Even kijkt Madarian naar GroteMop en zegt zachtjes: "Ik heb geen visioen gehad toen ik Questyn aanraakte. Ik heb het bewust geblokkeerd. En wat er met Llaeth aan de hand is weet ik niet. Ik had wel een visioen dat er op een gegeven moment iemand achter haar stond. Het leek op diegene van de beschrijving van Questyn. Dus vroeg of laat zullen we hem ontmoeten. Maar de visioen was zo kort dat ik niet weet of hij vriend, neutraal of vijand is of wordt."

Er verstrijkt nog redelijk wat tijd voordat ze bij een geschikte stopplaats aankomen. Madarian: "Deze plek ziet er goed uit voor vannacht. Zullen we hier vannacht kamperen?"

"Deze plek ziet er goed uit voor vannacht. Zullen we hier vannacht kamperen?" GroteMop kijkt Madarian aan en zegt: “Dat is goed. Ik ben in ieder geval wel toe aan een beetje nachtrust.” Ze stapt van haar paard, pakt NightShadow van het paard en knuffelt het beestje voordat ze het op de grond zet. Het trouwe wolfshond-pup volgt GroteMop overal in. Iets later komt ook de huifkar op de plek tot stilstand. GroteMop loopt naar de huifkar toe en pakt haar spullen. Misschien moet ik Lleath maar negeren..... Sorry, meiske, maar ik weet gewoon niet hoe ik met de situatie om moet gaan, dus ik negeer je maar even. “Schat?” vraagt ze aan Madarian,”Waar ga jij liggen?" Zonder antwoord af te wachten vervolgt ze fluisterend met: "Dan kom ik bij je in de buurt liggen.”Laatste edit 17-05-2016 17:53

Linctus stopt de kar als iedereen het eens is over de kampeerplek. Hij springt van de bok af en loopt naar de andere kant om Questyn een hand te geven. Zij springt echter van de bok af voordat Linctus haar de hand kan bieden. "Ik ga wel hout sprokkelen voor vannacht" Linctus loopt weg zonder Questyn aan te kijken. Hij moet haar even ontwijken. Snel sprokkelt hij het hout en komt hij terug naar het kamp met een flinke oude stam. Hij hakt er genoeg hout vanaf om een vuur te kunnen beginnen. "Zo dit moet wel zat zijn voor een begin te maken. Vannacht maak ik de rest wel klein. We houden een korte stop dus iedereen moet zijn tijd goed benutten. Ik hou de wacht wel vannacht." Linctus kon toch niet slapen en direct begon hij het vuur aan te maken.

Ze zag Linctus om de kar lopen, wilde hij haar nu helpen? Ze sprong snel van de kar af. Als hij mij aanraakt... denkt Questyn. Haar lichaam vertelt haar de rest door in vuur en vlam te schieten. Ze hoort Linctus zeggen dat hij hout ging sprokkelen. Questyn loopt naar haar paarden toe, en maakt ze vrij van de teugels. Ze loopt samen met de paarden richting de rivier. De paarden gaan drinken, en Questyn doet haar handen in het koude water. Ze gooit wat water in haar gezicht. Het koelt ietwat af. Eigenlijk wil ze nog even bij de paarden blijven. Even alleen met haar paardenvrienden. Maar ze draait zich om, en gaat de ongemakkelijke kring weer in.

Questyn pakt wat dekens van de kar, en geeft Llaeth ook een. Nog wat dekens en kussens legt ze bij het vuur. Voor diegene die het nodig heeft, denkt ze.
Daarna pakt ze wat te eten erbij. Een een kruik met mede.

Ze is te wakker om gelijk te gaan slapen. Ze pakt wat brood en kaas, en schenkt zichzelf mede in een beker. "Wie nog wat eten of drinken wil, het staat er", zegt ze tegen iedereen.

Laatste edit 17-05-2016 19:06

Llaeth was buiten gaan zitten met haar kleed op haar schoot. Zelf zou ze waarschijnlijk geen oog dicht doen vannacht, dus moest ze iets bedenken om zich nuttig te houden. Ze zag dat Linctus al bezig was met het vuur aanmaken. Llaeth blies zachtjes tegen het vuur om het wat extra zuurstof te geven, en al snel kwam er een mooie vlam uit. Ze wist niet precies waar Zepherus uithing, maar hij was waarschijnlijk niet ver. Het ongemakkelijke gevoel dat ze had werdt alleen maar erger. Waarom wilde hij per se naar deze mensen toe? Wat als het niet om Llaeth ging, maar om iemand in deze groep? Misschien wel met hen allemaal... Maar waarom?
Ze schudde haar hoofd, haar vragen worden zo toch nooit beantwoord. Kon ik maar praten...

"Questyn? Wil je vragen of je wat dierenvrienden in de buurt hebt, en ze weer vragen of ze ons willen waarschuwen bij gevaar?" zei Madarian. "Schat?” vraagt GroteMop aan Madarian,”Waar ga jij liggen?" Madarian glimlacht en zegt: "In het verleden kwam ik juist langs om 'schatten' mee te nemen zonder toestemming van de eigenaar. En nu ben ik een schat." Madarian kust GroteMop op haar hoofd. Hij gaat half in de schaduw liggen. Dichtbij genoeg om de warmte van het vuur te voelen, maar ver genoeg, zodat z'n ogen redelijk aan de duisternis gewend blijven. Hij slaat z'n arm om GroteMop heen en zegt: "Slaap je niet, dan rust je toch. En het zal me niets verbazen als we alle rust nodig hebben die we kunnen krijgen. En gelukkig is de reis tot nog toe rustig verlopen. Ik heb wel eens anders meegemaakt."

Linctus heeft het vuur sneller op gang dan gedacht. Hij kijkt waar Questyn gaat zitten. Hopelijk in de buurt. Zodat Linctus haar kan beschermen natuurlik. Tenminste dat maakt hij zichzelf wijs.

Questyn scant het gebied om te kijken hoeveel dieren er zijn. Ze legt haar kleed dicht bij het vuur, en eet haar laaste stukje brood op.
"Vreemd", zegt Questyn. "Ik neem weinig dieren waar". Questyn loopt wat verder weg van het vuur. Ze hoort wel een paar vogels, en ze hoort wat kleinere dieren snel door het gras gaan. Ze loopt nog wat verder weg. In een boom ziet ze een eekhoorntje zitten. Het beestje is normaal een echt kletskous. Voor paar weken terug was ze ook op deze plek gestopt. Toen had het eekhoorntje allerlei beelden laten zien, hoe hij bezig was met zoeken naar proviand. En hoe listig hij was geweest het naar zijn holletje te brengen. Nu zat hij vanuit zijn holletje haar aan te kijken. Hij kon niets laten zien. Maar ze vernam aan hem dat hij het niet pluis vond. Een ander eekhoornhoofdje komt uit de gat in de boom. Het hoofdje wordt gelijk terug geduwd. Het beestje piept dat de dieren een veiliger plek zoeken.

Als Questyn zich omdraait om terug te lopen naar het vuur, staat er iemand voor haar.

Llaeth had gemerkt dat Questyn op zoek gegaan was naar dieren. Misschien was dit een juist moment om met haar te kunnen communiceren, hopend dat Zeph te druk bezig was met het observeren van iemand anders. Questyn was al dieper het bos in gelopen, en bijna niet te zien voor de anderen, dus moest Llaeth een inhaalslag doen. Toen ze net bij Questyn aankwam, voelde ze dat haar arm vastgeklemd zat, en met een ruk werdt omgedraaid. Llaeth moest op haar tong bijten om haar pijn te uiten. "Wat doe je!" siste Zeph. "Denk je nou echt dat ik je zomaar uit het oog verloor?" Ruw duwde hij Llaeth van zich af, ze kwam met haar hoofd tegen een boom terecht, en had moeite met overeind te komen. Het bloed stroomde langs haar gezicht, en Llaeth kreunde zachtjes. "Die daar is de mijne." Gromde hij, terwijl hij opeens voor haar verscheen, en richting Questyn liep.

Questyn draaide zich om, om terug te lopen naar het kampvuur, maar kwam in plaats daarvan oog in oog te staan met Zepherus de Onzichtbare. "Zo." zei hij. "Daar zijn we dan."

GroteMop heeft het koud. Ze gaat dus dichter tegen Madarian aan liggen. Ze hoort krekels tsjirpen, vogeltjes fluiten en bijtjes zoemen. Ze is half wakker en kijkt om zich heen. Madarian is in slaap gevallen. Dan ziet ze dat Questyn weg is. Ze stoot Madarian aan. “Lieverd. Q. is weg. Waar is Q.?” Ze kijkt naar Linctus. “Madarian, moeten we Linctus niet vertellen dat we Questyn niet zien?” Oh, Q. waar ben je toch? Je bent toch niet in gevaar?

Laatste edit 17-05-2016 21:05

Questyn's hart slaat letterlijk over van de schrik. Ze hapt naar adem. Ze herkent het donkerrode lange haar van de man die ze in de visioen van de adelaar had gezien. Hij stond met zijn rug naar het vuur, waardoor zijn rode haar aan de buitenkant oplichte.
"Zo." zei de man "Daar zijn we dan."
Questyn denkt aan de mes in haar laars. Ze kan er niet bij, denkt ze, als ze haar hand toch langs haar zij laat vallen. Maar dan voelt ze een trilling, en haar mes schiet haar hand in. Ze houdt het mes gelijk voor haar, en ze voelt hoe ze èèn wordt met het mes. Dan man voor haar begint te lachen.

Zepherus begon te lachen. "Denk je nou echt dat ik niet al weet wat je van plan bent?" Questyn probeerde een keer uit te halen, maar voordat ze ook maar in de buurt was had Zepherus al lang ontweken. "Ik weet alles." Zei hij. "En bovendien, kan ik zo ook weer verdwijnen." Hij knipoogde naar haar, en begon een rondje om haar heen te lopen. "Zo, zo, wat ben je gegroeid. Ik weet zeker dat je tante Pervil heel trots op je zou zijn." Hij gaf haar een goedkeurend, maar minachtend knikje, toen hij weer voor haar kwam staan. "Ik heb iets voor je, vast belangrijk voor je, maar dan moet je wel meewerken natuurlijk." Begon hij, terwijl hij zijn kin in zijn hand hield. "Jij gaat voor mij de Nephilim uitschakelen, en dan krijg je van mij de locatie van je Tante's oude woning." Hij trok een nare grimas. "En als je ook maar iemand durft te vertellen over mij, of over onze samenwerking, klaar ik de klus zelf. Dan gaat de Nephilim eraan, met de rest erbij. Deal?" Hij stak haar een hand toe, maar schoot toen gelijk weer weg, en verdween. "Eigenlijk heb je geen keus, lieverd. Dat is dan afgesproken." Hij gniffelde even, en daarna werd het stil.

Llaeth was overeind gekrabbeld, en richting Questyn gelopen. Althans, dat dacht ze. Ze kon niet veel zien, en haar wond zorgde ervoor dat haar hoofd bonkte van de pijn. Was ze nu verdwaald? Haar schorre stem riep uit. "Is daar iemand!? Waar zijn jullie?" Het kon haar niet meer schelen of Zeph haar kon horen of niet, ze wist nu zeker dat iedereen in gevaar was. En weer kon Llaeth niks doen. Ik ben een monster.. Dacht ze weer.
Nee, dat ben je niet, dat ben ik al Had Zepherus gezegd. En hij heeft zijn gelijk bewezen. Llaeth maakte zich vreselijke zorgen om Questyn, maar kon in haar benarde situatie alleen maar zelf om hulp roepen.

"Madarian moeten we Linctus niet vertellen dat we Questyn niet meer zien?" Linctus sprong op. "Wat zei je daar?" Linctus had zijn zwaard in zijn hand. "QUESTYN, WAAR BEN JE?" Brulde Linctus. Lleath was ook nergens te zien. Linctus zijn ogen gingen langs de bosrand. Hij zag niets. "QUESTYN, IK KOM ERAAN."

Verbijsterd staat Questyn nog in gevechtspositie. Ze kijkt wild om haar heen. Ze hoort Linctus roepen. Ze hoort nog iemand roepen. Die stem... dat is de stem die ze hoorde toen ze uit de ban van de draak raakte...

Voor haar ziet ze Linctus aan komen rennen.

GroteMop ziet Linctus opspringen als hij de naam Questyn hoort. "QUESTYN, WAAR BEN JE?" Brult Linctus. Ze ziet hem wegrennen de duisternis in. “Kom, Madarian, we moeten onze vrienden helpen!” ze pakt haar wapens en rent samen met Madarian achter Linctus aan. Daar ziet ze Questyn staan. EIKEL, LAAT MIJN VRIENDIN MET RUST! GroteMop gaat achter Zeph staan en kijkt naar Madarian, Linctus en Questyn. Ze herinnert zich wat ze gedaan had toen ze Madarian wilde beschermen voor Linctus. Ze raapt al haar helende krachten bij elkaar en probeert iedere pijn die ze kan geven door te geven aan Zeph. DAT ZAL JE LEREN, ZAK HOOI DIE JE BENT!

GroteMop vliegt naar achteren. Stomme koe! Leer nou s eerst te denken, voordat je doet! Vechten tegen iets wat je niet kan zien is niet handig! Scheldt ze in gedachten tegen zichzelf. Ze krijgt enorme hoofdpijn. Ze wist namelijk niet dat Zeph goed is in gedachten lezen. Het is voor het goede doel. "Aargh, koppijn!" ze pakt met haar handen naar haar hoofd en probeert zichzelf te genezen. Nog een beetje duizelig gaat ze terug naast Madarian staan en wacht af wat er nog gaat gebeuren.

Laatste edit 17-05-2016 22:36

Al snel hebben ze Questyn gevonden, die nog in vechtpositie staat. Verbijsterd, maar oké. Mop is aan het schreeuwen. Madarian maakt van de situatie gebruik, en raakt Questyn aan in de hoop een visioen op te roepen van wat er is gebeurd of zo gaat gebeuren. In z'n visioen ziet hij het wezen nu wat beter. Het is een kruising tussen een Sigbin en een mens. En die wezens kunnen gedachtes lezen en onzichtbaar worden. Meteen begint hij blokkades in z'n gedachtes op te werpen, zodat ze veel moeilijker of zelfs onmogelijk zijn te lezen. Hij roept lusten op in z'n gedachte, kaartspelen, tellen, rekensommen, verhalen die hij gelezen heeft. En tegelijkertijd probeert hij te bedenken wat iemand tegen zo'n wezen kan doen. Intussen luistert hij naar de omgeving. Elk geluid kan de locatie van het wezen verraden, als die niet al verdwenen is. En hij neemt zich voor om de blokkades niet meer te laten zakken. Madarian besluit om niets te zeggen tegen de anderen. Die zijn niet getraind in het blokkeren van gedachtes. Hoewel hij niet weet wat voor training Linctus heeft gehad. Madarian zegt: "Questyn, gaat het? Wat heeft je aan het schrikken gebracht? Is het nog in de buurt?"

Questyn laat haar armen zakken. Ze kijkt Madarian aan. "Het was die man die de adelaar bij Llaeth had gezien", zegt ze. Ze had gezien dat hij een visioen kreeg. Het rare was, dat ze tintelingen had gevoeld. Maar ze schudde haar hoofd. "Ja ja, hij heeft me niet eens aangeraakt", zegt ze erachter aan.

Ze doet haar ogen dicht en probeert de dieren te lezen. Maar nog steeds zijn de meeste dieren heel stil, of zijn ze naar een veiliger omgeving gegaan.
"De dieren zijn nog steeds waakzaam", zegt Questyn.

Haar ogen kijken opnieuw rond, dan ziet ze Linctus. Hij had Mop bij de situatie weggetrokken. Hij liep nu naar Questyn toe. Hij legde zijn handen op haar schouders. "Gaat het echt goed met je?" vraagt hij. Questyn kijkt hem aan, en zegt "Nee", waarop ze zich niet langer stoort of Linctus het wel of niet wil. Ze slaat haar armen om zijn middel en drukt haar hoofd tegen zijn borst. "Nee, Linctus, het gaat niet goed"...

Linctus trekt GroteMop nog iets verder naar achteren. GroteMop heeft geen fut meer om te protesteren, dus ze blijft staan wachten wat er nog verder gaat gebeuren. Ze hoort Madarian zeggen: "Questyn, gaat het? Wat heeft je aan het schrikken gebracht? Is het nog in de buurt?" Questyn kijkt Madarian aan. "Het was die man die de adelaar bij Llaeth had gezien." Dus mijn gevoel was terecht! Ze voelt een lik aan haar hand. Het is NightShadow. Gelukkig, jij bent er ook nog. GroteMop gaat dichter bij Madarian staan. "Gaat het?" vraagt ze aan Madarian.

Laatste edit 17-05-2016 23:51

Linctus ziet wat er gebeurt. Of beter gezegd hij ziet dat er niet te zien is wat er is gebeurt. Questyn staat er met haar mes getrokken. Grote mop heeft duidelijk pijn en is naast Madarian gaan staan. Linctus weet niet wat er is , maar als er gevaar is dan kan ze beter achter Madarian gaan staan. Linctus is bezorgd om Questyn, maar toch is hij niet diegene die als eerste vraagt hoe het gaat. Linctus houdt zich met opzet terug van Questyn. Hij wil zich niet toegeven aan de gevoelens. Dan ziet hij Questyn naar hem kijken. Ze kijkt enorm bezorgd en Linctus kan niets anders doen dan er naartoe lopen. Hij wil afstand bewaren maar hij kan het niet. Linctus legt zijn handen op haar schouders als troost. Meer kan ik niet doen Questyn. Ik mag je niet te dichtbij laten. Linctus heeft wel gehoord dat Questyn tegen Madarian zei dat het goed met haar ging. Toch gelooft Linctus het niet. “Gaat het echt goed met je?” Vraagt Linctus duidelijk bezorgd. “Nee” Antwoord Questyn en ze slaat haar armen om zijn middel. “Nee, Linctus, het gaat niet goed.”Linctus slaat zijn armen ook om Questyn heen. Een warm gevoel spreid door zijn lichaam. Hij heeft dit lang tegen gehouden en uiteindelijk gebeurt het dan toch. Nu het zo ver is voelt het goed.

“Blijf maar dicht bij mij in de buurt.” Fluistert Linctus en zijn blik gaat de omgeving af. Linctus denkt na wat er zou zijn gebeurt als er iets met Questyn was gebeurt. Hij knuffelt nog een keer. Hij wil haar niet kwijtraken. Linctus denkt terug aan de keer dat zijn gezin vermoord werd. Denkt terug aan de duistere elfen die hem uitlachte en bespotte omdat hij zijn gezin niet kon beschermen. Linctus denkt terug aan hoe zijn hart verscheurd werd. Denkt terug aan hoe hij er daarna 30 jaar over heeft gedaan om die groep duistere elfen op te sporen.

Een duistere elf in zijn gedeukt harnas ligt bloedend op de grond. “Je kunt ons niet verslaan. We zijn met te vele om ons allemaal uit te moorden. Jouw vloek wordt niet opgeheven met mijn dood.” Proest de duistere elf. Linctus staat voor hem in zijn verscheurde kleuren. Talrijke wonden zijn zichtbaar op zijn lichaam en het bloed stroomt uit zijn mond. “Mijn vloek wordt niet opgeheven.” Antwoordt Linctus kalm terwijl hij dichterbij loopt. “Maar jij zult boeten voor wat je mijn gezin hebt aangedaan.” Linctus pakt met zijn rechterhand de helm van de duistere elf vast. “Dit is niet voor mij. Dit is voor hun.” Linctus sluit zijn hand en de helm begint in te deuken en de elf schreeuwt het uit van de pijn. “Dit is het wreken van hun dood.” Vervolgt Linctus terwijl het bloed onder de helm van de elf vandaan komt. Linctus laat zijn hand los en het levenloze lichaam valt op de grond.

“Blijf maar dicht in mijn buurt en ik zal alles geven om je te beschermen.” Herhaalt Linctus tegen Questyn. En als ik je niet kan beschermen zal ik je wreken. En Linctus legt zijn hoofd tegen die van Questyn aan.Laatste edit 18-05-2016 06:15

Llaeth begon in paniek te raken, ze hoorde in de verte veel bezorgde kreten. Zouden ze boos zijn op haar? Ze wist het niet. Dit was al de tweede keer dat ze een kwade energie naar hen had toegebracht. Natuurlijk zouden ze boos zijn. Ze liep al niet meer, en was bij een boom gaan zitten, om uit te huilen. "Waarom?" Vroeg ze zich hardop af. "Waarom, waarom, waarom?"
Wat moest Zeph met Questyn, en waarom had hij Llaeth daarvoor nodig gehad? Was ze zo makkelijk te beïnvloeden geworden? Waar is de Sylph gebleven die ze ooit was? Waar ze ooit trots op was? Haar zusters hadden haar niet voor niets verbannen uit Mestiesa, dat bleek nu.

Ergens had Questyn verwacht dat Linctus haar zou terugduwen. Maar dan voelt ze zijn armen om haar heen. Ze voelt hoe hij haar nog steviger naar zicht toe trekt. Ze voelt zijn warme adem als hij fluistert: “Blijf maar dicht bij mij in de buurt.” Even vergeet Questyn waar ze is. Haar ogen gesloten houdt ze Linctus vast. Wilde ze dit echt al die dagen al? Ja denkt ze. Vanaf het moment dat ze hem zag. Ze merkt hoe Linctus de omgeving bekijkt. Ze voelt zich ineens niet zo bang meer. En waar ze nu staat voelt ze zich enorm veilig. “Blijf maar dicht in mijn buurt en ik zal alles geven om je te beschermen.”, fluister LInctus en legt zijn hoofd tegen die van haar. "Ja dat is goed", zegt Questyn. Questyn wil zo blijven staan, maar iets probeert haar aandacht te trekken.

Het eekhoorntje was blijven kijken, en was van boom naar boom gesprokken om Llaeth in de gaten te houden. Nu kwamen er allerlei beelden bij Questyn binnen, van een heel bezorgt eekhoorntje. "Er is iets met Llaeth" zegt ze nu hardop. Ze kijkt Linctus aan. Ze is in de buurt bij een boom. "Even wachten". Ze luistert opnieuw naar het drukke mannetje die van tak naar tak hupt. niet zo snel zegt Questyn tegen hem. Ze ziet hem terug gaan naar zijn hol, en vanuit zijn hol gaat springt hij opnieuw langs de takken en bomen. Questyn kijkt nu waar hij is. "Daar... daar is Llaeth ergens". Linctus en Questyn lopen richting de plek die het eekhoorntje aangeeft. Dan zien ze Llaeth tegen een boom zitten. Bloed loopt langs haar gezicht. Questyn knielt gelijk bij Llaeth neer. "Oh Llaeth" zegt Questyn. "Linctus wil je haar naar het kampvuur dragen, dan leg ik een kleed voor haar neer." vraagt Questyn aan Linctus.

Bij het kampvuur legt Linctus Llaeth voorzicht op de kleed die Questyn heeft neergelegd. Questyn kijkt naar Mop. "Mop, heel haar snel". Mop was nog een beetje uit haar doen van haar eigen aanval die ze heldhaftig uitvoerde. " Mop knielt gelijk bij Llaeth neer, en heelt de wond aan haar hoofd. Questyn heeft een doek nat gemaakt, en wrijft het bloed van het gezicht van Llaeth. Madarian en Linctus staan toe te kijken.

Questyn heeft in de tussen tijd de situatie kunnen overdenken. Wat zei die man nou allemaal tegen haar. Hij kende mij, denkt ze, maar ik kan hem niet herinneren. Dan herinnert ze de stem. Het was Llaeth. Het is alsof Llaeth door heeft hoe Questyn denkt. Ze kijkt haar aan. "Ik heb jouw stem gehoord...." zegt Questyn. "Heb jij je stem terug gevonden?" ... Voor Llaeth wat kan zegggen legt Questyn een vinger op haar mond. "Sst, straks. Rust nog even een beetje uit. Ik heb eerst iets te vertellen aan iedereeen."
Questyn kijkt naar Linctus en Madarian. "Hij heeft me iets vertelt", en ze kijkt Linctus aan. "Nee, hij wil dat ik iets ga doen wat ik niet wil", verbetert Questyn zich.