Madarian: "Hij heeft veel dierbaren verloren. Daarom probeert hij zich af te sluiten, maar dat lukt niemand. En als hij iemand heeft, dan wordt diegene een doelwit! Dat is een hel die je niemand toewenst. Dit is iets tussen Linctus en Questyn, en ik begrijp de beweegredenen van Linctus goed. Het enige wat we kunnen doen is hun qua relaties met rust laten en ze het zelf laten uitzoeken hoe ze verder willen gaan, en ze proberen te beschermen als ze worden aangevallen. Eén voordeel is dat Questyn de dieren kan vragen om ze te waarschuwen als er gevaar dreigt."

"Eén voordeel is dat Questyn de dieren kan vragen om ze te waarschuwen als er gevaar dreigt." Hoort ze Madarian nog zeggen. "Dat is waar, schat." zegt GroteMop. Ze krijgt een kleur en kijkt in zijn ogen. Zei ik nou schat? Hmm. Ach, ja, waarom ook niet. Hij is ook mijn schat. "Hopelijk komen we niet in gevaar. We hebben namelijk nog 1 nacht te gaan, of niet?"

Linctus hoort de reactie van Questyn aan. "Ik vraag je niet mij iets te geven. Wat ik verdien bepaal ik zelf wel. En misschien ben ik wel niet zo in gevaar als jij zegt..." Linctus wil haar troosten. Vertellen dat hij om haar geeft. Vertellen dat zei een veilige thuis verdient. Ze verdient een man die haar dat kan geven. Linctus kan dat niet. Hij kijkt even in de kar. Hij ziet de tranen in haar mooie ogen. Zijn hart breekt. Linctus kijkt weer stoïcijns voor zich uit. Een traan rolt over zijn gezicht in zijn baard.

Natuurlijk was het geen echte magie wat Questyn gebruikt. Eigenlijk wist ik dit al lang. Het is een gevoel wat ik al eeuwen niet meer heb gevoeld. Het spijt me Questyn dat ik je pijn moest doen. Maar dit is beter zo. Linctus sluit zijn ogen en met zijn mouw droogt hij zijn tranen.

Questyn sluit het boekje en gaat liggen op de kussens. Ze is moe van alles wat er afgelopen dagen is gebeurd. Dat iedereen zomaar door lijkt te kunnen gaan, is voor Questyn onbegrijpelijk. Ze heeft zich sterk gehouden. Dan voelt ze een tong over haar gezicht. Voor haar zit een bolletje wol. NightShadow! Questyn aait over het kopje en het beestje kruipt tegen haar aan. Samen vallen ze in slaap.

Linctus kijkt om en ziet Questyn liggen. Hij kan niet ontkennen wat hij voor haar voelt. Maar hij moet haar van hem afstoten. Ook al is zij zo bijzonder. Juist omdat ze zo bijzonder voor Linctus is moet hij haar van hem afstoten om haar te beschermen. Om haar een kans te geven om gelukkig te worden in haar leven. Voor Linctus is het te laat. Hij heeft geen kansen meer op geluk. Hoe graag hij het met Questyn zou willen proberen. De dreiging van de duistere elfen is te groot en Questyn te speciaal. Linctus zucht. Toch denkt zijn hart er anders over. Die wil vechten voor het geluk hoe klein de kans ook. Linctus besluit om zijn gedachte te verzetten door nog wat oefeningen te doen in deze korte stop.

Na een kwartiertje gaat Madarian naar Questyn toe en maakt haar wakker voor Linctus hem kan stoppen. Madarian: "Hoe ver is het nog naar jou huis? We kunnen hier niet lang stoppen. We zijn een makkelijke prooi hier." Madarian kijkt wachtend op antwoord om zich heen, en plotseling ziet hij Llaeth vlak naast zich. Madarian schrikt zichtbaar. Dan zegt hij: "Llaeth, wil je me niet meer zo laten schrikken? Welkom terug. Ik had je nog niet gezien. Alles goed?" Voor hij er erg in heeft, heeft Madarian haar licht aangeraakt, en ziet hij een visioen dat er een man met donkerrood haar achter haar staat. Heel even denkt hij aan wat Questyn had gezegd. Madarian besluit niets te laten merken.

Questyn had kort geslapen, maar wel vast. Ze hoorde Madarian iets zeggen. Ze knippert met haar ogen. Dan hoort ze Madarian zeggen: "Llaeth, wil je me niet meer zo laten schrikken? Welkom terug. Ik had je nog niet gezien. Alles goed?"

Questyn is gelijk helemaal wakker. Ze staat op, en stapt de kar uit. Ze heeft nog een beetje slaap in de benen, waardoor ze eventjes niet stevig staat. Ze legt haar hand op de arm van Madarian, om even steun te zoeken, dan ziet ze Llaeth. "Oh Llaeth wat ben ik blij om je te zien", zegt Questyn. Gelijk denkt Questyn, waar is die man die ze bij Llaeth had gezien. Ze voelt een negatieve energie. Ze kijkt naar haar paarden. Samuel en Derose worden onrustig. Er is iets in de buurt wat niet zuiver is . Zou het die man zijn? Questyn draait zich om naar haar kar, daarbij kijkt ze in het gezicht van Madarian. Questyn trekt een wenkbrauw omhoog. Madarian geeft een seintje terug, bijna niet te zien, maar Questyn weet nu dat hij alert is.
Ze zoekt Linctus. Hij staat ietsje verderop te kijken naar Llaeth. Ook hij is alert. "Waar is Mop?" vraagt Questyn luchtig aan Madarian.

GroteMop stapt van het paard af en ziet iedereen bij de huifkar staan. "Waar is Mop?" hoort ze Questyn aan Madarian vragen. "Hier ben ik." Zegt GroteMop duidelijk zodat iedereen het makkelijk kan horen.
Rustig en kalm pakt ze de hand van Madarian vast. Ze voelt hem trillen. "Wat is er, Madarian?" vraagt ze bezorgd. Ze gaat dichter tegen hem aan staan en fluistert ze zachtjes in zijn oor: “Ik ben bij je en ga niet weg.”
Ze draait zich om en ziet Llaeth staan. Ze glimlacht. “Llaeth,” zegt ze blij. Ze wil Llaeth begroeten, maar iets houdt haar tegen. Het misselijke gevoel wat ze eerder op de dag had komt weer terug.
Ze kijkt naar Madarian en zegt: “Ik voel mij weer niet goed. Ik ben misselijk. Hier is iets aan de hand, maar ik weet niet wat.” mompelt ze. Ze loopt naar de zijkant van de huifkar (waar niemand haar ziet) ondersteunt zichzelf en kotst op de grond. Ze pakt een stoffen zakdoek uit haar broekzak, maakt haar mond schoon. Ze vouwt de vieze stoffen zakdoek tot een klein pakketje en stopt deze terug in haar broekzak. Die ga ik straks uitwassen
Ze loopt terug naar de rest en valt flauw in Madarians armen.

Laatste edit 15-05-2016 13:52

Linctus ziet dat de witte dame weer terug is. Toch heeft hij er een ongemakkelijk gevoel bij. Hij blijft op een afstandje kijken. Natuurlijk alert als altijd. De duistere elfen kunnen elk moment kiezen om aan te vallen. En ondanks dat Linctus heeft gezegd dat hij Questyn niets kan bieden wat zij zoekt is hij bereidt om haar te beschermen met alles wat hij heeft. Linctus loopt dichterbij. Dichter bij Lleath maar vooral dichter bij Questyn. Hij kijkt wat ongemakkelijk naar Questyn. Zoals haar normale blik zorgde voor een warm gevoel zorgt het nu voor een ijskoud gevoel. Haar blik herinnert aan de pijn die hij haar heeft aangedaan.

"Lleath, waar was je?" Linctus wacht het antwoord niet af. "Reis je mee? Of kom je gedag zeggen."

Aan de ene kant van Questyn valt Mop flauw in de armen van Madarian, die gelijk actie onderneemt om Mop weer bij bewustzijn te brengen.
Aan de andere kant ziet ze Linctus dichterbij komen. Ze probeert haar uitdrukking zo neutraal mogelijk te houden. Ze probeert alle gedachten over hem weg te duwen. Maar haar gevoel laat haar niet met rust, deze kan ze niet weg duwen.
Voor haar ziet ze Llaeth onzeker kijken. Ze loopt naar Llaeth toe. Ze omhelst haar en fluistert heel zachtjes in Llaeth's oor. "We weten dat je niet alleen bent..." Dan laat ze Llaeth los en pakt haar bij de hand. "Kom Llaeth, we zijn aan het uitrusten, en willen zo weer verder. Kan ik je wat te eten en drinken aanbieden?"

GroteMop wordt wakker in de gespierde armen van Madarian Ze ziet Questyn de handen van Lleath vasthouden. Ze kijkt naar Lleath. Er is iets aan de hand, het wezentje kijkt bedrukt. Alsof ze er niet wil zijn. Ze kijkt Madarian aan en zegt zachtjes: "er is iets met Lleath, de manier zoals ze kijkt is heel anders dan toen we haar voor het eerst zagen. Ik ben nu banger voor haar dan toen, omdat ik voel dat zij het niet is die daar staat, maar iemand anders of zo." "Zullen we ergens anders gaan staan. Ik wil alleen met je zijn."

Toen Llaeth en Zeph de rest eindelijk had ingehaald, was Madarian de eerste die haar opmerkte. Hij had haar aangeraakt, en een statische energie viel over haar heen. Ze was al onrustig, maar nu werdt ze nog onrustiger. Ze zag dat Questyn wakker werdt, en meteen naar haar toe schoot. Iedereen bleek alert te zijn. Llaeth had moeite om niets te laten merken. Even later omhelsde Questyn haar. "We weten dat je niet alleen bent." had ze gefluisterd. Llaeth keek even achterom. Uiteraard zag ze hem niet, maar het was absoluut niet raar als iedereen hem zou voelen. Zijn energie was ernstig, gehaast. En die indruk zou ze nu vast ook maken op de rest. De wind leek te grommen om haar heen... "Kom Llaeth, we zijn aan het uitrusten, en willen zo weer verder. Kan ik je wat te eten en drinken aanbieden?" Zei Questyn, maar Llaeth schudde haar hoofd. Ze had geen honger, haar hoofd was te druk met proberen uit te zoeken wat Zeph van haar vrienden moest, en van wie hij hen in de gaten moest houden? "sssst..." fluisterde hij, héél dicht bij haar oor. Het kon net zo goed herkend worden als het gesuis van de wind, maar Llaeth wist wel beter. Hij had door waar ze aan dacht, waar iedereen aan dacht. En dat maakte haar bang.

"Laten we dan maar verder gaan." Opperde Linctus. Ook al duurde de pauze slechts minuten Linctus had het idee dat ze een hele dag hadden gewacht om verder te kunnen. "Bijkletsen kunnen we wel onderweg" Linctus stapte op de bok en wachtte op de rest.

Questyn zag Linctus op de bok stappen. Ze moesten ook door, ze hadden nog een lange tocht te gaan. Questyn stapt achter in haar kar. Ze wil even niet geconfronteerd worden met Linctus. Ze weet ook niet hoe ze zou moeten reageren. Ze kijkt Llaeth aan. "Ga je mee?" vraagt ze.

Llaeth knikte, ze wilde eigenlijk niet mee, maar als ze niet ging, zou Zepherus waarschijnlijk niet meer zo geduldig zijn als nu. Ze nam plaats in de huifkar en gaf Questyn een -hopelijk rustig ogende- glimlach. Ze kon hem niet zien, maar ze voelde dat Zepherus vlak naast haar zat, en haar streng in de gaten hield.

Linctus spoort de paarden aan om te vertrekken. Hij vindt het jammer dat Questyn niet meer naast hem zit, maar het is begrijpelijk. Hij heeft haar pijn gedaan dat snapt Linctus ook. Linctus kijkt nog eens even achterom. Lleath zit wel erg dicht bij Questyn. Linctus heeft niet zo zeer een vreemd gevoel bij haar, maar heeft wel opgemerkt dat de rest zich anders gedragen. Net of er iets niet aan de haak is. Het maakt Linctus niet uit. Mocht Lleath iets proberen dan is Linctus zo de huifkar ingedoken om Questyn te beschermen. Linctus concentreert zich maar op de weg.

“Gelukkig we gaan.“ mompelt GroteMop tegen Madarian. Ze springt op haar kreupele paard, land gelukkig goed op haar kreupele paard Samuel, glimlacht naar Madarian en kijkt hoe Madarian met een zwier op zijn paard springt. Wat is hij lenig! “Kom, Samuel, laten we gaan.” Nog voordat ze het in de gaten heeft springt NightShadow bij haar op het paard. “NightShadow!” zegt ze bits. Ze laat het beestje echter op haar paard uitrusten. Kom op het kan geen kwaad, het is een pup. Beetje gezelschap erbij mag wel. De huifkar vertrekt. De paarden van Madarian en GroteMop lopen voor de huifkar uit. “Ik hoop dat we er gauw zijn, schat.” Fluistert ze tegen Madarian, “want er is iets met Lleath. Ik voel het. Ik heb medelijden met haar, want ze kijkt bedrukt.”

Questyn kijkt naar de omgeving waar ze zijn. Door het vele reizen kent ze de meeste omgevingen wel. En vooral de vele routes naar haar eigen huis. Als ze in dit tempo doorgingen, konden ze haar huis binnen drie dagen bereiken. Tenzij ze een kortere nacht pakten, dan ze zelf altijd deed. Questyn had eigenlijk nooit haast. Maar als ze vannacht een 4 uur pauze hielden in plaats van de 8 uur die zij normaliter deed, dan konden ze de volgende dag in de avond bij haar huis kunnen aankomen. Ze zouden dan het best kunnen overnachten ter hoogte van Braviel. Dat was nog een paar uurtjes rijden.

Questyn riep Madarian, en hij kwam ter hoogte van de kar rijden. Questyn klom over de achterboard van de bok, en kwam naast Linctus zitten. Zo kon ze Madarian duidelijker vertellen wat haar plan was. "Als we ter hoogte van Braviel een plek kunnen vinden om te overnachten, en een korte slaap houden, van ongeveer vier uurtjes, dan kunnen we morgenavond bij mijn huis arriveren. "

Questyn keek achterom naar Llaeth. "Ik blijf hier op de bok zitten, de paarden reageren me iets te onrustig", zegt Qyuestyn. Ze had de onrust gezien bij Samuel en Derose. Op de bok voelde ze zich beter, als de kar getrokken werd door haar paardenvriendjes. De oren van Samuel bewogen alle kanten op. Hij snoof ook geregeld. Questyn werd daar zelf ook onrustig van. Ze had nu alleen Llaeth gezien, en niet de man die eerder bij haar was.

Questyn zocht contact met Samuel. Hij voelde een aanwezigheid, maar kon niet bepalen waar het vandaan kwam. Questyn begon bang te worden. Een angst begon haar te bekruipen. Als het een vriendelijke aanwezigheid was, dan had Samuel minder schichtig gereageerd. Mop voelde ook iets aan wat niet goed was. Ze werd beïnvloed door de negatieve energie. Ze was nu al twee keer onderuit gegaan.

Questyn was ver van Linctus gaan zitten op de bok. Niet dat dat echt hielp, want ze wilde eigenlijk gewoon heel dicht tegen hem aan gaan zitten. Waarom kon haar verstand haar gevoel nou niet duidelijk maken dat het geen zin had. Ze haalde diep adem, en ademde deze zachtjes uit. Gewoon concentreren op de omgeving dacht Questyn. En als een mantra bleef ze de zin in haar hoofd herhalen.

Linctus zat nu al een uur naast Questyn zonder ook maar een woord te wisselen. Linctus wil van alles vertellen. Uitleggen hoe hij zich voelt. Wat hij voor Questyn voelt. Uitleggen hoe zij het beste leven verdient dat ze maar kan hebben en dat Linctus dat niet kan. Maar Questyn is aan de andere kant van de bok gaan zitten en heeft de hele weg nog niet omgekeken naar Linctus. Ondanks dat dit is wat Linctus wou voelt het verkeerd. Hij heeft wel af en toe op zij gekeken en kreeg toen weer dezelfde warme gevoelens. Maar Linctus zei niets, Questyn zei niets dus zaten ze nu al ruim een uur stil op de bok. Lleath zat dan wel achterin, maar Linctus kon zijn gedachten er niet toe zetten om met haar te praten. Zijn blik maar vooruit kijkend naar de paarden die nog steeds wat onrustig waren.

Kreupele Samuel waggelt door met GroteMop op zijn rug. GroteMop kijkt achterom en ziet de paarden voor de huifkar wat onrustiger worden. Als ze weer terug naar voren kijkt, kan ze nog net een laaghangende tak ontwijken. Ze hoort Madarian gniffelen naast haar en glimlacht. Fewww, net geen tak tegen mijn kop aan. Ze stoot Madarian aan en spoort Samuel aan om dichter naast het paard van Madarian te gaan rijden. Na een lange tijd geen woord gewisseld te hebben, kijkt GroteMop Madarian aan en zegt binnensmonds tegen Madarian, luid genoeg zodat alleen Madarian het kan horen: “ik vertrouw de plotselinge onverwachte verschijning van Llaeth niet. Weet jij wat er aan de hand is? Heb je een visioen gehad toen je Q aanraakte?” Ze zucht. Misschien stel ik ook wel te veel vragen tegelijk, liefste. Ze kijkt hem aan, hun ogen ontmoeten elkaar weer en ze glimlacht. Ze wacht op een antwoord van Madarian, maar laat de vragen ook weer rusten. Zo rijden ze zwijgend door. Laatste edit 16-05-2016 22:54

Linctus zit op de bok voor zich uit te kijken. Zijn gedachte dwalen af. Hij denkt weer terug aan de berg. De berg van zijn volk: Arreat. Vroeger was de berg verdeelt onder 2 volken. De hoog elfen en de Nephilim. De elfen waren onsterfelijk en de Nephilim niet. Desondanks leefde de Nephilim langer dan een normaal mens. 150 jaar oud worden was eerder regel dan uitzondering en leden van de koninklijke familie werd soms zelfs 500 jaar. Linctus zucht. Brandir, zo heette de Nephilim stad. Sommige beweerde dat de stad zelfs mooier was dan Gondolin. Geheel opgetrokken uit witte stenen en volledig bedekt in de blauwe vaandels van de Nephilim werd Brandir in vele kunstvormen geëerd. Gebroederlijk hadden ze geleefd langs elkaar de Elfen van Gondolin en de Nephilim van Brandir. Niets is er meer over van deze legendarische steden. Gondolin is in duisternis gehuld en Brandir is verwoest in de grote oorlog. Linctus schudt zijn hoofd. Hij is nu de laatste van zijn volk. Een volk wat uitgewist werd uit de geschiedenis boeken. Alleen de langlevende kennen de Nephilim nog van legendes en kinderverhaaltjes.

Linctus kijkt opzij en ziet naast hem de meest opmerkelijke vrouw die hij in zijn leven is tegengekomen, maar hij is vervloekt. Gedoemd om in eenzaamheid rond te zwerven tot het einde der tijden. Linctus kan er niets aan doen en heeft zich hier bij neergelegd. Dit betekend echter niet dat hem dit niet zwaar valt. Dat hem dit niet zijn hart verscheurd. Wat zou hij graag zijn arm om Questyn heen slaan en zien waar de toekomst hun brengt. Weer trekt Samuel weer aan zijn teugel. Het is kort, maar het geeft wel het ongenoegen van het beest weer. Linctus weet niet of dit aan hem ligt of dat er iets anders is.

Llaeth zat er maar ongemakkelijk bij. Ze voelde dat Zeph nog steeds dichtbij haar zat, maar kon dat niet laten blijken. Het leek wel of hij expres zo dichtbij zat, om haar bang te maken. Maar Llaeth probeerde zich niet gek te maken. Ze wist dat Madarian iets gezien had, toen hij haar aanraakte. Ze wist dat Questyn iets weet. En ze wist zeker dat de rest ook een vreemde aanwezigheid kon voelen. Zelfs de paarden leken er onrustig over. Ze hoopte dat, wat er ook ging gebeuren, er niemand gewond raakte. Opeens voelde ze een por in haar zij. Het was Zeph, die wilde waarschijnlijk dat ze haar gedachten ergens anders op vestigde. Even keek ze boos naar opzij, ookal zou dat niks uithalen. Daarna zuchtte ze, en sloot ze haar ogen. Ze liet haar gedachten weer even afdwalen, naar wat ooit haar thuis was geweest. Naar Mestiesa.

De zon begon te zakken. Misschien nog een uurtje door rijden, dan konden ze een kamp maken voor de nacht.
Questyn wilde nu al wel een kamp maken. Ze voelde zich zo ongemakkelijk. Er werd door niemand gesproken. Ze hoorde Mop nog wel iets zeggen over Llaeth. Mop wilde antwoorden. Eigenlijk wilde iedereen antwoorden. Maar het enige wat ze konden was alert blijven. Ze keek achterom naar Llaeth. Die leek het ook ongemakkelijk te hebben. Kon ze maar iets zeggen, denkt Questyn.

Dit was natuurlijk precies wat haar tante Pervil had bedoeld. Als je gevoelens voor een man kreeg, kon je je minder concentreren dan wanneer je hart vrij was. Mijn hart is niet vrij denkt Questyn. Maar hoe krijg ik mijn hart vrij? Dan zou ik moeten zorgen dat ik hem niet meer kan zien. Dat hij uit mijn leven verdwijnt. Questyn begon daar over na te denken. Ze wist nu al dat ze zelfs dan niet vrij zou zijn. Ze keek naar Linctus, het ging onbewust. En ze kreeg het koud en warm tegelijk. Op de omgeving concentreren begon Questyn weer tegen zich zelf te spreken. Terwijl ze naar de omgeving keek, was het niet de weg die ze zag, of de beplanting, of de rivier die ze volgden. Het was steeds Linctus die ze zag. Dat ze met hem aan het trainen was, toen hield hij haar vast, omdat ze als een lappenpop over zijn schouder ging. En haar handen op zijn buik, toen ze hem met het mes had doorboord. En dan vanochtend... die duik in het water... Ze deed haar best om een diepe zucht in te houden. Als ze zo ging denken werd haar hart nooit vrij van hem.

Linctus sluit zijn ogen om even zich even te focussen. Niet aan Questyn denken. Niet aan de duistere elfen denken. Niet aan de oorlog denken. Niet aan het martelen denken. Linctus probeert zijn geest leeg te maken. Hij stelt de perfecte omgeving voor in zijn gedachte. Een landschap met gele korenvelden. Een nachtegaaltje dat zingt op de achtergrond. De brede stroom van de rivier stroomt statig zeewaarts. Linctus loopt door het hoge gras naast de korenvelden. Hij hoort de rivier langs hem heen stromen. De kleuren om hem heen worden grijs. Hij voelt zich misselijk worden als het hele landschap bedekt wordt door een zwarte mist. De mist wervelt zich om Linctus heen en vormt dan voor hem een zwarte schim. Deze schim opent zijn mond. “Nephilim” wordt er op een verachte haatdragende manier uitgesproken. Linctus heeft dit nog nooit eerder meegemaakt, maar wil zijn ogen niet openen. Een Nephilim loopt nooit zomaar weg van een gevecht. Linctus grijpt naar zijn zwaard, maar deze heeft hij niet bij zich. Hij staart naar de zwarte schim als de hele wereld om hem heen zwart wordt. Dan ziet hij een straal licht die de duisternis doorbreekt. Twee groene cirkels worden zichtbaar in het licht. Linctus zijn ogen passen zich aan aan het licht dat langzaam de duisternis verdrijft. De cirkels hebben twee hele kleine vlekje blauw en bruin. Langzaam beginnen de contouren van twee ogen zichtbaar te worden. Twee groene ogen met twee hele kleine vlekjes blauw en bruin en in beide ogen een vage grijze veeg. Linctus opent zijn ogen. Hij herkend de ogen. Hij heeft ze eerder gezien en weet aan wie ze toebehoren. Wat dit echter betekend weet hij niet.

Hij hoopt niet dat iemand het opgemerkt heeft wat er is gebeurd. Lleath lijkt wat ongemakkelijk te zitten in de huifkar. Misschien heeft ze iets gemerkt. Denkt Linctus. Hij kijkt naar Madarian en Grote Mop. Hoe kunnen zij zo onbevangen zijn in zo’n gevaarlijke wereld? Beide hebben ze veel meegemaakt en toch weten ze het van hun af te schudden. Linctus kijkt met opzet weer snel vooruit en laat zijn ogen niet afdwalen naar Questyn. Want hij weet dat zijn ogen dat zouden doen als hij ze de kans gaf. Zet haar uit je hoofd. Ze is te goed voor jou. Ze verdient beter. Jij kunt haar alleen maar ellende en verdriet bieden. Het is een verbintenis die niet mag zijn. Het is een verbintenis die niet kan zien. Als Lilith en Inarius! Als Lilith en Inarius?. Linctus schud zijn hoofd. Zo mag hij niet denken. Het moet zo zijn zoals het nu is. Linctus zijn ogen zijn gaan dwalen en hebben zich gerust op het aanblik van Questyn. Snel richt Linctus zich weer naar voren. Naar de weg.