"Ik vertrouw jullie draken niet." Begon Linctus. "Maar jullie kunnen ons wel helpen Larzuk naar de stad te verplaatsen. Het enige waar ik bang voor ben is dat de wachters io jullie gaan schieten als ze jullie zijn. De beveiliging is namelijk aangescherpt."

Linctus keek nog eens naar Larzuk. Er zat veel kwaad in, misschien wel te veel om hem terug te laten keren naar de kant van het licht. Linctus had hem echter toch niet kunnen doden. Hij zou het zichzelf nooit kunnen vergeven als hij hem gedood had.

Linctus schudde zijn hoofd. "We moeten hem zo snel mogelijk binnen de stadsmuren krijgen. Misschien komen ze hem anders wel zoeken."

"Ik betwijfel of ze een gevaarlijke magiër de stad in laten, maar we kunnen het proberen. Vooral als je Larzuk onder controle kan houden. Aan de andere kant: wie weet wordt de stad dan binnenkort aangevallen. Is er een andere plek in de buurt waar we hem gevangen kunnen houden? Een oude ruïne of iets dergelijks?"

“Misschien is er wel iets in de buurt.” Begon Linctus. “Maar ik denk dat de stand meer veiligheid biedt dan een tempel. Stel dat dit een val is, dan zitten we in een ruïne direct in het nauw.” Linctus kijk naar de muur van de stad. “Daarbij hebben ze bepaalde cellen gemaakt om magische wezens vast te houden. Griffoenen en misschien zelfs draken zijn daar vast gehouden. Daar kom je dus niet zomaar uit, zelfs al heb je magie. Het nadeel is wel dat we andere mensen moeten vertrouwen en dat is niet iets wat ik snel doe.” Linctus leunde naar achter en ging zitten op een onzichtbare stoel zo leek het. Hij was aan het overpeinzen.

Linctus keek op en zag de blik van Madarian. “Ow ja” Zei Linctus beschaamd. “Nu Larzuk mij niet meer opspoort ben ik vrij om magie te gebruiken en kan ik dus ook op een luchtspreuk zitten.” Linctus tilde beide voeten van de grond op en zette ze weer terug. “Dit betekend trouwens ook dat ik mijn eigen kleren weer kan dragen.” Begon Linctus. “Die zijn ergens verstopt in de buitenwijk.” Linctus schudde zijn even zijn kop. “Maar goed, wie is er voor om Larzuk in de stad vast te houden en wie is er voor om een andere schuilplaats te zoeken? Dan lossen we dit democratisch op.”

"Stad." zegt Madarian. Een ruïne is inderdaad onveiliger...

"Ik had nooit bezig moeten zijn met het ontwerp voor die fresco's, dan had ik nu gewoon een eenhoorn gezien!" klaagt Raphaël. Aylin glimlacht en slaat een arm om hem heen.
"Je zit er nog steeds mee, hè? Is er iets wat ik kan doen om je leed wat te verzachten?" vraagt ze.
"Misschien," mompelt Raphaël. De twee komen aan bij de plek waar voorheen het standbeeld van Vàilan stond.
"Leeg," zegt Raphaël, terwijl hij om het voetstuk loopt.
"Leeg, schoon, kaal. Wat heeft hier gestaan? Hier moet iets gestaan hebben. Niemand ontwerpt een inham voor een gang om er vervolgens niks in te zetten. Wat heeft hier gestaan? Gezien de grootte van de inham moet het een behoorlijk standbeeld geweest zijn. Iemand moet toch gezien hebben dat het werd verwijderd? Als het tenminste verwijderd is," Raphaël pakt wat documenten en begint te bladeren.
"Hier stond toch altijd een ruiterstandbeeld?" vraagt Aylin. Raphaël stopt even met zoeken en denkt na.
"Dat...klinkt aannemelijk. De ruimte is er geschikt voor. En omdat iedereen die naar de troonzaal wil hier langs moet gaan lijkt het logisch dat zo'n beeld hier geplaatst wordt. Maar wie werd er dan uitgebeeld?" antwoordt hij, waarna hij weer verder gaat zoeken. Hij gaat op het voetstuk zitten en legt wat documenten naast zich neer.
"Kan elke heerser geweest zijn. Misschien de eerste koning ooit," zegt Aylin.
"Neron? Hij is wel overal aanwezig, dus waarom niet hier? Ik weet wat, laat ik een beeld ontwerpen van Neron en dat hier realiseren," zegt Raphaël, waarna hij opstaat.
"Hier moet wat komen, de leegte staat me niet aan. En toch zou ik dolgraag uit willen zoeken wat hier voorheen gestaan heeft."
Aylin loopt ook een keer rond het voetstuk.
"Misschien een griffioen," zegt ze.
"Op ware grootte? Ook dat kan, de ruimte is er geschikt voor. Maar dat beeld zou dan geen betekenis meer hebben gehad na het verdwijnen van de koninlijke griffioenen. Maar goed, op naar de archieven. Ik wil het nu weten ook!" zegt Raphaël.
"Je hebt al een half archief bij je," zegt Aylin.
"M'n eigen documenten. Ik wil het koninklijke archief in," zegt Raphaël.

"Aìlérùn!" riep Aúnùnná. "Wij zijn klaar hier. Waar zei je ook alweer dat je je nest had?"

Necia knorde en hapte speels naar een stukje gras. "Hoe ver is het naar de stad? Hoe ver is het naar de ruïne? Wie moeten er allemaal mee?", vroeg ze bijna kinderlijk. Zuchtend probeerde ze op haar benen te staan, maar ze zakte weer naar de grond.
Necia voelde zich zwak en warm. Ze had te vaak andere vormen aangenomen deze dag. Ze rolde weer even door het gras en mompelde een beetje.

"De stad is dichterbij." Begon Linctus. "Laten we daar maar naartoe gaan."

"Ik heb nou niet zoveel zin om naar het archief te gaan," zegt Aylin. "Kun je het niet gewoon even uit je hoofd zetten en wat anders gaan doen?"
"Jij kan wat anders gaan doen, ik wil heel even naar het archief. Heel even maar," zegt Raphaël. Aylin schudt haar hoofd en glimlacht.
"De laatste keer dat je 'heel even' het archief in ging bleef je daar een paar uur zitten," zegt ze spottend. Raphaël kijkt beschaamd naar de grond.
"Ik weet het, ik weet het," mompelt hij. "Geen idee hoe lang het nu gaat duren. Ik rust niet voordat ik het gevonden heb."
Aylin duwt hem plots tegen de muur en kust hem een keer. Juist op dat moment komt een wachter uit een kamer tevoorschijn. Raphaël kijkt hem ietwat overdonderd aan en Aylin kijkt hem aan alsof er niks gebeurd is.
"Ehm, sorry. Ga vooral verder," zegt de wachter ietwat verstrooid en hij loopt weg. Tweemaal kijkt hij nog over zijn schouder.
"Zie je nou wat je doet? Nog zo'n actie en m'n hele reputatie is naar de maan," zegt Raphaël.
"Houd me eens tegen," zegt Aylin op ondeugende toon.
"Jij gaat gewoon doen waar je zin in hebt, en ik ga ondertussen het archief in, ok?" vraagt Raphaël. Aylin pakt hem stevig beet en fluistert wat in zijn oor:
"Je gaat vijftien minuten het archief in om te zoeken. Voor elke extra minuut die je daar doorbrengt laat ik een klein druppeltje zuur op je Codex vallen,"
"Niet mijn heilige Codex!" jammert Raphaël.
"Wel je heilige Codex. Vijftien minuten," zegt Aylin kalm.
"Je bent een feeks," bromt Raphaël.
"Dat je 't maar weet," zegt Aylin.

Wat gemompel, een grauw en Necia sprong weer overeind. Ze wankelde even, maar vond weer houdvast. Haar manen liet ze maar voor haar ogen hangen. Langzaam keerden haar oren naar verschillende kanten toe. Necia ademde een paar keer zwaar door haar neus. "Ik heb het.", riep ze droogjes. Ze trappelde met haar voorbenen en maakte een draai. Met haar staart zachtjes kwispelend en haar manen door de war liep ze richting de stad. "De wijze is oud, verzwakt. De magie is op, de ziel is leeg. Moeders Dood komt hem halen. Doe maar onder de grond.", zong ze terwijl ze liep.

"Als jij aan mijn Codex komt vergeef ik je dat nooit," mompelt Raphaël.
"Dan moet je er maar voor zorgen dat je me geen reden geeft om aan je Codex te zitten," grinnikt Aylin. Raphaël kijkt haar boos aan.
"Twintig minuten!" zegt hij.
"Vijftien," antwoordt Aylin.
"Zeventien!"
"Vijftien,"
"Donders. Oké, vijftien. Jij je zin," moppert Raphaël. De twee gaan op weg naar het archief.

"Ik loop met je mee naar het archief. Zodra je naar binnen gaat, gaat je tijd in," zegt Aylin.
"En hoe ga je dat vanaf daar bijhouden?"
Aylin haalt een zandlopertje tevoorschijn. Raphaël schudt zijn hoofd.
"Je had 't gewoon al gepland, hè?" klaagt hij. Aylin knikt en draait de zandloper een paar keer om.
"En hoe ga jij de tijd bijhouden?" vraagt ze.
"In het archief staan ook een paar zandlopers," mompelt Raphaël.
"Niet zo mopperen schat," zegt Aylin en ze slaat weer een arm om hem heen.
"Waarom niet? Mijn heiligste werk staat op het spel. Weet je wat? Ik neem mijn Codex gewoon mee het archief in!" zegt Raphaël.
"Doe maar, dan kies ik zo een ander doelwit uit. Bijvoorbeeld je geliefde 'Magiërs van Vroeger'. Je wil toch niet dat daar wat mee gebeurt, of wel soms?" zegt Aylin. Raphaël loopt ietwat rood aan.
"Ik heb vier jaar van mijn leven gewijd aan het maken van dat fresco, als jij ook maar één beschadiging aanbrengt....," gromt hij.
"Dan?"
"Apocalypse," zegt Raphaël. "Dan heb je het kwaad in mij volledig ontketend."
"Er zit geen kwaad in jou, dat weet je zelf ook wel. Zelfs nu weet je je kalmte redelijk te bewaren," zegt Aylin.
"Elke man heeft een grens. Die van mij ligt erg, heel erg ver weg, maar ook ik heb een grens. En als jij aan mijn fresco komt, wordt die grens overschreden," zegt Raphaël.
"En wat ga je gebruiken om mij te straffen? Je potloden?" grinnikt Aylin.
"Je hebt mazzel dat ik geen wapens kan hanteren," zegt Raphaël. "Dus ja, mijn wapen is mijn penseel, of m'n potlood, of m'n ganzenveer. Ik verzin wel iets. Mijn inspiratie is eindeloos, onbegrensd en ver voorbij de horizon. Desnoods maak ik je af in een gedicht,"
"Ah, wat romantisch. Ik kan er niet op wachten!" lacht Aylin.

Linctus keek de eenhoorn aan terwijl hij samen met Madarian het lichaam van larzuk richting de stad trok. Bij de poort liet Linctus de groep even alleen: “Ik ga heel even omkleden.” Zei Linctus en hij ging de buitenwijk in.

Linctus liep door de straten heen. “Even kijken.” Mompelde Linctus. “Bij deze herberg links en dan iets verder.” Linctus liep een steegje in. Bij het eind van het steegje veegde Linctus een blauwe lijn door de lucht. Langzaam kwam er een kist uit de grond omhoog gestegen. Linctus opende de kist en zag zijn spullen terug die hij ruim een eeuw geleden hier had verstopt. Toen was de buitenwijk nog niet hier. Toen was de stad heel anders. Linctus haalt er zijn kleren uit en kleedt zich om. Hij doet zijn laarzen en onderkleding aan. Daaroverheen doet Linctus een wit gewaad. Over dit gewaad gaat nog een mantel met een kraag van witte wolvenbont. Zijn kleren zijn vergeeld en vergrijsd over de jaren heen, maar het zit nog als gegoten. De kleren gaven genoeg ruimte om vrij in te bewegen, maar waren kort genoeg om er niet over te struikelen. Linctus deed net zijn riem met een zwaard eraan om toen hij achter zich iets hoorde.

“Daar ben je” Hoorde hij vanuit het begin van de steeg komen. Linctus draaide zich om en zag de man waartegen hij gekaart had tegenover hem staan. Hij had enkele vrienden meegenomen. Linctus lachte. “Laat mij doorgaan en ik zal je niets aandoen.” De gokker lachtte terug. “Jij gaat mijn geld terug geven en met rente.” Al het tuig trok hun wapens. Linctus spreidde zijn armen en vanonder zijn mantel uit kwamen verschillende eekhoorns gerend. De eekhoorns vlogen het tuig aan en zaten aan hun gezicht en in hun kleren. Al gauw lagen al het tuig op de grond en probeerde ze alle eekhoorns van zich af te gooien. Maar elke weggegooide eekhoorn rende weer terug. Linctus stapte rustig door de over de grond rollende mensen heen. Hij zag om zich heen mensen helemaal gek worden van ingebeelde eekhoorntjes. Want de mensen hadden geen echte eekhoorntjes over zich heen lopen.

Linctus zag de rest nog bij de poort staan. Hij kwam snel met zijn eigen spullen aangelopen.

"Wat een verschil!" zegt Madarian als hij Linctus eindelijk herkent. In de verte hoort hij geschreeuw. "Weer wat rotzooi zeker? Het zou wat zijn als het een keertje rustig blijft... "

Linctus keek naar zijn kleding. Het bracht allerlei herinneringen naar boven. Allerlei ontmoetingen en verhalen die de mensen van nu alleen maar van vroeger kende. Lut Gholein is een plek die nu alleen nog maar voortleefde in mythes over het Noorden. Bestuurders van deze stad kennen de guild niet eens meer. En dat terwijl eeuwen geleden de heersers persoonlijk nog zijn gesmeekt om te helpen bij de verdediging van Lut Gholein. Ormus als hoofd is er nog persoonlijk na toe gereisd. De terugreis had zelfs nog zijn leven gekost.

“Dat wat in de voorstad gebeurd blijft in de voorstad.” Begon Linctus. En hij knipoogde naar Madarian. Linctus klopte zijn kleren een beetje af. “Dit is tenminste wat netter dan de kleding van de verkoper. Laten we eens gaan kijken of we hem in de stad kunnen dumpen.”

Vàilan en Aylin komen weer langs de troonzaal. Een van de wachters geeft aan dat de koningin hen weer even wil spreken.
"Uitstel van executie," zegt Raphaël. Ze worden de troonzaal binnengelaten.
"Raphaël," begint Awyllin, "ik maak me een beetje zorgen over 't fresco boven de deur van de troonzaal." Raphaël draait zich om en bekijkt het vanaf een afstandje.
"Niks mee aan de hand," zegt hij. "Het is in de loop der jaren alleen wat vuil geworden door alle kaarsen en dergelijke. Een zorgvuldige schoonmaakbeurt doet wonderen," zegt hij.
"Oké, dan valt het mee. Zeg, Roland heeft een nieuw harnas laten maken en hij wil graag dat je een portret van hem maakt," zegt Awyllin.
"Maar natuurlijk," zegt Raphaël enthousiast. "Wanneer is hij beschikbaar?"
"Nu," zegt Roland, die toevallig binnen komt lopen via een andere toegang. Hij blijft voor Raphaël staan, die tevreden knikt.
"Ziet er goed uit. Maar vind je het niet wat overdreven om elke keer een nieuw portret te laten maken als je een nieuw harnas hebt?" vraagt hij.
"Kom nou, dit is pas de derde keer," zegt Roland. "En er blijft hoe dan ook toch maar eentje hangen in de galerij. Als ik de nieuwe het mooist vindt vervangt ie gewoon het vorige portret," zegt Roland.
"En dan neem ik de oude wel mee het archief in, waar ik sowieso nog naartoe wil. Maar goed, als ik mijn materiaal even mag gaan halen, dan kan ik hier aan de slag," zegt Raphaël.
"We hebben hier al het nodige materiaal staan," zegt Roland.
"Ja, maar dat is niet mijn materiaal. Ik wil mijn eigen ezel, mijn eigen penselen, mijn eigen doeken en mijn eigen verf gebruiken!" zegt Raphaël.
"Joh, doe niet zo moeilijk," zegt Hared vanaf een afstandje.
"Ik ben een trots en vooraanstaand lid van de Palladion-familie, en als zodanig zal ik niet van mijn zelfgemaakte werktuig scheiden. Al het werktuig draagt mijn handtekening, mijn ziel en mijn zegen," zegt Raphaël plechtig. "Heb je trouwens ooit gezien dat mijn geliefde vader zijn materiaal zomaar overboord gooide en met minderwaardig spul ging werken?" voegt hij toe.
"Ik niet," zegt Awyllin.
"Vooruit dan," zegt Roland. "Haal je eigen materiaal maar op, ik sta hier wel te wachten." Raphaël maakt een buiging en gaat op weg naar zijn atelier.
"Nou," zegt Aylin, "dan moet ik nog even wachten met het bedreigen van je meesterwerken."
"Als jij nou ook in de troonzaal blijft wachten, dan weet ik tenminste zeker dat je niet stiekem wat uit mijn atelier meeneemt," zegt Raphaël.
"Dat zou ik toch nóóit doen zonder toestemming?" vraagt Aylin.
"Daar ben ik opeens niet meer zo zeker van," zegt Raphaël grijnzend.
"Mooi is dat," zegt Aylin zogenaamd verdrietig. "Goed, ik blijf wel in de troonzaal, tot zo!" Ze loopt terug naar de troonzaal en Raphaël gaat verder naar zijn atelier.

"De draagbaar maakt het wel makkelijker om Larzuk mee te nemen. Een slap lichaam is lastig op te pakken, laat staan verslepen. Hoewel hij het in mijn ogen verdient om veel schaafwonden op te lopen." Dan komen ze bij de eerste stadspoort aan.

Ergens diep in het bos komt Ylaya tevoorschijn uit een paar struiken. Ze had zich met een teleport-spreuk naar een andere locatie gebracht.
"Het bos is weer beschadigd," fluistert ze. "Sylanna, geef me kracht om de harmonie weer te herstellen!"
Ze fluistert nog wat in zichzelf en begeeft zich naar de plek waar het gevecht had plaatsgevonden.

Dus, dacht Aúnùnná. Dit heb jij als nest?
"Ja," antwoordde Aìlérùn hardop. "Wat is er mis mee?" "Nou, jij past er misschien wel in, maar voor mij is het wat . . . krapjes. Jij mag er nu dan wel inpassen, maar je krijgt binnenkort een groeispurt. Probeer er dan maar eens in te komen." " . . . Oké, je hebt gelijk. Ik kom er nu al nauwelijks in." "Wat je wel kan doen, is transformeren. Doe maar wat ik doe. Let wel: Je moet 'íi' zeggen, niet 'òi'. Òi betekent namelijk 'mens', en 'íi' betekent 'Elf'." Ze vloog een stuk terug, nam een 'aanloopje' en zei 'íi'. Meteen lag er een Elf in het hooi in de toren. Aìlérùn deed ook een aanloopje, zei ook 'íi' . . . en ramde in de muur van de toren. Hij tuimelde naar beneden, en kwam met een grote plof op de grond neer. "Au . . ." zei hij zachtjes.

Necia ziet de stadspoort en gromt een zucht uit. Ze begint flink te stampen en te hinniken. "Waarom staat die múúr er nog steeds?", roept ze zonder er over nagedacht te hebben. Ze draaide rondjes, terwijl ze met haar kop heen en weer zwaaide.
De vermoeidheid zorgde ervoor dat Necia zich barbaarser ging gedragen, net zoals de Wilden.

Linctus mocht door de poort met Larzuk, maar hij moest tot morgenvroeg wachten voordat hij in het kasteel mocht. Hij boekte een kamer in de herberg waar ze allemaal mochten blijven. De nacht zat Linctus Larzuk goed in de gaten te houden.

Stilletjes liep Necia mee met Linctus. Ze was allang blij dat hij een slaapplaats voor hen allen heeft geregeld.
Necia hinnikte zachtjes toen ze eindelijk weer kon liggen. Ze liet haar hoofd zachten en viel meteen in slaap toen ze haar ogen sloot.

Nog ver voor het aanbreken van de nacht had Raphaël zijn atelier bereikt en was bezig het het verzamelen van spullen.
"Penseel, waar ligt m'n penseel?" Raphaël stoot per abuis tegen een plank waardoor de penselen die hij zoekt achter een zware, loden kist vallen.
"Dannato," mompelt hij. Hij blijft even staan denken en pakt de kist beet bij de hengsels.
"Ene, tweeje..." hij trekt de kist naar achteren en pakt de gevallen penselen er achter weg.
"Zo," zegt hij tevreden, waarna hij de kist weer terugduwt. Hij stoft de penselen af en doet ze in een tas. Dan bedenkt hij zich opeens iets terwijl hij in een spiegel kijkt.
"Silvius Raphaël Palladion, wat heb jij net gedaan?" vraagt hij aan zichzelf. "Die kist is gemaakt van lood en zit boordevol spullen. Hoe heb jij het voor elkaar gekregen om dat te verplaatsen?" Hij kijkt een paar keer naar zijn handen en besluit om er maar niet over na te denken. Hij haalt zijn Codex tevoorschijn en schrijft op:
"Zomaar een zware kist verplaatst. Ken m'n eigen kracht niet. Wat zit hier achter?"
Net voordat hij het boek dicht wil doen, ontdekt hij dat er een briefje in zit.
"Hoe komt dat nou hier...," mompelt hij. Op het briefje staat Lut Gholein. Raphaël stopt het briefje in z'n tasje.
"Wie heeft er aan mijn Codex gezeten?" roept hij. "Laat je zien, zodat ik je gezicht kan verbouwen!"
Op dat moment komt Aylin het atelier in.
"Roland moest opeens weg," zegt ze. Raphaël draait zich om en kijkt onrustig heen en weer.
"Oké," mompelt hij. "Morgen dan maar. Je raadt nooit wat er net gebeurd is!"
"Vast niet," zegt Aylin. "Kom, het is al laat. Ik ben moe."
"Goed idee, ik ga me even opfrissen en dan naar bed," antwoordt Raphaël. Zo gezegd, zo gedaan.
"Ga slapen," moppert Raphaël nog even nadat Aylin hem begon te omhelzen.
"Sorry," klinkt het.

De geluiden van buiten begonnen luider te worden. De stad was wakker geworden.
Necia had er ingespannen naar geluisterd, maar uiteindelijk was het de zon dat haar gewekt had. Ze opende haar ogen, die er lusteloos uitzagen. Haar hoofd voelde zwaar en vol aan. Haar keel brandde en haar benen voelden verkrampt aan. Water..., verlangde ze.
Met haar manen verklit stond Necia op en liep naar buiten. De koelte van de ochtend voelde fijn aan op haar warme huid. Een paar mensen waren bezig met het klaarmaken van hun marktstalletje. Niemand zag de eenhoorn staan. Behalve één. Een wat ouder vrouwtje was het, kon Necia ruiken. De ouderen hier hebben ook kenmerkende huidplooien, wat ze nergens anders gezien had. Het vrouwtje keek verwonderd naar haar.
Zonder het te beseffen liep Necia naar het vrouwtje. Het vrouwtje begon breed te glimlachen en aaide over Necia haar hoofd. De hand voelde zacht aan, ondanks alle eelt dat erop zat. Vervolgens ging de hand naar haar hoorn. Necia sloot haar ogen en liet zich betasten. Het was fijn om zo liefdevol aangeraakt te worden.

"Kom maar, lieverd.", sprak het vrouwtje plots. In haar stem kon je het goede van het vrouwtje horen, maar ook het kwade wat ze gezien had. Dit vrouwtje had wat ellendigs achter de rug, wist Necia. Necia liep gehoorzaam met het vrouwtje mee, naar de achterkant van het stalletje. Een appel werd haar aangeboden en Necia herinnerde dat ze nauwelijks gegeten had. Gulzig nam ze die aan en at het in één hap op. Het vrouwtje grinnikte en schepte met een lepel wat water over Necia heen.
Necia schrok, maar kalmeerde weer door de aanraking van het vrouwtje. Ze wast mij, dacht ze verbaasd. Ze zag de emmer water staan en er flinke slokken uit, terwijl het vrouwtje over haar nek aaide. Een grote veer werd uit haar manen geplukt. "Wat een mooie veer. Is die van jouw vogelvrienden?", zei het vrouwtje toen ze de veer achter Necia's oor legde. "Je hebt zulke mooie haren, maar je moet ze niet laten klitten, lieverd." Ze haalde een kam door Necia's manen. Nadat alle klitten eruit waren, begon ze te vlechten. Eindelijk waren de haren uit Necia's ogen. Het prikkende gevoel in haar ogen waren weg. Necia voelde dat de veer weggenomen werd van haar oor. "En die gaat weer terug. Zo!" Het vrouwtje verdween in haar stalletje, maar kwam gauw terug met een spiegel. Necia zag haarzelf. Ze had nog nooit een eenhoorn zo gezien. Met haar snuit beroerde ze de wang van het vrouwtje, die haar lachend aaide.

Het vrouwtje keek achterom na het horen van een paar stemmen. "Ga. Ga nu maar. We ontmoeten elkaar later, lieve eenhoorn." Gehoorzaam liep Necia weg. Deze vrouw was anders. Ze was zacht en vriendelijk. Niet zoals de wachters, die geen gevoel en hart uitstraalden. Was het volk hier zo verschillend onderling?

Aìlérùn had besloten om de nacht door te brengen in de tuin waar hij in was gevallen, en vond zijn toren toch lekkerder liggen. "Íi," zei hij. Het werkte niet. "Zul je zien," bromde hij. "Achja. Het regent in ieder geval niet,"
Als op commando begon het te regenen. "Natuurlijk," zuchtte hij. "Nog een keer proberen dan maar,"
Hij vloog op, ging naar de toren en zei íi. Een moment later lag er nog een Elf in de toren. "Veel beter." zei hij. "Laten we nu eens proberen of het ook andersom werkt"
Hij sprong naar beneden, en het werkte meteen.

Na dit magieke intermezzo vloog hij over de stad. Hij zag een oud vrouwtje Necia borstelen. Hij ging naar beneden, veranderde in een Elf, en landde net op het moment dat Necia wegliep.