Linctus voelt de warmte door zijn lichaam spreiden. Het voelt goed om weer iemand vast te houden. De duistere elfen hadden hem dit gevoel al eeuwen ontzegt, maar nu met Questyn voelt het goed. Questyn verteld dat er iets met Lleath is. Linctus volgt en draagt Lleath naar het kampvuur. Questyn verliest hij daarbij niet uit het oog. Linctus vergeeft het zichzelf niet dat Questyn net is ontsnapt aan zijn blik. Hij moet scherper worden in zulke dingen wil hij Questyn veilig kunnen houden. Hij legt Lleath neer en maakt dan wat ruimte voor Grote Mop om te helen. Ze begint steeds beter te worden in het helen en heeft duidelijk talent. Questyn kijkt naar Linctus en Madarian. "Hij heeft me iets vertelt", en ze kijkt Linctus aan. "Nee, hij wil dat ik iets ga doen wat ik niet wil", verbetert Questyn zich.

Linctus is er niet gerust op dat iemand Questyn wil dwingen om iets te doen. “Als die grappenmaker van zojuist jouw zomaar denkt te dwingen om iets te doen, dan heeft hij het mis. Als hij ook maar een haar krengt op je hoofd…..” Linctus maakt zijn zin in zijn hoofd maar af. Dan ruk ik zijn ingewanden door zijn keel eruit. Linctus loopt naar de stam om wat agressie kwijt te raken. “Hou je hoofd koel.” Fluistert Madarian als Linctus voorbij loopt. Linctus snapt wat Madarian bedoelt, maar door zo lang alleen te zijn geweest. Door zo lang zich verborgen te hebben van zijn gevoelens heeft hij het nu moeilijk om zichzelf te kalmeren. Linctus pakt een stuk stronk en met zijn blote handen rukt hij het in 2 stukken. Daarna gooit hij deze op het vuur en houd zich stil om te horen wat er aan Questyn opgedragen werd.

Llaeth kwam nog steeds paniekerig over. Haar bibberende stem kon nog net een "Dankjewel" tegen GroteMop uitstamelen, en naar Questyn knikken toen ze vroeg of Llaeth haar stem had gevonden. "Hij heeft me iets verteld" zei ze. Llaeth's ogen werden groot. "Nee, hij wil dat ik iets ga doen wat ik niet wil." Llaeth werdt boos. "Dat gevoel ken ik. Hij heeft me gedwongen hem hierheen te brengen, hij wilde ons observeren, voor zijn opdrachtgevers, zei hij." Haar hoofd zakte naar beneden, ze durfde niemand aan te kijken. "Ik walg van mezelf dat ik het nog gedaan heb ook..."
Ze keek het kringetje rond. Linctus leek zijn woede op te kroppen, Questyn was behoorlijk ongerust, en GroteMop en Madarian leken ook even niet te weten wat nu te zeggen. Dus hield Llaeth haar mond en wachtte af wat Questyn te zeggen had.

Questyn kijkt naar Llaeth, ze moet glimlachen, ondanks de ernst van de situatie. "Llaeth, wat fijn om je stem te horen", zegt Questyn. "Hij wil", ze kijkt Linctus aan. "Hij wil dat ik jou uitschakel", zegt Questyn tegen Linctus. "Dan wil hij wel vertellen waar mijn tante Pervil is... " Questyn denkt na over wat hij nog meer zei. "Hij kent mij. Hij heeft mij eerder gezien. Maar wanneer? " De boosheid die Linctus voelt begint Questyn nu ook te voelen. "Ten eerste ga ik helemaal niemand uitschakelen." Zegt ze boos. Maar dan herinnert ze zich wat hij daarna zei. "Maar als ik dat niet doe, dan gaan we er allemaal aan", en ze kijkt naar Llaeth. Hij heeft haar vast ook zitten te bedreigen. "En hij zei dat mijn tante trots op mij zou zijn. Waarom? " Questyn zucht. "Nu zijn we allemaal in gevaar, wat moeten we nu doen?"

“Als die engerd mij dood wil hebben dan kan hij achteraan sluiten in de rij.” Begint Linctus schijnbaar onbezorgd. “In 100 jaar tijd kregen de duistere elfen mij niet gedood. En zij hebben echt alles geprobeerd. Maar ik kan niet sterven. Ik kan pijn leiden. Ik kan honger leiden. Maar ik kan niet dood. Ik heb het lang geleden zelf ook geprobeerd. Ik weet niet waarom het zo is, maar het is zo.” Linctus ziet de sceptische blikken maar negeert ze. “Wat betreft het gevaar, ik heb jullie al langer verteld dat bij mij in de buurt zijn gevaarlijk is.” Linctus kijkt naar Questyn met weemoed. “Het spijt me dat ik je in gevaar heb gebracht. Ik wou je dit alles sparen door je van me weg te duwen.” Linctus wil zich wegdraaien maar Questyn pakt zijn hand. Linctus kijkt naar haar hand in de zijne. Daarna kijkt hij omhoog in de mooie ogen van Questyn. “Het spijt me.” Maar Questyn haar aanblik verstomt de woorden van Linctus. Hij voelt de boosheid wegebben net als zijn verdriet. Linctus kijkt naar de rest. “Plannen blijven onveranderd wat mij betreft. Blijf op je hoede, maar probeer wat te rusten. We vertrekken over 4 uur. Zoals Madarian eerder al stelde zijn we samen veiliger dan alleen.” Linctus keek weer naar Questyn. “Als je bij me komt zitten zal ik alle vragen beantwoorden die je wellicht hebt over mij. Daarna kun je beslissen wat je wil doen.”

Madarian: "Vanaf nu is het verstandiger dat er niet één persoon is die de wacht houdt, maar twee. Is er ook maar iets verdachts, dan maak je de anderen wakker of waarschuw je de ander. Ik meende te zien dat we hier te maken hebben met een kruising tussen een Sigbin en een mens. Die kunnen onder andere onzichtbaar worden en gedachte lezen. Probeer daarom in jullie gedachtes te kaarten, lusten op te roepen, te tellen, rekenen, verhalen te herinneren. Dat soort dingen. Dit verlaagt de kans dat hij jullie gedachte kan lezen. Met vechten, denk aan verschillende bewegingen tegelijk. Dit zorgt ervoor dat hij je moeilijker kan peilen. Ik kan niet testen hoe goed of slecht jullie gedachtes kunt afschermen. Blijf ermee oefenen, en probeer dit zo lang mogelijk te doen. In het begin is het vermoeiend, maar des te meer jullie oefenen, des te makkelijker het gaat. En Llaeth, je werd gedwongen. Vergeet dat niet."

Iedereen gaat zitten om het vuur heen. Questyn vraagt in gedachten aan de aanwezige vogels om het gelijk te melden als het niet pluis is, door naar iemand toe te vliegen die de wacht houdt. Een klein vogeltje is brutaal genoeg om het voor te doen, en vliegt over Madarian heen, dan vliegt hij over Linctus heen, daarna vliegt hij even voor Llaeth langs, en gaat bij Mop even zitten. "Oh jij wilt de berichtgever zijn", lacht Questyn. "Dat is goed hoor, iedereen kent je nu"... Dan vliegt het vogeltje de bladeren van de bomen weer in.

Questyn zit vlak naast Linctus. Eigenlijk wil ze nog dichter tegen hem aan zitten, zodat ze haar hoofd op zijn schouders kan leggen. Maar ze weet dat ze hem ook de ruimte moet geven om contact te zoeken. Hij had net haar hand niet gelijk losgelaten. Hij leek alsof hij rustiger werd van haar. Ik hoop dat je rustiger wordt van mij denkt Questyn. "Ik kan dus nu geen vragen stellen", zegt Questyn. "En ik heb het idee dat jij wilt dat ik nu als eerste ga slapen? " vraagt ze aan Linctus.

……”En Llaeth, je werd gedwongen. Vergeet dat niet." GroteMop kijkt naar Madarian. Daar heb je gelijk in, lieverd. GroteMop kijkt naar Lleath en zegt:”Het spijt mij. Ik heb mij in je vergist, meisje. Je bent OK. Je hoeft geen dankjewel te zeggen. Dit is het minste wat ik voor je kan doen.” Ze is bijna klaar met genezen van Lleath. Wat is ze sterk. Het kost mij meer moeite om haar te genezen. Moeilijker dan genezing van een mens, Nephilim of half elf half mens. Ze slaat een arm om Lleaths nek en geeft een aai over haar bol. Dan laat ze Lleath los en loopt naar Madarian toe. Ze pakt zijn hand en zegt. “Zullen wij vanavond de wacht houden, schat?”

Laatste edit 18-05-2016 16:26

Llaeth knikte even somber toen Madarian zei dat ze gedwongen was. GroteMop's korte omhelzing had haar goed gedaan. Deze mensen waren veel te lief voor haar. Hoe zou ze ze ooit kunnen bedanken? "Als je wil, kan ik de wind sturen, om mij misschien informatie te geven over waar Zeph nu uithangt. Ook kan ik rond ons verblijf vliegen als ik op de uitkijk sta." Ze zuchtte even. "Maar, ik weet dat Sigbin ook goed kunnen vliegen, en mij dus misschien uit de lucht kunnen gooien, als ze dat willen. Ik weet niet of Zeph ook kan vliegen, zoals zijn voorouders. Ik kan het op zijn minst proberen."
Llaet was vastberaden, ze wilde een keer nuttig zijn voor de mensen die zich nuttig hadden gemaakt voor haar. Het was tijd om weer de Sylph te worden waar ze ooit trots op was geweest.

"Van mij mag je me alles vragen wat je wil weten. Ik denk namelijk niet dat we nog kunnen ontkennen dat we het vinden om tijd met elkaar door te brengen" Begint Linctus en hij schuift een beetje dichterbij. Hij wil Questyn een knuffel geven, maar het is zo lang geleden dat hij zulke gevoelens had dat hij niet weet hoe hij het moet aanpakken. Er is nu nog maar een kleine afstand tussen de twee. " En wat betreft het slapen weet ik niet of ik een oog dicht kan doen. Ben namelijk bang dat ik te bezorgd ben." Linctus schaamt zich om het hardop te zeggen. Hij staart dus maar een beetje dom in het kampvuur.

Samen tijd doorbrengen. Questyn denkt daar even over na. Ze zou willen dat ze nu met Linctus bij haar huis was. En dat dit alles er om heen niet speelde. Dan zou ze hem op de bank zetten, en als een rechercheur allerlei vragen stellen.

Ze denkt aan haar moeder die lachend op de bank zat, en al haar vragen beantwoorde. Als meisje van acht jaar, had Questyn de wereld vragen over planten, en dieren. En waarom maken vogels dan nestjes, en waarom kruipen ze niet in een holletje net als eekhoorns...
De vragen die ze nu had waren niet zo simpel te beantwoorden.

Ze dacht na over wat Madarian zei; Probeer daarom in jullie gedachtes te kaarten, lusten op te roepen, te tellen, rekenen, verhalen te herinneren. Questyn denkt; Kaarten, ja de waarzegger kaarten van haar moeder misschien. Mhh... lusten op roepen... Ze hoeft niet eens te kijken om de aanwezigheid van Linctus te voelen. Nee, dat lijkt voor nu geen goed idee. Tellen. Rekenen. Verhalen herinneren. Dat laatste sprak Questyn dan nog het meest aan.

"Nee dat kunnen we niet ontkennen." Questyn kijkt Linctus aan. "Op dit moment wil ik niets vragen. Maar wil ik eigenlijk gewoon tegen je aan zitten. En je arm om me heen voelen. " Ze slaat haar ogen neer. Haar hart is aan het woord, en haar wangen worden rood. "En èèn van ons kan dan bijvoorbeeld een leuk verhaal over vroeger vertellen. Ook om alle spanning een beetje te breken... " Questyn slaat haar ogen weer op en kijkt Linctus vragend aan. Hou me vast denkt ze.

"Maar, ik weet dat Sigbin ook goed kunnen vliegen, en mij dus misschien uit de lucht kunnen gooien, als ze dat willen. Ik weet niet of Zeph ook kan vliegen, zoals zijn voorouders. Ik kan het op zijn minst proberen." hoort GroteMop Lleath zeggen. “Zou je dat alsjeblieft willen doen, Lleath? Als Zeph er is wil je ons dan waarschuwen?” Ze kijkt haar nieuwe witharige vriendin aan. Dan kijkt ze terug naar Madarian en glimlacht. Ze gaat naar hem toe en geeft hem een kus op zijn wang. Ze gaat naast hem zitten en slaat een arm om zijn nek heen. “Kom zullen wij ook maar weer eens gaan bijpraten, lieverd?” vraagt ze aan Madarian terwijl ze glimlachend naar Questyn en Linctus kijkt.

Linctus weet niet wat hij moet doen. Hoe moet hij nu verder. Een verhaal vertellen. Het enige dat hem nu te binnen schiet is het verhaal van Inarius en Lilith. Hoe moet hij beginnen? Zijn hoofd weet het niet. Gelukkig is zijn hart het niet vergeten en bijna uit automatisme slaat Linctus zijn arm om Questyn en trekt haar een beetje naar hem toe. Questyn lijkt die genegenheid fijn te vinden. Voor Linctus voelt het ook alsof hij een stuk van zichzelf heeft teruggevonden dat hij als verloren had beschouwd. Maar bij Questyn heeft hij het terug gevonden. Zij heeft in hem iets losgemaakt waardoor Linctus het gevoel heeft dat hij weer leeft. Iets wat al honderden jaren miste in zijn leven. "Ken je de legende van Inarius en Lilith?" Vraagt Linctus aan de beeldschone vrouw in zijn armen.

Questyn zegt niets maar schud haar hoofd zacht. "Het is een legende die ik als kleine jongen geleerd kreeg." Begint Linctus. "Een legende over liefde tussen twee uitersten. Het gaat als volgt:

De mannelijke engel Inarius en de vrouwelijke demon Lilith raakte verliefd. Dit verbond tussen engel en demon was verboden. Ze troffen elkaar heimelijk op aarde aangezien de hemel en de hel voor beide niet te bereiken was. Lilith en Inarius wisten dit verborgen te houden voor hun broeders en zusters. Echter toen de demon Lilith zwanger raakte werd hun relatie ontdekt. Inarius mocht de hemels niet meer verlaten en Lilith mocht niet meer uit de hel vertrekken. Lilith baarde echter wel een kind: genaamd Nephilim en aangezien de Nephilim niet tot de hemel of de hel toebehoorde mocht het de aarde bewonen.

De kinderen van Nephilim noemde zich ook Nephilim als herinnering aan hun herkomst.

Geboren bij hun moeder in zonde. Levend op aarde om het goede te doen.
Sterven en door hun daden de hemels bereiken bij hun vader. Als geschenk van liefde van Lilith aan Inarius wordt elke Nephilim geboren."

Linctus sluit zijn ogen uit schaamte. Het is een kinderverhaaltje en jij als een volwassen man zit zulke verhalen te vertellen. Wat moet Questyn wel niet van je denken?

De arm van Linctus gaat om Questyn en trekt haar naar hem toe. Ze kruipt zelf nog iets dichter tegen hem aan, met haar knieën opgetrokken, en haar hoofd tegen zijn schouderblad.
"Ken je de legende van Inarius en Lilith?" Vraagt Linctus. Questyn schudt zacht van nee.
"Het is een legende die ik als kleine jongen geleerd kreeg." Begint Linctus. "Een legende over liefde tussen twee uitersten. Het gaat als volgt....

Questyn hoort zijn stem het verhaal vertellen, maar ze voelt ook de vibraties van zijn stem. Ze doet haar ogen dicht en luistert bijna ademloos naar zijn verhaal. Onbewust heeft ze tijdens haar verhaal haar hand op zijn borstkas gelegd, ze voelt het rustig kloppen van zijn hart onder haar hand. Het maakt haar rustig. Haar moeder en tante vertelden ook altijd dit soort verhalen. Questyn was er gek op.

"Als geschenk van liefde van Lilith aan Inarius wordt elke Nephilim geboren..."

Het is stil. Het lijkt alsof alleen zij tweeën er nog zijn. "Als een geschenk van de liefde", fluistert Questyn zachtjes. Ze begint langzaam in te dommelen. Haar hand gaat gedachtenloos langs de zijn borstkas. Dan beseft ze wat ze aan het doen is. Ze trekt geschrokken haar hand terug. Ze voelt haar hele lichaam warm worden. Maar ze blijft zitten zo als ze zat.

Terwijl het groepje om haar heen tijd voor zichzelf, of met elkaar nodig bleken te hebben, ging Llaeth op de uitkijk staan. Ze nam een grote teug adem en blies die toen uit, en duwde zichzelf de lucht in. Ze was al meteen een meter of 8 boven de rest aan het zweven, en keek goed rond. Kende ik maar een magie die onzichtbare wezens bloot kon leggen.. Ze zuchtte even. De rest bleek weer wat tot rust zijn gekomen, maar Llaeth zou niet kunnen rusten totdat ze weet waar Zeph uithangt, en wat hij wil. Ze zal vechten, voor deze mensen. Al was dat het laatste wat ze deed.

Het vogeltje dat Questyn eerder aanwees als hulpje kwam opeens voor haar vliegen, en kwetterde vrolijk. Probeert hij nu te zeggen dat het veilig is? Llaeth wist het niet zeker. Maar ze wilde Questyn en Linctus ook niet storen. Voordat ze er zich verder zorgen om kon maken, vloog het vogeltje weer weg. De wind om Llaeth heen liet haar langzaam zakken, en even later kwam ze weer op de grond terecht.

Questyn heeft het hele verhaal geluisterd terwijl ze tegen Linctus aanleunt. De zorgen die Linctus had over of Questyn een dergelijk verhaal wel kon waarderen. Of hij niet zichzelf belachelijk maakte door een kinderverhaaltje te vertellen tegen zo’n intelligente vrouw. Al deze zorgen zijn ongegrond en Linctus ziet dit ook in als Questyn. “Als een geschenk in liefde” fluistert.

Linctus voelt zichzelf helemaal tot rust komen. Hij had zich zo sereen al eeuwen niet meer gevoelt. Hij had altijd gedacht dat iedereen van hem afstoten voor rust zorgde. Hij weet nu dat hij verkeerd zat. Alleen rondzwerven op deze wereld zorgt wellicht voor stilte, maar niet voor rust. Nu met Questin in zijn armen voelde Linctus pas echte rust in zijn ziel. Hij weet niet hoe lang hem de tijd met Questyn gegeven is. Hij weet niet of hij haar kan beschermen. Hij weet niet of zij nog zo bij hem wil liggen als ze de gehele geschiedenis kent. Maar dat maakt nu niet uit. In het hier en nu zijn even geen zorgen en dat voelt goed.

“Ik denk dat je elfen voorouders een beroerte zouden krijgen als ze zien dat je nu tegen een Nephilim aan ligt.” Begint Linctus. “Toch hebben de Nephilim en Elfen enorm lange tijd in goede verstandhouding geleefd. Ze waren zelfs bondgenoten op een bepaald moment.” Linctus kijkt in het kampvuur. Tot het begin van de grote oorlog. Dat veranderde alles. Hij knuffelt Questyn nog een keer. “Ik ben blij dat je bij me bent.” Fluistert Linctus. Zei ik dat hardop?

GroteMop ziet Llaeth landen op de grond. Ze glimlacht. Nu kan ze het gezicht van Llaeth goed zien. Llaeth kijkt rustig en liefdevol voor zich uit. GroteMop ziet dat Llaeth ergens mee zit. "Had je iets ernstigs kunnen zien, meiske?" fluistert GroteMop. Ze pakt Madarians hand stevig vast terwijl ze naar Lleath fluistert. Kijkt naar Madarian en geeft hem een knuffel. Och, Madarian. Ik herinner mij de dag als gisteren, dat ik je in huis nam om te verzorgen. Ze kijkt naar Linctus en Questyn. "Mooi die twee hebben elkaar ook gevonden." zegt ze met een glimlach tegen Madarian. Ze kijkt Madarian goed aan en zegt: "Ik ben blij dat ik je verzorgd heb, toen ik jou daar tegen het hek zag leunen, schat."

"De elfen uit de stad waar ik geboren ben zouden inderdaad een beroerte krijgen. Daar werden de Nephilim inderdaad duister en als monsters afgeschilderd. Maar mijn Pervil zou daar anders over denken. Zij vertelde me altijd een ander verhaal over de Nephilim." Questyn denkt daar even over na. Misschien is het niet verstandig om nu iets te vertellen over Pervil. Wat als de Sigbin daar iets meer van wil weten.

"En ik ben blij om bij jou te zijn", fluister ze.

Ze kijkt om zich heen. Niemand slaapt. Iedereen is in een staat van waakzaamheid. Ondanks dat Questyn best moe is, en heerlijk tegen Linctus aan ligt, heeft ze het idee, dat verder gaan beter is.

"Ik denk dat we beter verder kunnen gaan. De paarden hebben nu genoeg tijd gehad om te rusten. Als we nu vertrekken, en we nemen een wat langere pauze later op de dag, kunnen we voor de avond valt bij mijn huis zijn. " zegt Questyn. Met tegenzin staat ze op.

Het lijkt erop dat iedereen het wel een goed plan vindt. Ze komen allemaal in actie. Het vuur wordt met zand gedoofd. Questyn gooit de dekens op de kar. En ziet dat Linctus al bezig is om Samuel en Derose voor de kar te spannen.

Madarian en GroteMop gaan weer voorop. Llaeth neemt plaats achter in de kar. Op die manier kan ze snel eruit als het moet, en ze kan in de gaten houden wat er achter hun gebeurd.
Het is nog donker als ze in beweging komen. Madarian en Mop gebruiken nachtzicht, om het juiste pad te volgen.

Questyn zit nu dicht tegen Linctus aan op de bok. Afstand is niet meer nodig.

Laatste edit 19-05-2016 14:22

Linctus zit heerlijk op de bok naast Questyn. Het maakt hem toch niet uit of hij bij het vuur zit of op de huifkar. Zolang Questyn bij hem zit is het allemaal goed. Linctus kijkt naar Questyn en haalt Sen zijn mes tevoorschijn. Hij heeft een stuk van een tak afgesneden voordat ze vertrokken en het vuur doofde. Linctus besluit om iets te uit hout te gaan snijden voor Questyn. Wat weet hij nog niet, maar het is een leuk tijdverdrijf. Daarbij wil hij Questyn iets geven wat van hem is en aangezien Linctus nu niet iemand is met veel bezittingen moet hij maar creatief worden. Het is wel lastig in het beperkte licht wat er is. Hij snijd zich dan ook een paar keer in de vingers. Langzaam beginnen de contouren in het stuk hout beter zichtbaar te worden. Ze zijn dan ook alweer een tijdje onderweg. Linctus kijkt op en ziet dat Madarian een gebaar maakt. Hij heeft iets gezien denkt Linctus en hij stop het mes en het snijwerkje even weg.

Voor Madarian en Grote mop staat een grote onverzorgde man. “Wij nemen die kar en jullie paarden wel over van jullie.” Begint de man en ondertussen komen verschillende andere rovers uit om de kar heenstaan. Linctus kijkt naar de getrokken zwaarden en de geladen kruisbogen van de mannen. “Als jullie netjes al jullie spullen afgeven dan zullen we jullie mannen laten leven. De vrouwen hoeven zich geen zorgen te maken. Die nemen we mee en zullen dienen om onze lusten te vervullen.” Linctus is paraat om iets te doen, maar wacht af op wat er gaat gebeuren. Als iemand ook maar een vinger naar Questyn uitsteekt dan breek ik die.

Madarian antwoordt: "Leugens..." Hij hoopt dat dit voldoende is voor de anderen om te weten dat ze moeten vechten. Plotseling is Madarian verdwenen van z'n paard en staat achter een bandiet met kruisboog. 'Blink' was altijd al een magische truc die Madarian geregeld gebruikte. Een spreuk die hem in staat stelt in een oogwenk op een andere locatie redelijk dichtbij te zijn. Die had hij ook gebruikt op de muur in de stad toen hij ingesloten was. Hij grijpt de kruisboog vast en richt deze op een andere bandiet die klaar staat om te vuren. De kruisboog gaat af door de onverwachte beweging. Meteen daarna laat Madarian de bandiet los en steekt hem neer met een dolk. Daarna gooit Madarian een rookbom naar een andere bandiet met kruisboog. Die kan niet meer zien waar hij op moet schieten. Intussen komen de anderen van het gezelschap ook in beweging...

Laatste edit 19-05-2016 16:02

GroteMop kijkt naar Madarian en ziet twee bandieten op hem afstormen. Klootzakken, van mijn vriend blijf je af! Ze stormt op een van de bandieten af en geeft hem een stomp tegen zijn gezicht aan, vervolgens springt ze op gaat ze achter de knaap staan en gaat met haar dolk in een snelle beweging van rechts naar links. Ze springt vervolgens naar de andere bandiet, slaat haar benen om zijn nek en draait de bandiet zijn nek om. Ze maakt een salto achteruit en land met beide benen op de grond. "Gaat het, schat?" vraagt ze hijgend aan Madarian. Ze geeft hem snel een kus op de wang en rijgt een volgende bandiet aan haar dolk.

Laatste edit 19-05-2016 17:00

Voordat èèn van de rovers haar been kan vast pakken om haar van de kar te trekken, heeft Questyn de rover al een trap tegen zijn hoofd gegeven. Ze pakt snel haar mes uit laars en kijkt snel om zich heen.
Ze kan niet zo goed bepalen hoeveel rovers er zijn, maar het lijken er wel een stuk of tien. Questyn fluit een kort deuntje. Aanwezige dieren die het fluitje van Questyn kennen, zullen nu snel er aan komen. Questyn pakt een lege kruik achter de bok vandaan, en slaat deze op het hoofd van èèn van de rovers. Op dat moment stormt er een wolf uit de bossen, en grijpt de rover bij zijn enkel en sleept hem mee, een andere wolf komt er aan, en grijpt de rover bij zijn keel en verscheurt deze.

Dan wordt Questyn bij de mouw gepakt, en vliegt ze bijna van de bok af, maar Linctus pakt de rover bij zijn keel, en trekt hem over de bok naar de andere kant. Een andere rover ziet het gat en wil nu de kans pakken om Questyn van de bok te trekken. Met een harde trap weet ze deze rover terug te schoppen. Hij weet haar enkel vast te grijpen en trekt haar van de bok. Questyn valt met haar mes in de hand van de bok.

GroteMop kijkt om naar Questyn. Ze ziet Questyn vallen. Er komen drie rovers om haar heen staan. GroteMop loopt naar een van de rovers toe. Ze pakt hem bij zijn hoofd vast en straalt met al haar krachten de grootste pijn in het hoofd van de arme rover. De rover gilt het uit van de pijn. De twee andere rovers deinzen achteruit van de schrik. “Ik zou de benen nemen en nooit meer terugkomen, anders treft jullie hetzelfde lot!” Schreeuwt ze luid en duidelijk naar de twee andere rovers.

“Wil iemand deze klootzak even vastbinden? Hij kan dan lekker zijn hoofdpijn nog even uitzitten.” zegt ze nog tegen Linctus, Questyn en Madarian.
“Ze is een heks!” hoort ze de vluchtende rovers nog tegen elkaar zeggen. “Ik ben misschien wel een heks, maar wel een verdomd goede.” zegt ze met een zucht.

“Kom Q. we gaan even uitrusten, dan kan ik gelijk kijken of je niet gewond bent.
"Kan een van jullie nog een oogje in het zeil houden op die rover met hoofdpijn?” vraagt ze vervolgens aan Madarian en Linctus.Laatste edit 19-05-2016 18:02

Linctus ziet Madarian verdwijnen en verschijnen achter de rover. Linctus ziet daarop rovers aan beide kanten van de huifkar verschijnen. Hij concentreert zich aan zijn zeide en weert 3 aanvallers af met een zwaard. Hij kijkt om en ziet een rover aan Questyn trekken. Linctus grijpt hem vast en gooit hem over de wagen. Hij ziet dat Questyn alsnog van de wagen wordt getrokken. Linctus wil bij haar springen, maar voelt 2 steken in zijn rug. Hij is getroffen door 2 kruisboog pijlen. Linctus proest wat bloed op en draait zich om. 5 rovers staan voren en kijken hem aan. 2 staan er met een lege kruisboog en open mond.

Linctus hoort dat de rovers aan de andere kant van de kar vluchten. Hij kan zich dus concentreren op deze vijf. Linctus springt van de kar. Met een slag slaat hij de twee kruisbogen kapot. Hij voelt in zwaard in zijn rechter schouder. Hij gooit zijn zwaard over in zijn linker hand en mept daarmee een zwaard uit de handen. Hij snijdt een andere in zijn borstkas. Daarna pakt hij met zijn rechterhand een weer andere vast en werpt hem opzij. Linctus mept daarna een andere aanvaller in zijn gezicht en hij hoort wat breken. Hij kijkt om zich heen en ziet iedereen vluchten. Hij draait zich om op zoek naar Questyn.

Llaeth was geschrokken van de rovers, maar liet zich niet gek maken door de horde. Iedereen kwam in aktie, en zij dus ook. Ze blies hard in de richting van drie rovers, en waaide ze zo omver. Ze kwam van de kar vandaan, haar handen maakte een draai, en de wind vormde zich al snel in een draaikolk. Deze gooide ze vervolgens richting nog een groepje, en werden meegenomen naar een meter of twaalf verderop, daar vielen ze tegen een boom aan. Iedereen bleek in gevecht geraakt te zijn, en voor een lange tijd leken ze een goed team. Totdat er eentje Questyn bij haar enkel greep en haar van de kar af rukte. Llaeth schreeuwde één keer, en de wind rondom haar waaide zo hard richting de rover en Questyn, dat ze ze perongelijk allebei omver had gewaaid. In plaats van naar Questyn toe te snellen, moest ze eerst zeker weten dat de rover haar niet wéér te pakken kreeg. Llaeth rende naar de rover toe, greep hem bij zijn kleren, en begon diep in te ademen. Zo werdt de lucht rondom hem weggezogen, en kwam hij zonder zuurstof te zitten. Na een paar minuten lag hij beweegloos op de grond. Llaeth ademde zwaar in en uit, om tot rust te komen. Ze keek rond om te kijken of iedereen ongedeerd gebleven was, en snelde daarna naar Questyn toe. “Alles goed?” haperde ze.

______________________________________

Zepherus was aangekomen in Corvus, de stad van De Morrigan. Achter hem liep Dariel, tussen twee nachtelfen in, nogal nors. Maar hij wist dat hij geen keus had. De afspraak was, meegaan zonder mokken, of ter plekke onthoofd worden. Natuurlijk hadden ze hem al wat toegetakeld om zijn keuse wat te vermakkelijken. Tja, die keuze had hij snel gemaakt. Al helemaal toen Zepherus de naam van zijn surrogaatdochter had laten vallen, Questyn. Zepherus had een voldaan glimlachje om zijn mond gekruld, het was altijd fijn als dingen volgens plan verliepen. Aangekomen in de troonhal van De Morrigan was Dariel stilgeweest. De Morrigon zat –zoals altijd- languit voor zich uit te staren, haar hoofd hoog geheven, haar hand aaide de kop van haar favoriete raaf. Haar haar, evenals haar ogen en haar gewaat, waren gitzwart. Volgens Zeph was ze het mooiste wezen wat bestond. Mensen waren bang voor haar, maar voor Zepherus was het als thuiskomen.

“Uwe goddelijkheid” zei hij, toen hij een diepe buiging voor haar maakte. De Morrigan zei niks, maar gaf een simpel knikje, daarna kwam ze meteen terzake. “Weet je al waar Pervil uithangt?” begon ze “Of hoe de Nephilim overwonnen kan worden?” Zeph’s glimlach was meteen als sneeuw voor de zon verdwenen. Hij ging weer rechtop staan, en sloeg zijn armen over elkaar. “Nouja… We zijn bijna zover.. “ Begon hij. “Leugens!” Zei De Morrigan, terwijl ze opstond van haar troon en naar Zepherus toe schreedt. “Je kent onze kant van de samenwerking toch nog wel!? Wij schakelen de Nephilim uit voor de Nachtelfen, en zij geven ons wat ons toebehoord! Pff!” Ze zwaaide haar armen wild in het rond voor hem, haar Raaf, die op haar schouder geklommen was, kraaide boos naar Zepherus. “Uhh, maar mijn Godin, ik heb een souvenir meegenomen, om ons deel van de samenwerking sneller in werking te brengen.” Hij draaide zich om, en rijkte zijn hand naar Dariel uit alsof hij een prijs was, de nachtelfen gaven hem een flinke duw naar voren.

Omdat Dariel verzwakt was van de eerdere marteling, strompelde hij wat en kwam toen op zijn knieën voor De Morrigan terecht. Hij hief zijn hoofd om haar recht in de ogen te kijken, en sprak met heldere, doordringende stem. “Wat je ook doet, ik zal zwijgen.” De Morrigan begon te lachen, terwijl ze zich omdraaide om terug naar haar troon te schrijden. “Mooi, dan hoeven we ook geen moeite te doen.” Ze draaide zich nog even snel om om Zepherus aan te kijken. “Je weet wat je te doen staat. Sluit hem maar op als je klaar bent.”

Hierop moest Zepherus ook lachen. De nachtelfen snelden naar Dariel toe, en dwongen hem op te staan. Zepherus pakte een van zijn handen, en bekeek deze zorgvuldig. “Wat een mooie ring…. Het is bijna zonde om hem….” Daarop pakte Zeph zijn dolk vanuit de schede op zijn zij, en sneed zijn vinger eraf. Dariel schreeuwde het uit, en keek naar zijn ringvinger, die met ring en al, in de handen van Zeph lag. “….Af te moeten doen.” Maakte Zeph zijn zin af. Daarna draaide hij zich om en wees naar de raaf op de schouder van De Morrigan. “Jij! Breng deze vinger maar naar onze nieuwe vrienden toe, en geef Questyn de boodschap, dat ze op moet schieten. Hup hup beestje!” De raaf kraaide gierig, en vloog richting Zeph, griste de vinger uit zijn handen, en vloog het raam uit. Zeph veegde zijn handen aan de mouwen van de nu huilende, schreeuwende Dariel af, en zei tegen de Nachtelfen dat hij in de kelder opgesloten mocht worden, voor nu. “Sorry vriend, als Questyn gewoon opgeschoten had, en niet geklikt had, was je misschien langer heel gebleven.” Hij haalde zijn schouders op, en begon te gniffelen.Laatste edit 19-05-2016 19:47

Questyn krabbelde overeind. Mop en Llaeth hadden aan haar kant de rovers verdreven... Ze klopt haar broek af. Pakt het mes van de grond, en doet deze terug in haar laars. "Ja", zegt Questyn "het is goed, ik ben niet gewond." Ze loopt gelijk naar haar paarden. Samuel en Derose zijn ook ok. Derose zint het niet, al die spanning en gevechten de laatste dagen, maar ze wordt door Samuel gesteund. "Sorry meisje", en ze pakt de kop van Derose vast. "Ik ben bang dat dit pas een begin is van wat we nog meer gaan meemaken. " Ze wrijft Samuel ook nog even over zijn neus. "Blijf op haar passen hè Samuel mijn grote man"....
Terwijl ze dat zegt kijkt ze Linctus aan. Hij kijkt om zich heen, en dan ziet hij haar staan, en loopt gelijk naar haar toe.
Hij had haar al horen zeggen dat het goed ging. En dit was al de tweede keer dat Mop hem voor was. Ze had het idee, dat hem dat niet lekker zat. "Wat mij betreft trekken we de dode rovers de struiken in, en gaan we gelijk verder." zegt Questyn.

Het ochtendlicht begon in te zetten. Questyn zag de contouren van het Gwingedd bos. Het bos waar haar huis stond. Dicht bij het meer Gwincreek. Wat had ze een zin om daar een duik in te nemen. Even lekker opfrissen, alles even van zich afspoelen. Ze zouden er nog ongeveer acht uur over doen, voor ze er waren.

Toen ze weer in beweging waren pakte Questyn haar mes weer. Ze streek met haar vinger over de ingelegde stenen. Waarom had ze het niet gebruikt. Ze had zo een rover kunnen steken. Net zoals Mop deed. Maar Questyn had geschopt, en een kruik kapot geslagen. Ik ben helemaal niet zo'n held, denkt Questyn. Ze had gezien hoe Llaeth helemaal in controle was, en hoe soepel ze haar krachten gebruikte. Ze zag hoe onbesuisd Mop overal over heen stormde. En had ze het goed gezien. Ze zag Madarian, en ineens was hij weg, om achter een rover te voor schijn te komen... En dan Linctus. Hoe hij die rover over de kar heen gooide, of het om een lappenpop ging. Ze keek opzij. Ze had in korte tijd veel gevoel voor hem gekregen. En sinds vannacht leek dat wel verdubbeld te zijn. Maar ze was wel de zwakke link in dit team. Ja, ok, de wolven waren er. En ze had ook andere dieren gezien. Maar toen was ze al niet meer in gevaar. Ze bleven nog wel op een afstandje kijken, en ze had ze in haar hoofd allemaal bedankt. Maar dat maakte van haar nog geen vechter.

Het werd tijd om het boekje van haar moeder te gaan lezen, zoals Dariel haar gezegd had te doen. Daar zou meer uitleg in staan. Ze werd nu toch eindelijk nieuwsgierig wat haar moeder haar te vertellen had.Laatste edit 19-05-2016 20:33