Het blijft even stil in de troonzaal. Uiteindelijk verbreekt Roland de stilte.
"Oké," zegt hij. "Dat is gewoon ontzettend gaaf."
"Overtuigend," zegt Awyllin. "Maar als je blijft groeien pas je uiteindelijk niet meer in de Zilvertoren. Gelukkig is er in de omgeving ruimte genoeg. Ik hoop dat je het beste voor hebt met onze stad en dat we met elkaar een vriendschappelijke band kunnen aangaan. En verder...ja, weet ik het ook niet."
"Wacht eens even...," zegt Sybil. "Ailerun? Dat kleine draakje dat niet zo lang geleden nog hier in die verzorgkamer lag? Hoe ben jij in hemelsnaam zo snel gegroeid?" Ook de anderen herkennen hem nu.

Vlak voordat Aylin de deur van de woning dichtdoet, merkt ze wat op.
"Raphaël," zegt ze. "Ik kan het mis hebben, maar een zeker gevoel vanbinnen zegt me dat er een draak in de troonzaal zit."
"Oh," zegt Raphaël. "Dat is niet mijn probleem. De troonzaal is daarginds, en ik heb een eenhoorn in huis staan. Doe die deur maar dicht, want het begint wat te tochten." Aylin sluit de deur en gaat naast de eenhoorn staan.
"En nu?" vraagt ze.
"Ik ben nog steeds benieuwd wat mevrouw eenhoorn hier komt doen," zegt Raphaël.

"Hoe ik zo snel gegroeid ben? Ik . . . heb geen idee eigenlijk. Ik heb nooit een andere Draak van mijn leeftijd echt ontmoet, dus ik vond het eigenlijk best normaal," zei Aìlérùn.

Necia keek de kunstenaar scherp aan. "Ik kan het wel uitleggen aan meneer mens..." Ze snoof en tilde haar hoofd op, met haar borst vooruit. "Iedere eenhoorn wordt geboren met een taak, een functie. Elke taak is belangrijk bij de eenhoornstammen, maar de mijne is wel erg uniek. Ik moet elke volk en stam kennen, en daar zoveel mogelijk over weten. Ik moet met ze kunnen communiceren en eventueel verbonden sluiten."
Necia pauzeerde even. Ze realiseerde zich weer waarom ze hier was, en ze realiseerde zich dat ze nauwelijks wat heeft gedaan om haar taak te volbrengen.

"Jij.. Raphaël, was het..", ging Necia verder. "Jouw grootste wapen is... Een penseel. Leg jij mij dat even uit, want het zag er voor mij uit alsof het niks deed."

Linctus gaf Larzuk een trap in zijn maag. "Overal is geen plaats. Luth Gholhein was anders en jij weet niet hoe groot ik denk dat het leger is." Begon Linctus terwijl Larzuk aan het kuchen was. Madarian stond met grote ogen te kijken. Hij had niet verwacht dat Linctus iemand die zich niet kon verdedigen zo kon trappen. Larzuk keek omhoog naar zijn oude meester. "Juist. Voel de woede." Lachtte Larzuk. Linctus reageerde er niet op. "Jij krijgt mij niet gek." Begon Linctus kalm. "De persoon hier rechts van mij heeft mij verteld dat hij een arsenaal aan mogelijkheden weet om je te laten praten. Dus denk nog goed na over: Waar het leger zich bevind en hoe groot het is. En waarom Luth Gholein speciaal was.

Raphaël pakt een kruk en gaat voor de eenhoorn zitten.
"Een penseel is slechts het gereedschap. Het middel waarmee ik mijn gedachten overbreng op een doek, een stuk papier of een muur. Maar dat stuk gereedschap is van groots belang, zonder dat penseel zou ik nooit uiting kunnen geven aan mijn ideeën. Het is mijn wapen. Niet om te vechten, niet om geweld te gebruiken, maar om te onderwijzen. Mijn schilderijen zijn uitbeeldingen van legendes, verhalen, waargebeurde momenten. Mensen hebben soms behoefte aan het kunnen zien van een bepaald persoon waar ze al zo vaak over gehoord hebben in een verhaal. Natuurlijk schilder of teken ik ook mijn fantasie. Ik droom wel eens dat ik op de rug van een griffioen zit en tussen de bergen door vlieg. Dat schilder ik dan ook bijvoorbeeld,"
Raphaël gunt de eenhoorn even de tijd om de informatie te verwerken.
"Ik wil vaak een boodschap overbrengen aan de kijker. Een soort moraal. Als iemand naar een fresco kijkt waarin een bepaald onderwerp aan bod komt, kan men inzien dat een bepaalde levensstijl niet goed is. Uiteraard wordt het belang van een goed leiderschap ook vaak uitgebeeld. Maar ook liefde, vrijheid, harmonie en balans. Dit kasteel staat bol van de schilderijen en fresco's, en over elk individueel stuk is wat te zeggen,"
Aylin begint ondertussen de eenhoorn over haar rug te aaien.
"En het penseel is het enige middel waarmee ik wat kan betekenen. Geef me een zwaard en ik ben nutteloos. Geef me een boog en ik ben nutteloos. Geef me een lans en ik ben nutteloos. Geef me een penseel of potlood en ik ben oppermachtig, want ik als Silvius Raphaël Palladion kan met mijn kunst uiting geven aan alles wat ik bedenken kan. Ik ben geen vechter, ik ben een denker. Ik denk na, ik schilder wat ik denk. En als ik denk aan een eenhoorn, schilder ik een eenhoorn. Mijn penseel is mijn wapen."

Hij pauzeert even en pakt een penseel van een tafeltje.

"Ja, ik werk vooral in opdracht van anderen. Als de koningin wil dat ik een portret schilder van haar, dan zal ik dat doen. Als ze wil dat ik haar troon schilder, doe ik dat. Heel veel werken in dit kasteel zijn gemaakt in opdracht van de vorst of vorstin. Maar een deel is ook initiatief geweest van de kunstenaar zelf. Maar het komt er altijd op neer, dat ik iets kan wat de grootste krijgers niet kunnen. Die krijgers kunnen dan nog zo machtig zijn, nog zo groots, nog zo sterk en invloedrijk...geen van allen kunnen zij wat ik kan. Zelfs de machtigste koning of koningin laat een ander alle kunst maken. Een penseel is een levenloos voorwerp, maar in de juiste handen is het een wapen van ongekende kracht."

"Maar . . ." Awyllin koos haar woorden zorgvuldig. "Waar kom je dan vandaan?"
"Ik denk de Zwartsteenbergen,"

Necia liet haar hoofd hangen, zoals ze dat altijd deed wanneer ze nadacht. Alsof haar hoofd te zwaar werd voor haar hals. Ze bromde even en sprak langzamer dan ze normaal deed. "Ik bewonder de kunst, Raphaël. Dat mensen in staat zijn om hun gedachten vast te leggen is.. Het is fascineren. Je hebt een gave, dat is zeker."
Necia liet haar hoofd verder zakken, zodat ze Raphaël in de ogen aankeek. "Ieder wezen, ieder individu heeft een ander visie. Het denkt op zijn eigen unieke wijzen en vat dingen op zijn eigen manier op. Als jij een punt of een levensles wilt verwerken in jouw prachtige kunst, hoe ben jij dan zeker dat ieder die het ziet het ook begrijpt?"

Necia tilde haar hoofd weer op. Ze tilde één voor één haar lange benen op om ervoor te zorgen dat ze niet verstijfden. "Om die reden is communicatie een groot iets, voor ons. Wij hebben niet de kunst van het schrijven. Het is onmogelijk voor een eenhoorn om iets te kunnen doen met deze hoeven en vooral niet met onze hoorn. Er zijn eenhoorns die met de hoorn tekenen, maar die sterven jong en pijnlijk."
Op haar plek begon Necia haar benen steeds sneller op te trekken en die rustig te laten neerkomen. "Neen", galmde het door de kamer. "Geliefde Alma schonk ons deze benen en onze stem. Wij zingen en dansen. Stoeien en spreken. En eren alles met een dans."

"Het is nooit helemaal zeker of iedereen het zal begrijpen. Ik probeer altijd bekende motieven te gebruiken die al generaties lang gebruikt worden in volksverhalen die iedereen kent. De wat moeilijkere motieven en lessen bewaar ik voor plaatsen waar alleen die mensen komen die het ook begrijpen. Het blijft altijd lastig. Ik doe m'n best. En als iemand het niet begrijpt, leg ik het uit. Of iemand anders legt het uit aan een ander. Er is altijd wel iemand die het begrijpt, en op die manier kunnen toch veel mensen ervan leren," zegt Raphaël. Hij staat op en legt het penseel terug.
"Goed, kan ik je interesseren met wat eten? Ik heb helaas geen hooi in huis. Ik neem aan dat een eenhoorn niet veel andere dingen eet dan een paard? Oh ja, sorry van daarnet, dat ik je paard noemde. Ik was even een beetje geschrokken. Stom natuurlijk om een nobel dier als jij voor paard uit te maken."

Aylin gaat meteen aan Raphaël hangen en wrijft met haar snuit tegen zijn wang.
"Niet doen," zegt Raphaël. "In ieder geval niet als er gasten zijn."
"Nouhou!" zegt Aylin. "Ik mag ook nooit wat."

Necia hinnikte bij het aanzien van Aylins gehang. "Het harde van de schubben voelen fijn aan met de zachte intenties. Je moet er vaker van genieten, Raphaël."
Necia keek wat rond en ging wat onhandig liggen toen ze een plekje had uitgezocht.
"Ik had trouwens niet gedacht dat een mens een paar kon zijn met een Dracon. Maar ik hoef geen hooi. Dat is noodvoer. Eenhoorns eten alles wat Alma ons geeft. Gras, bessen, fruit, vruchten, bladeren, takjes, twijgjes en sommigen zelfs... vlees." Het laatste fluisterde ze. "Sommigen doen het als een wanhoopsdaad. Anderen doen het, omdat ze het heerlijk vinden en ze de smaak niet meer kunnen afstaan. Ze gaan zelfs zo ver tot kannibalisme." Necia schudde zachtjes haar hoofd. "Het eten van vlees is niet rein. Het is begrijpelijk dat een roofdier het wel eet. Hij is immers gedwongen door bloeddorst. Maar wij... Elke wezen is zijn leven waard."

"Je begrijp het niet." Begon Larzuk. "Luth Gholein stond in de weg. Het zou het leger van het duister vertragen. Daarom is het vernietigd." Linctus draaide zijn hoofd. "Weet jij dan niet dat er niets van over is?" Vroeg Linctus. "Dat er geen steen of balk meer over is van het hele complex? Nee, mijn beste Larzuk er zit meer achter dan dat jij weet. Je wordt voor de gek gehouden door je baas."

Linctus zag larzuk even nadenken. "Nog even en ik kan weer magie gebruiken. Ik hoef je vragen dus niet te beantwoorden." Larzuk nam zich een makkelijkere houding aan. "Madarian, als je een van je ondervragingstechnieken wilt gebruiken totdat we een plaats, het grote van het leger en het doel weet." Ik zal wel aangeven wanneer hij liegt of niet.

"Hoor wat de eenhoorn zegt, Raphaël!" zegt Aylin. Raphaël kijkt haar aan en knikt.
"Maar dat geeft je nog niet het recht om me zomaar te belagen," zegt hij.
"Jawel," zegt Aylin. Ze slaat haar armen om hem heen en likt hem over zijn wang.
"Rawr...,"
"Nou, schei uit," zegt Raphaël. Hij gaat weer zitten.
"Wij zijn geen paar," zegt hij vervolgens tegen de eenhoorn.
"Jawel," zegt Aylin.
"Nee. We zijn gewoon hele goede vrienden. Er is helemaal geen sprake van verloving of iets dergelijks,"
Aylin gaat achter hem staan, leunt wat op zijn schouders en streelt met haar snuit door zijn haar.
"Al lijkt ze soms het tegendeel te willen bewijzen. Oké, ik heb dus geen hooi in huis, maar wel wat vruchten en zo. Daarnaast kan ik je doorverwijzen naar een van de kasteeltuinen. Die staan vol met bomen waar vruchten aan groeien. Het zal vast niet erg zijn als je daar wat van pakt, zolang je maar niet hele bomen kaal gaat eten." Raphaël staat weer op en loopt een kleine voorraadkast in.
Aylin gaat intussen zelf voor de eenhoorn zitten.
"Ik moet zeggen dat ik Raphaël erg bewonder," zegt ze. "Veel mannen met wie ik omga hebben maar één ding aan hun hoofd, en dat is dat ze van alles met mij willen doen...als je begrijpt wat ik bedoel. Maar Raphaël niet. Hij laat een knuffel of een kus wel eens toe, en soms begint hij ermee, maar nooit heeft hij de intentie om andere dingen te gaan doen. Het is een soort zelfbeheersingsregel van hem, een van de weinige regels die nog overeind staat. En ondanks dat ik soms wel wat...nou ja...behoeften heb, kan ik het 'm niet kwalijk nemen dat hij zichzelf zo'n regel stelt. Ik had het voorheen nooit voor kunnen stellen dat er ook nog een man zou zijn die niet meteen op z'n primitieve driften afgaat in mijn aanwezigheid."

Er zit niets anders op. Laat het 'spel' beginnen. Madarian controleert eerst de boeien van Linctus. Die zitten nog goed vast. Madarian: "Je weet de vragen waar we antwoord op willen hebben. Ik ga ze niet herhalen en ik stop niet totdat we antwoorden krijgen. Aan jou wanneer je ze geeft, maar geven zal je ze!" Madarian begint met het simuleren van verdrinken. Hij pakt vlakbij een zak, een emmer water en een bord. Hij legt Linctus achterover op het bord, doet een jute zak over z'n hoofd, en giet wat water op de zak. Larzuk maakt proestgeluiden. Keer op keer wordt dit herhaald. Larzuk geeft geen informatie, maar vloekt elke keer weer tijdens het proesten. Na een tijdje houdt Madarian ermee op. Dan pakt hij z'n dolk, trekt de jute zak van Larzuk z'n hoofd. Madarian laat z'n van zeer dichtbij zien, dat de dolk nog niet niet het oog raakt. Dan maakt hij een sneetje. Larzuk houdt z'n tanden op elkaar. Madarian pakt wat zout en strooit een beetje op de snee. Larzuk vloekt weer. Madarian: "Kleine sneetjes lijken niet veel te doen, maar krijg er genoeg, en je bloedt dood. Een langzame en pijnlijke dood met wat zout..." Madarian brengt weer een snee toe, en doet er weer zout op. Na flink wat sneeën besluit Madarian op te houden, anders is Larzuk dood voordat hij antwoord geeft. "Hmm. Zo te zien is hij fysiek getraind om martelingen te doorstaan." Madarian haalt een flesje tevoorschijn en zegt: "Je wilt nog steeds niet praten?" Hij wordt in z'n gezicht gespuugd. Hij veegt het spuug af, en vertelt verder: "Dit gif is heel speciaal. Het confronteert je met je diepste angsten. Eén minuut hier is een week in je hersenen. Ben je klaar om de grootste angsten te ontmoeten? Ik heb genoeg van dat spul voor een week in deze tijd." Madarian doopt het puntje van z'n dolk in het gif en toont het aan Larzuk. Dan prikt Madarian heel lichtjes tussen de ogen van Larzuk, die prompt schreeuwend en stuiptrekkend neervalt. Na een minuut komt Larzuk bij, en kijkt angstig uit z'n ogen. Madarian: "Dit was één minuut. Wil je dat een week meemaken?" Larzuk: "Oké, oké. Ik zal praten..."

"Alma's verlangen zijn groot.", zei Necia knikkend. "Zelfs voor vrouwen zijn ze groot. Sommigen kunnen het weerstaan, anderen geven zich eraan toe."
Necia dacht even na. Raphaël leek geen enkele fysieke contact goed te keuren, zelfs geen omhelsing. "Besef je wel", zei Necia. "Dat het weerstaan en vermijden twee aparte dingen zijn. Als je niet open bent voor Alma's verlangen, zelfs niet in haar kleinste vorm, is het niet meer weerstaan. Er kan angst en vrees meespelen. Angst voor binding. Maar.. Ik bedoel hier niks mee."
Ze keek even rond naar de kunstwerken van Raphaël. Necia was zoiets niet gewend. Dat iemand in staat was zoiets te maken.
Terwijl ze rond keek vroeg ze "Wat soort regels heeft Raphaël eigenlijk?"

Er was een pijnlijke stilte in de troonzaal. Awyllin verbrak deze op precies het juiste moment. "Als je hier niets meer te doen hebt," zei ze, "zou je dan alsjeblieft ergens anders heen willen gaan? We zijn namelijk nogal druk." Aìlérùn antwoordde: "Ja majesteit," waarna hij in een Elf veranderde en de troonzaal uitliep. "Ik ga maar even naar het bos, daar is het tenminste lekker rustig," dacht hij.

Eenmaal daar aangekomen merkte hij gelijk dat er iets mis was. "Iets . . . klopt hier niet," dacht hij. Hij liep verder, en kwam aan op een open plek. "Whoa, het is prachtig hier," zei hij zachtjes. Hij was helemaal in trance, totdat hij sporen zag. "Wat is hier gebeurd?" vroeg hij aan zichzelf.

Hij liep naar de plek waar de sporen ophielden. "De sporen zijn niet dieper hier, dus er is niemand opgestegen . . . " Hij zag een grote verdrukking. "Wat . . is dit? Er ligt hier iemand!" Hij liep er snel naartoe, tot hij een voet stootte, en een waarschuwend geluid in zijn gedachten hoorde. "Blijf . . . hier van weg," klonk het verzwakt.

"Ik weet niet wie die Alma is," zegt Aylin. "Maar tussen Raphaël en mij zit 't wel goed hoor. We kunnen prima met elkaar opschieten. En hij is echt niet bang voor fysiek contact, zolang het maar niet onaangekondigd is. En ik ben nou eenmaal zo'n type die vaak onverwacht contact wil maken, op wat voor manier dan ook." Raphaël komt terug uit de voorraadkast en heeft gehoord dat Necia het over zijn regels had.
"Mijn regels," zegt hij, waarna hij wat vruchten op een tafeltje bij Necia legt en op een stoel gaat zitten. "Mijn regels vloeien voort uit mijn opvoeding. Ik ben opgegroeid in een nette, vooraanstaande familie en daar hoort een zekere levensstijl bij. Mijn regels zijn er om recht te doen aan mijn afkomst en opvoeding. Ik heb bijvoorbeeld geleerd om mezelf nooit over te geven aan drank en die dingen waar het boerenvolk de zorgen mee vergeet. Dat hoort niet in nette kringen. En allerhande regels heb ik opgeschreven in mijn Codex. Codex 1 welteverstaan, want mijn Codex-reeks omvat inmiddels vier delen. Het is misschien wat lastig uit te leggen, maar ik heb de regels vooral bedacht om mijn leven overzichtelijk te maken. Als ik leef volgens mijn regels voel ik me prettig. En in de loop der tijd is er veel gewijzigd door omstandigheden. Sommigen vinden die regels absurd en onmogelijk, maar ik weet niet beter. En er zijn ook genoeg die er bewondering voor hebben. En in het geval van fysiek contact...ook daar heb ik richtlijnen voor. Fysiek contact is niet verboden of zo, maar het moet niet gaan leiden tot extremiteiten. Als Aylin zo nodig wil knuffelen dan mag dat. Onze omgang moet rationeel blijven en niet vervallen tot primitieve, haast dierlijke uitspattingen. En Aylin kan zich er goed aan houden, toch Aylin?"
Aylin knikt instemmend en knipoogt naar hem.
"Ik heb inmiddels ook wel geleerd dat niet alles met regels geregeld kan worden. Sommige regels stelde ik op met het idee dat het zo zou blijven, maar door ervaring leerde ik dat het anders kon. Daarom woon ik samen hier met Aylin en mag jij nu in m'n huis liggen. Tja, een beetje flexibel zijn moet kunnen," zegt Raphaël.

"Elf . . . blijf hiervan weg," klonk het nog steeds in Aìlérùn's hoofd. "Ik ben geen Elf," antwoordde Aìlérùn. "Ik ben een Zwartsteendraak.
Ik kan horen dat je verzwakt bent, dus haal die onzichtbaarheidsspreuk eens weg?"
Langzaam zag hij een jonge Zwartsteendraak tevoorschijn komen.

Larzuk kijkt angstig naar Madarian en begint te vertellen: "Ons doel is de wereld zodanig uit balans te brengen zodat het aan de kant van het licht geen kampioenen meer kan voortbrengen. Zo is onze overheersing onoverwinnelijk." Madarian: "Locatie?" Larzuk: "Ons hoofdkamp ligt bij Kurast." Madarian: "Grootte?" Larzuk: "Ik volg de bevelen die ik krijg. De precieze grootte weet ik niet. Ik weet alleen wat ik gezien heb, en elke keer komt er versterking. Als ik duizend zeg, en het blijkt vijfduizend te zijn als je aankomt, dan ligt dat niet aan mij." Madarian: "Leider?" Larzuk: "Ieder van ons krijgt alleen een directe commandant toegewezen. Alleen de hoogste in rang weten de naam van onze leider, totdat we gewonnen hebben." Madarian bukt en zwaait met z'n dolk voor de ogen van Larzuk: "En de jouwe is?" Larzuk: "Drognan." Madarian kijkt naar Linctus en zegt: "Weet je genoeg? Heeft hij de waarheid gesproken, of geven we hem een extra dosis?" Daarbij blijft hij intimiderend met z'n dolk spelen. Madarian haat het om te moeten martelen. Hij heeft het zelf niet eerder gedaan, maar hij heeft het een aantal keer meegemaakt aan de ontvangende kant. Hij mag niet aan Larzuk laten zien dat hij het haat. Wat hoopt hij dat Larzuk de waarheid spreekt. Het recept voor het ondervragingsdrankje had hij van één van de beste alchemisten gejat. Er was maar één recept van. De dievengilde waar hij in het verleden bij zat hoorde dat het drankje ontwikkeld werd, en toen het af was hebben ze Madarian gestuurd om het te stelen. Toen Madarian het recept had, is de alchemist onthoofd door degene die de opdracht gegeven had. Madarian heeft het recept toen gelezen, en en de papieren versie verbrand. Hij achtte niemand geschikt om het recept te weten, maar het recept bleef in z'n hoofd zitten. Hij heeft het één keertje moeten maken om informatie los te krijgen, en het slachtoffer, een bendeleider met veel op z'n kerfstok, was daarna volledig gebroken. Larzuk lijkt mentaal sterker, maar dat moet een magiër ook zijn. Eén ingrediënt is het bloed van de maker. Daardoor komt bij de angsten van de persoon een klein stukje van de maker, waardoor het slachtoffer bang blijft voor de maker. Het kan net voldoende zijn als een slachtoffer wraak wil nemen. Daarom is en blijft het een laatste redmiddel.

Voorzichtig likte Necia een vruchtje op. Ze zuchtte toen ze het zoete sap proefde. Te lang geleden..., dacht ze. Ze likte haar lippen af en keek Raphaël aan. "Dit volk heeft dus rangen. De boeren zitten ergens laag en jij... Jij zit hoog, maar wordt beperkt door regels. De boeren hebben meer vrijheid. De eenhoorns leven alleen volgens Alma's regels. Elke eenhoorn is één van de kinderen van haar."
Necia bromde even. "Jullie weten natuurlijk niet wie Alma is. Het is een beetje moeilijk uit te leggen. Ik ken wel een lied over haar."
Ze likte snel nog een vruchtje op, sloot haar ogen en begon te zingen. "Alma is de Maan, de hemel verlicht. Alma is de Zon, onze jongen verwarmd. Alma is het licht, in de ogen. De ogen van een nieuw geboren.
Alma is de licht die wij inademen. Alma is het gras waarop wij draven. Alma is de boom waarmij wij ons voeden.
Alma is de liefde, de liefde tussen twee. Alma is de moed, de moed van een Krijger. Alma is de kennis, de kennis van een Wijze.
Bovenal is Zij Moeder. De Moeder van allen, de Schenker van al het schone."

"Iedere rang heeft normen en waarden en bepaalde gebruiken die men probeert na te streven. Niemand wordt beperkt door regels, behalve dan door de wet natuurlijk. Stelen mag niet en wordt bestraft, en meer van dat soort dingen. Als ik mezelf graag wil bezatten in een kroeg tussen het gewone volk, dan doe ik dat. Maar ik weet van mezelf dat het niet hoort. Het gewone volk heeft bepaalde gewoontes waarbij ze zich prettig voelen. Ze voelen zich vrij als ze zo kunnen leven. Ze zullen mijn gewoontes zien als beperkend. Maar ik zie mijn eigen gebruiken juist als prettig. Ik voel me gelukkig als ik leef zoals ik gewend ben. Het is dus maar een kwestie van wat men gewend is. Zelfs een boer kan ervoor kiezen om netjes en gestructureerd te leven en een edelman kan het boerenleven verkiezen boven zijn ware roeping. Het kan allemaal," zegt Raphael.
Necia begint haar lied te zingen. Raphael kan het nauwelijks geloven.
"Ongelofelijk," zegt hij zodra Necia klaar is met zingen. "Een pratende eenhoorn, ok. Maar een zingende eenhoorn? Dat heb ik zelfs in m'n dromen nog nooit meegemaakt. Dat wordt een mooi verhaal of gedicht." Terwijl hij begint na te denken gaat Aylin dichter bij de eenhoorn zitten.
"Dus die Alma is in feite een soort van god, of godin. Net zoals de Hoeder hier aanbeden wordt en wij Dracons ook onze eigen religie hebben. Of is het niet correct om Alma zo eenvoudig te benoemen?" zegt ze. Ze streelt met haar handen zachtjes door de manen van de eenhoorn en ontdekt een veer.
"Een veer," zegt ze. "Raphael, verenkenner, verenmeester, verenverzamelaar, weet jij wat dit voor veer is?" vraagt ze. Raphael komt bij haar zitten.
"Ik verzamel al jaren geen veren meer," mompelt hij. Hij bekijkt de veer en denkt even na.
"Adelaar is mijn eerste indruk, maar de veer is veel te groot om van een gewone adelaar te kunnen zijn," zegt hij.
"Griffioen?" vraagt Aylin.
"Mogelijk," zegt Raphael. "Heel goed mogelijk."

"Ieder heeft zijn eigen mening over Alma. Velen willen haar niet zien als een godin, omdat zij niet de Schepper is van alles. Zij heeft enkel haar kinderen geschonken en het schone met haar kinderen." Necia voelde Aylins handen in haar manen. Ze had zulke aanrakingen nooit gevoeld. De vingers van dit volk zijn fantastisch., dacht ze terwijl ze genoot. "Veer?", mompelde Necia toen ze Raphaël en Aylin erover hoorde praten. "Oh, ja. Veer. Een vrouw heeft die netjes in m'n manen gebonden. Geweldig wat jullie met vingers kunnen doen."
Necia sloot haar ogen en was even stil. Het was fijn om even rust te hebben. Rust in het hoofd en rust om je heen. Ze brieste zachtjes en deed haar ogen weer open. "Raphaël, zijn er geen Zangers bij jullie?"

"Natuurlijk zijn er zangers. Je hebt er eentje voor je zitten," zegt Raphaël.
"Kunst omvat niet alleen schilderijen of beelden, maar ook gedichten, verhalen en natuurlijk liedjes. Omdat ik nu eenmaal uit een kunstenaarsfamilie kom heb ik ook zangles gehad. Ik zing eigenlijk heel zelden, meestal als ik me wat verdrietig voel. Heel veel van die liedjes die ik heb geschreven zijn dan ook vrij donker van aard. Mijn gedichten daarentegen zijn een stuk vrolijker. Ik kan trouwens niet echt op commando zingen. Ik moet het zelf willen, anders lukt het niet. Vroeger lukte me dat nog wel trouwens."
"In die twee jaar heb ik je volgens mij in totaal tien keer horen zingen," zegt Aylin. "En elke keer kon ik er zo mooi bij wegdromen!"
"Ik vind 'm zingen eigenlijk niet zo heel spectaculair," zegt Raphaël.
"Niet zo bescheiden doen," zegt Aylin.
"Het is gewoon zo, hoor. Ik kan aanmerkelijk beter tekenen en schilderen dan zingen," zegt Raphaël. "Ik doe even de balkondeuren open." Hij loopt om de eenhoorn heen en doet de balkondeuren open.
"Ja, even de wind in huis halen," zegt hij terwijl hij het balkon op loopt. Een zacht briesje waait door de woning.
"De zon en wind bij mij, hier boven,
kon ik hier maar eeuwig staan.
Soms wil ik mezelf nog eens beloven,
om hier nooit meer weg te gaan," dicht hij opeens, maar meteen herstelt hij zich.
"Wat is dat nou weer voor onzin," mompelt hij tegen zichzelf.

"Onzin, onzin...", mompelt Necia. "Je schamen voor niets is onzin. Zingen en dichten is normaal. Tenminste, voor ons."
Ze kroop overeind en liep het balkon op om de zon te zien. "Wij kunnen niet schrijven of tekenen. Wij hebben dan ook geen boeken. In plaats daarvan vertellen wij onze verhalen en geschiedenis in zang en dans. Wanneer de Maan vol is, dansen wij om haar. De Ziener komt voor ons om te zingen, of om te waarschuwen. Moeders leren liedjes en vertellen die aan de veulens. De veulens zelf bedenken ook liedjes en dansjes om de ouderen te pesten."
Necia veegde met haar snuit over de grond en ging toen in de zon liggen. "Waarom hebben julie zulke grote kastelen? De zon is heerlijk. Daar hoef je je toch niet voor te verbergen?"

Aìlérùn zag in één oogopslag dat de andere Draak er slecht aan toe was. Meteen knielde hij naast haar en legde zijn hand op haar kop. "Hoe is dit zo gekomen," mompelde hij.
"Breng . . . me naar de . . . koningin . . ." fluisterde ze. "Waarom?" vroeg Aìlérùn daarop. "Groot gevaar . . . Groot leger . . . bij de Kurast . . ."
Na deze woorden zei ze niets meer.

Aìlérùn focuste op zijn helende krachten, en droeg haar zo goed en zo kwaad als het kon naar de stad.
Eenmaal in het kasteel vroeg hij onmiddelijk audiëntie aan.

"Onzin omdat ik het gedicht wat raar vind klinken. Soms worden de beste ideeën per toeval voortgebracht, maar soms ook weer niet. Dat is nou eenmaal een feit," zegt Raphaël. "En dat maandansen? Er zijn ook mensen die dat doen, maar die hebben dan een wat andere levensovertuiging. Ik ga niet dansen voor een of ander object in de lucht. Sterker nog, ik ga überhaupt niet dansen."
Raphaël leunt op de balustrade en kijkt om zich heen.
"Dit kasteel moet natuurlijk de macht van de heerser uitdragen. Dat is altijd al zo geweest. Iemand die machtig is wil dat iedereen dat ziet. Daarom laat hij een gigantisch bouwwerk neerzetten waar hij zelf met z'n familie, soldaten en bedienden in gaat wonen. In de loop der eeuwen is de functie van het kasteel wat veranderd. Nu is het stukken meer toegankelijk dan in het begin. Hoe dan ook, de machtige mens heeft altijd al zijn rijkdom willen tentoonspreiden door middel van kleding, kennis en gebouwen. Een gewone boer zou nooit een kasteel voor zichzelf laten bouwen. Als hij dat kan, is hij zo rijk dat hij het boerenbestaan wel achter zich kan laten en zich kan rekenen tot de hogere klasse."

Aylin komt ook op het balkon staan.
"Mensen zijn geen buitendieren," zegt ze. "Wij ook niet. We willen gewoon binnen kunnen zijn als het regent of koud is. We voelen ons veilig in ons eigen huis of waar we dan ook in wonen. Het is niet uit te leggen hoe dat ooit zo gekomen is. En als we van de zon willen genieten, dan gaan we buiten zitten. Het is moeilijk om zoiets uit te leggen aan iemand die het niet kent. Het is gewoon al eeuwen, zo niet millenia al het geval. Het is een gewoonte."