Ergens in het kasteel kraait een haan. Raphaël gaat overeind zitten en moppert.
"Ik dacht dat hij dat beest al lang in de pan had gedaan!" Aylin ligt nog te slapen en mompelt wat terwijl ze richting Raphaël graait met een arm. Raphaël loopt naar een washokje, frist zich op en besluit om deze dag wat nettere kleren aan te doen.
"Ga ik me dus uitkleden en opnieuw aankleden terwijl ik slechts een paar meter van Aylin verwijderd ben," mompelt hij. Zo snel als hij kan pakt hij een nieuw setje kleren uit zijn kast, doet zijn slaapkleding uit en kleedt hij zich opnieuw aan.
"Gelukt," zegt hij. Hij laat Aylin liggen en loopt naar zijn atelier om de spullen bij elkaar te zoeken en om te kijken of alles nog hetzelfde is als gisteren.
"Hm ja, klopt nog," mompelt hij terwijl hij zijn tasje nakijkt. Ook het briefje zit nog in de tas.
"Wat zou dit toch betekenen?" vraagt hij. Vanuit de slaapkamer hoort hij het geluid van een ontwakende Aylin, gevolgd door de vraag "schat, waar ben je?"
Raphaël kijkt wat onzeker heen en weer en besluit om zijn spul alvast bij de deur van zijn woning te zetten.
"Ah, daar ben je," zegt Aylin. "Ik miste je al."
"Dat jij die haan niet gehoord hebt," zegt Raphaël. "Ik ben alvast wat aan het klaarzetten."
"Dat zie ik," zegt Aylin. Ze omhelst Raphaël stevig.
"Oef, kijk uit, straks blesseer je me nog," zegt Raphaël.
"Onzin," zegt Aylin. Ze snuffelt wat aan zijn kleren.
"Laat je me los?" vraagt Raphaël.
"Nou...misschien," zegt Aylin. Ze kust hem en laat hem vervolgens los. Ze loopt naar het balkon en opent de schuifdeuren. Juist op dat moment klinkt het geschal van een hoorn. Aylin schrikt en houdt zich angstig vast aan de balustrade.
"Nee," fluistert ze. "Nee!" Raphaël komt bij haar staan.
"Wat is er?" vraagt hij ongerust.
"Die hoorn...dat is...nee!" stamelt Aylin. Ze pakt Raphaëls hand beet en knijpt er wat in.
"Dat is Orson. Waarschijnlijk heeft hij een paar wachten met zich mee genomen. Het geluid van die hoorn herken ik uit duizenden. Hij is hier, voor...mij," zegt Aylin.
"Jou?"
"Orson is ook een Dracon, eerste zoon van de graaf van Thalon en een van de sterkste krijgers van ons land. Hij heeft al vaak geprobeerd om mij voor zich te winnen, maar nooit met succes. Ik haat hem! Hij is barbaars, onbeschoft en een tiran. En nu heeft hij mij gevonden...," Aylin probeert zich achter Raphaël te verstoppen.
"Ik weet niet hoe hij weet dat ik hier zit, maar wat wel zeker is, is dat ik niet veilig meer ben," jammert ze.
"Hij moet geen toegang krijgen tot de stad," zegt Raphaël. "Kom mee, we gaan nu naar de troonzaal!"

Voor haar landde er een Elf. Onnozel keek Necia naar boven, alsof er nog meer Elfen uit de lucht zou vallen. Ze keek de Elf weer aan. "Goedendag, Elf.", zei Necia zachtjes en liep om hem heen.
Net toen ze rustig door de stad wou wandelen, klonk het geschal van een hoorn. Necia schudde eventjes met haar hoofd om zich af te zonderen van het geluid. Ze hield niet van luide klanken. Dat gaat vaak met gevaar.
Necia liep weer door. Ze herinnert zich deze weg. Ze had het al een paar keer gelopen, maar ze was vergeten naar wat deze weg haar zou breng. De mensen die op waren in de vroege ochtend, hadden niet veel aandacht voor Necia. Slechts enkele kinderen zagen Necia lopen en riepen enthousiast naar haar.

Na ongeveer een kwartier lopen stuitte Necia op iets. "Dit... ken ik.", fluisterde ze. Ze keek omhoog en zag een balkon.

"Neem je wel even je spullen mee?" vraagt Aylin. Raphaël was de woning al uitgelopen en komt snel even terug om zijn spullen te pakken.
"Tas, ezel, check, ok. Gaan!" zegt hij.
Toch handig, zo'n opvouwbare ezel. Aylin doet de balkondeuren dicht, sluit de woning af en volgt Raphaël.
"O help, o help, o help," mompelt ze de hele tijd.
"Geen zorgen, we verzinnen wel iets," zegt Raphaël. Ze bereiken de troonzaal, worden binnengelaten en zien dat er halsoverkop allerlei voorbereidingen worden getroffen.
"Ze...weten ervan?" vraagt Aylin.
"Ah, Raphaël. Goed dat je er bent. Ik ben zover hoor," zegt Roland. Raphaël zet zijn spullen neer.
"Nu niet," zegt hij. "Verwachten jullie soms bezoek?"
"Nee," zegt Awyllin. "Maar ik weet wel al wie er voor de poort staat, en hij is gewoon welkom in deze stad. Hij wordt als het goed is op dit moment de stad binnengelaten."
"Stuur hem alsjeblieft weg," smeekt Aylin. "Als hij weet dat ik hier rondloop ben ik niet meer veilig!"
"Omdat?" vraagt Sybil.
"Omdat hij er alles aan zal doen om me te krijgen. Hij heeft al diverse keren wat geprobeerd, en hij gaat steeds verder. Orson is een tiran van het ergste soort. Hij zorgt er altijd, het liefst hardhandig, voor dat hij z'n zin krijgt," zegt Aylin.
"Dat is jullie geschil. Als jij de enige reden van zijn bezoek bent dan zal ik hem proberen te overtuigen. Ik ben hoe dan ook verheugd met zijn komst, want ik was al van plan om de banden tussen ons land en dat van jullie te halen. We hebben al te lang geen contact meer gehad," zegt Awyllin.
"Mijn geschil," moppert Aylin. "Ach ja, waarom zou je je ook druk maken over mij? Goed, ik ben dus dood. Morsood. Raphaël...bescherm me!" Ze omhelst hem stevig en rilt van angst.
"Je weet dat ik totaal waardeloos ben in een fysieke confrontatie, hè?," zegt Raphaël.
"Ik ben niet getraind om soldaatje te worden. Ik ben maar een kunstenaar. Mijn wapens zijn m'n geest en mijn penseel. En daarmee red ik het niet tegen Orson." Opnieuw klinkt het geluid van de hoorn. Aylin verstijfd bij het geluid ervan en houdt Raphaël nog steviger vast.

Linctus hoorde een hoorn klinken door de stad. "Dat klinkt niet als het duister of als de stadswachten." Linctus stond op en keek uit het raam van de kamer. "Hopelijk kunnen wij op audiencie voordat het bezoek bij het kasteel is. We moeten jou namelijk nog in de cel krijgen." Linctus had de hele nacht door tegen de bewusteloze Larzuk gepraat. Op een of andere manier zag hij Larzuk nog steeds als een student zoekende naar iets. Al moest Linctus bekennen dat Larzuk nu iets duisters was geworden. Iets wat hem en iedereen om hem heen kwaad kon aandoen als het de kans kreeg. Linctus wekte Madarian die eindelijk goede nachtrust had gepakt na verlost te zijn van het schuldgevoel. "Kom op Madarian, wij moeten zo snel mogelijk naar het kasteel." Snel stonden de drie buiten. Larzuk was weer op de draagbaar geplaats en vluchtig keken ze om zich heen of ze de eenhoorn zagen. Wellicht wilde ze ook bij de aflevering van Larzuk zijn. Ze had namelijk wel dapper mee gevochten om Larzuk te overwinnen.

Nadat de eenhoorn was weggelopen, bleef Aìlérùn nog even staan. Plots klonk er echter een hoorn. Hij zuchtte, en bromde halfluid: "Daar gaan we weer . . . "
Hij veranderde in een Draak, vloog op, en zag een eenling bij de poort. "Laten we dat maar eens gaan onderzoeken," mompelde hij.

"Is hij inderdaad in z'n eentje?" vraagt Raphaël.
"Dat lijkt er wel op," zegt Awyllin.
"Dat is gek," mompelt Aylin, terwijl ze Raphaël nog steeds vasthoudt. "Ik dacht dat ie altijd met een paar maten van 'm reisde. Kennelijk niet dus. Of die zijn al in de stad."
"Er is nergens een andere Dracon gesignaleerd, dus dat zal niet het geval zijn," zegt Roland.
"Scheelt weer," zegt Raphaël. Hij probeert Aylin wat te kalmeren.
"Ik ga mezelf verdedigen, al is het het laatste wat ik doe!" zegt ze.
"Sst, rustig nou," fluistert Raphaël.
Awyllin staat op. "Hoe lang is het ook alweer geleden dat je hier kwam?" vraagt ze.
"Twee jaar," zegt Aylin. "En hij is echt niet veranderd hoor!"
"Dat weet je niet," zegt Awyllin.
"Ik geloof er niks van," fluistert Aylin zachtjes.

Hared is richting de poort gestuurd om Orson tegemoet te komen. Orson is inmiddels de stad binnengelaten en is op weg naar de Zuidpoort. Hared komt hem tegemoet, en tegelijk ziet hij Ailerun overvliegen. Ook Orson heeft het gezien.
"Nou," begint hij, "kennelijk ben ik niet zo heel erg in de minderheid hier."
"Blijkbaar," zegt Hared. "Ehm, goed. Als u mij wil volgen...,"
"Ik weet heus wel waar ik heen ga, gast!" bromt Orson.
"Ja, maar ik...formaliteiten en zo, weet je..." stamelt Hared ietwat nerveus.
"Nou vooruit dan. Ik ga lekker slaafs achter je aan, word je daar blij van?" zegt Orson spottend.
"Heel erg. En héla, andere draak! Donder op en ga terug naar je toren, dit zijn jouw zaken niet! Bemoei je niet met onze gast!" roept Hared tegen Ailerun.
"Normaal gesproken ben ik degene die zoiets roept," zegt Orson kalm. Hared's paard wordt wat nerveus.
"Stom beest," mompelt hij. "Kom, laten we verder gaan." Orson knikt en samen begeven ze zich richting het kasteel.
"Nog even dit," zegt Orson. "Ik ben niet 'andere draak'. Er is een verschil tussen een draak en een Dracon."
"Je meent het," zegt Hared. "Voor mij is er geen verschil."
"En je harnas ziet er niet uit," zegt Orson spottend.
"Nou? Dat van jou wel zeker!" zegt Hared ietwat aangebrand.
"Altijd. Zelf gemaakt, weet je? En dit zwaard ook," zegt Orson waarna hij z'n zwaard tevoorschijn haalt.
"Opschepper," mompelt Hared.
"Wat nou? Kun je er niet tegen dat ik een mooiere heb? En kijk maar uit met wat je zegt, ik ben wel een kop groter en ik kan je zo opvouwen en meenemen als bagage," zegt Orson. Hared besluit om maar niets meer te zeggen en zwijgend vervolgen ze hun weg naar het kasteel.

"Kom op Madarian, wij moeten zo snel mogelijk naar het kasteel." klonk het. Madarian wordt wakker en doet z'n ogen open. Weer licht! Het duurt even voordat z'n ogen daar gewend aan zijn en doet een aantal dingen op de tast, terwijl hij meerdere keren gaapt en wakker probeert te worden. Vannacht heeft hij in z'n kleding geslapen, klaar voor gevecht, als het nodig mocht blijken. Larzuk ligt nog steeds, of weer, voor pampus. "Heb jij eigenlijk geslapen? We hadden toch afgespro...ho...hooken dat we om de beurt de wacht zouden houden? Ik kan me niet herinneren dat je me wakker gemaakt hebt." Hij rekt zicht nog even uit. Wat heeft hij toch heerlijk geslapen. Al snel zijn z'n ogen genoeg gewend aan het licht, om de weg te vinden, en staan ze buiten, klaar om naar het kasteel te gaan.

"We zijn getrouwd," zegt Aylin opeens. Ze laat Raphaël los en kijkt hem vragend aan. "We gaan gewoon doen alsof we getrouwd zijn!"
"En jij denkt dat dat gaat helpen?" vraagt Raphaël. "Volgens mij geeft 'm dat extra reden om mij uit te dagen. Nee, we gaan geen onwaarheden verkondigen. We zijn gewoon vrienden. Niet meer, niet minder."
"Alsof dat wat uitmaakt. Als jij ook maar één keer voor me opkomt gaat ie ook achter jou aan," zegt Aylin. "Mag ik iemands zwaard lenen?" Aylin krijgt meteen een zwaard van een wachter toegeworpen.
"Dank je," zegt ze. Ze bekijkt het zwaard en zwaait er wat mee.
"Verstop me," zegt ze tegen Raphaël. Ze legt het zwaard bij zijn spullen en slaat haar armen weer om hem heen.

"Zo, en wat voor rol vervul jij hier?" vraagt Orson aan Hared.
"Ik? Oh, ik ben kapitein van de koninklijke wacht, net als m'n broer, en mijn moeder is de koningin. Dus een beetje respect voor mij en mijn rang, aub," zegt Hared. "Ah, de Zuidpoort." Orson kijkt wat om zich heen en ruikt wat in de lucht.
"Eenhoorn?" vraagt hij.
"Ja," zegt Hared. "Sinds kort loopt er eentje rond in de stad."
"Interessant," zegt Orson. "De laatste eenhoorn die ik ben tegengekomen was volledig verwilderd. Maar wat had dat beest een stel mooie manen...ik heb ze allemaal afgesneden, nadat ik dat beest uiteraard had omgelegd. Mooie tijden, mooide tijden."
"Nee toch? Wat heb je met die manen gedaan?" vraagt Hared.
"Als troffee boven m'n bed gehangen," zegt Orson.

Het bekende geluid van hoeven wekte Necia op uit haar gedachtes. Haar hart maakte een sprongetje. Necia draaide zich om, maar was ietswat teleurgesteld.
Het was een paard. Een bereden paard. Ze kon voelen dat het paard nerveus was, misschien zelfs angstig.
Het waren aparte dieren. Ze lijken minder intelligent dan ze werkelijk zijn. Ze keuren veel goed en eisen nauwelijks wat voor hun diensten. Ze houden zich zelfs onbewust dom, om anderen een plezier te doen. Misschien ook voor hun zelf...'
Necia merkte op dat er een draakachtig wezen was. Ze hield haar hoofd schuin, terwijl ze toekeek hoe ze naderden.

"Je mag me nou wel loslaten," zegt Raphaël.
"Doe ik niet," zegt Aylin. Uiteindelijk laat ze hem toch weer los. Ze loopt wat nerveus heen en weer mompelt wat in zichzelf.
"Ach ja," zegt ze. "Ik word in ieder geval niet bont en blauw geslagen, want blauw ben ik al." Ze pakt het zwaard op en geeft het aan Raphaël.
"Houd vast," zegt ze. "Ik ben een dame in nood, en jij bent mijn dappere ridder. Strijd voor me, bescherm me, red me, doe iets!"
Raphaël pakt het zwaard beet.
"Donders, dat ding is zwaar," zegt hij. Hij legt het meteen terug bij z'n spullen.
"Dat ding is me veel te zwaar. Heb je niks anders?" vraagt hij. Aylin pakt het zwaard zelf weer op en leunt erop.
"Je moet echt eens leren vechten," zegt ze.
"Waarom? Ik ben een geboren kunstenaar, geen soldaat!" zegt Raphaël.
"En da's maar goed ook," zegt Aylin. Ze legt het zwaard neer en pakt Raphaëls handen beet.
"Oh," zegt ze. "Orson is minstens een kop groter dan jij." Raphaël voelt zich wat ongemakkelijk.
"En dat zeg je nu...," mompelt hij.
"Vrees niets," zegt Aylin. "Hij is dan ook een kop groter dan ik. Wij tweetjes zijn even lang. Of nee, ik ben iets kleiner, als je m'n twee hoorntjes niet meetelt. Maar mijn haar daarentegen is ongekend mooi." Ze schudt een keer met haar hoofd.
"Haar of manen, wat is het eigenlijk? En in welk opzicht is dat nu relevant?" vraagt Raphaël.
"In mijn geval denk ik dat je van haren mag spreken. Maar manen klinkt ook wel leuk," zegt Aylin. "En mijn haren zijn altijd relevant." Ze draaien zich allebei om naar de deuren van de troonzaal.
"Ieder moment nu," mompelt Raphaël.

De haastige voorbereidingen voor de komst van Orson zijn zo goed als gereed. Roland, Sybil en Daphne staan bij hun moeder en enkele wachten staan al klaar om een erehaag te vormen.
"Gelukkig ben ik in ieder geval netjes gekleed," zegt Raphaël. Aylin pakt zijn arm beet en gaat tegen hem aan staan.

"Jeuj, die gozer is verdwenen," zuchtte Aìlérùn. "Wacht eens even . . .
Misschien weet die eenhoorn wat!"
Al die tijd had hij onnadenkend rondgevlogen boven de buitenwijk. "Oei!" schrok hij op.

Hij vond de eenhoorn, veranderde in een Elf, landde voor haar, en begon te vragen. "Heb jij die nieuwe gezien? Waar is hij nu? Waar gaat hij heen?"

Aylin wrijft zenuwachtig met haar snuit tegen Raphaël's schouder.
"Waarom duurt zoiets nou altijd zo lang?" zegt ze. Een boodschapper komt de troonzaal binnen.
"Hared en Orson zijn inmiddels de Zuidpoort gepasseerd," zegt hij.

Geschrokken deed Necia een paar stappen achteruit. Ze keek naar boven om te zien of er nog meer kwamen. Toen ze zag dat de lucht helder was keek ze de Elf ietswat boos aan. "Waar kom jij toch vandaan?" Ze schudde even met haar hoofd en keek weer de verte in. "Ik weet niet waarom jij verwacht dat ik weet wie hier nieuw is, maar ik weet wel dat er iemand nadert. Ik vraag me af wie het is."
En waarom hij zijn eigen benen niet gebruikt..., dacht Necia boos.

Linctus wilde Larzuk zo snel mogelijk achter de trailies stoppen. Nog even en Larzuk zou langzaam bij zijn positieven komen. Gelukkig zou hij dan nog geen magie kunnen gebruiken, maar Linctus zou een veiliger gevoel hebben als Larzuk dan al achter de tralies zat. Linctus trok samen met Madarian Larzuk naar het kasteel toe. "Zeg Madarian" Begon Linctus "Je kunt ook proberen of je Larzuk naar het kasteel kunt laten toe zweven. Dat zou een goeie oefening zijn en wellicht een stuk makkelijker om de trappen op te komen." Linctus liet de draagbaar los en nam een houding aan. Linctus zwierde met zijn armen en eindigde met zijn handpalm naar boven. Linctus haalde zijn hand omhoog en Larzuk steeg iets van de grond. Linctus draaide zijn hand en Larzuk bewoog vooruit en achteruit. Linctus kon met simpele bewegingen van zijn hand nu Larzuk door de lucht verplaatsen. Linctus balde zijn vuist en Larzuk plofte weer op de grond. "Nu jij."

"Ik? Ik kom van de Zilvertoren," beantwoordde Aìlérùn de vraag van de Eenhoorn. "En waarom hij hier is . . ." "Dit Elf-zijn werkt beter dan ik dacht!" dacht hij. "Ze herkende me niet . . . "

Madarian probeerde uit wat Linctus deed, maar dat gaat minder subtiel. Larzuk wordt half de lucht in geworpen. De trap op gaat makkelijk, maar bovenaan komt Larzuk ruw in aanraking met de grond, waardoor Larzuk een beetje wakker begint te worden. "Oeps... " Linctus kon niet zien of Madarian het per ongeluk deed of expres. Erg vond Madarian het niet.

Tijdens het wachten denkt Raphaël terug aan het moment waarop hij Aylin ontmoette.

Op die bewuste dag zat hij rustig in zijn atelier te tekenen. Hij had de dag ervoor een kort verhaal gelezen en was bezig zijn favoriete scène na te tekenen. Ergens halverwege werd er op de deur van zijn woning geklopt. Raphaël liep kwaad naar de deur, omdat hij uit z'n concentratie was gehaald. Hij vroeg kortaf wie er geklopt had. Het bleek een wachter te zijn, die hem kwam vertellen dat de koningin hem wilde spreken. Raphaël riep dat hij bezig was en rust wilde, maar de wacht zei dat het dringend was. Daarop besloot hij om toch maar z'n spullen bij elkaar te pakken en naar de troonzaal te gaan, zich ondertussen afvragend wat er nou zo belangrijk kon zijn.
Hij werd de troonzaal binnengelaten en zag meteen dat er gasten waren: Aylin, en nog twee andere Dracons. Aylin draaide zich naar hem om en glimlachte. Raphaël voelde zich tegelijk ongemakkelijk, verbaasd en opgewekt. Zoiets had hij nog nooit gezien, en meteen kwamen talloze vragen bij hem op. De koningin vertelde vervolgens wie de gasten waren en wat ze kwamen doen. Ze zouden een dag blijven en hadden een slaapplek nodig. Raphaël bood per ongeluk aan om zijn woning beschikbaar te stellen. Meteen daarna vervloekte hij zichzelf voor die uitspraak. Aylin ging er echter op in, en de koningin prees zijn gastvrijheid.
Lichtelijk in paniek keerde Raphaël samen met Aylin terug naar zijn woning. De hele tijd dacht hij na over de vreemde die in ZIJN woning zou blijven slapen. Nooit had hij dat aan iemand aangeboden. ZIJN grond, ZIJN terrein...en met vrouwen kon hij al zo goed overweg...
De bank die hij in zijn woning had staan bleek niet te voldoen aan de eisen van Aylin. Raphaël had haar gezegd dat het of de bank zou zijn, of de grond. Helaas kwam ze op het idee om zijn bed te inspecteren. Raphaël probeerde haar nog uit zijn slaapkamer te houden, maar ze zette door en keurde vervolgens zijn bed goed.
"Zullen we 't delen?" vroeg ze aan hem. Het heeft hem een uur gekost om na te denken over dit schandelijke idee. ZIJN bed...de plek van contemplatie. Uiteindelijk stemde hij er toch mee in, omdat hij wist dat het maar voor 1 keer zou zijn. Zo is het begonnen...
Raphaël legde zijn regels uit en wilde slapen, maar Aylin had andere plannen. Ze sloeg een arm om hem heen, trok hem naar zich toe en kuste hem. Raphaël sprong uit bed, rende naar zijn atelier en bleef daar een uur in paniek rondlopen. Hij was op zijn eigen terrein geschonden. Uiteindelijk wist hij tot rust te komen en weer in bed te stappen, nogmaals zijn regels uiteenzettend. Aylin verontschuldigde zich en de nacht verliep verder rustig. De dag erna werd besloten dat Aylin zou blijven. Raphaël wilde niet meer hebben dat ze in zijn bed zou slapen. Maar tot op de dag van vandaag is dat nog steeds het geval.

Raphaël zucht een keer en schudt zijn hoofd.
Hoe heeft 't zover kunnen komen... Hij kijkt kort naar Aylin, die hem nog steeds vasthoudt.
Twee jaar alweer. Twee jaar delen we al een woning. En nu zou ik niet zonder gezelschap kunnen.

"Zilvertoren...", mompelde Necia. Ze snoof wat stof uit haar neusgaten. Waarom laten die paarden zich berijden? Wat krijgen ze daarvoor terug? Iets zeer waardevols, mag ik hopen..., peinste ze.

De deuren van de troonzaal worden geopend. Een boodschapper kondigt Orson aan.
"Heer Orson Sandarin, Graaf van Thalon," roept hij. Aylin kijkt verschrikt op.
"Is z'n pa dood? Ha, daar zal hij vast zelf voor gezorgd hebben!"
Hared wordt niet aangekondigd en samen lopen hij en Orson de troonzaal in. Aylin verstopt zich achter Raphaël, die zo dominant mogelijk probeert te lijken. Orson lijkt Aylin nog niet op te merken. Hij loopt door de erehaag naar de troon, buigt netjes en stelt zich nog eens voor.
"Wat een verrassing," zegt Awyllin. "Ik hoop dat onze haastige voorbereiding goed is."
"Kan ermee door," zegt Orson. "Ik weet dat het wat onverwachts is, maar er was weinig tijd om een brief te schrijven. Ik kom namens mijn koning, die graag wil dat de banden tussen onze landen weer worden aangehaald."
"Dat was ook mijn plan," zegt Awyllin. "Goed, we kunnen vandaag gaan praten over onze aanpak, of zullen we wachten tot morgen? U hebt immers een lange tocht gemaakt." Orson kijkt wat rond.
"Ik heb geen haast," zegt hij kalm. "Maar een hele dag wachten hoeft nou ook weer niet. Men zegt wel eens dat ik een geduld van niks heb en dat is ook zo." Hij kijkt nog een paar keer rond en ruikt Aylin.
"Oh?" vraagt hij. Hij kijkt richting Raphaël en Aylin.
"Kijk eens aan," zegt hij. "Wie verstopt zich daar achter die worm?"
"Meesterschilder!" roept Raphaël boos. Aylin komt trillend achter hem vandaan. Orson grijnst gemeen.
"Dat...is lang geleden," zegt hij. "Ik had al zo'n vermoeden dat hij hier was achtergebleven. En nu treffen we elkaar eindelijk weer."
"Denk maar niet dat je me kan krijgen!" zegt Aylin boos. "Ik...ben getrouwd!"
Raphaël schudt zijn hoofd.
"Getrouwd? Met wie als ik vragen mag?" vraagt Orson. Aylin likt Raphaël over zijn wang.
"Laat dat!" roept hij boos. Aylin kijkt Orson weer aan.
"Met hem," zegt ze, waarna ze Raphaël's hand vastpakt.
"Dat geloof ik niet," zegt Orson.
"Logisch," zegt Raphaël. "We zijn niet getrouwd. We zijn gewoon goede vrienden. En zij wil niet dat jij in haar buurt komt, en als haar...wat zullen we ervan maken...vriend, voel ik me verantwoordelijk om voor haar op te komen."
"Is dat zo? Dan heb ik slecht nieuws voor je. Jij staat namelijk tussen mij en mijn prijs. Laat maar eens zien hoe waardig je bent!" Orson trekt zijn zwaard en gooit zijn mantel af. Awyllin staat meteen op en beveelt hem om zich koest te houden.
"Kom op, een beetje spektakel mag toch wel?" vraagt Orson.
"Nee," zegt Awyllin. "Aylin staat onder onze bescherming, en jij blijft bij haar weg."
"Je kan me niks maken," zegt Orson. "Diplomatieke onschendbaarheid en zo...volgens jullie wet ben ik hier om diplomatieke redenen en dat betekent dus...hehe! En ik heb wel een brief mee die ik moest afgeven." Orson haalt een brief tevoorschijn en geeft het aan Awylln.
Raphaël probeert zich de wetgeving te herinneren en concludeert dat Orson wel redelijk gelijk heeft.

Necia was zo stil mogelijk achter de Dracon en man aangelopen. Dat ging niet gemakkelijk met haar hoeven, maar gelukkig werd ze niet opgemerkt. In de troonzaal zag niemand Necia staan. Iedereen had zijn aandacht gericht op de Dracon, die schijnbaar Orson heette.
Ze zag iets schuilen achter een man, die een houding had aangenomen wat overduidelijk niet zijn natuurlijke is. Toen Orson hun ook opmerkte, voelde Necia de angst en spanning die zich in de ruimte bevond.

Toen Orson zijn zwaard trok, kreeg Necia een benauwd gevoel. Hij werd ontvangen als gast en gedraagt zich vervolgens vijandig en gevaarlijk. Dit kan niet., dacht Necia. Maar... Je moet geen held spelen, zei Meester. Je moet culturen accepteren, zei Meester. Je moet ze het laten uitvechten op hun wijze, zei Meester.
Tegen beter weten in ging Necia zich er toch mee bemoeien. Ze brieste luid en tilde een voorhoef op om die weer te laten vallen.

Linctus kwam bij de deur aan en zag dat Larzuk wakker werd. Twee wachters hielden de magiërs tegen. “Er zijn nu belangrijkere gasten aanwezig.” Begon een van de wachten. “Jullie moeten wachten.” Linctus keek geïrriteerd. “Het is van belang dat we nu naar binnen gaan. Met of zonder jullie hulp. En ik kan jullie aanraden om ons gewoon door te laten.” Linctus opende zijn hand en een grote vlam kwam tevoorschijn. Madarian pikte dit op en nam een gedeelte van de vlam over om te dreigen. “Vooruit jullie mogen door tot aan de deur van de troonzaal maar daar moeten jullie wachten of er zwaait wat.” Linctus doofde beide vlammen en liep door de deur heen. Deze vloog open met een grote zwaai dankzij een luchtspreuk van Linctus. Madarian volgde met een mijmerend wakker wordende Larzuk. Het was van belang dat Larzuk niet te veel meekreeg van hun exacte locatie. Binnen wachten was dus minder erg. Linctus ging zitten voor de deur en probeerde te luisteren wat er gebeurde in de troonzaal.

Raphaël ziet de eenhoorn opeens in de troonzaal staan.
"Tekenspul. Nu," zegt hij. Aylin houdt hem echter tegen. Orson ziet de eenhoorn nu ook staan.
"Nou ja zeg! Kom ik er weer eentje tegen. Mooi zo, dat wordt nog een troffee voor aan de muur,"
"Je bent gek als je dat probeert!" roept Aylin.
"En dat moet z'n land vertegenwoordigen," zegt Raphaël. Orson kijkt hem boos aan.
"Die eenhoorn interesseert me niet, jij bent degene die me in de weg staat," zegt hij.
"En dat zal ik altijd blijven doen," zegt Raphaël. Orson komt langzaam op hem af gelopen.
"Blijf van 'm af!" zegt Aylin. Nu gaat zij voor Raphaël staan.
"Wat wil je opofferen om je maatje te beschermen?" vraagt Orson.
"M'n leven," zegt Aylin kalm.
"Orson!" roept Awyllin. "Ophouden daarmee!" Orson doet net alsof hij niks gehoord heeft en loopt verder naar Raphaël en Aylin.
"In de boeien ermee," zegt Awyllin. Enkele soldaten lopen op Orson af, maar hij is te sterk voor hen.
"Is dat alles?" vraagt hij spottend. Raphaël komt achter Aylin vandaan en loopt naar Orson toe.
"Als jij hier echt bent om diplomaat te spelen, waarom gedraag je je dan zo ontzettend barbaars?" vraagt hij.
"Doe ik niet," zegt Orson. "Nou, laat maar eens zien wat je waard bent!"
Raphaël zoekt in zijn tas naar een penseel. Hij pakt een willekeurige uit de tas en loopt terug naar Orson.
"Dit," zegt hij, "is mijn wapen," en hij houdt het penseel omhoog. Orson haalt bliksemsnel uit en hakt het penseel doormidden. Raphaël kijkt verbijsterd naar de helft die hij nog vastheeft.
"Mijn...mijn...mijn...penseel," stamelt hij. "Je hebt mijn penseel vermoord."
"En nu jij nog," zegt Orson.

De eenhoorn was weg, en Aìlérùn bleef in gedachten verzonken staan.
"Als ik hier zo midden op straat blijf staan, word ik waarschijnlijk aangevallen," mompelde hij, toen hij weer bij zijn positieven kwam. Hij besloot een vluchtje te maken.

Eenmaal in de lucht, merkte hij een groot, slecht aura in het kasteel. Hij vloog erheen, en landde in één van de tuinen. "Op naar de troonzaal, dan maar," dacht hij.

Necia maakte gebruik van de kleine chaos. Onopgemerkt was ze achter Orson gaan staan. Ze wist dat je het zenuwstelsel gemakkelijk kon uitschakelen als je een rug- of nekwervel beschadigde.
Necia stak haar hoorn in Orsons nek, maar had geen rekening gehouden met zijn schubben. Haar hoorn zat wel in Orsons nek, maar heeft nog geen wervel geraakt. Ze hoefde alleen maar haar hoofd een beetje naar voren te duwen.
Necia tilde haar linkervoorhoef op en duwde het in de knieholte van Orson.
"Niemand hoeft dood te gaan.", zei ze zachtjes.

De eenhoorn krijgt het voor elkaar om Orson op de grond te werken.
"Nee," zegt Aylin. "Dat is te makkelijk." Raphaël is zichtbaar opgelucht en stopt de twee helften penseel terug in z'n tasje.
"Oké," zegt hij vervolgens. "Ehm...iedereen is het er denk ik wel mee eens dat Orson helemaal niet de bedoeling had om als diplomaat op te treden."
"Dat had ik iedereen meteen al kunnen vertellen, maar niet dat er geluisterd wordt, nee hoor! Stel je voor dat je eens naar een Dracon gaat luisteren als die met advies komt," zegt Aylin.
"Je had gelijk," geeft Awyllin toe.
"Natuurlijk had ik gelijk," zegt Aylin. "Oh, die eenhoorn is mooi."
"Nog nooit een in het echt gezien," zegt Raphaël. "Maar ik heb ze al ik weet niet hoe vaak getekend." Hij durft niet dichter bij Necia te komen en denkt even na.
"Wat gaan we nu met Orson doen?" vraagt hij.
"De stad uit gooien," zegt Awyllin. "Zou die eenhoorn hem weg kunnen toveren?"