Madarian draait zich om en antwoordt: "Nee. je bent geen goede leerling." GroteMop kijkt verbaasd in Madarians ogen. Madarian glimlacht en zegt: "Je bent een uitstekende leerling. Zo snel als jij het oppakt heb ik nog nooit gezien. Of niet niet gezien als je begrijpt wat ik bedoel. Het is juist de bedoeling dat we het niet zien als iemand aan het sluipen is. Euh... Laat ik maar ophouden, ik ben aan het raaskallen. Je hebt nu wat basisdingen geleerd. Afweren, basisaanvallen met dolken, sluipen... Eens kijken. Boogschieten, dolken werpen en leren volop gebruik te maken van je harnas staan als volgende op het programma. Welke als eerst mag je zelf kiezen, maar we moeten binnenkort ook vertrekken. Laten we maar eerst even kijken hoe ver de anderen zijn." Madarian trekt z'n harnas aan en ze gaan naar de anderen toe.

Madarian trekt zijn harnas aan en GroteMop slaat haar rode mantel om. Ze pakt haar dolk en stopt die in de schede aan haar riem onder de mantel. Ik kijk zo wel in de huifkar of daar ook een harnas voor mij ligt of andere wapens. Ze ziet hoe Madarian voor haar uit rent om de anderen te begroeten en rent hem nog achterna.

Linctus is aan het trainen. De korte sprintjes heeft hij inmiddels achter zich gelaten. Is nu zijn spieren wat op aan het rekken. Hij heeft Questyn wel een beetje in de gaten gehouden. Ze was de hele tijd met de huif in de weer. Nu kijkt ze echter terug. Ze ziet dat Linctus naar haar kijkt. Ze kijken elkaar recht in de ogen aan. Linctus ziet hoe Questyn een beetje verkleurd. Wat is er met haar aan de hand? Waarom verkleurt ze zo? Zou ze nog naweeën hebben van het voorval met de draak. Linctus wil wegkijken maar het lukt hem niet. Questyn kijkt als eerste weg en kijkt omlaag. Linctus besluit ook om zich weer te concentreren op de training. Dan hoort hij Questyn. "Auw dat ding is scherp" Linctus is meteen bezorgt. Hij wil naar Questyn toe rennen. Hij beheerst zich en loopt zo rustig mogelijk naar Questyn.

Linctus komt dichterbij. Het wordt Linctus duidelijk wat er is gebeurt. Hij ziet dat Questyn in haar vinger heeft gesneden. Het is niet ernstig dus nu komt het vreemd over dat Linctus is komen kijken. Ze heeft zich in de vinger gesneden, daar hoef ik toch niet voor te komen kijken. Wat is er aan de hand? Misschien heb ik te hard getraind? Misschien ben ik overhit van alle trainingen. Linctus is nu bijna bij Questyn. Ze kijkt op van haar werk en kijkt verbaasd naar Linctus. Verzin iets. Verzin iets wat je komt doen. “Wat is er?” Vraagt Questyn als Linctus stil voor haar staat. “Euhmm” Linctus stamelt wat. “Ik….Euhmm….Misschien…..Ik ben zwemmen mocht je me kwijt zijn.” Linctus loopt snel weg. Wat ben ik een idioot. Wat een idioot. Wat moet Questyn nu van me denken? Het komt vast door die betovering.

Linctus kijkt om en ziet Madarian en Grote mop naar Questyn toe lopen. Hij versnelt even zodat hij snel bij de rivier is. Hij trekt snel zijn kleren uit en duikt onder water. Even afkoelen. Linctus komt weer boven en begint op en neer te zwemmen. Ik moet sterk worden. Ik moet sneller worden. Linctus weet gelukkig weersnel zijn trainingsroutine op te pakken.

Llaeth was al een tijdje wakker, en had de kleine boomhut van Zeph verlaten. Omdat hij maar één bed had, had ze op de oude, stoffige bank gelegen, en die was niet bepaald comfortabel. Onderaan de boom deed ze wat rek en strek oefeningen. Wat moet ik doen? Hier blijven? Wegrennen? Ze wist nog steeds niet hoe ze Zepherus moest pijlen. Hij was niet echt onaardig, maar ook weer niet te vriendelijk...
"Je went wel aan me." Klonk het, maar hij was nergens te bekkennen. Llaeth keek wild rond, en Zeph begon te gniffelen. "Je kan me niet zien, zo." En opeens stond hij pal voor haar, hun neuzen raakte elkaar bijna aan. Llaeth schrok achteruit, en viel bijna tegen de boom aan. Waarom deed hij zo intimiderend? "Omdat ik niet wil dat je wegloopt." Weer las hij haar gedachten. Llaeth begon zich er steeds meer aan te ergeren dat ze geen privacy had, maar haalde haar schouders op. Zepherus was een paar stappen naar achter gegaan, en begon weer te ijsberen. "Goed, we kunnen twee dingen doen." Hij stopte even en keek Llaeth doordringend aan. "Of je brengt me naar je vriendjes.. Of ik breng jou naar mijn vriendjes. En geloof me, die zijn nog een heel stuk onvriendelijker dan ik." Llaeth begon het gevoel te krijgen dat ze eerder een gevangene was, dan dat ze een keuze had. Misschien kon ze wegvliegen...

Zeph pakte haar meteen bij haar arm, zijn hand strak om haar omklemd. "Dat zou ik niet doen, als ik jou was. Nu ben ik nog geduldig, maar als je wegvliegd, zal ik je vinden. En geloof me, die ontmoeting zal een stuk minder prettig verlopen." Hij liet haar weer los en Llaeth zuchtte. "Wat ga je met mijn vrienden doen?" Zei ze, haar ogen rustte op die van hem, boos was ze. Woest. Wie was deze man wel niet om haar in de rondte te commanderen? Om haar te zeggen wat ze wel en niet mocht doen? "Ik ga ze observeren. Uiteraard ga jij niet zeggen dat ik er ben. Ze kunnen me toch niet zien als ik dit doe." Bij 'dit' knipte hij zijn vingers, en was hij weer verdwenen. "Goed, mijn bronnen zeggen dat je vrienden hier niet ver weg zijn, dus als jij je nu even nuttig maakt met die wind van je, zijn we er zo." Zei hij, nog steeds onzichtbaar voor haar. "Oh, en je mag absoluut niet praten. Ze weten toch niet beter dan dat je niet praat. toch?"

Questyn stop haar vinger in haar mond, om er voor te zorgen dat er geen bloed op het stof terecht komt. Ze ziet uit haar ooghoeken dat Linctus aan komt lopen. Ze voelt dat ze nerveus begint te worden. 'ah nee wel', denkt Questyn. Ze herinnert zich ineens haar eerste verliefdheid. Ze was een jaar of 14, en Morgan, Pervil en Questyn waren in het stadje Arnost in het koninkrijk van Beleriand. Een marktkoopman had een zoon van 18 jaar. Questyn werd verliefd op hem. Ze durfde toen niets te zeggen. Ze weet nog hoe ze zich voelde. De verliefdheid zorgde ervoor dat ze niet helder kon denken. Ze had de raarste onzin eruitgestameld als hij iets aan haar vroeg. Ze durfde hem nauwelijks in de ogen aan te kijken. En dan het eeuwige gevoel van rode wangen. En de electriciteit van die verliefdheid door haar lichaam heen. Het was Pervil die haar uit de droom haalde. Haar moeder leek de verliefdheid grappig te vinden, maar haar tante zag er geen heil in. Toen ze maanden later terug gingen naar Arnost, had de jongen een vriendin gekregen. Questyn was daar best verdrietig over geweest. Het was haar eerste liefdesverdriet. Haar moeder had haar getroost met lieve woorden. Maar tante Pervil vond dat Questyn daar harder in moest worden. En nu begon Questyn dezelfde gevoelens te voelen als destijds.

“Euhmm” Linctus stamelt wat. “Ik….Euhmm….Misschien…..Ik ben zwemmen mocht je me kwijt zijn.” "Ok", is het enige wat Questyn kan uitbrengen. Ze kijkt Linctus na, terwijl deze met een stevige pas richting de rivier loopt. Daar trekt hij zijn kleren uit. Questyn's blik is gelijmd aan het lichaam van Linctus. Ze voelt de electriciteit door haar lichaam gaan. Dan hoort ze Madarian en Grote Mop aankomen. Mop komt dichterbij, en begint te glimlachen. Voor dat Mop iets kan zeggen, verschiet Questyn van kleur over de gedachte die zojuist door haar hoofd schoot. Met nog steeds de vinger in haar mond kijkt ze Mop aan. Mop begint te lachen. "Ik wist het wel, ik zei het toch al eerder", zegt Mop. Questyn kijkt Mop waarschuwend aan. "Ok, ik zeg er verder niets over, maar wat is er met je vinger aan de hand? "... Questyn haalt haar vinger uit de mond. De snee is vrij diep, het elfenbloed zorgt voor een snellere heling, maar niet zo snel als bij de elfen. Over 24 uur zou je niets meer zien van de snee. "Ik heb me gesneden met mijn elfenmes. Dat ding is scherp". Ze geeft haar hand aan Mop, die al staat te popelen om het te gaan helen.

Madarian staat de situatie te bekijken. Linctus is nog stug aan het trainen. Questyn kijkt in de lucht. Ze voelt dat er contact gemaakt wordt met haar. Het is een adelaar. Hij komt er statig aanvliegen, met af en toe een slag van zijn grote vleugels. "Madarian, wil jij je arm uitstrekken zodat hij kan landen?" Vraagt Questyn. "Ik zit net wat te laag, en Mop heeft mijn hand nog vast". Madarian strekt zijn arm uit, en ziet hoe de adelaar zijn poten uitstrekt om zijn arm te grijpen. Het blijft altijd een prachtig gezicht, denkt Questyn. Questyn laat de adelaar vertellen wat hij heeft gezien. Met de ogen gericht op de adelaar, begint Questyn te vertellen wat hij ziet.

"Hij ziet Llaeth. Ze is in een bos. Wacht... ik herken ... ja het is dichtbij... ze is in het Zilverenwoud. Er is iemand bij haar. Een man. Hij heeft lang haar, donkerrood. Verder kan ik er niets van maken nog. Ik zie niet of ze bang is... daarvoor is het beeld te ver weg." Ze vraagt de adelaar om Llaeth in de gaten te houden, en dat hij daar voorzichtig mee moet zijn. Hij slaat zijn vleugels uit en lijkt te knikken met zijn kop. Met een paar slagen vliegt de adelaar richting het Zilverenwoud...

Linctus zwemt baantjes in de rivier. Hij probeert zijn hoofd leeg te maken. Met sterke slagen probeert hij zichzelf optimaal uit te dagen. Toch lukt het hem niet om Questyn te vergeten. Wat doet ze met me? Komt het misschien door de draak? Nee, dat kan niet. Ze heeft mij van te voren al verward. Ik let af en toe niet op, ben enorm bezorgd. Het kan dus niet door de draak komen. Linctus duikt even een stukje onder water om af te koelen. Maar Questyn zou mij toch nooit betoveren? Daar is ze veel te aardig en zorgzaam voor. Of dat moet natuurlijk komen door die betovering. De Nephilim hebben trouwens een betere weerstand tegen magie dan normale mensen. Maarja ik ben ook al wel heel erg lang op deze wereld. Misschien neemt die weerstand wel af over verloop van tijd. Of is de magie van half-elfen wel sterker geworden. Ik heb mijn kracht ook nog elk jaar zien groeien. Met elke dag dat ik langer op deze wereld ben wordt ik fysiek sterker. Misschien geldt dat voor alle wezens. Of misschien is Questyn wel erg goed in het maken van bezweringen.

Linctus begint wat moe te worden. Even een korte pauze. Even op adem komen en opdrogen in de zon. Linctus zwemt naar de rivier oever. Als hij uit het water loopt begint het hem te dagen dat hij naakt is. Opeens is Linctus zich daar heel bewust van. Hij kijkt richting Questyn. Linctus krijgt weer het vreemd gevoel. Met zijn handen voor zijn edele delen haast hij zich naar zijn kleren. Linctus trekt snel zijn broek aan. Normaal zou hij zich eerst wat laten opdrogen, maar nu is hij wat bewuster van zijn lichaam. Hij besluit om maar even bij Questyn uit de buurt te blijven en gaat op de oever liggen. Laat ik maar wat wegblijven bij Questyn. Zo kan ze me moeilijker betoveren. Niet dat ik zeker weet dat ze dat doen. Maar dan toch maar het zekere voor het onzekere nemen.Laatste edit 13-05-2016 15:02

Madarian: "Hoe gaan de zaken hier? Kunnen we straks vertrekken als Mop klaar is met het helen van je vinger, of moeten er nog dingen afgehandeld worden hier?" Hij heeft gezien dat Questyn en Linctus elkaar aankijken. Nog denkend aan de korte samenvatting van Linctus weet hij nu zeker dat Questyn degene is waar de duistere elven als eerste achteraan zullen gaan. Aan de ene kant zou Linctus wat losser kunnen worden, maar wat als het fout gaat met Questyn? Linctus heeft als strategie geprobeerd niet om anderen te geven omdat andere manieren niet hielpen. Maar voor zover Madarian weet, heeft hij verder geen hulp gehad. Zou Madarian Questyn aanraken en proberen een visioen op te roepen? Wat als die visioen er slecht uit ziet? Zou deze dan te stoppen zijn?

Laatste edit 13-05-2016 19:07

'Llaeth lijkt op zich niets te mankeren. Toch hoopt Questyn op meer informatie van de adelaar. ' Ze hoort Madarian vragen hoe de zaken ervoor staan. Questyn kijkt naar haar huif. "Ik ben nog een half uurtje zoet met het herstellen van de huif. Als die er weer op zit, kan ik alles weer op de kar laden. Ik denk dat we over een uurtje ofzo dan wel kunnen vertrekken. " Ze ziet Madarian knikken. Waar zit hij aan te denken, vraagt Questyn zich af. "

Questyn staat op, en gaat verder met het repareren van haar huif. Als ze over de huif richting de rivier kijkt, ziet ze nog net hoe Linctus zijn broek omhoog trekt. Opnieuw gaan haar gedachten een kant op, maar ze schud gelijk haar hoofd. 'Stom wicht', denkt ze bij zichzelf. 'Die gast is zoveel ouder dan jou, voor hem ben je niet meer dan een puber, ondanks je 43 jaren. In zijn ogen kom jij net kijken'. Maar haar gevoel is het daar niet mee eens. Ze draait zich terug naar haar huif. 'Ik kan beter mijn gevoel voor Linctus negeren, als ik niet nog eens zo'n rotgevoel wil krijgen'.
Laatste edit 13-05-2016 18:30

GroteMop is klaar met het helen van de vinger van Questyn. Ze hebben alle spullen gepakt. Ze loopt naar Madarian toe en kijkt hem goed aan. Ze pakt zijn hand vast en vraagt zachtjes aan Madarian zodat de anderen het niet horen: “Schat, waar denk je aan?” Ze wil zijn hand maar niet loslaten. Ze kijkt naar Samuel, haar oude kreupele paard en naar de wolven en de hond. “Argos en Angel bewaken jullie de boerderij voor ons vieren?” Ze pakt nog wat kruiden bij elkaar, pakt een harnas uit de huifkar die haar wel goed past en zoekt er ook een voor Questyn uit. “Q., deze past jouw wel.” zegt ze tegen liefdevol tegen haar vriendin. Ze draait haar hoofd naar Madarian en vraagt: “… en hoe zit het? Zit het harnas goed? Zie ik er goed uit?”

Linctus ligt wat uit te rusten in de zon. Ze zullen zo wel weer moeten vertrekken. Linctus voelt zich schuldig voor dit allemaal. Als ik niet had weggerend voor die wachters dan waren ze nu niet in gevaar. Dan had Madarian met Grote Mop kunnen rolle bolle en was Questyn lekker verder kunnen gaan in haar vrije leventje zonder zorgen. Ik ben vervloekt en breng iedereen niets anders dan verdriet. Questyn is nu in levensgevaar en ik kan haar waarschijnlijk niet beschermen.

Linctus zucht en begint zijn spullen weer verder aan te doen. Ik ga zorgen dat Questyn niets overkomt. Al moet ik alles er voor opofferen, maar die smerige duistere elfen zullen haar geen haar krenken. Linctus probeerde zichzelf moed in te praten, maar ergens geloofde hij zichzelf niet. Het was hem in al die tijd nog nooit gelukt. Hoeveel sterker hij ook was geworden in de loop der jaren. Toch liet hij het deze keer niet aan het toeval over. Hij zou trainen. Zichzelf tot het uiterste drijven voor haar. Maar dat mocht zij niet weten. Linctus sjokte terug naar de rest.

Laatste edit 13-05-2016 21:37

Voordat Questyn de huif op de kar had gezet, had ze nog het bloed in haar kar weggedweild. Nu was ze bezig om het houten skelet van de huif vast te zetten. Ze voelt iemand aankomen, en ziet dat het Linctus is. Ze loopt naar de schuur, haalt een van de kisten op die terug moeten op de kar. Als ze naar buiten komt, staat Linctus te kijken naar de huif. Questyn schuift de kist op de kar. Ze wil met Linctus praten. Ze wil alleen met hem zijn. En dat is wat ze hem wil zeggen. Maar in plaats daarvan zegt ze:"Ik heb Llaeth gezien. Ze is in het Zilverenwoud met een man met lang donkerrood haar." Ze kijkt Linctus aan. "Wil je me meehelpen om de rest van de voorraad in de kar te laden?", vraagt ze hem. "Das wel goed", zegt Linctus. Ze probeert de toon in zijn stem te raden, maar het is niet zo nors als eerder. 'Zou hij bezorgd om haar zijn?'

Terwijl ze samen naar de schuur lopen blijft Questyn daarover nadenken. Ze krijgt steeds meer het idee dat hij bezorgder om haar is, dan ze had verwacht van hem. Twee keer vandaag kwam hij naar haar toe. Beide keren totaal niet nodig. Ze had het wel door, voordat hij bedacht om te gaan zwemmen, dat hij kwam kijken wat er aan de hand was, toen ze met haar mes in de vinger sneed. Questyn en Linctus staan bij de kisten. Beide bukken om dezelfde kist te pakken. Ze raken elkaars handen, en een schok doet hen beide loslaten. Ze kijken elkaar aan. Geen van beide zegt iets. Beide zitten in hun hoofd vragen te stellen aan de ander.

Questyn probeert zijn blik te lezen. Alles wat ze in zijn ogen ziet gaat om haar. Ze voelt het. Het is veel meer dan bezorgdheid. Het weerspiegelt precies dat wat ze voor hem voelt. Zodra ze dat door heeft, slaat ze haar ogen neer. Hij is een Nephilim. Hoelang zwerft hij al over deze wereld. Hij heeft alles al gezien, en ik kom net kijken. Toch slaat Questyn haar ogen weer op naar hem. Ze voelt zich verdrietig. Hoe graag ze ook wil dat hij haar vasthoudt .... het kan niet. Ze tilt haar hand op, ze wil hem aanraken, maar ze veranderd het gebaar. Als ze begint te praten merkt ze pas dat haar keel droog is. Schort begint ze te zeggen: "Neem jij die kist mee, dan neem ik deze mee."
Questyn pakt haar kist op, en samen lopen ze terug naar de kar. Nog steeds zwijgend.

Als alles in de kar staat, komt Mop zoeken in de kar naar een harnas. Ze ziet er ook èèn liggen voor Questyn.
“Q., deze past jouw wel.” zegt ze tegen liefdevol tegen haar vriendin.
Questyn houdt het voor haar. Ze kijkt haar vriendin aan... "Moet ik dit aan?" Questyn twijfelt. Dat zit niet lekker, het is onhandig. "Ik leg hem wel achter de bok. Dan kan ik hem aandoen als het zover is. "

Tegen Linctus zegt Questyn;"De kar is zwaar, dus ik laat Derose en Samuel de kar samen trekken. Je zit dus naast me op de bok. En dat komt goed uit, want ik heb een paar vragen aan je te stellen.".
Laatste edit 13-05-2016 22:21

Vlak nadat ze het harnas aan Questyn heeft gegeven praat ze nog even na met Madarian. GroteMop en Madarian staan iets verderop op het gras naar Questyn en Linctus te kijken.
GroteMop kijkt naar Madarian. Ze gaat dichter naar hem toe en fluistert hem in het oor: "Er is iets gaande tussen die twee. Ze mogen elkaar volgens mij, maar durven het niet toe te geven." GroteMop laat Madarians hand los en wil naar Linctus en Questyn toe rennen. Maar beseft dat rennen in metalen uitrusting niet echt handig is en valt languit op de grond. Ze hoort Madarian achter haar grinniken. Domme griet, had je niet beter op kunnen letten? Hoe kom ik in vredesnaam nu snel omhoog! Grr! Geïrriteerd door haar eigen inschattingsfout, gaat ze op haar knieën zitten. Madarian geeft haar een hand en trekt haar omhoog. Ze krijgt een kleur. Ze kijkt naar haar harnas en ziet dat alles nog heel is. Gelukkig, alles is nog heel. Nu beter opletten met wat ik doe. "Kan ik helpen, Q.?" vraagt ze, terwijl ze Madarian al een aantal kisten op ziet pakken en in de huifkar ziet tillen. Ze ziet Linctus naar Questyn kijken. Linctus ziet er wat zachtaardiger uit. Ze vraagt zich toch echt af of die twee al echt een goed gesprek met elkaar hebben gevoerd.

Laatste edit 13-05-2016 22:32

Madarians ogen vallen bijna uit de oogkassen als hij GroteMop in het harnas ziet. Madarian: "Wow! Euh... Hoe zit het? Probeer eens een aantal vechtbewegingen die we geoefend hebben?" Madarian vindt het helemaal niet erg om naar haar te kijken als ze er een paar uitprobeert." Mop knikt tevreden. Dan slaakt Madarian een hoorbare zucht. Madarian: "Wat ik je nu ga vertellen, kun je beter niet tegen Linctus of Questyn zeggen. Voor zover ik kan zien voelen ze zich tot elkaar aangetrokken, en ik weet niet of het goed, fout of goed fout is. Je hebt het korte verhaal gehoord wat Linctus vertelde over die duistere elven. Reken maar dat Questyn de hoofdprooi is geworden van die gasten. Aan de ene kant wil ik haar aanraken om een visioen op te roepen, aan de andere kant wil ik dat juist niet. Voor hetzelfde geldt zie ik haar dood gaan zonder dat we er iets aan kunnen doen. Linctus doet niet voor niets zo vreemd als hij bij haar is. Hij heeft volgens mij al veel dierbaren verloren. Het zou me niets verbazen dat hij er daarom als zwerver uit ziet. Dat hij niet betrokken wil worden met anderen. Wat zou een volgend verlies betekenen voor Linctus? Voor Questyn waarschijnlijk het einde. Letterlijk. Gevoelens uitsluiten lukt niemand. Maar het kan zijn dat wij ook een doelwit zijn of gaan vormen. Daarom moeten we regelmatig gaan oefenen, net zoals Linctus dat is gaan doen. Maar we moeten ons niet zo moe maken dat we niets meer kunnen als we aangevallen worden. En ik wil ook geen visioenen over jou oproepen om precies dezelfde reden. Wat als ik zie dat je sterft en er niets aan gedaan kan worden? Soms is onwetendheid beter dan te weten dat iets gaat gebeuren wat je niet kan veranderen." Madarian zucht weer diep. Hij staat niet graag in Linctus z'n schoenen. Hij hoopt dat niemand op het idee komt om een visioen op te vragen van of over Questyn... Daarna komen ze pas in de buurt bij Linctus en Questyn.

Laatste edit 13-05-2016 22:37

"Wow! Euh... Hoe zit het? Probeer eens een aantal vechtbewegingen die we geoefend hebben?" GroteMop kijkt naar Madarian en krijgt een kleurtje. Ze lacht. Ja, natuurlijk wil ik je besluipen, lieverd, maar ik wacht even een momentje af dat je het niet door hebt. Ze doet net alsof ze doorloopt en blijft met Madarian praten. Dan gaat ze onverwachts achter Madarian lopen en slaat haar armen om zijn nek. “Het zit als gegoten. Ik moet er alleen niet mee vallen. ” Fluistert ze in zijn oor, voordat ze hem een kus op de wang geeft.

Laatste edit 13-05-2016 22:49

Linctus is Questyn komen helpen met het inladen van de kar. Linctus twijfelde eerst hij wist dat Questyn een sterke onafhankelijke vrouw was en liever niet geholpen wilde worden. Toch laat ze dit van Linctus toe. Linctus helpt Questyn met de kisten en denkt aan haar. Wat heeft ze toch mooie haren. Natuurlijk staan elfen bekend om hun mooie lokken, maar die van Questyn zijn mooier dan welke dan ook. En haar ogen. Kijk eens wat een prachtige ogen.

Linctus zijn hand raakt die van Questyn. Er volgt een schok en Linctus schrikt. Ik moet zorgen dat ik me tijdens de reis zo ver mogelijk van haar verwijderd ben. Ja dat is een prima plan. Zo kan ze me lastiger betoveren. Linctus is tevreden met zijn plan en laadt de kar verder in. Even later hoort hij Questyn zeggen: "De kar is zwaar, dus ik laat Derose en Samuel de kar samen trekken. Je zit dus naast me op de bok. En dat komt goed uit, want ik heb een paar vragen aan je te stellen." "Dat is goed antwoord Linctus.

Dat is goed? Slim bezig Linctus. Probeer jij maar zo ver mogelijk van haar weg te blijven als je naast haar zit. Misschien moet ik haar niet blijven ontwijken. Moet ik haar de waarheid vertellen. Moet ik haar vertellen dat ze met haar magie mij helemaal in de war brengt. Dat ze mijn hoofd in de war gooit als ze naar me kijkt. Dat mijn handpalmen klam worden als ze met me praat. Dat ze een schok door mijn lichaam stuurt als ze aanraakt. Linctus kijkt Questyn aan. Hij gaat het nu zeggen. Hij opent zijn mond. "Je hebt de huif mooi gerepareerd."

Met Madarian en Mop had Questyn afgesproken, dat ze voor de kar zouden rijden. Zo kan ze de teugels om te sturen laten rusten op de bok.
En dan is het zover. Een nieuw avontuur is nu officieel van start gegaan. Iets wat haar moeder Morgan zo zou zeggen.

Questyn zit links van Linctus op de bok. Zodra de kar in beweging is, zet Questyn haar voeten op een verhoging van de bok. Zo zit ze wat relaxter. Ze leunt met haar rug tegen de hoge leuning van de bok. Nu is dan een mooi moment om die vragen te gaan stellen, denkt Questyn. Waarom is het toch ineens zo moeilijk om vragen te stellen aan Linctus. Ze haalt diep adem en begint te praten.

"Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik heb zoveel vragen. Over waar we nu eerst naar toe gaan. Wat me moeten doen om Madarian te helpen. " Eigenlijk zijn dit niet de echte brandende vragen, maar Questyn zit er een beetje om heen te draaien. Ze zucht heel diep. "Maar wat ik nog eerder wil weten is... nou ja... zijn dingen over jou." Ze kijkt Linctus aan. "Je hebt gezegd dat je een Nephilim bent. In mijn tijd bij de elfen werden de Nephilim gebruikt om mensn bang te maken. Ze worden afgeschilderd als monsters. Mijn tante Pervil sprak ook over de Nephilim, maar dan met een, tja hoe zal ik dat zeggen.... ze sprak erover met een vorm van genegenheid. Er zijn veel verschillende verhalen over de Nephilim. Die van mijn tante vind ik zelf het mooist. Een ervan vertelde ze me vaak. Ze begon dan te vertellen: Er was eens een verhaal, de een noemde het een legende, de ander noemde het een profetie, en weer een andere zei dat het niet meer dan een verhaaltje voor kinderen was. Luister maar naar het verhaal en oordeel zelf... "

Questyn denkt na over wat Pervil over de Nephilim aan haar vertelde. "Pervil vertelde mij dat de Nephilim echt hebben bestaan. Dat ze eeuwen terug in oorlog waren. Dat er èèn Nephilim nog in leven was. En hier dan mijn eerste vraag aan jou.... hoe oud ben je eigenlijk?" Questyn kijkt naar Linctus. Ze hoopt dat ze niet gelijk te veel vraagt. Maar anderzijds, dit is eigenlijk de meest onschuldige vraag die ze in haar hoofd heeft.

Llaeth had de wind opgeroepen, en deze had haar naar de boerderij gebracht. Ze kon Zepherus nog steeds niet zien, maar soms siste hij dat ze wat op moest schieten. "Dat heb ik niet in de hand, de wind dat wat hij wil." Had ze al een paar keer gezegd, maar dan mopperde hij alleen maar dat ze moest zwijgen, zodat ze straks niet per ongeluk er iets uitflapte tegen haar vrienden. Eigenlijk hoopte ze hevig dat de wind haar ergens anders naartoe bracht, ver van Questyn en de anderen vandaan. Ze wilde niet dat hen iets overkwam... "Stop met zielenpieten, ík zal ze niks doen... We zijn er."

Llaeth's voeten raakte de grond, en ze stond vlakbij de huifkar, waar iedereen druk bezig was om deze in te laden. Llaeth probeerde een zo natuurlijk mogelijke lach uit haar gezicht te persen, om haar bezorgdheid niet te blijken. Ze haalde een keer diep adem en liep toen op de rest af, met Zepherus achter haar, nog altijd onzichtbaar. Ergens hoopte ze dat iemand hem kon zien, of zijn energie kon voelen, of dat hij zichzelf verlinkte. Wat zou er dan gebeuren?

Laatste edit 14-05-2016 09:54

GroteMop voelt zich niet zo lekker. Ze heeft net de laatste kist in de huifkar gezet. Ze stapt op haar kreupele paard Samuel en merkt dat het beestje sterker is geworden in de dagen dat hij op de boerderij verbleef. Ze voelt de aanwezigheid van Lleath. Ik weet niet of het goed is dat je hier bent, meisje, maar weet dat ik je geen pijn meer wil doen. Ik weet dat je niet alleen bent. Ik voel mij daarom niet zo lekker. “Ik voel mij niet zo lekker” zegt ze tegen de anderen, nog voordat ze met haar lichaam tegen de nek van Samuel valt en bewusteloos raakt. Madarian kijkt naar GroteMop en springt bij haar op Samuel. “Hopelijk kan Samuel ons beiden houden, Mop.” zegt Madarian zachtjes tegen GroteMop. Hij pakt ook de teugels van zijn paard vast en rijd een tijdje zwijgzaam met GroteMop tegen zijn borstkas/harnas aangeplakt verder.

Laatste edit 14-05-2016 11:19

Linctus hoort Questyn vragen hoe oud hij is. Een goede vraag, maar Linctus weet het niet precies. Hij vindt het ook lastig om Questyn te antwoorden. Wat als Linctus haar afschrikt met zijn leeftijd. Dat zou Linctus door haar betovering natuurlijk verschrikkelijk vinden. "Hoe oud ik precies ben weet ik niet." Antwoordt Linctus zacht. "Ongeveer dan?" Vervolgt Questyn. Linctus slikt. Hij vind het moeilijk om te vertellen. Hij was 35 toen hij op de laatste veldslag stond. Daarna begon het martelen en is hij de tel kwijt geraakt. Het martelen heeft meer als 100 jaar geduurd, maar hoeveel langer. Hij zwerft ook al weer eeuwen van stad naar stad. Questyn heeft in de gaten dat Linctus het oprecht moeilijk vindt. Ze wil het laten vallen, maar dan antwoordt Linctus."ongeveer tweeduizend jaar"

Na een paar minuten wordt ze wakker, tussen de gespierde armen van Madarian. Ze fluistert in Madarians oor wat ze gevoeld had voor ze buiten bewustzijn raakte. "Dank je, dat je me vasthield, Madarian." Ze kijkt naar hem en geeft hem een kus. Ze kijkt naar de huifkar en hoort Linctus nog zeggen: "ongeveer tweeduizend jaar." Ze ziet Questyn kalm naast Linctus zitten alsof ze dat al jaren doet. Ik weet dat je hem heel erg mag, Q., en ik weet hoe moeilijk liefde kan zijn. Weet dat je altijd bij mij terecht kan, Q. Dan ziet ze uit de huifkar een zwart kopje komen. "NightShadow!" zegt ze blij verrast, zachtjes zodat alleen zij en Madarian het horen. Madarian hoort haar die naam zeggen en grinnikt.

Questyn is met haar hoofd op dit moment alleen met Linctus bezig. Ze heeft wel de wind opgemerkt, maar ze had Llaeth niet gezien. Ze had ook wel gemerkt dat de dieren wat onrustiger waren, maar ja, dat was wel vaker als ze op pad gingen, vooral als Samuel doorkreeg dat het een lange tocht ging worden, kon hij erg onrustig zijn.
Ze had ook wel gezien dat het even niet goed ging met Mop, en dat Madarian acrobatische toeren uithaalde om op haar paard te springen en haar tegen te houden. Maar het drong niet door bij Questyn. Ze was te veel bezig met haar eigen vragen.

Ongeveer tweeduizend jaar...
Questyn wist genoeg over de leeftijden van onsterfelijken. Ze was half elf. Maar er waren niet veel die de tweeduizend haalden. Ze dacht aan wat hij allemaal gezien en beleefd moest hebben. Ze kende genoeg verhalen van haar tante Pervil om te weten hoe koninkrijken ontstonden en vervielen.

Wat is hij lang alleen geweest. Zelf is ze ook best lang alleen geweest. Maar ze had Mop en ze had Dariel, en zo kende ze in meerdere steden wel mensen waar ze terecht kon. Dat had hij allemaal niet gehad. De duistere elfen hadden hem de liefde ontnomen. Iets wat elk wezen nodig heeft. Hoe heeft hij dat allemaal doorstaan, al die eeuwen...?

"Linctus", zegt Questyn zacht.... "Wat kan ik zeggen wat je zelf al wel weet..." Ze kijkt hem aan. Ze wil hem zeggen dat hij liefde nodig heeft. Maar ze weet ook dat juist dat hem zal breken. Daarom heeft hij gekozen voor een eenzaam bestaan. Ze ziet ineens de waarheid in over haar tante Pervil. Pervil was meer dan 700 jaar oud. Zij was verbitterd. En haar moeder heeft er altijd voor gezorgd dat de verbittering die Pervil had over de liefde, niet bij Questyn terecht kwam. Pervil zou Questyn nu vertellen om zich te houden aan haar zoektocht. Haar moeder zou zeggen, dat Questyn haar hart moest laten spreken.

"Linctus", ze zegt het nog zachter. Ze kijkt hem nu niet aan. Ze legt haar hand over die van hem. Maar wat ze wil zeggen krijgt ze niet over haar lippen. Ze voelt de sterke hand onder die van haar. Ze voelt de gespannenheid in hem. Dan vouwt ze haar hand in die van hem, en knijpt er zachtjes in. "Ik ben er voor jou", is het enige wat ze kan zeggen....

Linctus had een heftige reactie verwacht. Het is niet niks als iemand je vertelt dat hij 2 millennia oud is. Maar Questyn leek het te begrijpen. Leek de eenzaamheid te snappen die bij zo'n leeftijd hoort. Ze pakt Linctus bij de hand en vertelt dat ze er voor hem is. Linctus is hierdoor ontroert. Hij probeert zijn emotie niet te laten zien en staart vooruit. "Het spijt me voor het gevaar wat ik je heb bezorgd. " Linctus trekt zijn hand terug. "Het is beter als je bij me wegblijft. Ik kan je niet geven wat je verdient." Linctus doet het pijn, maar hij wil het niet laten merken.

Madarian: "Voel je je goed genoeg om even over te stappen? Ik wil je paard ontlasten." GroteMop knikt. Madarian draait zich om en zegt hard: "Momentje!" Hij laat de paarden stoppen, en met een vloeiende beweging krijgt hij GroteMop van het paard af, op zo'n manier dat hij haar weer makkelijk op de andere krijgt. Hij stijgt zelf ook op, en ondersteunt haar. Madarian: "Oké, We kunnen door."

Ze hoort Madarian nog zeggen: "Oké, We kunnen door.”, als ze voorover valt in een diepe slaap tegen de hals van het sterke paard van Madarian. Ze hoort Madarian gniffelen. Hij pakt haar om haar middel en duwt haar tegen zijn harnas aan. Ze zucht een beetje Madarian! Wat ben je lief. Ze wordt wakker en ziet over Madarians brede schouder dat Questyn de hand van Linctus vast heeft gepakt. Ze glimlacht. Haha, Q. Ze ziet Linctus zijn hand wegtrekken. Liefde kan gecompliceerd zijn. Dat klopt, Linctus. Maar jullie hebben mijn zegen. “Hey, slaapkop. Ben je al een tijdje wakker zonder het aan mij te laten merken?” zegt Madarian zachtjes. “Dat klopt..” zegt GroteMop, “ik keek naar Questyn en Linctus op de huifkar”. Ze vervolgt: “Ze hebben het echt moeilijk die twee.” Ze kijkt naar Madarian en schudt haar hoofd. “Het is niet zo makkelijk bij hen, zoals bij ons merk ik. Ik wil ze graag helpen, maar ik weet niet hoe.” Zegt ze zachtjes.

Questyn hoort Madarian roepen: "Momentje" . Ze pakt de teugels en geeft een seintje ermee zodat de paarden stoppen. Ze is blij met deze afleiding. Wat Linctus zojuist had gezegd had haar wel geraakt. Ergens wilde ze als een klein kind gaan zitten mokken. Ze wilde alleen maar zeggen dat ze er voor hem wilde zijn. Maar hij besloot er niet op in te gaan. En dat is zijn goed recht Dat zou haar moeder zeggen. Questyn denkt aan het boekje. Voor haar komen Madarian en Mop weer in beweging. Ze hoopt dat het goed is met Mop.
Toch voelt ze de tranen prikken in haar ogen. Ze wil niet dat Linctus dit ziet.
"Ik vraag je niet mij iets te geven. Wat ik verdien bepaal ik zelf wel. En misschien ben ik wel niet zo in gevaar als jij zegt..." Questyn zegt dit alles op een rustige toon. Dan klimt ze over de leuning van de bok, en zegt: "Ik ga mijn moeders boekje lezen". Ze pakt een paar kussens en gaat zitten. Ze slaat het boekje open en begint te lezen. Mijn lieve dochter, als je dit leest, dan betekent dat, dat ik er niet meer voor je kan zijn De tranen beginnen over Questyn's wangen te stromen. Zonder geluid laat ze de tranen komen. Ze kan nu niet verder lezen. En de tranen zijn niet alleen voor haar moeder...