"Majesteit, we hebben een groot probleem," zei Aìlérùn toen hij de troonzaal werd binnengelaten. "Oh ja?" vroeg Awyllin. "Wat dan?" "Het Duyster heeft een groot leger bij de Kurast. Nu heb ik zelf geen idee waar dat is, maar ik vond een andere Zwartsteendraak in het bos. Ze was er slecht aan toe. Zij ligt nu in de Zilvertoren." "Weet je zeker dat het zo is? We kunnen niet zomaar afgaan op de woorden van iemand die het mogelijk niet helemaal op een rijtje heeft," zei Awyllin met twijfel. "Majesteit, laat alstublieft iemand kijken. U heeft een aura dat sterk is, maar toch bang. Doe het alstublieft,"
Awyllin was overtuigd. "Stuur maar iemand," zei ze.
"Oh ja, majesteit?" "Snel nu!" "Weet u toevallig waar de eenhoorn heen is?" "Ja, ehm, die is geloof ik naar het appartement van de schilder Raphaël. Twee verdiepingen omhoog, eerste links. Niet te missen." "Heel erg bedankt," zei Aìlérùn met een buiging.

Eenmaal bij het appartement raapte de jonge Draak zijn moed bij elkaar, en klopte op de deur.

"Er wordt geklopt," zegt Aylin. Raphaël loopt meteen mopperend naar de deur.
"Altijd wat," zegt hij. Hij opent de deur en ziet een elf staan.
"Hoe kan het, dat dit kasteel, en in het bijzonder deze gang, zo frequent wordt bezocht door wezens die helemaal niet uit deze buurt komen?" vraagt hij aan de elf. "Wat mot je?"
Ailerun legt zijn probleem uit.
"Wat is dat nou weer voor kletspraat?" zegt Raphaël. "Denk je werkelijk dat je zomaar de rust en reinheid van mijn deur kan verstoren en vervolgens zo'n onsamenhangend kletsverhaal kan ophangen?" Ailerun verzekert hem ervan dat het geen kletspraat is.
"Ga alsjeblieft ergens anders de profeet uithangen, maar NIET bij MIJN HUIS! Ja, die eenhoorn is hier in mijn huis. En nee, die eenhoorn heeft vast geen zin om verkennertje te spelen. Verdwijn, wil je? Ik was net druk bezig met op het balkon staan." Raphaël smijt de deur dicht, loopt naar het balkon en vertelt aan Aylin en Necia wat er net gebeurd is. Aylin schudt haar hoofd.
"Maar, Kurast ken ik wel. Orson zou daar een keer geweest zijn. Misschien dat ie daarom zo vervelend is geworden. Het schijnt een zeer donker, onherbergzaam gebied te zijn. Geen pretje om daar naartoe te moeten," zegt ze. De eenhoorn kijkt hen aan.
"Iemand die hier aan mijn deur het einde der tijden komt voorspellen neem ik niet serieus. Komst van het Duister? Ik heb in mijn hele leven al tig voorspellingen gehoord en nog geen één daarvan is ooit uitgekomen. Vergeef me mijn scepsis, maar als het om doemscenario's gaat ben ik echt een ongelovige van de bovenste plank," moppert Raphaël boos.
"En dan wil hij ook nog dat jij gaat kijken of het wel klopt," zegt hij tegen de eenhoorn. "Welke idioot haalt het in zijn kop om een eenhoorn zoiets te laten doen?"

"Ga alsjeblieft ergens anders de profeet uithangen, maar NIET bij MIJN HUIS! Ja, die eenhoorn is hier in mijn huis. En nee, die eenhoorn heeft vast geen zin om verkennertje te spelen. Verdwijn, wil je? Ik was net druk bezig met op het balkon staan." klonk het, vlak voordat de deur in Aìlérùn's gezicht werd dichtgesmeten. "Nou, dat ging lekker," bromde hij. "Ik ga maar eens terug naar de Zilvertoren,"
Zo gezegd, zo gedaan.

Het drakenmeisje lag nog op de zelfde plek als waar hij haar had achtergelaten. "Zo, en wie heb jij hier gebracht toen ik lag te slapen?" vroeg Aúnùnná. "Dit? Dit is een drakenmeisje dat ik vond in het bos. Ze had wel een onheilspellende boodschap . . ."

Linctus hoorde de antwoorden van Larzuk. Hij keek Madarian aan en knikte. "Je hebt je taak goed gedaan. Larzuk verteld de waarheid, maar ik zou er niet op rekenen dat je nu een vriend erbij hebt." Linctus liep rustig naar Larzuk toe en knielde naast hem. "Je liet me geen keus." Fluisterde Linctus. "Ik spaar je leven omdat ik geloof dat je tot inkeer kunt komen. Zelfs nu kun jij nog terug komen naar de kant van het licht." Linctus wilde weer opstaan toen Larzuk iets terug fluisterde. "Ik heb Ormus vermoord." Bekende Larzuk. Linctus bleef rustig. "Weet ik Larzuk. Weet ik, maar het hoeft niet te laat te zijn. Er is altijd een weg terug." Linctus stond op en verliet met Madarian de cel. "Ik hoop dat de cel sterk genoeg is, want Larzuk zal als hij zijn krachten terug krijgt er alles aan doen om vrij te komen." Linctus liep door de hal en kwam bij Hared uit die stond te wachten. "Laat niemand in zijn cel. Hij zal dadelijk te krachtig zijn om dat gewoon toe te laten."

Linctus liep samen met Madarian uit de kerkers. "Kurast ken ik alleen van verhalen van vroeger. Eens een mooie grote stad met een haven waarvan schepen vertrokken voor over de hele wereld." Linctus opende de deur en kwam weer uit in een andere mooie hal. "Kurast is grimmiger geworden door de eeuwen heen. Alsof een donkere waas over de hele stad was getrokken. Het is logisch dat daar het hoofdkamp van het duister bevind. Alleen een gek zou daarheen reizen. Het is al eeuwen een verdoemde plek geworden. De uitspraak Ik wens je een reis naar Kurast toe. is heel erg bekend geweest bij de noordelijke dorpen en stammen. Het betekende een enkele reis naar je ondergang op de meest pijnlijke manier ooit." Linctus liep in richting de troonzaal.

Linctus stapte de troonzaal in en de koningin keek verveeld. "Jij alweer?" Begon de koningin. "Kun je ons niet een dag met rust laten? Nou vertel wat je komt doen, ik heb vandaag nog meer te doen." Linctus wilde beginnen met praten en pauzeerde even. Hij zag iets in een bak liggen wat zijn aandacht trok. Toen herinnerde hij wat hij kwam vertellen. "Het kampement van het duister leger is gestationeerd in Kurast. Dit heeft Larzuk ons verteld en ik geloof hem. Wat ik echter zelf denk is dat Kurast veel te ver weg is van deze stad om een directe dreiging te vormen. Ik denk dus dat er een tijdelijk kampement zal zijn zo'n 4 tot 6 rijdagen te paard noordelijk van hier." Linctus pauzeerde even. "Het is de bedoeling van het duister om de wereld uit balans te stoten. Deze stad zou een eerste van de grote vestingen kunnen worden die valt. Het zou een slopend effect hebben op het moraal in de andere vestingen. Ik denk alleen niet dat een directe tegenaanval de oplossing is. We moeten een slim plan samenstellen willen we zorgen dat deze stad niet valt."

Linctus zag iets in de ogen van de koningin. "Dit wat ik u vertel is niet nieuw?" Begon Linctus. De koningin begon te spreken. "Voor jou is er een dark elf geweest die hetzelfde verkondigde. Hij had het gehoord van een zwarte draak die in de zilvertoren ligt." Linctus schudde zijn hoofd. "Alles wat in Kurast is geweest, keert nimmer terug zoals het ooit was. Uwe majesteit waar is deze dark elf nu?" De koningin keek naar Linctus. "Bij Raphaël twee verdiepingen omhoog, eerste links. Die zal echter niet gediend zijn van nog meer bezoek." Linctus haalde zijn schouders op. "Ik heb niets met dromers en kunstenaars, maar die darkelf weet niet waar hij aan begint."

Linctus wees naar de bak en vroeg aan Madarian of hij daar een papiertje uit wou halen. Linctus las de naam van zijn guild. "Majesteit een laatste vraag. Weet u van wie dit briefje was?" De koningin antwoordde "Van Raphaël waar u net naar toe ging." Linctus bedankte de koningin en ging samen met madarian naar het appartement toe. "Als we dit gedaan hebben Madarian, dan kunnen we weer onze training hervatten."

Raphaël loopt de woning weer in, verzamelt wat afval en gooit het weg. Hij loopt zijn atelier in en blijft daar zitten om wat te schrijven. Niet lang daarna wordt er op de deur geklopt, maar omdat Raphaël diep in concentratie is verzonken hoort hij het niet. Aylin besluit dan maar om de deur te openen. Voor haar staan Madarian en Linctus.
"Heren," zegt ze. Ze leunt wat tegen de deurpost. "Wat zal 't zijn?"
Linctus legt de reden van zijn komst uit.
"Ja, Raphaël had het over een elfgast die hier bij zijn deur kwam preken over een of ander duister leger. Raphaël heeft hem vriendelijk verzocht om zijn debiele profetieën ergens anders te gaan verkondigen en heeft vervolgens de deur dichtgesmeten. Je moet bij hem niet beginnen over een zogenaamde komst van een of ander kwaad iets, omdat hij het afdoet als bijgelovig gezwets. Ik moet zeggen dat ik er zelf ook niet in geloof, totdat ik het zelf gezien heb natuurlijk. Maar goed, ik zou echt niet weten waar die elf nu is. Als het tenminste een elf is hè...volgens mij is er wat mee. Maar goed, dat zal dan wel. Verder nog iets?"

"Nee, bedankt voor je tijd." Begon Madarian en hij wilde weglopen. "Wacht." Linctus haalde het briefje tevoorschijn. "Zou je deze aan Raphaël willen terug geven? Het schijnt dat hij dit opgeschreven heeft. Ik wil wel weten wat hij met Luth Gholein wil. Mocht hij zichzelf willen verklaren dan moet hij mij maar komen zoeken. Mijn naam is Linctus." Linctus gaf het briefje af.

Aylin neemt het briefje aan.
"Oh ja, daar had hij het nog over. Ik roep hem wel even, dan kan hij het uitleggen," zegt ze. "Excuseer." Ze loopt naar het atelier en klopt op de deur.
"Raffie, bezoek voor je," zegt ze. Raphaël ontwaakt uit zijn concentratie en ziet dat hij nog maar twee zinnen heeft opgeschreven.
"Wat?" vraagt hij. Aylin doet de deur open.
"Twee heren voor je bij de deur," zegt ze. Raphaël staat op en krijgt het briefje aangereikt.
"Die had ik weggegooid," zegt hij. Hij pakt het aan en loopt naar de deur, waar Linctus en Madarian nog staan te wachten.
"Hoe erg kan deze dag nog worden? Eerst die gast Orson, dan een eenhoorn die hier naar binnen wil, vervolgens een elf die het einde der tijden komt voorspellen en nu jullie," zegt hij tegen hen. Hij bekijkt het briefje. Aylin komt naast hem staan en slaat een arm om hem heen.
"Ze willen weten hoe jij aan die naam komt," zegt ze.
"Dat wil ik ook weten," zegt Raphaël. "Gisteren heb ik wat in mijn Codex geschreven en plots ontdekte ik dat briefje. Ik weet niet hoe het er komt, ik weet niet wat die tekst betekent of waar het naar verwijst, ik heb het vermoeden dat iemand illegaal aan mijn spullen gezeten heeft." Linctus vertelt dat het om een mageguild gaat.
"Dat meen je niet," zegt Raphaël. "Wat moet ik met een briefje waar de naam van zo'n guild op staat? Alsof ik ooit wat met magiërs gedaan heb. Volgens mij heb ik nog n...," hij onderbreekt zichzelf en denkt even na. "Wacht eens even...," zegt hij. "Ach, natuurlijk. De Magiërs van Vroeger! Maar dat is dan ook het enige. En dit briefje had dan in een ander Codex-deel moeten zitten. Maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo'n briefje gebruikt heb, en nog erger...dat is niet mijn handschrift. Dus iemand is zo gemeen geweest om met zijn of haar vuile klauwen aan mijn Codex te komen. Maar goed, als het niet weer gebeurt lig ik er niet wakker van. Was dat het, heren?"

"Ik begrijp het nu." Zei Linctus kalm. "Jij bent maar een schilder. Niets bijzonders, net ze gewoon als elke man van de straat. Van jou heb ik niets te vrezen. Ik wens je een fijne dag." Linctus draaide zich weg liep samen met Madarian door de gang.

"WAT?" roept Raphaël kwaad. "Máár een schilder? Houd me vast, Aylin, anders maak ik 'm af!" Aylin houdt hem stevig vast.
"Barbaar!" roept Raphaël naar Linctus. "Ik ben een Palladion! Meesterschilder! Hoor je dat, domme boer? Meesterschilder! Hofkunstenaar!"
"Ssst, rustig," zegt Aylin. "Hij moet het nog begrijpen."
"Grrrrrrr," gromt Raphaël. "Mij gelijkstellen met 'elke man van de straat' is een grove belediging!"
"Weet hij toch niet?" zegt Aylin. "Hij zal het vast wel een keer begrijpen." Raphaël loopt stampvoetend de woning in en Aylin sluit de deur.

Linctus liep lachend door de gang naar buiten. "Zie je Madarian. Zo weet je zeker dat hij is die hij zich voordoet. Mocht hij echt een spion van het duister zijn geweest, dan bleef hij gewoon rustig. Maar voor een echte schilder is het gelijkstellen met een gewone man iets vreselijks. Misschien wel een van de meest arrogante soort mensen zijn het die kunstenaars." Linctus had het zeker moeten weten dat het geen spion van het duister was geweest. "Kom Madarian, ik denk dat we vast een oefenplek binnen deze stadsmuren kunnen vinden. Die darkelf komt later wel."

"Oh ja? Wat is die dan?" vroeg Aúnùnná. Het gezicht van Aìlérùn werd somber. "Er verzamelt zich een Duyster leger bij Kurast. Ik ging langs bij die schilder hier in het paleis, want daar is die eenhoorn nu. Ik wilde haar de kans geven om veilig te vertrekken. Die schilder stuurde me gewoon weg als was ik de een of andere profeet!" foeterde hij.

Op dat moment werd het drakenmeisje weer wakker. "Waar . . . ben ik?" vroeg ze. "Maak je maar geen zorgen," zei Aúnùnná, "Je bent in de Zilvertoren van het paleis in de Zilveren Stad van de mensen," "Maar, wie zijn jullie dan?" vroeg ze. "Wij zijn Aúnùnná en Aìlérùn Únií. En wie ben jij dan? Wat doe je zo ver van huis?" "Ik ben Ellétrà Ánn," zei ze. Op de tweede vraag had ze even geen antwoord.

"Ik heb het helemaal gehad met die lui die steeds maar aan de deur komen," moppert Raphaël. "Waar gaat dit eindigen?"
"Zoiets hebben we inderdaad nog niet meegemaakt," zegt Aylin. Ze gaan allebei op een bank zitten.
"Oh ja, die eenhoorn is er ook nog," zegt Raphaël.
"Niet lang meer," zegt Aylin. Ze loopt naar het balkon.
"Ehm, mevrouw eenhoorn, Necia was het toch? Raphaël en ik willen graag weer het huis voor ons zelf. Dus als je weer je eigen weg wil gaan zou dat mooi zijn," zegt ze.
Raphaël zit intussen wat na te denken.
Elf, eenhoorn, cultuurbarbaren, nepdiplomaat...ik word niet oud als ik dit elke dag moet meemaken.

Necia had al die tijd rustig gelegen. Ze had geluisterd naar de drukte, maar ze weigerde er deel aan te nemen. Door de zon en de rust waren haar krachten weer optimaal.
Ze krabbelde overeind en liet haar hals ver naar beneden zakken als een buiging. "Ik dank jullie voor deze gastvrijheid. Alma's fijne dag gewenst."
Necia stak even haar snuit naar binnen. Ze ving verschillende geuren op, maar kon die van de Elf vinden. Die moest ik hebben., dacht ze. Ze huppelde een cirkel en concentreerde zich diep. Haar hoorn voelde warm aan en begon te gloeien. Ditmaal een felle witgele kleur. De gloed verspreidde zich over Necia's lichaam.
Weer was ze een griffioen. Het was een krachtig lichaam voor Necia en ze wou het wagen. Voorzichtig keek ze over de balustrade. Ze spreidde haar vleugels en sprong naar beneden.
De wind sneed in Necia's vleugels toen ze ermee wou slaan. Ik moet me laten dragen, realiseerde ze zich. Ze ving de wind op in haar vleugels en gebruikte het om ermee te vliegen. Na een paar keer ongelukkig tegen voorwerpen te hebben aangevlogen is het Necia gelukt. Ze vliegt.

"Ben ik nou zot geworden of zag ik net inderdaad die eenhoorn veranderen in een griffioen?" vraagt Raphaël.
"Ja...dat zag je," zegt Aylin. Ze loopt de woning in en sluit de balkondeuren.
"He, eindelijk weer het huis voor ons tweetjes. Kunnen we tenminste weer doen waar we zin in hebben," zegt ze en ze gaat naast Raphaël zitten.
"Inderdaad," zegt Raphaël. "Ik was bezig met wat op te schrijven." Hij wil weer op staan maar wordt door Aylin op de bank gehouden.
"Maar dat kan later ook nog wel. Even bijkomen van al die gebeurtenissen," zegt hij. Aylin gaat tegen hem aan zitten en Raphaël slaat een arm om haar heen.
"Nou," zegt hij. "Wat nu?"

Madarian gaat naar de eerste wacht toe die hij en Linctus tegenkomen, en vraagt: "Waar trainen jullie eigenlijk?" "Gewoon bij de barakken op de binnenplaats. Eerste recht, tweede links, eerste links, tweede rechts." Madarian kijkt even naar Linctus en zegt: "De moeite waard om daar even te gaan kijken, toch?" Linctus knikt, en ze gaan daar naartoe. Veel poppen, wat strobalen, en doelen voor boogschutters. Madarian: "Ik zal trainen met magie. Ga jij aan de gang met zwaard, dolk of boog? Je weet maar nooit of het van pas gaat komen..." Nog voordat Linctus antwoord kan geven, probeert Madarian op een lucht'muur' te gaan zitten. Helaas lukt dat nog niet echt goed, en begint hij steeds verder omhoog te zweven. Hij probeert zichzelf langzaam te laten dalen maar dat lukt hem nog niet. Dan probeert hij zichzelf te sturen naar de strobalen. Daarboven aangekomen stopt hij, en valt hij met z'n achterste op de strobalen. Hoewel de balen vrij hard zijn, zijn ze minder hard dan de stenen. Bij het opstaan wrijft hij even over z'n achterste. "Oké. dat probeer ik straks nog wel een keertje, maar nu even niet..."

"Nu even helemaal niks," zegt Aylin. "Oh, je wou toch nog het archief in?"
"Ja, dat is waar ook. Kan ik ook meteen kijken of er nog wat bekend is over dat Lut Gholein-gedoe," zegt Raphael.
"Maar, moet dat nu direct?" vraagt Aylin.
"Niet perse," zegt Raphael. "Eerst even rustig zitten."
"Toestemming om affectie te tonen?" vraagt Aylin terwlij ze Raphael hoopvol aankijkt.
"Vooruit, omdat je het zo netjes vraagt," zegt Raphael. Aylin likt hem een paar keer over zijn wang.
"Was dat alles?" vraagt hij.
"Als jij zo graag meer wil...," zegt Aylin.
"Bewaar dat maar voor later," zegt Raphael. Hij staat op en rekt zich even uit. Aylin staat ook op en omhelst hem. Ze kust hem een keer en laat hem weer los.
"Toestemming ingetrokken," zegt hij. Aylin haalt haar schouders op.
"Ach ja, ik kan er wel weer mee door. Hé, weet je, ik vind 't grappig dat die heren van daarnet niet eens een opmerking maakten over mij. Ik had serieus verwacht dat ze wel wat over me zouden zeggen. Ze leken niet eens verbaasd om mij te zien. Viel mijn onbegrensde schoonheid hen dan niet op?" zegt ze.
"Of het kon ze niet schelen omdat ze belangrijkere zaken op het oog hebben. Misschien ben ik toch niet de enige man die zich normaal en fatsoenlijk kan gedragen in jouw aanwezigheid," zegt Raphael, waarna hij wat vruchten terugbrengt naar de voorraadkast.

Linctus pakte zijn zwaard tevoorschijn en wierp deze in de richting van de boogschutter doelen. Toen het zwaard begon te dalen maakte Linctus een stoot beweging met zijn rechter arm. Het zwaard kreeg een extra boost en schoot dwars door het doel heen. Linctus tilde zijn hand op en het zwaard begon op te stijgen. Het zwaard kwam rustig terug zweven en Linctus borgde het zwaard op. Linctus keek hoe Madarian over zijn kont wreef. Hij zichzelf dat beeld liever bespaard. "Zeg Madarian." Begon Linctus. "Vang" Linctus stootte een vuurbal op zijn leerling af.

Larzuk begon zijn krachten weer terug te krijgen. Nu nog een manier om uit deze cel te komen. Larzuk vervormde zijn stem als dat van een klein meisje. "Help mij." Begon hij. "Ze hebben me hier vastgehouden. Het is hier eng. Ik wil naar mijn mamma." Larzuk hoorde een wachter dichterbij komen. "Hou je bek. Je houdt me niet voor de gek." Begon de wachter. "Perfect" Mompelde Larzuk. Daarna begon hij een spreuk te mompelen. Een zwart gas slipte onder de deur door. De wachter stikte en met hem iedereen in de cellen. Larzuk mompelde weer iets en de wachter stond weer op uit de dood. Hij opende rustig de cel van Larzuk. Een stap uit de cel merkte Larzuk dat hij weer een portaal kon maken. Ook merkte hij dat Linctus weer magie gebruikte. Larzuk opende een portaal en liep er doorheen.

Madarian: "Sh..." Hij weet de vuurbal met een draai op te vangen. Hij is zo geconcentreerd op de vuurbal, dat hij niet ziet dat er een portaal ontstaat waar Larzuk doorheen stapt. Linctus schreeuwt: "Kijk uit!" Nog voordat Madarian kan reageren heeft Larzuk de dolk van Madarian gepakt, en weet Madarian te raken. Het gif wat nog op de dolk zat werkt meteen, en Madarian valt bewusteloos neer.

"Oh nee," fluistert Aylin. "Raphaël!" Ze rent naar de voorraadkast en haalt Raphaël eruit.
"Wat is er ineens?" vraagt hij.
"Ik...voel iets. Zwarte magie," zegt Aylin. "We moeten nu naar de troonzaal!"
"Nou, laten we maar hier blijven, straks komen we nog iets tegen...," zegt Raphaël.
"Niks ervan, we moeten de koningin waarschuwen!" zegt Aylin.
"Je weet niet eens of het wel echt is," zegt Raphaël.
"Komen we snel genoeg achter," zegt Aylin. Ze loopt alvast de woning uit.
"Nou, deze dag kan inderdaad erger worden," mompelt Raphaël. Hij doet de kastdeur dicht, loopt de woning uit en sluit deze af. In rap tempo staan hij en Aylin in de troonzaal, waarna Aylin meteen vertelt wat er gebeurd is.
"Ga kijken, nu!" zegt Awyllin tegen twee wachters.
"Wij gaan mee," zegt Aylin.
"Helemaal n...," maar voordat hij zijn zin af kan maken wordt Raphaël meegesleurd door Aylin. Bij de kerkers ontdekken ze dat iedereen dood is en de deur van Larzuk's cel geopend is.
"Alarm!" roept een wachter, hij blaast op een hoorn en rent terug naar de troonzaal. De rest loopt ook terug en de deur naar de kerker wordt weer gesloten.
"Je had gelijk," zegt Raphaël. Ze lopen terug naar de troonzaal, waar Awyllin inmiddels op de hoogte is gebracht.
"Waar is hij nu?" roept ze kwaad.
"Geen idee," zeggen de wachters in koor.
"Waarschijnlijk is hij weer achter Linctus en Madarian aan gegaan," zegt Hared.
"En waar zijn die heengegaan?" vraagt Awyllin. De wachters weten het niet. Ze schudt haar hoofd en denkt even na.
"Ruim de cellen maar op," mompelt ze. "En als jullie ergens die twee vinden, breng ze dan weer hier naartoe. Zoek ze, breng ze hier. Ik wil ze nu een keer echt even de waarheid vertellen. Die twee trekken ongeluk aan. De Hoeder zij geprezen dat we er momenteel nog genadig van af gekomen zijn. Ik wil die Linctus en die Madarian persoonlijk de stad uit schoppen! Hopelijk nemen ze hun ongeluk mee. Ik heb er spijt van dat ik ze gratie heb verleend, want als ik dit had geweten waren ze al lang en breed uit de stad verbannen. Ik wil ze hier voor me zien!"
"Ja, majesteit," zeggen de wachters, waarna ze vertrekken.
"Wij gaan maar weer terug," zegt Raphaël. "Dit gaat ons ver te boven."
"Neuh," zegt Aylin. "We blijven hier wachten."
"Oké dan," zegt Raphaël. "Als die Linctus dan hier weer verschijnt kan ik hem nog eens wijzen op zijn beledigingen."

"Zou er dan misschien toch waarheid zitten in die duisternisvoorspellingen?" vraagt Hared.
"Nee," zegt Awyllin. "Dit is gewoon een gestoorde magiër die gewoon in een cel is gestopt door die twee...gasten. Ze hadden hem hier niet moeten brengen. Ze hadden hier niet eens moeten zijn. Waarom heb ik dat niet eerder ingezien? Waarom heb ik me laten ompraten? Ik ga niet meer geloven wat die twee te verkondigen hebben. Ze mogen hun sprookjes maar voor zichzelf bewaren. Ik luister niet meer naar die twee!"
"Sprookjes," zegt Raphaël. "Ik vond dat ook al. Waarom moeten die barbaren ons nou altijd lastig vallen met hun verhaaltjes?

Madarian wordt wakker door een brandgevoel in z'n zij. Hij zit vastgebonden op een staand rek. Een beul houdt een gloeiend hete staaf tegen hem aan. Er wordt geen vraag gesteld. De beul wil de staaf weer tegen Madarian aan drukken, maar Madarian gooit een luchtmuur, waardoor z'n hand los komt te zitten, en de beul tegen een rek wordt gespiest waar het marteltuig op hangt. Madarian maakt zich snel los, en doet de deur open van de martelkamer. Een wachter bij de deur draait zich om, trekt z'n zwaard en haalt uit. Madarian eigent zich het zwaard in één vloeiende beweging toe, terwijl hij de slag ontwijkt, en steekt de bewaker dood. Hij ziet links een trap omhoog, en rechts een donkere gang. Hij kiest de trap. Eenmaal boven gekomen opent hij een deur, die op een binnenplaats uit komt. Daar ziet hij een compleet 'leger' van zombies, skeletten, trollen, en andere wezens van het kwaad. Ook ziet hij in de verte een silhouet van een demoon die blijkbaar de leider is, want na één teken van de leider komt het complete leger op Madarian af! Hij besluit terug de gang in te gaan, want daar kunnen ze hem niet omsingelen, en hij kan de schaduw goed gebruiken. Terwijl hij naar beneden rent, denkt hij na. Waar is hij? Dan herinnert hij de dolksteek en z'n eigen gif. Dit zijn z'n eigen angsten. Hij besluit z'n angsten te confronteren. Stuk voor stuk. Maar wel op z'n eigen manier. Het leger komt langzaam naar beneden. Madarian gebruikt z'n complete arsenaal aan nieuwe spreuken. Vreemd genoeg wordt hij niet moe, en neemt z'n mana niet af. Hij blijft vechten met de wapens die hij kan pakken van de verslagen vijanden, en geregeld gebruikt hij een vlammenzee door de gang heen om even te kunnen 'pauzeren' van het gevecht. Om de rook tegen te gaan gebruikt hij een luchtmuur. Na een hele tijd komen er geen wezens meer de trap af, en hij besluit opnieuw de trap op te gaan. De enige die hij ziet is de demoon. Hij kijkt rond. Geen betere wapens dan degene die hij tot nog toe gevonden heeft tijdens het vechten: twee zwaarden, twee dolken, en een boog met pijlen. Hij gebruikt eerst z'n boog en schiet een pijl naar de demoon. Een kreet klinkt als de pijl z'n doel raakt. De kreet klinkt erg bekend. Dan herkent hij z'n demoon. Dat is hijzelf!

"Moet je dit horen," zegt Hared. "Die Linctus kwam ons wijsmaken dat zes reisdagen vanaf hier een kampement staat met duistere figuren. Ik denk dat we maar beter onze geliefde tante Awen erheen kunnen sturen. Geen wezen die er dan nog aan denkt om hier heen te komen." Iedereen in de troonzaal kan daar de grap van inzien en er wordt smakelijk gelachen, ook door de nog steeds wat norse Awyllin. Zo gaat het nog even door met grappen maken over de uitspraken die gedaan waren door o.a. Linctus.
"Oh, wat erg," giechelt Aylin. "We staan hier maar met z'n allen iemand belachelijk te maken."
"Ik kan niet wachten tot hij hier weer is," zegt Hared. "Dan gaan we hem er pas helemaal van langs geven. Net zo lang totdat hij ook inziet wat voor onzin hij heeft lopen verkondigen."

Linctus ziet zijn leerling door Larzuk te worden gestoken. Terwijl Madarian naar de grond zakt vuurt Linctus vuurballen af in een razend tempo. Larzuk ontwijkt de ballen en vuur een bliksemschicht af. Deze ketst kapot op een aarde muur die vanuit de grond omhoog kwam. Larzuk mompelde wat en een zwarte rook begon te ontstaan. Linctus rende op Larzuk af en blies de wolken uit de weg. Larzuk opende een aarde muur maar deze spatte meteen uit elkaar en toen stond Linctus nog maar 2 meter verwijderd van Larzuk. Larzuk keek angstig om zich heen. Hij was nog niet helemaal op krachten en hij had Linctus nog nooit zo woest gezien.

Ondertussen kwamen twee wachten bij het terrein aan. "Daar is Linctus." De ene wacht zette een stap dichterbij en zag toen hoe Larzuk geraakt werd door een luchtspreuk en 10 meter de lucht invloog en een smak maakte op de grond. "Mmmmmisschien moeten we hem nu even niet storen."

Larzuk kwam op Linctus aangerend met een groene bal klaar om af te vuren. Linctus zette zich schrap en terwijl Larzuk de bal afvuurde. Linctus liet de bal een bocht om zijn eigen lichaam maken en deze spatte kapot op Larzuk. Larzuk werd nu in de richting van de wachters geslingerd en maakte een deuk in een van de muren. De wachters bleven verstijfd staan terwijl Larzuk snel opkrabbelde en in een portaal verdween.

Linctus rende snel naar Madarian toe. Die leek net bij te komen. "Gaat het?" Begon Linctus terwijl hij in een de rug geprikt werd door een speer. "Meekomen" Klonk het door een van de wachters terwijl Linctus Madarian omhoog hielp. "Ik ga mee. Maar besef wel dat ik nog een hoop agressie in me heb en je me dus niet moet gaan prikken met een speer!"

Dat ben ik! Een pijnscheut trekt door Madarian z'n schouder. Hij kijkt om, maar ziet niemand. Een tweede pijnscheut volgt als de demoon de pijl uit z'n schouder trekt. Dan maakt Madarian een klein sneetje in z'n hand, en ziet hij dat de demoon die ook voelt. "Hoe moet je mij verslaan?" zegt de demoon met een valse lach. De demoon vuurt allerlei spreuken op Madarian af, en Madarian buigt, blokkeert en ontwijkt ze stuk voor stuk. Het scheelt als je jezelf redelijk kent. Af en toe gooit Madarian een luchtmuur om wat 'ademruimte' te krijgen, maar hij voelt de klap zelf ook als hij de demoon raakt. Hoe moet ik mezelf verslaan? Dat gaat toch niet? Wacht... Dat is het antwoord! Dat gaat niet! Madarian weet nu wat hij moet doen. Hij probeert dichtbij de demoon te komen, en dat lukt hem ondanks de aanvallen. Dan neemt hij de demoon in een houdgreep. "Jij bent mij. Ik hoef je niet te verslaan, alleen te accepteren dat je een deel van mij bent." De demoon en Madarian beginnen te gloeien en worden één. Nog meer, of niet? De wereld verdwijnt langzaam in een zwarte rook. In de verte hoort hij zacht "Meekomen" gevolgd door "Ik ga mee. Maar besef wel dat ik nog een hoop agressie in me heb en je me dus niet moet gaan prikken met een speer!"

De twee wachters begeleiden Linctus en Madarian naar de troonzaal. Als ze daar aangekomen zijn kan Awyllin haar woede bijna niet beheersen.
"Jullie twee!" roept ze. "Waar is jullie gevangene?" Een van de wachters vertelt dat Larzuk door een portaal is ontsnapt.
"Nou komt het," fluistert Raphaël. Awyllin vloekt hardop en begint haar tirade:
"Hij zou geen tweede keer ontsnappen is mij verzekerd. Ik neem aan dat jij hem nu gaat opsporen en doden zoals je beloofd had? Maar weet je wel wat er nu weer aangericht is? Dat hele cellenblok is nu uitgemoord, en hoe denk jij dat ik dat moet uitleggen? Ik heb een grote fout gemaakt door jullie gratie te verlenen. Ik had het kunnen weten dat het iedere keer weer raak is met jullie, en nu ben ik het meer dan zat. Jullie zijn een gevaar voor deze hele stad met jullie rare praatjes en gedrag. Neem alsjeblieft jezelf en je sprookjes mee naar een ander gebied, ver weg van deze stad! Ik heb geen zin meer om nog langer jullie geleuter aan te moeten horen. Ik heb geen zin meer om nog meer lijken te moeten laten opruimen omdat jullie weer eens geblunderd hebben. Ik laat me niet meer door jullie ompraten. Verdwijn uit deze stad, voor nu en altijd! Dit is een officiële verbanning, en schending daarvan leidt tot de doodstraf. Verdwijn uit deze stad, kom nooit meer terug!"
Awyllin gaat weer op haar troon zitten en zucht diep.
"Die wachters begeleiden jullie naar de poort," zegt ze. Linctus wil zich nog verweren. "Zwijg!" roept Awyllin. "Ik wil je praatjes niet meer horen. Donder op uit deze stad en snel een beetje!"

"Wauw," zegt Raphaël zachtjes. "Ik heb d'r nog nooit zo kwaad gezien."
"Doet me een beetje aan m'n moeder denken," fluistert Aylin.
"En dat duistergedoe?" vraagt Hared.
"Kolder! Onzin!" roept Awyllin boos. "Al generaties lang leeft deze stad in vrede en veiligheid, en nu zou er opeens een duisterleger staan? Tss, wat een onzin. Ga alsjeblieft die praatjes ergens verkopen waar mensen nog niet de rede hebben uitgevonden!"
"Dat is in de Buitenwijk," zegt Hared droog.
"Gaan ze daar maar heen, kan mij het bommen. Maar niet meer in deze stad!"

"Veel succes met het gevecht tegen het vijandelijke leger dat hier hoogst waarschijnlijk nu naartoe komt, Uwe Hoogheid. U heeft nog zo'n 5 dagen om u voor te bereiden." Madarian buigt en draait zich om naar de deur.