Met het boekje in haar handen zit Questyn naast Linctus. Een aantal vuurvliegjes maken licht voor haar om te lezen. Ze bladerd het boekje nu snel door, opzoek naar iets bruikbaars. Af en toe leest ze hardop wat er staat. "Hier schrijft mijn moeder over mijn vader Erodan. Mh, dat ga ik later lezen denk ik." Ze bladerd verder. "Hier staat iets over Dariel en ook over de ring, maar dat verhaal ken ik al van Dariel zelf. "

Ze bladerd verder en komt bij een bladzijde over Pervil aan.
"Pervil is van jongs af aan anders geweest. Ze wilde niet zoet gehouden worden met simpele antwoorden. Ze is net als jou Questyn, ze is een onderzoeker, ze wilde alles weten. In al die eeuwen dat zij informatie is gaan zoeken over allerlei legenden en over geschiedenis van volkeren en hun goden, heeft ze zich niet overal geliefd gemaakt. Ze heeft veel soorten vijanden, vooral bij de elfen, haar eigen volk. Behalve mij heeft ze nog iemand waar ze veilig naar toe kan. Ze heeft me nooit willen zeggen wie, zodat die persoon niet in gevaar zou komen. Zo weet die persoon ook niet wie ik ben, en waar ik woon. Achter in dit boekje staan allerlei namen van boeken, waarin Pervil aantekeningen voor jou heeft achtergelaten. "

Questyn bladert naar door naar de laatste bladzijden van het boekje. Er staan allerlei namen. Sommige boeken heeft ze weleens in handen gehad. Ze ziet ook namen, waarvan ze eigenlijk niet weet waar die boeken zouden staan. Questyn draait zich om naar Llaeth. "Als we bij mijn huis zijn, wil je me dan helpen zoeken in de bibliotheek naar deze boeken? " vraagt Questyn haar. Ze geeft het boekje aan Llaeth, zodat die kan lezen om welke titels het gaat. De vuurvliegjes vliegen snel naar Llaeth toe, zodat ze het boekje kan lezen.
Llaeth kijkt naar de titels en leest ineens een titel van een boek die haar aandacht trekt.

“Creatief met kurk” zegt Madarian uit het niets. GroteMop kijkt hem vragend aan, nadat ze nachtzicht natuurlijk eerst had uitgezet. “Waar heb je het over?” “Weet ik zelf ook niet. Het kwam ineens bij mij op.” zegt Madarian terwijl hij zijn schouders ophaalt. Ze concentreert zich weer op de weg, er komt weer een paarse gloed uit haar ogen en nachtzicht is weer aan. Ze glimlacht. Die Madarian, toch. Ach, liefste. Ze kan haar lach bijna niet inhouden.

Laatste edit 26-05-2016 12:17

Llaeth leest de titels uit het boekje van Questyn, en stopt bij één titel. De vuurvliegjes dansen rustig over de pagina van het boekje. Llaeth beet op haar lip. "Liduania en Mestiesa, de verboden schaduwrijken."
Waarom heeft Questyn's tante daar een boek over? Mestiesa is niet geheel onbekend meer onder de andere wezens, maar Liduania is een gevaarlijk oord, een oord dat zo goed mogelijk verzwegen is gehouden voor alle wezens, zelfs voor de Sylphen. "Mestiesa is mijn thuis, voordat ik er verbannen werdt, het licht ergens hoog in de wolken...." Llaeth zuchtte even, en keek naar de lucht. "Liduania ligt diep onder de grond. Vroeger waren de twee rijken verbonden, door een boom die jullie allemaal wel kennen. Maar toen een magiër de boom vernietigde, waren de schaduwrijken losgeraakt. Niemand kan er nog in, of uit. Althans, zo ging de legende. Ik was verbannen uit Mestiesa lang nadat het rijk ontoegankelijk werd. Ze weten dat ze eruit konden, maar erin is een ander verhaal. Men zegt dat het bij Liduania precies andersom werkt. Erin is mogelijk, eruit niet meer. Ik ben benieuwd wat jouw tante’s boek hierover te zeggen heeft, Questyn.”

_________________________________

De Morrigan zat nog altijd op haar troon. Haar lange nagels tikte ongeduldig op de leuning, terwijl haar andere hand haar kin ondersteunde. Zepherus stond bij het raam zijn haar in een staart te doen. “Al die wind die ze meezeult heeft heel mijn kapsel verpest.” Bromde hij. De Morrigan leek er niet van onder de indruk. Ze was altijd al nors en ongeduldig, maar al helemaal als haar ravenlievelingetje de hort op was. Dan kwam er eindelijk die verlossende schreeuw van hem, en sprong De Morrigan op uit haar troon. Zepherus was zo druk bezig geweest met zijn haar, dat hij opzij moest duiken voor de raaf die opeens binnenvloog. “Kijk uit joh!” siste hij, en wierp de raaf een boze blik toe. De Morrigan liet de raaf weer op haar schouder zitten, en aaide het beestje liefdevol over het hoofd. “Ze hebben de vinger ontvangen. Vran heeft ze nog een tijdje achterna gevlogen, maar ze blijken nog geen actie te ondernemen… Ze zijn nog steeds hun eigen ding aan het doen. Toen ze dieper het bos in gingen, kon Vran ze niet meer volgen, alsof hij tegengehouden werdt door een onzichtbare barricade..” De Morrigan zuchtte. Zepherus gromde. “Die luie wezentjes trekken gewoon hun eigen plan. Nog even en ik stuur ze een hele hand op. Of nee! Een hele arm!” Zeph schopte tegen de stenen muur aan van frustratie. “Dat is jou schuld! Jij moest zo nodig tevoorschijn komen en ons hele plan bedoezelen! Het was JOUW verantwoordelijkheid erachter te komen wat de mankementen van de Nephilim zijn, en je hebt gefaald! Daarnaast heb je een of ander modderbloed-elf-ding de taak gegeven om dat te doen”
“Genoeg! Ik wil net zo graag onze vrienden redden als jij, hoor! We krijgen pas de informatie die we nodig hebben van de nachtelfen, zodra onze helft van de samenwerking is voltooid. Als dit de manier is, dan zij het zo. We kunnen later altijd nog aggressief worden, als we willen.” Zepherus werdt onzichtbaar en verliet de kamer. De Morrigan snoof, en aaide haar raaf, Vran nog een paar keer over zijn bol. “Nog even, en onze vrienden kunnen eindelijk weer vrij ronddolen op aarde. Liduania zal snel weer van ons zijn, mijn liefste.” Vran kraaide hierop met vreugde, terwijl De Morrigan er een hysterische lach op nahield.

Linctus zit te in zijn hoofd te malen. Mestiesa en Liduania Denkt hij bij zichzelf terwijl hij met hoge snelheid de kar tussen de bomen door stuurt. Mestiesa ken ik wel. Maar Liduania komt slechts vaag bekend voor. Linctus durft niets te zeggen. Niets te vertellen. Hij heeft er al eeuwen niet meer over gesproken. Dadelijk heeft hij in zijn hoofd wat dingen door elkaar gehaald. De geschiedenis van de Nephilim heeft hij erin gestampt. Maar de andere gebeurtenissen weet hij wel nog vaag te herinneren. Boeken zijn daar een veel betere bron voor dan zijn hoofd. Daarbij is de kans groot dat Pervil nog dingen heeft opgeschreven die Linctus niet eens weet. De paarden wijzen hem de weg naar het huis van Questyn. Ze zijn bijna thuis. Linctus merkt dat aan Questyn. Ook lijken de paarden nog net iets harder te lopen.

"Het wordt steeds ingewikkelder lijkt het wel", zegt Questyn. Ze klimt over het achterboard van de bok om bij Llaeth te komen zitten. "En ken jij deze taal?" vraagt Questyn aan Llaeth. Questyn wijst een titel in vreemde tekens aan. "Dat is een heel oude taal. Er staat. Even kijken. " Llaeth laat haar vinger onder de titel gaan. "De verhalen van berg Arreat" zegt Llaeth. Linctus draait zijn hoofd met een ruk om. Questyn kijkt naar voren. Ze ziet Madarian en Mop een heel eind vooruit. Ze kijkt naar de bomen. Ze gaat in gedachten naar Samuel. Hij ruikt zijn stal al. Dan ziet ze Mop en Madarian stoppen. Even later zien ook Linctus en Llaeth waarom ze stoppen. Voor hun ligt een groot open grasveld, met achter in het veld een huisje, met twee schuren er naast. Een mooi aangelegd tuin ligt ervoor.

Questyn glimlacht. Nu is ze helemaal thuis. Zodra ze het grasveld zijn overgestoken stapt iederen af en uit. Questyn loopt gelijk naar haar huis toe. De luiken klappen vanzelf open, dan openen de ramen zich. Als ze het pad van de voordeur oploopt, opent deze zich ook. In huis gaan er lichtjes branden. Questyn loopt naar binnen,en draait zich om. "Kom binnen", zegt ze vriendelijk tegen iedereen. "Welkom in mijn huisje zegt ze". Questyn loopt zelf door, en vergeet hoe dit huis van binnen groter is, dan het van buiten lijkt. Ze wil net omdraaien en dit tegen haar vrienden zeggen, als ze Mop hoort zeggen. "Neeee dit kan niet." Ze loopt naar buiten, en weer naar binnen. "Het is magie, het huis is van binnen groter dan hoe het van buiten lijkt. Ik begrijp deze vorm van magie zelf niet. Het schijnt oude magie te zijn. Dit huis is door een goede vriend van tante Pervil gebouwd, speciaal voor haar, zodat ze een veilig onderkomen heeft voor al haar geschriften. Het huisje valt niet zo op, en zal op vreemden een ongewenste uitstraling hebben. En zoals jullie zien, het huis verwelkomde mij, en zal niemand toelaten die slecht gezind is. Aangezien jullie allemaal binnenstaan, is hier dus niemand slecht gezind." Questyn grijnst bij het laatste dat ze zegt.

Questyn geeft iedereen een snelle rondleiding. Ze laat zien waar de woonkamer is, waar de keuken is. Ze heeft ook nog een grote boven verdieping. Ze laat kamers zien waar ze kunnen uitrusten als ze het nodig hebben. Dan neemt ze iedereen mee naar de bibliotheek. Het ligt achter in het huis. Ze doet een grote eikendeur open, en ze stappen in een hele grote ruimte. Overal staan boekenkasten tegen de muren. Bij een van de boekenkasten staat een houten ladder, zodat je bij de boeken kan, die helemaal boven aan in de boekenkasten staan. Het koloniale hout van de boeken kasten komt terug in het hout van een hele grote tafel die in het midden van de ruimte staat. Er om heen staan comfortabel houten stoelen met kussens erin. De ruimte wordt verlicht door kaarsen. Twee candeliers die aan het plafond hangen. Een aantal muurkandelaars. En op de tafel staan ook een groot aantal kaarsen. Alle kaarsen branden. Ook die waren vanzelf gaan ontvlammen toen Questyn bij het huis kwam. Questyn kijkt naar haar vrienden. Allemaal zijn ze onder de indruk.

Dan zegt ze tegen Madarian en Mop, "Ik heb een lijstje met namen van boeken die we moeten vinden hier. En ze geeft het boekje aan Mop. Ze wijst op de laatste bladzijden aan, om welke boeken het gaat. Llaeth was inmiddels bezig te achterhalen, op welke manier de bibliotheek ingedeeld was. Linctus staat in de deur opening te kijken. Questyn lijkt helemaal in haar element te zijn. Al die kennis in deze ruimte, het lijkt haar energie te geven. Linctus zou graag weten waar hij moet beginnen te zoeken naar het boek dat over de berg Arreat gaat. Questyn loopt naar Linctus toe. "De berg Arreat is een oud verhaal, en daar bedoel ik mee, dat het eeuwen terug is. Die zal dus ergens daar moeten staan." Ze wijst naar een gedeelte van de bibliotheek waar Llaeth al bezig is om de titels op de ruggen van de boeken te lezen.

"Heeft je bibliotheek geen index? Een plek waar ongeveer staat waar de boeken horen te staan?" Questyn legt uit dat de boeken redelijk geordend staan, maar ze heeft alleen titels, dus wat voor boeken de meeste precies zijn die ze nodig hebben weet ze niet. En de boeken staan niet op alfabetische volgorde gesorteerd. Madarian haalt z'n schouders op. "Dus nu niet creatief met kurk, maar met boeken..." zegt hij. Hij schrijft de titels die hij kan lezen snel over op alfabetische volgorde, en begint de boekenkasten af te gaan. Helaas leest hij wat langzamer dan de anderen. Als de anderen een complete boekenkast gehad hebben, is hij pas halverwege. Maar toch heeft hij een aantal boeken kunnen vinden.

GroteMop kijkt rond met het boekje in haar hand. Ze ziet Madarian stuntelen en giechelt. Ze heeft al een grote stapel boeken gevonden dat ze op het lijstje zag staan. Dan gaat ze dichter bij Madarian staan. “Moet ik je helpen, Madarian? Ik hoef er namelijk nog 3 te zoeken.” Ze kijkt hem aan en wacht op antwoord. “He, verdorie, eentje staat helemaal bovenaan.” Ze pakt een trapje en kan er net niet bij. “Als jij mij helpt met het pakken van dat dikke zwarte boek daarboven, dan help ik jou straks verder, schat.” zegt ze tegen Madarian.

Dat laat Madarian zich geen twee keer zeggen. Nog voordat GroteMop klaar is met haar zin, reikt Madarian het dikke zware boek met een vals glimlachje aan. "Voor het geval je het nog niet weet: ik zal je aan je woord houden. Vooral met opmerkingen die dubbel uitgelegd kunnen worden. Ik heb de neiging om ze dan altijd zo te verdraaien dat ze mij goed uitkomen. Dus pas in het vervolg maar op wat je zegt."

"Voor het geval je het nog niet weet: ik zal je aan je woord houden. Vooral met opmerkingen die dubbel uitgelegd kunnen worden. Ik heb de neiging om ze dan altijd zo te verdraaien dat ze mij goed uitkomen. Dus pas in het vervolg maar op wat je zegt."
“Dacht je dat ik bang van je was, lieverd?” vraagt ze met grijns op haar gezicht. Ze kijkt Madarian goed aan en lacht. Och, lieverd ik kan helemaal niet boos op je worden. Ze kijkt hem aan, diep in zijn ogen en laat het boek bijna vallen. “Uhum, wil je niet zo treuzelen, Mop?” hoort ze achter zich. Het is Linctus die langs wil lopen om een paar boeken naar buiten te dragen. GroteMop loopt iets dichter naar Madarian toe, zodat de rest er langs kan. Brengt de boeken even weg en komt terug bij Madarian staan. “Nog twee boeken van mijn lijstje en dan kan ik je verder helpen.” Ze loopt twee passen naar de rechterkant en warempel daar staan de twee boeken voor haar neus. Ze pakt de twee boeken uit de kast en loopt naar Madarian toe. “Welke boeken heb je nog nodig?” vraagt ze met een glimlach. Ze giechelt en kijkt Madarian aan.

"Je bedoelde met helpen meezoeken met de boeken?" vraagt Madarian sip kijkend. Al snel verandert z'n uitdrukking naar een glimlach. GroteMop geeft hem een por in de zij. Madarian: "Ja ja. Ik weet wat er aan de hand is. Die aparte humor is mijn manier om met stress situaties om te gaan. Ah. Nog een boek gevonden." Madarian laat z'n lijst zien aan GroteMop. Dan valt z'n oog op een boek over het betoveren van objecten. Hij haalt het boek uit de schappen en legt die apart. Ditzelfde doet hij met een boek over legendes en saga's. Met hulp van GroteMop worden de laatste boeken snel gevonden en ingeleverd bij Questyn.

Als ze de laatste boeken bij Questyn heeft ingeleverd, kijkt ze de kant van Madarian uit. Ze loopt naar Questyn en geeft haar een knuffel. “Heb je nu alles, wat je nodig hebt?” vraagt ze. Even later loopt ze terug naar Madarian. “Plaaggeest. Ik krijg je nog wel.” fluistert ze in zijn oor en geeft hem een kus op zijn wang.

"We zullen zien." antwoordt Madarian. "Ik denk dat we even moeten wachten totdat Questyn de aanwijzingen heeft gevonden in die boeken. Wie weet kunnen we dan helpen om de aanwijzingen te begrijpen. Intussen..." zegt Madarian, terwijl hij het boek over legendes en saga's geeft aan GroteMop en vervolgt: "...kunnen we misschien deze boeken doornemen. Misschien kun je wat vinden over dat Sigbin wezen. Ik ga eens kijken of ik nog wat handigs kan vinden in dit boek." Hij houdt het boek over het betoveren van objecten omhoog. Het is al weer een tijd geleden dat hij zelf wat objecten betoverde. De betoveringen waren lang niet zo sterk als die zwarte bol die hij vond in een vervallen kasteel, maar het hielp hem goed. In de loop der jaren heeft hij de magie van de zwarte bol weten aan te passen. Of heeft de zwarte bol zich naar hem aangepast? Hij weet niet welke van de twee. Al met al heeft de zwarte bol hem flink geholpen door de eigenschappen van z'n harnas zo aan te passen dat het z'n behoeftes redelijk vervulde. Maar nu het steeds gevaarlijker wordt, is het weer tijd om z'n oude vaardigheden op te poetsen. En wie weet staat er nog iets nieuws in.

Hij leest zo snel hij kan hoe het ook al weer zat met het betoveren. Nadat Madarian een halve bladzijde gelezen heeft, slaat GroteMop de bladzijde van haar boek om. Mop leest sneller dan hem. Normaal maakt dat niet uit, maar nu is er een bekende in gevaar. Hij probeert een simpele betovering op een van z'n dolken. De dolk knettert licht. Madarian maakt een kleine snee in de rug van z'n hand. Hij krijgt een schok. Mooi. Die is gelukt. Madarian: "Mop, misschien kan ik je harnas of wapens wat verbeteren met magie. Heb je nog wensen? En nee, ik kan je niet onsterfelijk maken. Het zijn lichte aanpassingen die ik kan maken."

GroteMop loopt naar Madarian toe, gaat met een zwier achter hem staan en slaat haar armen om zijn middel heen. “Je mag mijn dolk wel aanscherpen en mijn harnas wel ietsje sterker maken. Je weet maar nooit waar het goed voor is.”
Ze legt haar hoofd op zijn rechter-schouderblad en vraagt zachtjes: “Ben jij onsterfelijk?”
Even later zegt ze met een knipoog: “Ik kijk of ik die drie knotsen nog kan pimpen of upgraden.” Ze pakt een knots, kijkt er naar en heeft al een upgrade in gedachten. "Ik zal straks aan Questyn vragen of ze die drie knotsen wat spikes kan geven, via de huifkar. Die knotsen kunnen ook nog altijd gebruikt worden. Ook van die drie dingen weet je maar nooit waar ze goed voor zijn." zegt ze met een flauw lachje op haar gezicht. "Zullen we straks nog gaan trainen, lieverd?"

Laatste edit 26-05-2016 22:56

Linctus was onder de indruk van het huis. Het was zo groot van binnen terwijl hij dat van buiten nooit had gedacht. Magie bleef hem wel verbazen ook al had hij het nu al eeuwen meegemaakt. Zelf had hij nooit echt talent gehad voor magie. Hij kon een beetje smeden en de Nephilim hadden hier ook de technieken in geperfectioneerd. Hun wapens en harnassen waren hierdoor van erg hoge kwaliteit en konden zelfs betoverende wapens en magie weerstand bieden. Linctus volgde de rest en zijn mond viel bijna open bij het zien van de bibliotheek. Zo veel boeken. Zo veel kennis. Allemaal in een ruimte. Hij had een groot gedeelte van zijn leven gespendeerd aan het verzamelen van informatie. Met name over de Nephilim, over hem, over zijn onsterfelijkheid. De duistere elfen hadden echter goed hun best gedaan om alles van en over de Nephilim te vernietigen. Hierdoor was het voor Linctus al lastig om iets te vinden waar de Nephilim in vermeld werden. Geheimen van de Nephilim ontdekken was dan ook als onmogelijk beschouwd door Linctus. Tot nu dan. De hoeveelheid aan informatie was overweldigend. Als er ergens nog een stuk over de Nephilim was geschreven dan was het hier vast bewaard gebleven. Daarbij lijkt Pervil wel een vrouw die erg graag geheimen ontrafeld.

Linctus vraagt Questyn waar het boek over de berg Arreat ongeveer moet staan. Hij gaat op zoek in die sectie en heeft het gevonden. Echter vond hij nog meer titels die hem aanspraken. Nerdanel de hoge koning van de elfen, Brandir de legende en Lilith moet ik gelezen hebben. Dacht Linctus. Hij verzamelt de vier boeken loopt weer terug. Hij zucht als hij ziet hoe Grote Mop en Madarian naar elkaar staren. Hij schraapt zijn keel. “Wil je niet zo treuzelen, Mop?” Gromt Linctus. Ze stapt aan de kant en Linctus kan doorlopen. Hij loopt naar Questyn toe. Een aantal boeken zijn gelezen in de oude taal en dit is nou net de moedertaal van Linctus. “Misschien kan ik je helpen met vertalen van deze boeken. Dit zijn de boeken die volgens mij het meest met de Nephilim te maken hebben. De kans is dan ook groot dat hier iets in staat over mij.” Linctus geeft de stapel boeken aan Questyn.

Nadat Llaeth zich beter had georiënteerd in de ontzettend grote hoeveelheid aan boeken, kwam ze erachter dat deze niet op alfabet stonden, maar op tijdperk. Van oude verhalen naar nieuwe verhalen. Omdat het boek waar zij op zoek was een oud verhaal had, begon zijn aan het begin. Ze pakte de ladder en zette deze tegen de boekenkast. Even later stond ze bovenaan de ladder, tussen de boeken te neuzen. Daar vond ze niet meteen haar boek, over Liduania en Mestiesa. Maar zo vond wel een boek met misschien een simpele titel, maar hij trok wel haar aandacht. "Nephilim" Las ze hardop. Misschien was dit iets voor Linctus, of Questyn als ze nieuwschierig naar hem was. Llaeth trok het boek uit de kast, en hoorde opeens een zachte 'klik'. Onder haar schoof opeens een rij van de boekenkast naar achter, en daarna achter de andere rij. "Euhh.... Sorry?" Stamelde Llaeth, die nu van de ladder af kwam en de ruimte in keek die zij zojuist had blootgelegd, met het boek over de Nephilim in haar hand.

Linctus had net de boeken aan Questyn gegeven toen hij een term hoorde die hij altijd en overal zou horen. Zelfs op een drukke dag op een vol marktplein zou hij het nog horen als iemand dat woord zou zeggen. Hij was er altijd waakzaam voor. En nu hoorde hij het weer. Niet in een verhaal. Niet in een gesprek. Niet in een zien. Nee, alleen het woord. “Nephilim.” Linctus draaide zich snel om en zag tot zijn verbazing hoe bij Llaeth een verborgen ruimte open ging. Linctus wist niet hoe dit verband zou hebben met het woord dat hij net van haar hoorde, maar hij was nieuwsgierig. Hij zag hoe de rest ook hun blik gericht hadden op Llaeth. “Hoe heb je dat gedaan?” Vraagt Linctus terwijl hij rustig dichterbij loopt. “En waarom zei je die term?” Linctus loopt dichterbij met zijn hart in zijn keel.

Zou het kunnen? Zou dit de oplossing kunnen zijn? Zou deze verborgen ruimte de raadsels om mij heen kunnen ontrafelen? Is mijn zoektocht ten einde? Kan ik nu eindelijk zorgen dat Questyn weer veilig wordt? Des te dichter Linctus bij Llaeth kwam des te meer vragen er door zijn hoofd schoten. Het voelde zo dichtbij. Hij was bang dat het een droom was. Dat als hij nu te snel dichtbij zou lopen hij erachter zou komen dat er niets was. Dat hij zich dit had ingebeeld. Dat hij wakker zou worden in een of andere stad bedekt in uitwerpselen. Daarbij wie zou zeggen dat Pervil de oplossing had gevonden. Dat ze überhaupt iets wist wat Linctus ook niet allang wist. Linctus probeert zijn verwachtingen te temperen. Het lukt maar half.

“Hoe heb je dat gedaan?” Vroeg Linctus, die blijkbaar net zo geschrokken was als Llaeth. "Ik, uhm... Ik pakte dit boek en.. " Ze liet hem het boek zien, het was van oud leer, met sierlijke, zilver bedrukte letters erop die "Nephilim" spelde in de oude taal. Llaeth vroeg zich af of Linctus het boek kende. Linctus pakte het boek uit haar handen en begon als een gek te bladeren. Llaeth staarde naar de ruimte die was geopend. "Questyn, weet jij hiervan? Kunnen we zomaar doorlopen?" Even aarzelde Llaeth, maar ze zette toch al een stap richting de ruimte. Er bleek een zachtrode gloed vanaf te komen...

Linctus pakte het zwarte dunne boek. Zijn vingers gingen even over de sierlijke letters. Dit was niet alleen een boek over de Nephilim. Linctus had het herkent, dit was het boek van de Nephilim. De andere boeken waren over de Nephilim, maar deze was ook door de Nephilim gelezen. Linctus voelt de tranen van geluk over zijn wang rollen. Hij kent dit boek. Dit boek is van de beroemde schrijver Kormac. Hij bladert er doorheen. Dit boek had hij van zijn moeder meegekregen. Dit boek was erg bekend onder de Nephilim. Linctus bladert wat door de bladzijdes en vindt zijn favoriet stuk.

"En, helaas zijn wij van onze vaders en moeders. Gelijk en toch tegenovergesteld, een het verval en de ander het licht. Sterker nog, de vereniging van engel en duivel creëerde een derde essentie. En we zijn die kinderen. Wij zijn de Nephilim. We bestaan als half engel en half demon, nog niet volledig een nieuwe entiteit. Vanwege deze afkomst hielden ze van ons. Vanwege ons verschil vreesden zij ons. Binnen de wankele balans tussen liefde en angst is onze relatie te zien tussen onze vaders en moeders. "

Het stond nog precies zo in de bladzijdes gedrukt als hij het kon herinneren. Hij zag in de kanttekening een opmerking staan. Deze moest dan wel van Pervil komen. Moeder of moeders? Staat er geschreven in de kantlijn. Linctus moet een beetje lachen. Schijnbaar had de persoon die dit schreef moeite met de oude taal zoals de Nephilim het opschreven. Zoals zo veel volken hadden ook de Nephilim een bepaalde manier van schrijven gehad. Een bepaalde stijl die hij overal herkende. Vooral Kormac gebruikte deze eigen schrijfwijze zorgvuldig. Dit zorgde schijnbaar er voor dat mensen die niet gewend waren om de oude taal van de Nephilim te lezen hier van in de war raakte. “Het is moeders” Mompelt Linctus en hij bladert verder. Hij stopt bij een bladzijde waar erg veel in de kantlijn is gekrabbeld. Het gaat over het kinderverhaaltje van Lilith en Inarius. Waarom beweren de Nephilim ook af te stammen van een engel? Leest Linctus in een gehaast handschrift. Demon en Nephilim wordt vaak genoemd, maar engel? Staat er in de andere zijde.

Dan probeert Linctus een opmerking te lezen die wel heel haastig gekrast is. Hij kan er niets uit halen. “M…..E…M…” Mompelt Linctus hij kan er nu niet meer uithalen. Hij slaat het boek even dicht en houdt het dichtbij. Pervil was een slimme tante. Ze had duidelijk goeie vragen gehad. Linctus vind het nu jammer dat hij haar niet gekend had. Hij had haar misschien kunnen helpen met enkele vragen. Misschien dingen vertalen van de Nephilim die ze niet helemaal begreep. Dan had ze misschien wel alles kunnen ontrafelen. Linctus kijkt naar Questyn die vol verbazing staat te staren naar de verborgen ruimte. Ik kan haar nichtje wel helpen. En door haar te helpen help ik Pervil. En door Pervil te helpen helpt hij misschien zichzelf. En als hij zichzelf geholpen heeft kan hij haar beter beschermen. Niets zal haar overkomen

Questyn is in haar element. Iedereen was de boeken aan het verzamelen, en had deze bij haar gebracht. Het waren er best veel. Nu was ze bezig om ze over de tafel te verspreiden, zodat er een soort van overzicht komt. Wat zou de aanwijzing kunnen zijn. Zouder er ergens notities in staan. Of zijn de titels van de boeken het geen waar ze naar moet zoeken. Als ze haar ogen dicht deed, dan was het of ze met haar tante Pervil bezig was, om een kast gedeelte opnieuw in te delen. "Deze horen in het oudste gedeelte. Daar waar we het minst over weten. Omdat het zo lang is geleden, dat niet alle verhalen en geschriften over gebleven zijn. En er waren maar weinig personen die konden schrijven. "

Ze hoort Llaeth iets zeggen over de Nephilim. Linctus loopt naar Llaeth toe. ik hoop dat hij iets kan vinden wat hem kan helpen denkt Questyn. Hij heeft haar nog lang niet alles verteld. Niet dat hij dat als zodanig had gezegd. Het was gewoon iets wat ze aanvoelde. Ze hoort iets kraken, en ziet dat Llaeth aan de schuif van de geheime deur heeft getrokken. "Euhh.... Sorry?" stamelt Llaeth. Een gedeelte van de boekenkast verschuift. Er achter ligt een ruimte waar rode gloed uit schijnt. Llaeth is van haar ladder afgeklommen, en kijkt de opening in. "Questyn, weet jij hiervan? Kunnen we zomaar doorlopen?" vraagt ze.

"Ja dat kan, mijn lief schaduwkind, daar is een hele doolhof te vinden. Dus je kan beter iemand vragen die daar de weg kent. " Maar het is niet Questyn die dit antwoord geeft. Een oude man van rond de zeventig komt binnen lopen, en gaat gelijk naar Questyn. "Maximiliaan, je bent de eerste van de Magiërs", zegt Questyn. "Maar uiteraard", zegt hij geheimzinnig. Dan loopt hij door naar Llaeth. Hij kijkt aandachtig in haar ogen. "Wat is het lang geleden dat ik een schaduwkind zag. Een kind van een schaduwwereld." Maximiliaan maakte een galante buiging en zegt. "Het is me een eer je te ontmoeten, mijn naam is Maximiliaan. En mag de eer jouw naam te weten te komen"

"Altijd de charmeur", zegt Lagertha. Ze geeft Questyn een knuffel. "Lang niet gezien jongedame, en wat ben je mager. Hmmmm, iedereen ziet er magertjes uit hier. Ik ga gelijk de keuken in jullie wat te eten maken. Alleen kennis eten ... oh oh oh, dat kan niet. Zo heeft je moeder je dat niet geleerd jongedame. " Lagertha kijkt iedereen even aan. "Dat is mijn vrouw Lagertha. Mijn muze. Zonder haar ben ik verloren", zegt Maximiliaan. "Charmeur", zegt Lagertha, maar lacht naar haar man, draait zich om, en gaat richting de keuken.

Maximiliaan loopt naar Madarian toe. "Ah, een mede magier", zegt Maximiliaan. "We kunnen jouw hulp goed gebruiken. Er komen nog zo'n zeven magiërs deze kant op, en we hebben negen magiërs nodig om een ritueel uit te voeren tegen de Sigbin. " Hij kijkt naar de boeken die Madarian voor zich heeft. "Heb je al iets daarover gevonden? Het enige dat ik weet is dat we met negen Magiërs moeten zijn."

Dan loopt hij naar Questyn toe. "Mijn jongedame, Lagertha heeft gelijk, je ziet er te mager uit. En wie is deze lieftallige dame?" Hij loopt naar Mop, en stelt zich net zo galant voor als hij bij Llaeth had gedaan. Mop speelde gelijk het galante spel mee, en stelde zich aan hem voor.
Dan kijkt Maximiliaan Linctus aan. Hij loopt naar Linctus toe en gaat hem ongeneerd bestuderen. Linctus torend wel een hele kop boven Maximiliaan uit. Questyn grinnikt zachtjes. "Max, zeg nou maar gewoon wat je wilt zeggen". zegt Questyn tegen hem. "Nee, nu nog niet, nu nog niet", mompelt de oude man.

"Ik heb voor ik vertrok mijn blik geraadpleegd. Dariel zit gevangen, maar leeft nog. Naar omstandigheden gaat het goed. Ik wil straks nog even kijken of ik via de ring een duidelijker beeld kan krijgen. Maar voor we de keldergrotten induiken, gaan we eerst wat eten, en jullie gaan me vertellen wat jullie al weten. Dan kunnen we daarna een plan bedenken om ten eerste de Sigbin te elimineren. "

Linctus hoort een vreemde stem Llaeth antwoorden. Hij houdt zijn hand op het heft van Nis en kijkt om. Een oude man komt de ruimte binnen gelopen. Linctus zegt niets en schat in hoe snel hij de ruimte doorgerend is om bij Questyn uit te komen. Ze had dan wel gezegd dat alleen mensen die haar goedgezind waren hier binnen konden komen, maar hij vertrouwde niet zo op magie als de andere. Daarbij zou hij het niet willen dat Grote Mop hem weer voor zou zijn omdat hij niet op zijn hoede was. Dan ziet Linctus een oudere vrouw de ruimte binnen lopen en met Questyn knuffelen. Het is allang duidelijk dat Questyn deze mensen vertrouwd. Maar Linctus blijft toch op zijn hoede. Hij heeft in zijn leven veel meegemaakt. Hij weet hoe sommige van gedaante kunnen verwisselen. Het kan zomaar zijn dat dit niet de mensen zijn die Questyn kijkt. Hij besluit echter om waakzaam te blijven maar niet in te grijpen.

Linctus volgt met zijn ogen met name de oude man. De norse blik al jaren zijn gezicht had gesierd was weer terug van weggeweest. Linctus kijkt hoe Maximilliaan zich voorstelt aan de rest. Hij houdt zijn zwaard stevig vast. Af en toe kijkt hij naar de oudere vrouw bij Questyn. Mocht ze iets proberen dan stoot Linctus de oude man wel om en gooit hij Sen richting de vrouw. Hierdoor heeft hij dan genoeg tijd om Nis te trekken en bij Questyn te komen. Maximiliaan loopt naar Linctus toe en gaat hem ongeneerd bestuderen. Linctus kijkt op de kleine man neer en gromt. Zijn grip op Nis wordt wat sterker. Maximiliaan lijkt zich daar niets van aan te trekken. Questyn grinnikt zachtjes. "Max, zeg nou maar gewoon wat je wilt zeggen". zegt Questyn tegen hem. "Nee, nu nog niet, nu nog niet", mompelt de oude man. Hij draait zich weer om richting Questyn en loopt naar haar toe."Ik heb voor ik vertrok mijn blik geraadpleegd. Dariel zit gevangen, maar leeft nog. Naar omstandigheden gaat het goed. Ik wil straks nog even kijken of ik via de ring een duidelijker beeld kan krijgen. Maar voor we de keldergrotten induiken, gaan we eerst wat eten, en jullie gaan me vertellen wat jullie al weten. Dan kunnen we daarna een plan bedenken om ten eerste de Sigbin te elimineren."

Linctus loopt ook langzaam dichterbij. Het boek heeft hij in zijn ene hand en in zijn andere heeft hij het heft van Nis vast. Hij volgt de rest richting de keuken, maar houdt de twee in de gaten. Questyn heeft het in de gaten en legt kalmerend haar hand op zijn onderarm. “Het is goed Linctus, ik weet dat je me wil beschermen, maar dit zijn mijn vrienden. Als ze me iets aan hadden willen doen dan hebben ze er al jaren de tijd voor gehad.” Linctus laat Nis maar weer los. “Vooruit.” Moppert Linctus. “Maar ik hou ze wel in de gaten.” Questyn glimlacht.

Net als hij een wapen van GroteMop wil betoveren, hoort Madarian gestommel en geschraap. Een geheime doorgang opent zich, en dan klinkt de stem van een onbekende. De onbekende heeft hem herkend als een magiër, maar dat was geen kunst. Vooral niet als iemand bezig is met een betovering. Maximiliaan is blijkbaar z'n naam. Hij stelt zich en z'n vrouw netjes voor. Madarian stelt zichzelf netjes voor, maar zodra er ook maar een hint van vijandigheid is, dan kan hij snel aanvallen. Madarian gaat naar Questyn toe. Hij weet dat vijandige wezens niet zo maar naar binnen kunnen, maar toch. Madarian fluistert naar Questyn: "Als iemand de gedaante aanneemt van een bekende, maar wel kwaad wil. Kan die binnen dringen?" Questyn glimlacht en begrijpt wat Madarian wil zeggen, maar stelt hem gerust. Ze zijn wie ze beweren te zijn. Madarian knikt. Dan gaat hij terug naar GroteMop en zegt: "Je wil trainen? Wie weet wat daarbinnen is. Vallen, magische wachters... Eerst trainen kan je daarvoor te moe maken. Later misschien." Dan worden ze uitgenodigd om te gaan eten. Madarian is benieuwd wat bij Questyn op het menu staat. Aangezien ze kan praten met dieren, vermoed hij dat het alleen vegetarisch is. Hij gaat aan tafel zitten en wacht op wat komen gaat.

Laatste edit 28-05-2016 13:44

NightShadow komt naast GroteMop te staan. De wolfshond kijkt GroteMop aan en gaat dicht tegen haar been aan staan alsof het daarmee wil zeggen: ik wil mee, ik bescherm jou wel. GroteMop aait de (aardig uit de kluiten gewassen) pup over zijn kop en zegt niets. Ik ben blij dat je naast mij staat, NightShadow! Ik weet namelijk dat je mij wil beschermen. Jij kunt nog altijd van pas komen als het moet. Je weet maar nooit. "Je wil trainen? Wie weet wat daarbinnen is. Vallen, magische wachters... Eerst trainen kan je daarvoor te moe maken. Later misschien." Ze kijkt Madarian aan en zegt met een lichte teleurstelling in haar stem: “Ok. Later misschien.” Dan geeft ze hem vluchtig een kus op zn wang en loopt ze mee met de rest om te gaan eten. NightShadow loopt kwispelend met haar mee de keuken in, GroteMop gaat op een hoekje op de bank in de keuken zitten en NightShadow gaat naast haar zitten op de grond. NightShadow krabt zich nog een paar keer achter zijn oor, staat op en rent kwispelend naar Madarian toe. Hij likt Madarians hand een aantal keer, rent dan weer terug naast GroteMop en gaat daar braaf zitten wachten op wat eten.

Lagertha heeft in een mum van tijd een volledige maaltijd staan. Veel soorten brood, en kaassoorten, groenten en vlees. "Met dank aan mijn man, die me wat trucjes heeft geleerd om snel iets op tafel te kunnen zetten", zegt Lagertha, en ze knipoogt. "Laat jullie het wel smaken. " Iedereen schuift aan. Er staat zo veel op tafel, dat het genoeg is voor een heel leger. Questyn kijkt Lagertha aan die gelijk van wal steekt. "Er zullen zo nog wat Magiërs komen, die zullen ook wel honger hebben".

Maximiliaan gaat ook zitten, neemt wat op zijn bord, en kijkt Llaeth aan. "In de grot zijn gesloten leylijnen aanwezig. Dat zal je wel interesseren hoop ik. Want ik hoop dat jij ons kan helpen de leylijnen weer te openen." Dan kijkt Maximilliaan naar Madarian. "Je hebt gelijk als het om wachters en vallen gaat. De eerste kamers zijn vrij betreed baar in de grot, maar hoe dieper je gaat, de groter de kans is, dat we iets dergelijks tegen kunnen komen." Maximiliaan neemt een hap van zijn eten. Hij heeft zijn mond nog maar net leeg als hij weer begint te praten. "Hoe diep en ver de grot gaat, dat weet eigenlijk niemand. Pervil heeft veel verkenning gedaan, maar stuitte op allerlei soorten magie, die je tegenhouden. We hebben de magie bij de eerste kamers weg kunnen halen. Maar het lijkt erop, dat er overal een andere soort magische val is. We hebben nog geen wachters gezien, maar goed, zo diep zijn we dus ook nog niet geweest. Waar we zijn geweest hebben we op een kaart ingetekend. Dat moet in èèn van de boeken van Pervil staan."

"Questyn, je moet ook vlees eten. Je weet heel goed hoe belangrijk dat is voor het lichaam.", zegt Lagertha streng tegen Questyn. Lagertha was een zeer goede vriendin van haar moeder, en wist dat Questyn's moeder dat ook altijd zei. Questyn at heel weinig vlees, en ze voelde zich altijd wel zwakker, als ze geen vlees had gehad. Maar nu moest ze haar krachten hebben. Ze pakt een stuk vlees. "Zo goed", moppert ze tegen Lagertha. "Zo is het goed meisje". "Meisje, ik ben een vrouw hoor", zegt Questyn narrig. Lagertha lacht, dan lacht Questyn ook. Hoe Lagertha ook weet de tiener in Questyn naar boven te halen. Linctus zag het ook, en moest in zich zelf lachen. Questyn had al laten zien, toen ze elkaar net ontmoetten dat ze kribbig kon zijn. Hij was het bijna al vergeten. Maar hier is ze thuis, met vrienden die blijkbaar veel van haar weten, en haar heel goed kennen. Maar ook haar moeder en Pervil kennen.

Tijdens het eten komen de zeven verwachte andere Magïers ook binnen. Ze stellen zich voor, zien wat er op tafel staat en tasten gelijk toe. Het is Maximiliaan die gelijk iedereen op de hoogte stelt, van wat er al bekend is. De Magiërs hebben allemaal een gelijke ring, net als die van Dariel. Questyn vindt dat ze vaak als monniken eruit zien. Sommigen magiërs kiezen daar ook voor, zodat ze ongestoord kunnen reizen. "Maar goed mensen, de klok tikt voor Dariel, laten we terug gaan naar de bibliotheek. Kijken wat we al hebben liggen, en de plattegrond van de grot erbij halen, en... oja bespreken hoe we de Sigbin kunnen uitschakelen.... " Als een verstrooide professor staat Maximiliaan op, en loop al denkend terug naar de bibliotheek.

"De Sigbin..." denkt Madarian hardop. "Die kan gedachtes lezen. Ik kan me redelijk verweren daartegen, maar de anderen kunnen mogelijk wat oefening gebruiken. Kan één van de magiërs daarmee helpen? En ik zat te denken. Een Sigbin is gevaarlijk omdat hij gedachtes kan lezen. Vooral met een gevecht weet hij al wat de ander kan doen. Als iemand aan meerdere aanvallen tegelijk denkt, en er eentje uitvoert, welke moet de Sigbin dan kiezen? Maar om hem te kunnen aanvallen, moet hij zichtbaar zijn. Is er een spreuk om levende wezens te detecteren? Of magie? Of beide? Vast wel. Maar dan kan niet iedereen hem vinden. Degenen zonder magie kunnen zich dan niet verweren... Wazige gedachte. Wazig... Hmm. Llaeth, kan je met je wind ook voor mist zorgen? Een halfdichte mist? Als de Sigbin daarin zit, dan kunnen we hem waarschijnlijk zien. Als we gekleurde poederzakken maken, en hem hiermee raken, zou dat helpen?" Bij elk ding wat Madarian zei wou iemand reageren, maar Madarian bleef doorvragen tot nu. Hij zit half in gedachte voor zich uit te staren om z'n gedachtes te toetsen.

GroteMop legt haar hand op Madarians hand en vraagt zachtjes en rustig aan Madarian: "Schat, waar denk je aan? Kan ik nog wat doen?" Ze kijkt hem aan en ziet hem tobben. Ach, liefste, als ik toch wat zou kunnen doen om je te helpen.