"Jij, een draak?" vraagt Awyllin. "Dat is...apart. Als je denkt dat je hier past in de troonzaal mag je het wel eens laten zien. Op voorwaarde natuurlijk dat je niet alles gaat slopen, dat zou zo zonde zijn van onze spullen."
Roland denkt even diep na.
"Volgens mij hebben we dat eerder gezien," zegt hij. "Dat iemand eigenlijk een draak is maar wel een andere vorm kan aannemen."
"Volgens mij niet hoor," zegt Sybil. "Ik weet er in ieder geval niks van."
"Het zal wel," zegt Roland. "Oké, Ailerun. Laat je ware zelf zien. We zijn benieuwd."

"Oké," antwoordde Aìlérùn zenuwachtig.
"Je kunt het, kleintje," klonk de stem van Aúnùnná in zijn hoofd, vlak voordat hij in een Draak veranderde.