“Linctus, gaat het?” Ze kijkt haar goede, grote, norse vriend aan. Linctus trekt wit weg en zakt onderuit. GroteMop kan Linctus net opvangen. Ze pakt hem vast en sleurt hem iets verderop het bos in. “Ga maar liggen.” zegt ze liefdevol tegen Linctus. “Die pijlen had je beter niet uit je rug kunnen trekken. Zo heb je de wonden opengemaakt en jezelf alleen maar meer pijn bezorgd, Linctus.” zegt ze zachtjes en rustig. Ze draait Linctus op de buik en begint met haar zachte handen op zijn huid te stralen. Elke wond apart bestraald, een voor een langzaam aan. Na een kwartier zijn de wonden geheeld, maar is GroteMop wel bekaf. Ze gaat zitten en zegt tegen Linctus: “Rust maar heel even uit en ga daarna weer naar Q. toe. Ze zal zich wel afvragen waar je blijft. Wees maar niet bang ik zal niets tegen Q. zeggen.” Daarna loopt ze terug naar Madarian. Die kijkt haar aan en vraagt: “Waar was je, lieve Mop?” “Dat leg ik je straks wel uit, schat.” "Ik ben bekaf. Vind je het goed dat ik nog even ga liggen, want ik heb veel energie verspilt met pijniging van die rover?" Fluistert ze Madarian in zijn oor. ....en met helen van Linctus.
Ze gaat naar Questyn toe en vraagt haar of ze hier de huifkar wil laten stilstaan. Even later ziet ze Linctus uit het bos tevoorschijn komen. Hij knikt naar haar, als een soort zwijgzaam bedankje. GroteMop gaat zitten. Madarian komt naast haar zitten. Ze legt haar hoofd op Madarians schouder en valt in een diepe slaap.Laatste edit 19-05-2016 21:52

Linctus werd direct door Grote Mop opgemerkt met twee gaten waar pijlen hadden gezeten. Linctus wist uit ervaring dat een dergelijk aanblik schokkend kon zijn voor mensen. Zelf was hij er aan gewend, hij ging toch niet dood hoeveel bloed hij ook verliest. Hij wilde Questyn niet bezorgd maken dus verbeet hij de pijn en zorgde hij dat Questyn niet kon zien dat hij echt gewond was. Grote mop haalt Linctus even aan de kant uit het zicht van Questyn en heelt Linctus. Linctus wil eigenlijk zo snel mogelijk naar Questyn toe voordat ze gaat afvragen wat er is gebeurd. Als Grote mop eindelijk klaar is loopt Linctus weer richting de huifkar. Hij kijkt om zich heen op zoek naar Questyn. Hij ziet de blonde verschijning die al dagen door zijn hoofd spookt ook om zich heen kijken. Hopelijk zoekt ze naar mij Denkt Linctus en schud even zijn hoofd. Hij moet nog even wennen aan al die gevoelens en gedachte die hem nu te binnen schieten. Linctus loopt gelijk naar Questyn toe.

Iedereen neemt ondertussen de schade een beetje op en nadat vastgesteld is dat iedereen zo verder kan klimt Linctus op de bok naast Questyn. De groep vertrekt nadat Madarian en Linctus de rovers in de struiken hadden gelegd. Linctus had nog gekeken of een van de rovers een metalen harnas had van ongeveer zijn maat. Jammer genoeg waren de rovers een stuk kleiner dat Linctus. Ik moet misschien toch wat beter naar andere luisteren. Denkt Linctus terwijl hij naast Questyn zit. Madarian vertelde me dat een leren harnas niet het beste geschikt was voor mij. Ondanks mijn onsterfelijkheid heeft hij toch een punt. Het gewicht van zo’n harnas kan ik gemakkelijk dragen. Vroeger in het leger had ik ook een metalen harnas. Als ik door pijlen en zwaarden minder gemakkelijk verwond kan worden, dan kan ik ook langer doorgaan. Dan kan ik misschien ook eindelijk Grote Mop voorzijn Het zit Linctus niet lekker dat een goed getrainde soldaat al twee keer te laat in actie kwam en dat een simpele boerin hem voor was. Hij traint nu weer en eigenlijk zou hij nu toch al iets beter moeten worden.

Linctus kijkt opzij naar de vrouw wie al dagen rondspookt in zijn hoofd. Ze heeft geen doek meer omgewikkeld en haar mooie blonde haren omlijsten haar gezicht. De puntjes van haar oren steken rebels door het haar heen. Haar ogen zijn gericht op de weg. Wat heeft ze toch prachtige ogen. Denkt Linctus bij zichzelf. Hij voelt zichzelf wegdromen over de ogen en hoe ze daarmee haar gevoelens overbrengt rechtstreeks in het hart van Linctus. Haar verdriet, bezorgdheid, vrolijkheid, rust en liefde worden niet altijd met woorden uitgesproken, maar met haar ogen vertelt ze alles. Linctus richt zichzelf weer op de weg.

Goed ik wil bij Questyn zijn. Bij haar blijven en samen de toekomst tegenmoet gaan. Linctus beseft dat zijn gevoelens voor Questyn dieper gaan dan een fysieke aantrekkingskracht. En om een of andere reden lijkt Questyn ook iets voor mij te voelen. Of dat hetzelfde gevoel is dat ik heb weet ik niet, maar als ik wil dat ze bij me blijft moet ik er wel mijn best voor blijven doen. Misschien meer aan mijn uiterlijk besteden. Linctus kijkt omlaag naar zijn leren harnas dat nu al vol krassen en bloedvlekken zit. Misschien betere kleren aantrekken. Mijn haren en baard verzorgen. Of zou ze me zonder baard misschien aantrekkelijker vinden? Linctus glimlacht. Zulke oppervlakkige gedachten heeft hij al jaren niet meer over zichzelf gehad. Questyn maakt vanalles bij hem los. In iedergeval moet ik haar veiligheid garanderen. Grote Mop zal mij nooit meer te snel af zijn als het gaat om Questyn te beschermen. Dat is mijn taak en niemand die me daar van weerhoudt. Linctus haalt zijn snijwerkje en mes weer tevoorschijn. Hopelijk kan ze het waarderen Denkt Linctus terwijl hij verder gaat met het bewerken van het hout.

Laatste edit 20-05-2016 08:21

Llaeth had weer achterop de huifkar plaats genomen, zodat ze goed in de gaten kon houden of er nog iemand achter hen aan zat. Voor nu bleek het rustig, en konden ze hun weg vervolgen. Llaeth hoopte dat het de rest van de weg rustig bleef, maar er knaagde iets aan haar, wat haar van het tegendeel overtuigde. Ze keek even om, naar Linctus en Questyn, die voorop de kar zaten. Ze bleken alweer een stuk gekalmeerd, maar nog steeds op hun hoede. Wel was Llaeth blij om te zien dat het de twee wat dichterbij heeft gebracht. Zo komt er soms toch nog iets goeds voort, uit iets kwaads.

Questyn pakt het boekje van haar moeder erbij. Ze slaat de inleiding over. Anders stromen er zo weer tranen, en ze wil nu lezen. Ze slaat een bladzijde verder en begint te lezen:
Zonder keuze ben je betrokken bij een familievete. Een vete die groot is, en al heel lang duurt. Je tante Pervil behoort toe aan de groep elfen, die wil dat elk wezen kan samenleven met de ander. Een unie, geen oorlogen meer. Je vader Erodan wil juist dat de hoogelfen geëerd blijven. En wil terug naar de tijd van de hoogelfen.
Pervil is samen met nog wat andere elfen op zoek gegaan naar alle verhalen en legenden over heel veel wezens die in de wereld wonen. Deze heeft ze verzameld in de bibliotheek in ons huis. Achter in dit boek, staan namen van boeken waar Pervil aantekeningen voor jou in heeft gezet.

Vanaf je geboorte ben je al in gevaar. Toen Pervil begreep dat jij niet langer bij de elfen veilig was, heeft ze je terug gebracht bij mij. Ze heeft je leren vechten op een speelse manier. Maar er is nog iets wat je hebt gekregen. Als het goed is, heb je een mes gekregen. Dit mes is heel speciaal. Het heeft magische krachten, en het is niet alleen jouw verlengstuk, jij bent ook het verlengstuk van het mes.
De stenen die er in zijn verwerkt zijn de kleuren van jouw eigen ogen, en versterken je krachten die je daarbij hebt. Verderop in dit boekje zal ik meer vertellen over de kleurbetekenissen.
Het mes is van een speciaal elfen metaal, en is vermengt met bloed uit onze navelstreng. Doordat jouw bloed in het mes jou herkent als de eigenaar, zal het altijd jou begeleiden om je zelf goed te beschermen.

Questyn doet het boekje dicht en legt het naast zich neer. Ze pakt opnieuw haar mes. Ze pakt hem nu zo vast, dat het handvat perfect in haar hand ligt. Ze sluit haar vingers erom heen, en ze voelt de trilling van het mes en hoe de verbintenis tot stand komt. Ze maakt een steek beweging met het mes. Ze ziet Linctus naar haar kijken. Hij stopt met het houtsnijwerk waar hij al een tijdje mee bezig is.
"Mijn moeder vertelt me dat dit mes mijn eigen bloed bevat. En dat het daardoor echt mijn mes is, met magische krachten", zegt Questyn. "Ze heeft het ook over Pervil, en mijn vader", zegt Questyn erachter aan. "Er staat dat ik al vanaf mijn geboorte in gevaar ben". Zo heeft het eigenlijk nooit gevoeld. Net zoals Linctus had gezegd dat ze in gevaar was, had ze niet het gevoel in gevaar te zijn. En ondanks dat er al het een en ander gebeurd was afgelopen dagen, had Questyn nog niet het gevoel, dat ze heel erg moest oppassen. "Dus jij hebt mij niet in gevaar gebracht, ik was al in gevaar", zegt Questyn. "Dus dat excuus kan je nu mooi niet meer gebruiken", zegt ze dan, en kijkt hem met een grijns aan.

“Dan hebben we al mooi iets gemeen.” Lacht Linctus. Hij kijkt naar het mes van Questyn. De kleuren van de stenen herinneren hem aan de mooie ogen van Questyn. Het mes is bijna net zo mooi als haar eigenares. Linctus kijkt weer omhoog naar Questyn. “Als je nu maar niet denkt dat ik ga stoppen met jou proberen te beschermen alleen omdat je misschien al in gevaar was.” Linctus ziet in de ogen van Questyn dat ze hem nu graag naast haar heeft zitten. “Ik zag trouwens dat je net je mes niet gebruikt had tegen de rovers.” Linctus ziet dat Questyn gehoopt had dat het niet was opgevallen. “Ik snap dat je niet per ongelijk iemand wilt doden. Ondanks dat wij als Nephilim geleerd is dat de dood iets eervols is, is het ontnemen van een leven iets zwaars. Tegenwoordig lijken mensen dat uit het oog verloren te zijn. Het is geen zwakte dat je daarom liever niet mensen dood. Het is een mooie eigenschap.”

Linctus denkt terug aan al die mensen die hij heeft gedood door de jaren. Als Nephilim gehoorzaamde je de commandant en moest je dus ook mensen doden als het voor het groter doel was. De Nephilim waren namelijk altijd al goed geweest in oorlog strategieën. Bij verschillende veldslagen waren ze als winnaar uit de bus gekomen ondanks ze flink in de minderheid waren. Zelfs bij de grote veldslag waren de elfen met 10 keer zo veel soldaten. De Nephilim verloren en ze werden op Linctus na uitgeroeid, maar de elfen hadden nog maar een derde van hun oorspronkelijk leger over na de veldslag. Linctus vond in het doden op het slachtveld geen spijt. Hij had spijt van alle slachtoffers die hem geen keus lieten. Die hun eigen lot bezegeld hadden door niet op te geven als ze verslagen waren. Daar had Linctus spijt van. Daar had Linctus nog vaak aan gedacht. Nagedacht over wat hij anders had kunnen doen. Hoe hij misschien had kunnen weglopen. Hij snapt dus goed dat Questyn er moeite mee had. Dat was heel nobel van haar.

Linctus zit aan zijn baard. “Aan de andere kant is het natuurlijk ook zonde om zo’n mes niet te gebruiken bij het verdedigen.” Questyn kijkt Linctus met vragende ogen aan. “Ik heb misschien de vorige keer je de verkeerde vaardigheden geleerd. Gewezen welke aders je moet raken. Wellicht is het verstandig als we bij de volgende stop nog eens een trainingssessie houden. Dan zal ik je daar wat meer leren over het niet dodelijk uitschakelen van je tegenstanders.” Linctus ziet weer in de ogen van Questyn een reactie. Het lijkt een soort van blijdschap, maar dan net iets anders.

GroteMop loopt naar kreupele Samuel, ze aait hem over zijn rug. “Samuel, ik zal je deze reis besparen. Ik rijd vandaag op Hunter.” Het zwarte paard geeft een aantal liefdevolle knuffels aan kreupele Samuel, steigert en hinnikt luidt.
GroteMop zadelt Hunter en maakt zichzelf klaar voor de reis. Ze springt op Hunter en geeft hem een klopje tegen zijn nek aan. Hij steigert nog tweemaal en wil wegstuiven, maar GroteMop heeft hem goed onder controle. “Je bent je koppigheid nog niet verleerd, Hunter, Eric kon je vaak ook moeilijk onder controle houden. Maar ik ben ook koppiger geworden. ” moppert ze binnensmonds tegen het koppige paard.
Hunter stopt met steigeren en gaat op een drafje verder met GroteMop op zijn rug. Kreupele Samuel gaat achter hun lopen en Madarian komt met zijn paard GroteMops kant op. “Toch maar goed dat we dat paard niet vergeten zijn, he, Mop?” vraagt hij met een glimlach aan GroteMop. Hij geeft een knipoog. jajaja, daar zul je mij volgens mij nog vaak aan herinneren, lieve Madarian.
Ondertussen komt NightShadow bij hun in de buurt rennen. Hij springt op Samuels rug. Samuel vind het helemaal niet erg en laat de wolfshondpup op zijn rug zitten. Samuel briest een paar keer en loopt weer rustig verder met de pup nog op zijn rug. Hunter kijkt opzij naar het paard van Madarian en briest ook nog een paar keer. GroteMop kijkt opzij naar Madarian en glimlacht. Zo rijden ze een paar minuten zwijgzaam naast elkaar. Totdat GroteMop uit het niets zegt: “Ik weet nog dat ik je naar binnen bracht in mijn boerderij. Wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb, Madarian.” Waarom zeg ik dit eigenlijk? Dit slaat echt nergens op.

Questyn wil best nog wel een keer met Linctus trainen. Ze spreken af dat bij de volgende stop ze samen zullen gaan trainen. De hele groep reist zo alweer heel wat uren. Met name Grote Mop en Madarian moeten wel toe zijn aan een rustpauze. Linctus heeft nog even zijn ogen dicht kunnen doen tijdens het reizen. Dit gaat op een huifkar prima, maar op een paard is dat toch een stuk lastiger. Ze waren nu al een flink stuk in Gwindedd bos gereden. Ze hadden zo veel mogelijk de rivier gevolgd bij het reizen. Tijdens de reis had Linctus met Questyn nog een discussie gehad over harnassen. Linctus wilde wel een metalen harnas voor extra bescherming, maar die de rovers hadden waren veel te klein. Questyn beloofde Linctus dat ze hem misschien wel kon helpen als ze bij de volgende stop waren. Dit had Linctus toch bezig gehouden. Hoe kan Questyn heb nou een metalen harnas bezorgen in het midden van het bos. Linctus kan niet verzinnen hoe ze dat kan waarmaken.

Hij kijkt om zich heen. Gwindedd bos een oud bos. Ouder dan Linctus. Elfen leven graag in dit soort bossen, maar de Merenquan zijn neergestreken in het andere grote bos. Het bos van de Merenquan vormt al decennia hun thuis. Zelfs toen Brandir nog bestond waren de Merenquan te vinden in dat bos. Dat bos voelde net zo aan als dit bos. Dichte hoge bomen vormde een barrière waardoor Elfen genoeg verstopplekken hadden. Ofja zouden hebben. Zo ver Linctus weet zijn er nooit elfen in grote getalen in dit bos geweest. Linctus snapt waarom Questyn het hier zo fijn vind. Om hem heen hoort hij allerlei bosbewoners geluiden maken. Zeker als je kunt communiceren met dieren dan hoef je jezelf in zo’n bos niet eenzaam te voelen.

Linctus ziet Madarian zich terug laten zakken. “Hoe ver is het nog?” Vraagt de magische krijger aan Questyn. Questyn ziet de vermoeidheid in de ogen van Madarian. “Het duurt nog wel even. De reis duurt langer dan verwacht.” Madarian kijkt omhoog en ziet de duisternis inzetten. “Het wordt weer vroeg donker vandaag.” Mompeld Linctus. Hij lijkt te begrijpen wat Madarian dacht. De dagen waren steeds onregelmatiger geweest. Dan duurde een dag kort en de nacht heel lang. De dag erna kon de nacht nooit lijken te komen en was een kleine schemering alles wat je zag. Linctus leefde lang genoeg om te weten dat dit een slecht voorteken was. Maar hij besloot om de andere niet ongerust te maken. Ze hadden in de afgelopen dagen wel genoeg meegemaakt.

“Zullen we op die open plek even een stop houden?” Vroeg Madarian. “Ben je moe?” Vroeg Linctus plagerig. Het was niet de bedoeling van Linctus om zo vervelend tegen Madarian te doen, maar jaren van mensen van zich af stoten liet zijn sporen na. Hij was nog een beetje bot. Hij wist dat Madarian misschien te trots zou zijn om toe te geven dat hij moe was. Gelukkig was er Questyn nog. Questyn de geweldige vrouw die de hele reis al dicht bij hem zat. Haar schoonheid werd in de ogen van Linctus alleen overtroffen door haar grote hard. Questyn liet haar vriendelijkheid direct zien in deze situatie. Ze koos ervoor om Linctus te negeren. Ze legt kalm haar hand op de arm van Linctus. Hiermee geeft ze aan dat hij zich een beetje moet inhouden. Linctus zegt niets meer en het is dan ook Questyn die de vraag beantwoord. “We zullen stoppen.” Linctus kijkt naar de hand van Questyn op zijn arm. Haar aanraking geeft hem een warm gevoel. Zulke genegenheid krijgen heeft Linctus al eeuwen niet meer gehad. Maar Questyn lijkt dat aan te voelen. Ze lijkt hem de tijd te gunnen die hij nodig heeft. Ze haalt haar hand weer van zijn arm. Ze wil hem terugtrekken, maar Linctus pakt nu haar hand vast. Hij wil niet meer alleen zijn. Hij wil met Questyn samen zijn. Hij wil haar laten merken dat hij haar genegenheid waardeert. Ze wisselen een blik maar zeggen niets. Rustig rijden ze naar de open plek waar ze de stop gaan houden.

Questyn kijkt achterom naar Llaeth. Er is in paar uur tijd niets bijzonders gebeurd na de aanval van de rovers. En ook Llaeth lijkt wat rustiger. Questyn geeft haar een lieve glimlach. Daar komt Mop aan op haar paard Hunter. "Gaan we eindelijk even rusten", zegt Mop. Questyn grinnikt. Mop kijkt een beetje sikkeneurig, het is voor haar best lang geleden dat ze zo'n lange tocht op een paard moest maken.

Madarian had Questyn even bedenkelijk aangekeken. Hij had het gebaar van haar wel gezien, de hand op de arm van Linctus. Ze ziet hem grinniken. Questyn trekt even een wenkbrauw op, maar dan lacht ze naar Madarian. Die Madarian ziet ook meer dan nodig is.

Linctus is al bezig om de Derose en Samuel los te koppelen, zodat ze wat water kunnen drinken. Questyn had al gezegd dat er een kleine ven wat verder op ligt. Dit is haar bos. Dit is haar thuis. Hier kent ze zo goed als alle bomen, struiken, en vennen. Als Derose en Samuel richting de ven sjokken, zit Linctus de paarden vragend aan te kijken. Questyn is naast hem komen staan. "Vederop is een vennetje. Derose en Samuel weten dat. " Linctus kijkt Questyn aan. "Dit is jouw wereld, of niet?" vraagt Linctus. "Ja", zegt Questyn. "Het Gwingedd bos is mijn thuis. " Ze kijkt naar de omgeving om haar heen. Vanaf het moment dat ze het bos ingingen, had ze zich veiliger gevoeld. Ze voelde hoe ze langzaam tot rust begon te komen. Puzzelstukken van de afgelopen dagen begonnen hun plek te vinden.

"Oh ja, de harnassen", zegt Questyn. "Weet je nog wat ik je verteld heb over mijn magische boom, en dat het hout van de boom is gebruikt om de kar te maken?" vraagt ze aan Linctus. Hij knikt. "Nou dan loop maar even mee", zegt ze. Ze ziet Llaeth, Mop en Madarian ook bij de kar staan. Questyn stapt achter haar kar in. Ze maakt de doeken voor in de kar vast. Dan trekt ze een grote kist naar achteren. Ze maakt de kist open. De kist is leeg. Ze sluit de kist weer. Iedereen heeft gezien dat de kist leeg is. Questyn maakt dan de doeken vrij van de achterkant, zodat deze ook dicht vallen. Aan het doek zitten sluit haken bevestigt. Met een touw maakt Questyn deze routine matig dicht. Ze gaat op de rand van de achterkant staan, zodat ze het touw van boven naar beneden om de haken kan leggen. Ze stapt af en bevestigt de laatste haken aanelkaar met het touw.
"Nu moet je in je hoofd het harnas voorstellen dat je graag wilt hebben", zegt ze tegen Linctus. "En bedenk die van mij er ook maar bij, want ik weet niet hoe zo'n harnas ik nodig zou moeten hebben" . Ze ziet Linctus in gedachten verzonken. "Ik denk dat ik het heb", zegt LInctus. "Mooi, dan leg je nu beide handen op het hout van de kar." Questyn komt naast hem staan en legt ook haar handen op het hout. "En nu het beeld van de harnassen voor je geest halen", zegt Questyn. Linctus sluit zijn ogen en denkt aan de harnassen.

Questyn voelt hoe het hout begint te pulseren. Linctus kan dit niet voelen. Eigenlijk is er niets te zien, niets te horen. Alleen Questyn voelt de energie van de kar. Dan krijgt ze een kleine schok. Daarmee weet ze dat de kar klaar is. "Klaar", zegt Questyn. Ze begint de achterkant weer te openen. Ze trekt de kist helemaal naar zicht toe en opent deze. Nu is de kist niet leeg. Er liggen nu twee harnassen in. Ze pakt de harnassen en ziet dat er nog meer in ligt. Questyn kijkt Linctus aan; "Nou ben ik toch benieuwd wat jij als beeld had. Want ik zie ook laarzen, broeken, en," ze pakt een stuk stof die zich uitvouwt zodra ze hem omhoog houdt. "Een hemd?, die is jou veel te klein".. Ze kijkt vragend naar Linctus.

Dan ziet ze dat iedereen haar vragend zit aan te kijken. Maar ze ziet ook nog wat andere wensen in de ogen van Mop, Llaeth, en Madarian, die uitgevoerd mogen worden door haar magische kar.

Ze zijn gestopt. Linctus springt van de bok en begint de paarden los te maken. Hij wil Questyn helpen met alles wat hij kan doen. Het losmaken van de paarden is het minste wat hij kan doen. Zijn snijwerkje wordt ook een bedankje, maar die is nog niet klaar. Linctus deed toen hij in het leger zat wel vaker wat snijwerk om de tijd te doden. Hij was er door de jaren heen ook erg goed in geworden. De hele rit had hij Questyn niet laten zien wat het werd. Linctus ziet de paarden weglopen. Linctus denkt even na hoe de paarden weten waar ze heen moeten. Dan beseft hij dat Questyn hun waarschijnlijk gestuurd heeft. Questyn is naast hem komen te staan. Vederop is een vennetje. Derose en Samuel weten dat. " Linctus kijkt Questyn aan. "Dit is jouw wereld, of niet?" vraagt Linctus. "Ja", zegt Questyn. "Het Gwingedd bos is mijn thuis. " Linctus kijkt om zich heen. Hij ziet de mooie natuur in de schemering. Hij snapt dat Questyn op zo’n plek zich thuis voelt. Hij had hetzelfde als hij de berg Arreat zag. Hoe ver ze ook gingen met hun leger, zodra ze de berg weer zagen voelde ze zich thuis. Hoe wreed het dan ook voelde dat datgene wat zijn thuis verwoest had van dezelfde berg kwam.

Linctus hoort Questyn weer iets zeggen tegen hem. Hij wordt direct teruggetrokken naar het hier en nu. "Oh ja, de harnassen", zegt Questyn. "Weet je nog wat ik je verteld heb over mijn magische boom, en dat het hout van de boom is gebruikt om de kar te maken?" vraagt ze aan Linctus. Linctus weet het verhaal nog goed. Hoe er voor haar geboorte een boom geplant werd. Hoe deze haar wensen deed laten vervullen en hoe ze er voor gekozen had om er een huifkar van te maken. Wat een gek idee was het eigenlijk. Dat je een boom hebt die je wensen kan vervullen en dat je zoiets dan kapt en in een huifkar maakt. Niet dat Linctus de huifkar niet mooi vond, maar een boom die je wensen vervuld is iets magisch. Een levend wezen dat speciaal voor jou is gemaakt. Hij knikt maar als teken dat hij het zich herinnert.

Hij loopt met Questyn mee. Questyn begint de huifkar dicht te maken en vraagt om Linctus een harnas wil voorstellen voor zichzelf. Hij denkt aan zijn eigen harnas van vroeger. Een echt Nephilim meesterwerk. Hij vond het zonde dat hij deze niet heeft kunnen terugvinden bij de duistere elfen zoals met zijn zwaard en mes wel was gelukt. Dit waren dan nu ook zijn meest waardevolle bezitten. "En bedenk die van mij er ook maar bij, want ik weet niet hoe zo'n harnas ik nodig zou moeten hebben". Linctus probeert Questyn voor te stellen in een harnas. Zijn eerste gedachte is een dik zwaar harnas. Een waar niets doorheen kan komen zodat Questyn niets kan overkomen. Dan schud hij zijn hoofd. Een harnas zoals die zou niet praktisch zijn. Hij denkt aan een ander harnas. Een combinatie van metaal en leer. Een maliënkolder voor de bescherming en op de plekken waar ze moet kunnen bewegen stukken leer. De maliënkolder heeft in de voorkant een V split zodat ze zich makkelijk kan bewegen. Op haar schouders en polsen metalen stukken voor extra bescherming. “Ik denk dat ik het heb.” Zegt Linctus en hij houdt zijn handen op de kar. Hij beeldt de beide harnassen goed in. “Klaar” hoort hij Questyn zeggen. Wat is er klaar? Denkt Linctus

Questyn opent de kar weer en haalt de onderdelen van de harnassen tevoorschijn. Net zoals hij ze in zijn gedachte had. Ze pakt het onderhemd dat Linctus voor haar bedacht had. Een simpel rafelig stofje dat ervoor zorgt dat het harnas niet tegen haar huid schuurt. Hij had misschien iets eleganters kunnen bedenken, maar dit was zoals onderhemden er in zijn herinnering uitzagen. Al waren het dan wel hemden voor mannen. “Euhmm” Begint Linctus. “Die is voor jouw en moet onder je harnas. Ik wil best wijzen hoe je het aan moet trekken. Kijk dit komt eerst en daarna.” Linctus is bij Questyn gaan staan en begint uit te leggen hoe alles bij elkaar hoort. Ook zijn harnas is zoals hij het vroeger ook had. Een mooie blauwe kleur heeft zijn onderkleding net zoals in het vaandel van de Nephilim. Daar overheen komen de beplating van het harnas zelf.

Llaeth had met verwondering gekeken hoe er uit de eerst lege kist van Questyn, opeens kleding kwam. Llaeth was erg onder de indruk. "Wow, had ik maar zo'n kist.." Had ze wat lacherig gezegd. Daarna begon Linctus aan Questyn uit te leggen hoe een harnas werkt. Llaeth vond het tijd om het bos eens van wat dichterbij te bekijken. Ze liep naar de rand van het bos, en zag in de verte de paarden van Questyn voort sjokken. Llaeth glimlachte, dit was een mooi bos, en er hing een soort betoverende energie over. De wind waaide langs de bomen, niet te hard, maar ook niet te zacht.

Llaeth sloot haar ogen even, en snoof de luchten op. De wind begon meteen haar richting in te waaien, alsof ze deze opzoog. En toen zag Llaeth een flits voor haar ogen.

Questyn, een stuk jonger dan ze nu was, lachend en spelend met haar tante Pervil.
Questyn, speelvechtend met Dariel, en springend de zwieren van de stok ontwijken.
Questyn, aan het roddelen met een ree, de twee waren dichtbij elkaar, en leken vredig.
Plots, raven. Overal raven. Om haar heen. Hun kraaien waren hysterisch en gemeen. Één was zo brutaal om dichterbij Questyn te komen, en aan haar haar te pikken. Het leek wel of ze haar uitlachtte.

Llaeth kwam bij, en kreunde even. Het visioen was niet zo heftig als haar vorige, maar had haar wel wat zwak gemaakt. Ze moest terug om het de rest te vertellen. Ze rende niet, maar maakte wel vaart om terug bij de kar te komen waar iedereen nog bezig was met het uitladen van de kar. "Questyn!" Riep ze, toen ze voor haar en Linctus stopte. "Ik... Ik heb je gezien... En je tante Pervil.. De wind..." Haperde ze, ze wist niet hoe snel ze het moet vertellen. "Rustig maar." Begon Questyn, toen ze een hand op Llaeth's schouder legde. "Wat heb je in je visioen gezien?" En Llaeth begon het te vertellen, zonder echt te weten wat de betekenis van haar visioen was. Misschien wisten zij het wel?

“Overal raven. Om haar heen. Hun kraaien waren hysterisch en gemeen. Één was zo brutaal om dichterbij Questyn te komen, en aan haar haar te pikken. Het leek wel of ze haar uitlachten.”
GroteMop kijkt naar Lleath, terwijl Lleath over deze droom vertelt. Lleath is wel heel erg uit haar doen. Ze is wel erg geschrokken van de droom. Ze loopt naar Lleath heen en geeft haar een knuffel. Ze kijkt bezorgd naar het witharig wezentje en fluistert in haar oor: “Wees maar niet bang, wij zorgen met zn allen dat Questyn niets overkomt. Jij ook toch, Lleath?” Ze kijkt naar Madarian. Je ziet er moe uit, liefste. We moeten zo maar allebei goed uitrusten. “Madarian,” zegt ze,”zullen we zo maar eens even uitrusten? Ik ben moe en heb rust nodig. We kunnen dan morgenvroeg wel even trainen.” vervolgt ze. Ze pakt zijn hand en loopt met hem naar een plek onder een boom. Madarian en GroteMop gaan daar zitten, GroteMop legt haar hoofd tegen zijn schouder aan en valt in een diepe slaap nadat ze nog even zachtjes tegen Madarian “welterusten, lieverd” heeft gemompeld.

Aandachtig had Questyn naar het visioen van Llaeth geluisterd. "Ik herinner me wat je me vertelt over de reeën, en het speelvechten met Dariel". Questyn denkt na. "Nou ja, en tuurlijk ook Tante Pervil. Maar de raven. Raven die mij aanvallen. Waarom zouden raven mij aanvallen? "
Questyn kijkt Llaeth aan. "Ik begrijp er uit, dat het laatste een mogelijkheid is dat kan gebeuren. Wat Dariel mij over visioenen vertelde, is dat er altijd mogelijke beelden gestuurd worden, ze hoeven niet perse waarheid te zijn. "

Questyn kijkt Linctus aan. "Des te meer een reden om met de training te beginnen. Trek je harnas aan, en loop met me mee. " zegt Linctus.
Questyn knikt. Ze heeft helemaal geen zin in een trainingsgevecht. Maar er lijken steeds meer vijanden op haar af te komen. En niet alleen op haar. Als Questyn zo onbeholpen blijft, kan ze de anderen ook in gevaar brengen. Ja, het wordt tijd dat Questyn beter leert vechten.

Linctus had het verhaal van Lleath gehoord en gaat daarna wat hout zoeken voor het kampvuur. Wat kon dat betekenen? Wat wilde het visioen hun vertellen? Denkt Linctus terwijl hij het kampvuur aan maakt. Het aanmaken gaat weer gemakkelijk en begint te vermoeden dat Lleath hem helpt op een of andere manier. Hij besluit om het visioen maar even te laten voor wat het is en zich te concentreren op het trainen met Questyn. Linctus kijkt in de vlammen en scheurt wat repen van de kleren die ze bij zich hadden. Deze wikkelt hij om twee takken zodat ze als fakkel dienen. Linctus steekt de twee fakkels aan. “Weet jij een goede plek om te trainen?” Vraagt Linctus aan Questyn. Questyn weet nog wel een plek iets verderop. Samen melden ze de andere dat ze even gaan trainen en lopen ze naar een open plekje op net uit het zicht van het kampvuur. Linctus steekt de twee fakkels in de grond zodat de omgeving wat verlicht wordt. “Nou” Begint Linctus. “Zijn er nog dingen van de vorige keer die je nog wilt oefenen?” Linctus heeft zijn zwaard in de grond gestoken en zijn mes gepakt.

Questyn kijkt rond. Het vuur van de fakkels geeft genoeg licht. “Nou” zegt Linctus. “Zijn er nog dingen van de vorige keer die je nog wilt oefenen?”"Ik kan paar kruiken uit de kar halen, om stuk te slaan", mompelt Questyn. Niet dat ze perse grappig wil doen. Maar ze zit eigenlijk een beetje tijd te rekken. "Je zei dat ik ook iemand kan raken, zonder hem dodelijk te verwonden. Leg me dat dan eerst maar es uit." Linctus loopt naar haar toe en begint het uit te leggen

Linctus merkt dat Questyn zich nog niet helemaal op haar gemak voelt. Alsof ze nog wat tijd nodig heeft. Linctus vind het echter belangrijk dat ze zich goed kan verweren. Hij loopt naar Questyn toe met zijn mes getrokken. Questyn trekt ook haar mes. Linctus wijst met zijn mes. “Kijk natuurlijk als je iemand in zijn hand snijdt dan laat hij het mes vallen. Alleen moet je dicht bij de hand zien te komen zonder geraakt te worden. Elfen zijn daar met name goed in, dus ik verwacht dat hij het ook wel zou kunnen. Verder heb je de pezen nog zoals eerder gewezen. Daar een snee in maken maakt direct een ledemaat onbruikbaar in het gevecht” Linctus ziet aan de ogen van Questyn dat ze bang is om Linctus weer te verwonden. Linctus past daarom de training maar wat aan. “Maar je kunt iemand ook ontwapenen zonder te verwonden.” Voegt hij er vlug achteraan. Hij wijst Questyn hoe ze zijn hand en pols moet vasthouden. “En als je nu draait.” Vervolgt Linctus rustig. Questyn draait met haar hand en overstrekt de pols van Linctus. Linctus laat hierdoor het mes vallen. Linctus wijst zo nog een aantal bewegingen aan waarmee je iemand zonder dolk kunt ontwapenen. Als Questyn het aardig onder de knie begint te krijgen gaat Linctus iets verderop staan met zin mes. “Zo laat nu maar eens zien wat je kunt, met of zonder mes jij mag zelf beslissen en doen wat goed voelt.”

Questyn gaat in gevechtspositie staan. Met met haar linkerhand oefent ze nog de draai beweging... en dan knikt ze. "Ok ik ben er klaar voor", zegt Questyn dan. Ze schudt nog even haar armen en benen los en herneemt haar positie. Ze heeft haar mes in de rechterhand. Deze houdt ze met licht gebogen arm voor zich. Haar linkerhand heeft ze op dezelfde hoogte om te kunnen afweren, of de pols te draaien zodra die mogelijkheid zich voordoet. Questyn begint langzaam in beweging te komen. Ze loopt rond hem, zoals ze ook bij Dariel op het plein deed. In korte tijd zitten ze allebei in de flow van schijnaanvallen en om elkaar heen draaien. Questyn houdt goed in de gaten hoe Linctus zijn armen houdt, en hoe hij zijn passen zet. Ze heeft al twee schijnbewegingen gemaakt. Maar Linctus had deze handig gepareerd. En daar kwam haar kans, ze maakt een schijnbeweging en draait onder de arm van Linctus door en duwt haar mes tegen zijn onderarm. Ze trekt gelijk haar mes terug, en wil kijken of ze Linctus verwondt heeft. Maar Linctus volgt de beweging van Questyn met zijn eigen hand. Hij grijpt haar bij haar pols en draait haar om haar as. Questyn zit nu in de houdgreep tegen Linctus aangedrukt. "Daar liet je een gaatje vallen." Fluisterd Linctus

Questyn probeert gelijk zichzelf te herstellen. Ze gaat weer in haar positie staan en kijkt Linctus aan. Opnieuw begint het spel van om elkaar heen draaien, elkaars bewegingen in de gaten houden. Questyn probeert te zien, of ze een mogelijkheid kan creëren om hem toch te kunnen raken zonder dat ze zelf in een houdgreep terecht komt. Ze gaat sneller bewegen. Gebruikt een aantal schijnbewegingen. Zo oefenen ze nog een hele lange tijd. Questyn heeft een hoop geleerd en samen lopen ze terug naar het kampvuur. Linctus heeft het warm gekregen van de trianing van Questyn. Natuurlijk een gedeelte door het fysieke aspect, maar ook door zo dicht bij Questyn te zijn heeft Linctus niet ongemoeid gelaten. Hij hoopt dat hij dit kan verbergen voor de rest van de groep.

Laatste edit 24-05-2016 06:00

Llaeth was eindelijk uitgepraat. Grotemop omhelsde haar en fluisterde dat ze niet bang hoefde te zijn. Llaeth schonk haar een zachte glimlach. Questyn vertelde dat ze de meeste dingen uit Llaeth's visioen kon herinneren, behalve de raven. En ze had gelijk gehad, dit zou iets kunnen zijn dat al dan niet nog kan gebeuren. "Des te meer een reden om met de training te beginnen." Had Linctus gebromd, terwijl hij bezig was met een vuur te maken. Stiekem blies Llaeth het vuur weer wat zuurstof toe. Even later waren Questyn en Linctus weer aan de slag, terwijl Madarian en GroteMop samen tegen een boom aan lagen. Het was waarschijnlijk niemands bedoeling, maar Llaeth voelde zich een beetje het vijfde wiel aan de kar..

Llaeth schudde het van zich af, en liep richting de ven, waar de paarden waren. Samuel had een pluk gras dat aan de ven groeide, uit zijn mond hangen, en kauwde er lui op. Derose stond dicht tegen hem aan, met haar neus tegen zijn nek te wrijven. De twee waren erg close, zelfs voor iemand die niet zo'n goede band heeft met dieren zoals Questyn, kon dat zien. "Vinden jullie het oke als ik even een duik neem?" Zei ze hard op tegen de paarden. Samuel brieste even, en Derose hief haar hoofd even op, alsof ze instemden. Daarop trok Llaeth haar cape, en haar gewaad uit, en dook het water in. Eerst waste ze zich, en daarna zwom ze een paar baantjes. Haar witte haar leek te gloeien in het water. Even dacht Llaeth niet meer aan de gevaren, de visioenen, of aan het schuldgevoel dat haar nog altijd bekroop.

Laatste edit 24-05-2016 08:50

Linctus loopt samen met Questyn weer terug naar het kampvuur. Hij kijkt om zich heen maar ziet Roxichu niet meer. Madarian en GroteMop leken ook niet te weten waar ze was. Linctus vroeg Questyn daarom of de dieren hadden gezien waar ze heen was gegaan.

Bij het kampvuur aangekomen, zien Linctus en Questyn dat Mop en Madarian nog lekker tegen een boom aan het rusten zijn. Questyn loopt naar haar kar. Ze wil wat ruimte maken, zodat ze daar straks languit op de kussens in kan liggen om te slapen. Ze denkt na over de training die ze zojuist heeft gehad. Linctus heeft haar in korte tijd toch best veel geleerd. Ze heeft nu ook meer vertrouwen in zichzelf gekregen. Een volgend gevecht zal ze haar mannetje staan. Maar het gevecht bracht ook spanning met zich mee. Ze merkte dat ze het wel heel prettig vond om juist met Linctus te trainen. En ze was zeker niet ongevoelig voor de aanrakingen die tijdens de training gemaakt werden. Linctus had haar paar keer uit concentratie gebracht. Dat was toch een puntje om over na te denken.

Als ze klaar is stapt Questyn uit de kar, als ze Linctus ziet aankomen. "Heb je Llaeth gezien?", vraagt hij. "Nee", antwoord Questyn. "Zou je de dieren eens willen vragen?". Questyn kijkt automatisch naar de lucht. Vogels zijn gewoon het makkelijkst als het gaat om snel iemand te vinden. Maar dan hoort ze Samuel briesen. Hij had gevoeld dat ze aan het contact maken was, en begon gelijk te vertellen dat Llaeth in het water was. "Oh, niets aan de hand", zegt Questyn. "Ze is aan het zwemmen in de ven''.

Terwijl Linctus en Questyn naar het vuur toe lopen, hoort Questyn ineens een gekwetter van een aantal vogels. Ze kijk omhoog om te zien wat er aan de hand is. Een vogeltje komt naar haar toe, en laat een raaf zien. Dan vliegt het vogeltje angstig weg. Questyn blijft turen naar de lucht. Dan ziet ze inderdaad een raaf. Een grote zwarte raaf komt steeds dichterbij, en lijkt recht naar Questyn toe te vliegen. Het lijkt of hij iets in zijn bek heeft denkt Questyn. De raaf land voor haar voeten, en laat wat uit zijn bek vallen op de grond. Questyn pakt het op,het is een bloederige vinger! Eerst schrikt ze zich wezenloos, dan ziet ze de ring. Het is de magiërs gilde ring van Dariel! Ze valt met haar knieën op de grond. Dan krast de kraai. Questyn kijkt het beestje aan.

Questyn ziet beelden van de raaf. Ze ziet de Sigbin Zepherus, hoe hij de vinger van Dariel afhakt. Dan hoe de raaf deze in zijn bek pakt, en de opdracht krijgt deze naar Questyn te brengen.

Ondanks de gruwelijkheid van de afgehakte vinger, houdt Questyn deze in haar vuist vast. Tranen stromen over haar wangen. "Zepherus heeft Dariel", is het enige wat Questyn nog zachtjes kan uitbrengen.

Linctus hoort het gekwetter van vogels. Wat zouden die toch aan het zeggen zijn? Denkt Linctus bij zichzelf. Questyn weet zoiets vast en prompt ziet hij hoe een vogeltje naar haar toe komt. Questyn is met het diertje aan het communicerenDenkt Linctus bij zichzelf. Wat kijkt ze toch liefelijk naar het beestje als ze met hem praat. Dan vliegt plots een raaf naar Questyn toe. Het heeft iets in zijn bek. Hij legt dit voor Questyn en Linctus ziet hoe ze het oppakt om te bestuderen. Ze valt op haar knieën. Linctus haast zich naar Questyn en legt zijn handen op haar schouders. Hij kijkt naar wat Questyn in haar vuist heeft. Het lijkt wel een vinger. “Zepherus heeft Dariel.” Zegt Questyn zacht. Linctus ziet hoe Questyn haar tranen niet kan bedwingen. Hij gaat op een knie naast haar zitten en slaat een arm om haar heen. Hij zegt niets en kijkt even om naar GroteMop en Madarian.

Hij hoopt dat zij dit ook gemerkt hebben en niet al in slaap zijn gevallen. Linctus wil Questyn nu niet alleen laten. Hij voelt haar verdriet. Hij heeft dit veroorzaakt. Linctus heeft Questyn deze pijn gegeven. Als hij niet in haar leven was belandt dan had Dariel waarschijnlijk geen last gehad van Zepherus. Dan had Lleath niet als spion voor Dariel hoeven te zijn. Dan was Questyn nu niet in tranen. Linctus voelt zich verantwoordelijk. Zoals hij al 2000 jaar niets anders kan doen dan mensen pijn en verdriet bezorgen. Hij had heel even geloofd dat deze keer anders zou zijn, ofja misschien zelfs een klein beetje gehoopt op zijn minst. Maar het is niet zo. Hij kan alleen maar verdriet brengen. “Het spijt me.” Mompelt Linctus zacht terwijl een traan vanuit zijn oog in zijn baard verdwijnt. Zepherus zal hier voor boeten. Denkt Linctus Ik zal hem vinden en hem pijn doen. Hij smeken om de dood als ik met hem klaar ben. Linctus voelt pure woede door zijn aderen kolken.

GroteMop wordt wakker en wil zich uitstrekken. Dan voelt ze dat Madarian tegen haar aan is gevallen. Hij is diep in slaap. Wat is ie mooi als ie slaapt. Och, Madarian, je slaapt zo vast, lieverd. GroteMop tikt hem aan. Madarian schrikt wakker. GroteMop kijkt naar haar vriendin. Dan kijkt ze naar Madarian. “Er is iets met Q. aan de hand ik zie het in haar ogen.” zegt GroteMop tegen Madarian. “Madarian, lieverd zullen we naar hen toegaan? Kom je mee?” Ze staat op, strekt zich uit en bied Madarian haar hand aan om hem op te helpen staan. Madarian pakt haar hand en trekt zich aan haar op. GroteMop kijkt Madarian goed in de ogen en geeft hem een kus op zijn mond. Ze glimlacht, draait zich om en wandelt rustig naar Questyn. Als ze een meter verder is begint ze te hollen, want ze ziet Questyn knielend huilen. “Q.? Q. wat is er?”
"Zepherus heeft Dariel", is het enige wat Questyn nog zachtjes kan uitbrengen. “Het spijt me.” hoort ze Linctus nog mompelen. Dan ziet GroteMop de vinger van Dariel. “Eew, is dat een vinger?” vraagt GroteMop zachtjes aan Madarian. Ze kijkt naar Questyn en gaat knielend naar Questyn zitten. Ze slaat een arm om Questyn heen. GroteMop voelt twee stevige handen op haar schouders. Met haar linkerhand streelt GroteMop over Madarians rechterhand. Met haar rechterhand raakt ze de arm van Q. aan. “Q.” zegt ze zachtjes, “als dat een vinger van Dariel is, dan is Zeph nog niet van mij af.” gromt ze zachtjes.

Laatste edit 24-05-2016 16:45

"Mop"... zegt Questyn zacht. "Haal Llaeth, ze is aan het zwemmen in het vennetje hier vlakbij" ...

"Mop"... zegt Questyn zacht. "Haal Llaeth, ze is aan het zwemmen in het vennetje hier vlakbij" ... GroteMop staat langzaam op. Pakt Madarians hand vast en fluistert tegen hem: “Blijf je hier even wachten, schat?” Ze geeft hem snel een kus op de wang, veegt het stof van haar knieën, slaat haar rode mantel om en rent als een speer naar de ven toe om Llaeth te halen. “Llaeth! Lleath!!!” schreeuwt ze naar haar witharige vriendin. Llaeth kijkt op met enige verbazing, want ze had GroteMop niet verwacht. “Wat is er?” vraagt ze met een piepstemmetje. GroteMop zegt op een rustige toon: “Questyn vroeg naar je, je droom is gedeeltelijk uitgekomen een raaf heeft gesproken en een vinger laten vallen voor Questyns voeten!” Ze ziet het bedrukte gezicht van Llaeth. Er rolt een traan over het gezicht van GroteMop. Ik ben zo bang, ik hoop dat we er iets aan kunnen doen en dat Dariel nog leeft. Samen rennen Llaeth en GroteMop terug naar Questyn. GroteMop ziet Llaeth nog huilend bij Questyn in de armen vallen. GroteMop rent als ze bij Questyn in de buurt is gelijk naar Madarian toe. “Ik wil straks nog trainen Madarian. Ik ben bang.” fluistert ze Madarian in het oor.

Laatste edit 24-05-2016 19:48

Llaeth's hand ging meteen naar haar mond toen Mop vertelde wat er gebeurd was. Snel zwom ze naar de kant, nam een teug adem en blies uit, zodat ze in één keer droog was, en trok haar kleren aan. Dan rent ze naar Questyn, tranen biggelen over haar wangen als ze in haar armen valt. "Het spijt me zo..." Stamelde ze uit. De paarden waren achter Llaeth en Mop aan gehobbeld, en kwamen nu met hun neuzen troostend over Questyn hangen. "We moeten opschieten, en gaan beslissen wat we kunnen doen voordat er nog meer lichaamsdelen van onze vrienden voor onze voeten vallen..."

Lleath heeft gelijkt denkt Linctus. Als we niets doen dan zal het alleen maar erger worden. Hij heeft dit veroorzaakt. Niet opzettelijk, maar dat maakt hem niet minder verantwoordelijk. Het is mooi geweest lang genoeg heeft Linctus zijn wereld vervloekt met zijn aanwezigheid. Hij moet Questyn beschermen van het kwaad dat hij met zich meebrengt. Linctus staat op en kijkt naar zijn reisgenoten. Ondanks dat hij ze nog niet zo lang kent is hij ze gaan waarderen. Allemaal zijn ze bijzonder en allemaal verdienen ze dit leed niet. "Er zit niets anders op." Zucht Linctus. "Lever mij maar uit in ruil voor Dariel. Wat ze ook met mij van plan kunnen zijn is beter dan dat jullie dit moeten doorstaan. Het is toch mijn schuld, dus moet ik er voor boeten" Linctus hoopt dat de elfen genoegen nemen met zijn uitlevering. Het liefst zagen zij hem dood. Maar zelfs Linctus weet niet hoe hij dat kan doen. Als het zou werken dan had hij graag zijn leven gegeven als Questyn dan veilig zou zijn.

Dan hoort hij Questyn. Ze begrijpt de emotie bij iedereen, maar lijkt er zelf beter mee om te kunnen gaan.

Laatste edit 24-05-2016 20:50

"Het is niet jullie schuld, Llaeth, Linctus, dit moet met Pervil te maken hebben", zegt Questyn. "Zepherus heeft Dariel erbij gehaald. Hij wil iets van Dariel weten. Waarom moet ik Linctus doden? Waarom wil hij iedereen doden, als ik dat niet doe. Hoe kunnen we hem doden? Dariel gaat niets zeggen. Dariel zwijgt tot na zijn dood." Questyn ratelt alle vragen die ze heeft een voor een op.

Opeens voelt Questyn de ring pulseren. De Magiër Gilde ring. De ring herkent haar energie. Dan begint Questyn weer te praten, maar nu hoopvoller. "De ring is verbonden met de Magiërs Gilde. Vanaf het moment dat de ring gescheiden werd van Dariel, werden de Magiërs van de Gilde ingelicht. Ze zullen nu bezig zijn zich te verzamelen. En... de ring heeft nu een positie doorgegeven. Hier dus. We krijgen hulp. " Ze kijkt iedereen aan. Ademloos zit iedereen te luisteren.
"Dariel zal niet willen dat we hem nu bevrijden", zegt Questyn met een droge keel. Maar ze zegt het zodanig, dat iedereen begrijpt, dat Questyn niet wil ingaan op de eis van Zepherus.

"We gaan naar mijn huis. Daar gaan we zoeken in de boeken van Pervil naar aanwijzingen. De eerste Magiërs zullen niet lang op zich laten wachten. Zij die in de buurt wonen, zullen waarschijnlijk gelijk hier naar toe gaan.", zegt Questyn beslist. Ze heeft het verdriet van zich afgeschud. Ze geeft Llaeth een kus op haar voorhoofd. Ze staat op. Geeft Mop een knuffel en een kus. Ze legt een hand op de schouder van Madarian.

Dan loopt ze naar Linctus. Ze gaat voor hem staan. "Ik wil je nooit meer horen verontschuldigen voor de situatie waar ik nu inzit. Als jij denkt een schuld bij mij te hebben, dan zal je me niet goed kunnen verdedigen. En ik heb je nodig, dat besef ik nu echt wel. Ik heb jullie allemaal nodig." Ze kijkt de kring rond. "We breken op en gaan naar mijn huis. Als we nu tempo houden, kunnen we dat in vier of vijf uur doen."

Tegen Mop en Madarian zegt ze. "Gebruik jullie nachtzicht. De dieren zullen jullie de weg wijzen. En rijdt zo snel mogelijk. Samuel en Derose zijn sterk genoeg om een paar uur tempo vol te houden". Questyn heeft veel geleerd van Dariel. Hoe zei hij dat ook al weer? Pak je moment van verdriet, besef hoe het verdriet is ontstaan, ontdoe je van je boosheid, en bepaal je keuze En dat is precies wat Questyn nu aan het doen is.

Hunter port zijn bek tegen GroteMop ribben aan, om aan te geven dat hij wil dat ze op hem rijdt. GroteMop zadelt Hunter en gaat op hem zitten. Hunter hinnikt een paar keer en gaat in galop naar Madarians paard. GroteMop pakt de teugels van Madarians paard en spoort haar paard aan om richting Madarian te rijden. Ze komen bij Madarian aan. “Hier is je paard, schat.” zegt GroteMop. Madarian zadelt zijn paard en gaat er op zitten. Hij kijkt naar GroteMop en glimlacht. “Kom we gaan.” De paarden met GroteMop en Madarian galopperen voor de huifkar uit. Madarian grinnikt. GroteMop grinnikt mee. Ze kijkt hem aan en zo rijden ze samen grinnikend nog door op hun paarden. Dan kijkt GroteMop achter haar en ziet kreupele Samuel achter hen. Dit keer is NightShadow weer op zijn rug geklommen. Ze glimlacht naar Madarian en zegt met een knipoog tegen Madarian: ”NightShadow en kreupele Samuel zijn goede vrienden geworden, zie ik.” Ze pakt zijn arm vast en kijkt hem goed aan. "Kom laten we verder gaan." Hun ogen kijken naar voren concentratie, concentratie, niet opzij, kijken. Concentratie Mop. Er komt een paarse kleur uit Mops ogen en nachtzicht is in stand gebracht. Bij Madarian verschijnt ook een paars licht uit zijn ogen, zijn nachtzicht is dus ook aan. En er was licht..

Laatste edit 25-05-2016 13:47

Linctus verzamelt de paarden en heeft de huikar snel gereed. Hij wil Questyn helpen op elke manier die hij kent. Hij heeft het gevoel dat hij dit allemaal veroorzaakt heeft. Hij helpt Questyn bij het opstappen op de bok. Hij ziet dat Llaeth ook weer achterin is geklommen. Linctus kijkt in de ogen van Questyn. Ze tonen haar verdriet. Het is hartverscheurend. Maar daarbij tonen ze ook weerbaarheid. Strijdbaar zijn ze. Linctus wil nog wat tegen haar zeggen. Haar een hart onder de riem steken. Maar wat moet hij zeggen. Wat kan hij zeggen. Alles wat Linctus bedenkt zijn clichés. Het zal haar niet helpen. Het enige wat helpt is om ze snel mogelijk uit te zoeken wat Pervil aan het doen was. Zij lijkt de spil in dit web van gevaar. Linctus loopt voor de paarden langs. Hij stopt even bij Samuel en Deros. “Ik weet dat we niet altijd beste vrienden zijn geweest.” Fluisterd Linctus. “Maar we moeten nu allemaal samenwerken. We moeten zo snel mogelijk naar huis.” Linctus weet niet of de dieren dit kunnen begrijpen, maar nu hij met eigen ogen heeft gezien hoe Questyn met de dieren kan communiceren probeert hij ook bewuster te zijn op hun aanwezigheid. Linctus stap zelf nu ook op de bok en pakt de teugels over van Questyn. “Laat mij maar rijden.” Zegt Linctus tegen haar. “Dan kun jij wat uitrusten en misschien in dat boekje van je verdiepen. Het kan zomaar zijn dat je daar wat antwoorden vind die we nodig hebben.” Linctus geeft het sein aan Samuel en Derose om te vertrekken. En met grote haast vertrekt de groep.