Llaeth's ogen zwierven over het schemerige landschap, op zoek naar een grote zwarte vlek genaamd Vran. Siharad stond onder haar en knikte even. Zo te zien had hij een plan. Llaeth knikte terug en blies zichzelf wat hoger de lucht in. Heel lang liet de raaf niks van zich horen, totdat Llaeth zich rot schrok van een harde kraai achter haar, Llaeth blies meteen Vran's richting in. Hij tuimelde even de lucht in, en daarna zag Llaeth een steen zijn richting op schieten, waarna de raaf als een baksteen naar beneden stort, zo in een net wat Siharad vast had. Een andere Magiër schoot hem te hulp om het beest goed gevangen de houden. Vran kraaide oorverdovend hard, en maaide woest met zijn vleugels en poten in het rond, maar tevergeefs. Llaeth kwam langzaam weer op de grond terecht. "Zo, dat is al één zorg minder." zei ze. Waarop Siharad haar aanvulde. "En nu hebben we ook mooi een chantagemiddel!"

De raaf werdt in een kist gestopt met net en al, en daarna op de kar gezet. Het beest was nog altijd hard, en vals aan het schreeuwen. De Morrigan zal vast ook woest zijn, zodra ze dit door heeft... Maar dat is een risico dat ze moesten nemen. Nu moesten ze beginnen aan hun ritueel, dat ervoor zorgde dat ze sterker zouden zijn tegen hun vijanden.

Maar in Llaeth's hoofd spookte alleen maar de brief van Pervil rond. Ze kon poorten maken... Er was misschien een weg naar huis voor haar, ooit.. En daar zou Llaeth alles voor opgeven.

In de weide achter GroteMop's boerderij, zijn de eerste stappen voor het maken van een rituele cirkel al gemaakt. Iedere magiër heeft een deel van de spreuk. Maximiliaan zal beginnen en eindigen. Mop en Madarian zijn al in de weide. Madarian vertelt Mop waar ze het beste kunnen staan om de magiërs in de cirkel te verdedigen.

Siharad, Llaeth en nog paar magiërs die geholpen hebben met het vangen van de raaf, komen er ook aan lopen. Siharad gaat met de magiërs gelijk naar de cirkel, en ze nemen hun plaatsen in. Llaeth, Linctus, Mop en Questyn gaan buiten de kring staan, met de ruggen naar de magiërs toe. Madarian staat naast Maximiliaan. De magiërs leggen allerlei voorwerpen in de cirkel, en prevelen hierbij niet verstaanbare woorden. En dan begint Maximiliaan het ritueel door de cirkel te zegenen. Daarna begint hij met zijn deel van de spreuk op te zeggen. De magiers staan met hun armen gespreid, en hun handpalmen naar boven gedraaid. Ze kijken naar het midden van de cirkel.

Madarian had iedereen van te voren al verteld, dat het ritueel wel een half uur zou duren. En dat halverwege het ritueel ze een tinteling zouden kunnen voelen, waardoor ze wisten dat de spreuk in werking trad. Er was speciaal voor Linctus een gedeelte van een spreuk gemaakt, zodat de magie bij Linctus bleef, en niet werd afgestoten, door zijn ongevoeligheid voor de magie.

En inderdaad, halverwege het ritueel begint iedereen een tinteling te voelen. Questyn kijkt om zich heen, of anderen het ook voelen. Ze ziet Llaeth, die aan de andere kant van de cirkel staat, zich ook omdraaien, ze knikt naar Questyn, en dan ook naar Mop en Linctus, die zich ook kort omdraaien om te kijken of iedereen het voelt. Net als ze weer naar voren kijken, om de omgeving in de gaten te houden, komt er een grote zwarte vlek aanvliegen. Als het dichterbij is, ziet Llaeth om wie het gaat. Het is De Morrigan zelf, die als duizenden raven naar hun toe komt. Achter haar hoort ze Maximiliaan zeggen;"Blijf geconcentreerd en blijf doorgaan tot we het ritueel compleet gedaan hebben, de raven zijn voor onze vier vrienden die ons nu beschermen". Madarian kijkt snel om naar Mop, die naar Madarian knikt, ze kon nu gebruik maken van de onzichtbare muur om verwarring te veroorzaken voor de raven.

Iedereen behalve Questyn staat in gevechtshouding, om de aanval van de raven te weren. Questyn ziet niet dat het De Morrigan is, zij ziet alleen tig raven, en dat zijn dieren, en die kan ze niet doden. Niet zo maar. Toch besluit Questyn om zich ook schrap te zetten voor wat er komen gaat. Bang voor wat ze zo kan gaan doen, maar wetend dat haar vrienden nu beschermt moeten worden.

Linctus ziet de zwarte wolk dichterbij komen. Hij staat klaar met Nis getrokken. De raven komen richting Llaeth en Grote Mop en niet richting hem. Toch blijft Linctus staan. Hij wil niet zijn post verlaten. Hij is verantwoordelijk voor dit stukje en er zal dan ook niemand door dit gebied heenkomen. Hij weet niet wat de Morrigan allemaal met haar meeneemt, maar Linctus verwacht dat het meer zal zijn dan een paar vogeltjes. Hij hoort hoe de zwarte vogels snel dichterbij komen. Hij ziet dat Grote Mop zich klaar maakt. Schijnbaar is ze iets van plan. Linctus draait zich weer terug en tuurt richting de rand van het bos. Het lijkt of er iets aan komt. Linctus weet niet wat, maar zet zicht toch maar schrap.

GroteMop ziet de raven op haar en Llaeth af komen. Ze mogen Llaeth niet aanvallen! En van Madarian blijven ze ook af! “Madarian, liefste, blijf alsjeblieft bij mij in de buurt,” fluistert ze hem toe.

Ze hoort de wolfshondenfamilie blaffen uit haar boerderij. Ze heeft de honden opgesloten, want ze wilt hen niet kwijt. GroteMop balt haar vuisten samen en voelt de krachten in haar samenbundelen. Ze kijkt een raaf aan, de raaf vliegt haar kant op, kijkt haar indringend aan, krijst enorm hard en valt dood voor haar voeten neer. Ze balt haar vuisten weer, weer voelt ze de krachten in haar samenbundelen. Dan kijkt ze twee raven tegelijkertijd aan, deze twee raven krijsen ook enorm hard en ook deze twee raven vallen dood voor haar voeten neer. Zo gaat ze door totdat er opeens een berg van twintig dode raven voor hun neus ligt. Ze valt op haar knieën en is doodop.

De andere raven vliegen van angst weg. Ze draait zich om en kijkt Madarian aan. Madarian kijkt haar vragend aan. “Ik kon niet slapen. Ben toen maar een boekje gaan lezen over: concentratie, hypnose, ooglaseren en controle over lasermagie.” Madarian grinnikt. “Kun je van die twintig raven een lekker avondmaal maken, Mop?” grapt Madarian. “Nee, ik heb geen zin om slechte raven te eten.” zegt Mop droog. Ze gaat naar hem toe en legt haar hoofd tegen zijn borstkas aan. “We kunnen ze beter in de fik zetten, als waarschuwing voor alle andere slechte wezens.”

Linctus ziet uit de bosrand ook een heleboel raven op de groep afkomen. Hij spreid zijn voeten en pakt Nis met beide handen vast. Zijn handen verstevigen de grip op het zwaard. Linctus sluit kort zijn ogen. Er komt niemand langs. Er komt niemand langs. ER KOMT NIEMAND LANGS Linctus opent zijn ogen op het moment dat de eerste raaf hem voor bij schiet. Linctus draait om zijn as met zijn armen gestrekt. Hij maakt met een zwaaiende draai korte metten met de eerste raven. 5 raven worden in een zwaai geraakt. Nis is scherp en fel. Nis wordt nauwelijks afgeremd als de raven geraakt worden. De levenloze beestjes storten dan ook achter Linctus op de grond. Linctus zwaait Nis door tot de punt van zijn zwaard naar linksonder wijst. Hij zakt hierbij iets door zijn knieën en zet zich met grote kracht af tegen de grond. Hij voelt hoe de wind langst zijn baard raast terwijl hij de lucht in gaat. De tijd lijkt te vertragen als Linctus tussen de wolk van raven belandt. Met een zwaai van linksonder naar rechtsonder laat Linctus weer tientallen zwarte lichaampjes uit de lucht vallen. Hij houdt zijn zwaard naar boven als hij zijn knieën weer buigt om de klap wat te verzachten.

Zacht landt Linctus dan ook met beide voeten weer op de grond. Hij zet zich dan ook meteen weer af op de grond om weer richting de groep te bewegen. Met een paar grote passen maakt hij veel snelheid. Nis wijst naar achteren als Linctus weer omhoog springt. Hij draait dit keer volledig om zijn as. Voordat hij weer de grond raakt. Nis doorklieft weer een flink aantal raven. Linctus draait zich om en ziet hoe de wolk even terugdeinst. De vogels lijken even verschrikt te zijn door het gemak waarmee veel van hun soortgenoten uitgeschakeld werden door de Nephilim. De groep raven is aardig uitgedund als ze wegvliegen. Ze vliegen weg om zich samen te voegen met de hoofdgroep van raven. Linctus draait zich langzaam om en pakt Nis weer in 1 hand vast. Er is niemand hier langsgekomen. Denkt Linctus tevreden en op zijn gelaat verschijnt een kleine glimlach. Hij tuurt de omgeving weer af. Zoekend naar een eventueel gevaar dat wil proberen via zijn gebied de magiërs te verstoren.Er komt niemand langs.

De Morrigan keek vanuit hoog uit de lucht naar de raven die door GroteMop en Linctus verslagen waren. Ze leken als dode vogels op de grond te liggen.
De Morrigan wilde alleen zien met wie ze te maken had, en had deze extreme aanval niet verwacht.

Dan voelt De Morrigan een windvlaag. Voor haar zweeft Llaeth. In plaats van Llaeth aan te vallen, verzamelt ze haar raven om terug te gaan naar Corvus. De raven op de grond lijken in de grond te verdwijnen. Er is niets terug te zien van wat Mop en Linctus gedood hadden.
Llaeth laat de wind opkomen, en teistert hiermee De Morrigan, waarop De Morrigan met gezwinde haast als een zwarte vlek verdwijnt aan de horizon.

Als Llaeth weer op de grond staat, is het cirkel ritueel net afgerond. Maximiliaan prevelt nog een paar afsluitende woorden, en dan doet iedere magiër een stap terug van de cirkel. Iedereen kijkt om zich heen. Behalve Madarian, die even had gekeken hoe het Mop was afgegaan met het vechten, hadden ze niet omgekeken wat er achter hun gebeurde.
Siharad loopt gelijk naar Llaeth. Hij wil zeker zijn of alles goed is. Maar Llaeth is helemaal ok.

Questyn staat stil om zich heen te kijken. Wat er juist gebeurde vond ze alles behalve leuk. Ze heeft wel geprobeerd de raven te raken, maar ze heeft uiteindelijk meer afwerende bewegingen uitgevoerd, dan daadwerkelijk een vogel te raken. Ze kon het niet. Of het nu een deel van De Morrigan was of niet, ze kan geen dieren zomaar doden. Dit is iets waar ze ontzettend veel moeite mee heeft. Zo kan ze haar vrienden niet beschermen. De tranen staan in haar ogen. Ze is de zwakste schakel in dit geheel.

Stilletjes loopt Questyn richting het bos. Ze wil in contact komen met de dieren, met de natuur. Ze moet meer weten dan ze nu weet. Alhoewel ze niet weet hoe en wat. Als ze maar meer te weten krijgt, waardoor ze zich niet zo machteloos voelt.
Ze hoort haar vrienden zeggen, dat ze nu weten tegen wie ze gaan vechten, De Morrigan. Het is Llaeth's stem die uitleg begint te geven over De Morrigan. Waartoe het ravenwezen in staat is. Hoe het nog moeilijker dan de Sigbin is, om de ravenkoningin te verslaan. Iedereen sluit aan bij het gesprek daarover, waardoor niemand, behalve Linctus, mee krijgt dat Questyn wegloopt het bos in.

Als Questyn het bos betreed, voelt ze iets geruststellends. Als of de natuur om haar heen haar probeert te kalmeren. Bij een grote boom blijft ze staan. De immens brede stam van de boom, is indrukwekkend. Ze legt haar handen tegen de boom en laat haar hoofd ook tegen de stam rusten. De tranen stromen nu uit haar ogen. Alles wat de afgelopen tijd is gebeurd komt eruit. Ze laat zich op haar knieën vallen, en laat haar vingers in de aarde verdwijnen. Zachtjes begint ze te praten. Ze weet niet precies wat ze wil gaan doen. Maar ze wil contact maken met alles om haar heen. De aarde maakt gelijk contact met haar. Ze bedankt de aarde voor de hulp met de reis. Ze bedankt de bomen voor hun hulp. Hulp die ze gevraagd had, maar waarvoor ze nog niet had bedankt op haar wijze. De aarde geeft haar beelden door. Ze ziet hoe ze haar hebben geholpen, de vuurvliegjes die de weg laten zien, bomen die hun takken opzij laten gaan, als Questyn er langs ging. Ze zag hoe de aarde een stuwende energie naar boven had gebracht, waardoor de kar met hoge snelheid over de zandpaden kon gaan. De aarde laat haar zien, hoe ze haar verdriet gevoeld heeft, toen ze zich probeerde te weren tegen de raven. De aarde liet zien, dat ze Questyn wilde helpen. Questyn zag beelden hoe de aarde haar kon helpen, hoe de aarde in contact stond met alles wat leefde, de planten, de bomen, alle dieren. Hoe de aarde daardoor met flora en fauna kon communiceren.

Het bracht Questyn tot rust. Ze draaide zich om, en ging met de rug tegen de boom zitten. Ze sloot haar ogen en liet haar gedachten los. Toen ze haar ogen opende, zag ze een aantal dieren, die zachtjes naar haar toe waren gekomen. Questyn zag een ree, paar konijntjes, een egelfamilie, een wolf, vogels die in de bomen waren neer gestreken, en nog meer dieren. Ze voelde dat ze haar wilden steunen. Alsof ze wilden zeggen, dat Questyn bij hun hoorde.

Questyn wist niet hoelang ze daar had gezeten. Ze had met allerlei dieren gecommuniceerd. Ze waren bij haar gekomen, de een had haar neus gelikt, de ander had zachtjes in een vinger van Questyn gebeten. "Een liefdesbeetje", had Questyn gegniffeld. Ze voelde hoe de bomen, de struiken, het gras, de bloemen, hun energie naar Questyn lieten gaan. De moeheid die Questyn in bezit had genomen begon langzaam te verdwijnen. Ze wilde dat ze hier kon blijven. Hier in deze serene rust. Waar al het kwaad ver weg leek.

Linctus was achter Questyn aangelopen. Hij had op een afstandje toe gekeken hoe ze was ingestort bij de boom. Hij had gezien hoe ze haar handen in de aarde had gestoken. En wat hij toen had gezien, had hem overdonderd. De energie vanuit de aarde had een lichtgevende witte waas om Questyn getrokken. Als of de aarde Questyn wilde verlichten op een letterlijke en figuurlijke wijze. Hij had gezien hoe een tak van de boom langzaam naar beneden was gekomen en over de schouder van Questyn had gestreken. En toen waren er de dieren, die zonder enige angst naar Questyn waren gelopen. De wolf had over haar neus gelikt. En Questyn was ook niet bang geweest, ze had elk dier zonder aarzeling aangeraakt, ze een aai gegeven.

Linctus wilde niets verstoren en was blijven zitten waar hij was. Maar toen de schemering inviel, maakte hij zich zachtjes kenbaar. Hij had verwacht dat de dieren nu gelijk zouden vluchten, toen hij langzaam Questyn naderde. Maar ze keken hem alleen maar even aan, en bleven waar ze waren. Voor de dieren hoorde Linctus bij Questyn, en dus was hij ok. Questyn kijkt naar het geluid en ziet Linctus aankomen. Hij was op een tak gestapt, die knarste. "Hey", zegt ze tegen hem.

Linctus heeft zijn stuk goed bewaakt. Hij heeft niets meer hoeven te doen na die ene aanval op de raven, maar hij was wel de hele tijd waakzaam. Hij hoort nu hoe Llaeth begint te vertellen wei De Morrigan is. Het maakt Linctus niet zo veel uit tegen wie ze moeten vechten. Het zal waarschijnlijk toch door de duistere elven komen en wie daar nog tussenin zit is niet zo belangrijk. Het enige wat belangrijk is is dat als iemand Questyn kwaad aan wil doen Nis hem of haar door midden klieft. Linctus wil haar beschermen wat er ook gebeurd. Hij houdt dan ook goed in de gaten wat ze nu gaat doen. De rest begint met discussiëren en plannen te maken. Heel belangrijk natuurlijk, maar Linctus focust zich op Querstyn. Hij ziet hoe ze richting het bos loopt. Hij besluit haar op een afstandje te volgen. Niet te dichtbij. Niet te opdringerig. Het is voor haar ook heel erg heftig wat er de afgelopen dagen is gebeurd. Linctus snapt dat ze dan wat tijd voor zichzelf nodig heeft, maar dit betekend niet dat Linctus niet in de buurt blijft om haar te beschermen.

Linctus volgt Questyn een stukje het bos in. Hij zorgt dat hij bij haar uit het zicht blijft. Hij weet niet hoe succesvol hij hierin zal zijn aangezien Questyn met dieren kan communiceren. Maar daar lijkt ze nu niet te zijn met haar gedachten. Ze lijkt niet te praten met de natuur. Ze lijkt alleen te luisteren. Linctus ziet hoe ze op haar knieën voor een grote boom gaat zitten. Ze steekt haar handen in de grond en lijkt te mediteren. Na enige tijd trekt ze haar handen weer terug uit de aarde en gaat ze tegen de boom zitten. Nog steeds lijkt ze een soort van rust over zich heen te hebben gekregen. Linctus heeft zulke rust alleen soms in een goed gevecht. Hij snapt hoe je er naar kunt snakken. Hoe je soms even je hoofd leeg moet maken om alles te kunnen verwerken. Questyn heeft haar ogen dicht en mediteert weer. Linctus ziet hoe er vanuit de aarde een witte lichtgevende waas zich over Qeustyn had verspreid.

Dan hoort Linctus iets achter zich. Hij trekt zijn zwaard en draait zich snel om. Een ree loopt dichterbij en negeert hem helemaal. Het dier loopt naar Questyn en Linctus laat verbaast zijn zwaard zakken. Hij besluit dan ook niet naar voren te gaan als een wolf richting Questyn loopt. Ze zullen allemaal wel met de beste bedoelingen naar haar toekomen. Dit zal haar magische manier zijn om tot rust te komen. Linctus gaat ook op de grond zitten en kijkt naar Questyn. Hij houdt alles nauwlettend in de gaten.

Op een gegeven moment trekt de waas weer langzaam weg. Dit lijkt voor Linctus het teken dat Questyn bijna klaar is. Hij vermoed dat de rest hebben gezien dat ze samen weg gingen en niet in gevaar waren. Ze waren nu namelijk al uren weggeweest. Questyn tegen een boom zittend en Linctus over haar wakend. Hij staat op en loopt langzaam richting Questyn. Hij heeft Nis weer opgeborgen en toont zijn gespreide handen aan de dieren. Hij wil ze laten zien dat hij geen kwaad in zijn zin heeft. Hij stapt op een takje en ziet hoe Questyn hem aankijkt. “Hey” zegt ze kalm. Linctus kijkt nog even om zich heen naar de dieren en richt zich dan weer op Questyn. “Gaat het weer?” Antwoord Linctus. “Het is al laat en dadelijk maken de rest zich ongerust.” Zegt Linctus kalm. Hij besluit om niet te praten over wat net gebeurd is. Dat is iets van Questyn zelf en als zij er over wil praten is het prima, maar het is niet Linctus zijn plek om daar over te beginnen.

Ze draait zich om en kijkt Madarian aan. “En nu?” vraagt ze. Ze zucht. “Ik ben moe, Madarian, ik ben doodop. Zullen we morgen trainen? Misschien dat ik je dan kan leren, je ogen te gebruiken zoals ik net deed.” “Ik ben ook doodop. Laten we inderdaad maar morgen even trainen.” is het antwoord van Madarian. Ze loopt naar de voordeur en laat de wolfshonden naar buiten. NightShadow likt haar handen. Maddy loopt om haar heen te springen.

De wolven volgen haar terug naar binnen, Madarian loopt ook mee de boerderij in. Ze kijkt om zich heen en vraagt zich af waar Questyn en Linctus zijn. Ze zijn vast en zeker veilig bij elkaar.

De wolfshondfamilie ligt knus tegen elkaar aan in de keuken in een hoek. Madarian doet zijn riem af en gaat in bed liggen. GroteMop doet ook haar riem af en gaat op het laken naast hem liggen. Ze geeft hem een kus en slaat een arm om hem heen. Laatste edit 27-06-2016 18:48

De Magiërs waren bezig met opruimen van het ritueel. Llaeth had beloofd te helpen, maar ze kreeg de blik van De Morrigan niet uit haar hoofd. Die gitzwarte kraaloogjes, die mond die vertrokken stond. De Morrigan wálgde van haar, van hen allemaal. Llaeth werdt opeens wakker geschud. "De Raaf!" gilde ze, terwijl ze op de kar afrende. Ze opende de flappen van de kar en daar vond ze de kist, open, de ketenen gebroken. En... Sommige boeken waren weg! Llaeth begon in paniek te zoeken welke boeken ze had gestolen. "Het was een afleiding!" gilde ze weer, toen ze de kar uit stapte. Hoe stom konden ze ook zijn. Waarom lette niemand op Vran? Het was ook veel te makkelijk gegaan allemaal. Llaeth liet zich met haar hand in haar haar op de grond zakken, ze voelde zich machteloos. "Alle aanwijzigingen... Alle aantekeningen van Pervil... Zijn in hun handen..." Siharad kwam naast haar zitten, en trok haar naar zich toe. Hij sloeg rustig zijn armen om haar heen en streelde haar haar om haar te kalmeren. "Ze hebben niet alles... En zelfs áls ze aanwijzigingen van Pervil hebben, dan betekend dat nog niet dat ze die snappen. Eigenlijk snappen wij net zomin, en ik denk dat ik weet waarom." Een andere magiër kwam aan met een boek, het boek over Mestiesa en Liduania. Daarna pakte de magiër een steen, sloeg het boek open en legde de steen erop. Opeens verschenen er goude letters in de aantekeningen. Llaeth las de zin op. "De poort naar antwoorden licht in het midden. Daar waar alle leylijnen zich kruisen, JULLIE zijn de sleutel, de Berg Arreat is het slot. "
Llaeth zat nog steeds in de armen van Siharad, en glimlachte naar hem. Dit was goed nieuws, er waren verborgen aantekeningen! Dit moesten ze Questyn vertellen.

"Ja, eigenlijk gaat het ineens wel erg goed met mij", zegt Questyn verwonderd over het rustige gevoeld dat ze nu heeft. "Zag je dat?", vraagt Questyn aan Linctus. "Normaal komen dieren uit een andere bos niet zo op mij af. Dan moet ik eerst contact maken. En ik had nu alleen vragen aan de aarde en de bomen, en ... en... ik heb beelden gezien. En toen ik weer ging zitten, kwamen de dieren. Zag je die wolf die mijn neus likte? Zijn liefde voor mij was zo voelbaar....." Questyn is intussen op gestaan, en met een liefdevol gevoel loopt ze op Linctus af, en slaat haar armen om zijn middel. "Ik weet niet wat er precies gebeurde, maar ik weet nu dat ik echt kan communiceren met de aarde.", zo ratelt Questyn nog even door. Helemaal overdonderd van haar beeldengesprek met de aarde. Ze wist niet dat ze een witte gloed om haar heen had gehad. Dat had ze zelf niet gezien. Maar ze had wel een liefdevol iets om haar heen gevoeld.

Linctus is heel verwonderd over wat Questyn allemaal verteld. "Ja, ik heb op een afstandje alles kunnen zien. En dat hert, het liep langs me, alsof ik er niet was. En die witte waas om je heen, dat was best magisch om te zien. Alles was magisch om te zien.", zegt Linctus. Questyn kijkt naar hem op. "Een witte waas?", zegt ze tegen Linctus. "Ja een witte gloed dat vanuit de aarde om je heen leek te stromen." "Dat was denk ik de liefde van de aarde, want ik voelde wel iets om me heen, maar zag het niet.", zegt Questyn. Linctus had zijn armen om de schouders van Questyn geslagen, en gaf haar een zoen op haar voorhoofd. Linctus verbaasde zich over deze spontane actie van hem zelf. Maar het was zo logisch om te doen. "Kom, we gaan terug Ques, we zijn echt al een paar uur weg".

Als ze het bos uitlopen, horen ze het gillen van Llaeth. Beide beginnen gelijk te rennen over de weide naar de voorkant van de boerderij. Llaeth zat in de armen van Siharad. Automatisch begint Questyn te lachen. Dat is goed, ze heeft de liefde nodig, en Siharad is inderdaad de juiste persoon, denkt Questyn. Questyn kent Siharad vanuit de Magiërs kring van Dariel. En het was een wijze jonge man. Hij was zo'n mens, die een oude ziel had. Ze kende hem van af zijn zestiende, toen hij bij Maximiliaan kwam. Toen had hij al een wijze blik in zijn ogen. Llaeth kijkt om als ze Questyn en Linctus hoort komen aanrennen. Ze staat gelijk op. "Questyn, oh Questyn... ze heeft Vran teruggehaald". Questyn begrijpt gelijk de ernst van de situatie. Llaeth legt alles uit, hoe ze de kar aantrof. De opengebroken kist. De aantekeningen van Pervil die weg waren. Siharad vult aan haar aan tijdens het uitleggen.

"Maar er is nog iets", zegt Llaeth. Ze wijst naar het boek op de grond, en gaat ervoor zitten. Questyn gaat naast haar zitten. Llaeth voelt de liefde die om Questyn heen hangt. Ze tuurt door haar wimpers naar Questyn, en ziet een heel lichte witte gloed om haar heen. Een zelfde witte gloed die ook om bomen en planten en bloemen te zien zijn, als je door je ogen samen knijpt en door je wimperharen tuurt. Ze gaat haar dat zo nog wel vragen. Ze opent het boek van Mestiesa en Liduania, pakt de steen die de magier er ook op had gelegd. "Let op", zegt Llaeth tegen Questyn en Linctus, die ook op zijn hurken erbij was komen zitten.

Op dat moment komen ook Madarian en Grote Mop aanlopen. Ze waren diep in slaap geweest. Iets waar Madarian zich nu ook zorgen over maakte. Hij was normaal altijd waakzaam in zijn slaap. En nu was het gegil van Llaeth van ver gekomen. Het had even geduurd voor hij wakker werd. Zou het zijn, omdat hij de veiligheid vertrouwde van de vrienden om hem heen, en de magiërs? Was hij gewoon zo moe geweest. Of was het omdat het zo fijn was om Mop naast zich te hebben liggen. Misschien was het van allemaal wel een beetje. Ze komen achter de andere staan, en kijken over hun hoofden heen naar het boek.

Llaeth kijkt Mop en Madarian even aan. "Fijn dat jullie ook er zijn, want dit is best belangrijk", zegt ze tegen Mop en Madarian. Ze kijken allemaal naar het boek als Llaeth de steen er op legt. Opeens verschijnen er in gouden letters in de aantekeningen. En opnieuw leest Llaeth ze voor: "De poort naar antwoorden licht in het midden. Daar waar alle leylijnen zich kruisen, JULLIE zijn de sleutel, de Berg Arreat is het slot. "

Linctus huivert bij het lezen van de gouden letters. Berg Arreat is het slot Linctus wist dat dit betekende dat ze zeker naar de berg zouden gaan. Iets waar hij het liefst zo ver mogelijk vandaan bleef. Het was levensgevaarlijk voor de meeste mensen. De duistere elven schijnen iedereen die ook maar een voet op de berg durfde te zetten direct te doden. Laat staan wat ze zullen doen als er een groep komt die openlijk contact heeft met de Nephilim. En misschien zijn we in staat om een aanval van de duistere elven te verslaan. Maar dan moeten de condities goed zijn. En op de berg is dat niet. Gondolin ligt te dichtbij dus er kan een oneindige stroom van versterkingen komen. Ze zullen zeker de dood vinden als ze naar de berg gaan. Of ja de dood. Denkt Linctus. Bijna iedereen zal de dood vinden. Ik zal gedoemd blijven om op deze aarde rond te dwalen zonder liefde.

Linctus kijkt naar Questyn. Het is liefde wat hij nu voelt. Hij wil dit niet kwijt. Linctus zucht. Hij kijkt de groept rond en begint dan wat te mopperen. “De berg is een zorg van later. Eerst Dariel bevrijden en daarna zien we verder.” Gromt Linctus. Meteen is zijn goede humeur weer verpest door wat er net is gebeurd. Hij heeft zijn stuk verdedigd maar de vijand heeft waardevolle informatie gestolen. Hij gaat met zijn hand over zijn harnas. Hij voelt het hoekje van het Nephilim boek. Hij is opgelucht dat ze niet alles hebben gestolen. “We weten nu wat meer van onze tegenstander dus kunnen we nu ook gerichter trainen. En dat is dus ook wat ik ga doen.” Gromt Linctus terwijl hij wegloopt van de groep. Concentreer je LinctusDenkt hij bij zichzelf. Als je een foutje maakt kan dit het leven van Questyn kosten. Concentreer je dus en blijf trainen. Linctus steekt Nis iets verderop van de groep in de grond en begint meteen met opdrukken.

Linctus heeft gelijk, ze moeten zich eerst focussen op het bevrijden van Dariel. Questyn kijkt de groep rond. Haar vrienden. Ze voelt zich zo verbonden met al deze mensen hier. Van de magiërs is het logisch, ze kent ze zo goed als allemaal al heel lang. En met Grote Mop is zo ook al zolang bevriend. En toch horen Llaeth en Madarian ook tot haar vrienden, ook met hen heeft ze een band opgebouwd. En dan Linctus. Ze ziet haar norse vriend zijn zwaard in de grond steken, en hij begint te trainen. De band die ze voelt bij hem, is anders, dieper. Maar ergens gaat de connectie tussen hen nog verder, alhoewel ze dat niet weet te verklaren. Het is een gevoel.

"Ik stel voor nu eerst te gaan slapen. En morgenvroeg bij het eerste ochtendlicht te vertrekken richting Corvus. En laten we er voor zorgen, dat ook degenen die als eerst wacht lopen, hun slaap krijgen.", zegt Questyn. Iedereen is het met haar eens. Iedereen kwam in beweging. Madarian ging met Mop de magische beveiligingen langs, om te zien of deze nog in tact waren. De rest ging een slaap plek opzoeken.

Questyn loopt naar Linctus en gaat voor hem staan. "Zeg hallo daar", zegt ze wat gefrustreerd. "Kan je nog socialer zijn?". Ze doelde op het weglopen en nors gaan zitten trainen. Linctus kijkt omhoog en stopt zijn beweging. Hij staat op en kijkt haar aan. "Zo ben ik nu eenmaal", zegt hij half nors. Hij kan niet lang kortaf op Questyn reageren. En Questyn ook niet op hem. "Als je het niet erg vindt, wil ik graag nu slapen", zegt Questyn. "Ik val bijna van de slaap. Zou je als eerste wacht willen houden? Ik verwacht trouwens wel dat je wisselt vannacht, dus mij wel wakker maken!"

Ondanks dat ze van elkaar weten, dat ze elkaar meer dan leuk vinden, zijn ze niet zo knuffelig als Madarian en Mop. Questyn weet ook niet of ze nu hem een zoen kan geven. Ze draait zich om, en laat even haar hand op zijn schouder rusten. "Ik weet wel dat je niet wilt slapen, en dat je de wacht blijft houden. Maar laat me dan in elk geval twee uurtjes voor we vertrekken nog even het gevoel hebben, dat ik ook de wacht kan houden." Eigenlijk wilde Questyn zeggen, dat ze nog even een rustig tijdje bij hem wilde zijn, voor een nieuwe hectische dag zou aanbreken.

Want hectisch zou het worden. Hoe ze dat wist, het was eigenlijk weer een gevoel. Alles wees er ook op, dat ze het niet makkelijk zouden krijgen. En eigenlijk kon je vanaf dit punt ook niet bedenken wat er zou gaan gebeuren, en wanneer en hoe. Ze konden zich alleen maar voorbereiden door te trainen, of door magische spreuken uit te voeren, en alert zijn. Vooral met elkaar alert zijn.

Questyn loopt naar haar kar. Ze ruimt wat op. Er liggen nog boeken op de grond, die niet gestolen zijn. Dan herinnert Questyn zich, dat ze de boeken en haar boek in de keuken van Mop had gelegd. Ze gaat naar de boerderij en haalt de boeken op. Met de boeken in de hand loopt ze naar Linctus. "Kijk wat ik heb weten te redden zonder dat ik het wist", zegt ze glimlachend tegen hem. Linctus staat op, en vergeet op slag zijn training. Hij pakt de boeken van Questyn en loopt met haar mee richting haar kar.

Questyn legt wat kussens bij elkaar in de kar. En pakt een deken uit een kist. Linctus gaat achter in de kar zitten. De doeken van de huif zijn aan beide kanten open, zodat hij goed zicht heeft. Questyn gaat liggen en pakt haar boekje. Wat is ze blij dat ze deze niet kwijt is. Ze leest niet, maar kijkt naar de handschrift van haar moeder, en wrijft er met haar vingers over heen. Dan gaat ze liggen en sluit haar ogen. Ze voelt hoe moe haar lijf is. Ze voelt nog wel de energie van de aarde, maar dit is een moeheid die gewoon met rust en slapen aangepakt moet worden. Ze hoort de wereld om haar heen langzaam stiller worden. Ze voelt een kus op haar wang. Ze hoeft niet te kijken. Ze weet dat het Linctus is. Ze glimlacht.

Linctus is aan het trainen als Questyn naast hem gaat staan. Questyn vraagt of het wat socialer kan. Linctus mommelt dat hij nu eenmaal zo is. Eigenlijk is dat maar een halve waarheid. Eigenlijk is Linctus doodsbang om naar Arreat te gaan. Doodsbang om Questyn daar te verliezen. Linctus kan even niet fatsoenlijk reageren. Hij heeft even het moment voor zichzelf nodig. Even alle gedachten op een rij te kunnen zetten. Linctus luistert hoe Questyn het schema voor de wacht probeert in te delen. Linctus bedenkt zich al meteen dat hij Questyn wel een goede nachtrust gunt. Hij zal haar daarom maar niet wakker maken voordat ze moeten vertrekken. Hij wil haar de rust gunnen en wil niet dat haar iets overkomt tijdens haar wacht. Dan voelt hij haar hand op zijn schouder. Ze lijkt zijn gedachte te hebben gelezen. "Ik weet wel dat je niet wilt slapen, en dat je de wacht blijft houden. Maar laat me dan in elk geval twee uurtjes voor we vertrekken nog even het gevoel hebben, dat ik ook de wacht kan houden." Linctus stopt even met de training. Hij is verrast door het feit dat Questyn hem zo goed kan voorspellen. Linctus zegt niets en voelt hoe de hand van zijn schouder verdwijnt. Hij kijkt even om en ziet Questyn weg lopen richting de kar.

Linctus besluit om het tempo van de training nog wat te verhogen. Hij trekt zijn zwaard uit de grond en sprint een stuk. Daar springt hij op, maakt hij een draai om zijn as en komt weer op zijn voeten terecht. Nu sprint hij weer terug naar de plek waar hij eerst was en doet dezelfde sprong. Linctus herhaalt deze oefening in erg hoog tempo. Hij voelt hoe al snel het zweet bij hem uitbreekt. Maar hij stopt niet. Hij moet doorgaan. Hij moet zichzelf verbeteren. Zichzelf tot de grens uitdagen. Alleen dan heeft hij een kleine kans om Questyn te beschermen op de berg. Met die gedachte blijft Linctus zichzelf tot het uiterste drijven in de training.

"Kijk wat ik heb weten te redden zonder dat ik het wist" Hoort Linctus opeens en hij stopt abrupt met sprinten. Hij voelt hoe de plotselinge stop zijn spieren een flinke opdonder geven. Linctus voelt de pijn door zijn benen schieten, maar hij weet het te negeren. Hij heeft vele ergere pijnen doorstaan en is daardoor gehard. Hij kijkt naar de blonde halfelf die voor hem staat met een stapel boeken. Linctus zijn humeur wordt op slag verbeterd. Niet alle boeken zijn verdwenen. Misschien staat hier de informatie in die we nodig hebben om de vijand te kunnen verslaan. Of nog beter misschien staat daar wel een manier in om dit allemaal op te lossen zonder naar de berg te gaan. Linctus besluit dat het ontcijferen van de informatie belangrijker is dan de training. Daarbij voelt hij zijn spieren al verzuren. Een teken dat hij zijn training serieus heeft aangepakt. Hij neemt de boeken van Questyn over en samen lopen ze richting de kar. Linctus weet het goed te verhullen dat bij elke stap de pijnscheuten door zijn been schieten. Hij loopt naar de kar en gaat achterop zitten.

Hij opent het bovenste boek en begint te lezen terwijl Questyn achter hem aan het rommelen is met wat kussens. Linctus kijkt nog even om als het rommelen is opgehouden. Hij ziet hoe Questyn met het boekje bezig is. Dat boekje betekend misschien wel net zo veel voor haar als dat Nis voor hem betekend. Linctus is blij dat Questyn zo gelukkig lijkt op dit moment. Hij voelt iets voor haar wat hij niet kan omschrijven. Het gaat verder dan alleen liefde. Hij weet niet precies hoe hij er mee om moet gaan. Niet op de kots op een tapijt manier als Grote Mop en Madarian. Zo klef is hij niet. Nee, Linctus weet misschien nog niet precies wat hij aan moet met zijn gevoelens, maar Questyn geeft hem de tijd om dit uit te zoeken. Ze lijkt hem de ruimte te geven die hij nodig heeft. Ze lijkt te begrijpen dat dit erg onwennig voor Linctus is. Niet dat hij niet weet wat hij moet doen, want dat gaat allemaal op gevoel. Het gaat juist om dat gevoel. Het overgeven aan dit gevoel is iets wat Linctus nog niet durft. Hij kijkt om en ziet de vrouw liggen die zijn gedachte bezig houdt.

Ze ligt heel vredig en gelukkig. Linctus wil haar bedanken voor de ruimte die ze geeft. Linctus wil haar laten voelen dat ze heel bijzonder voor hem is. Linctus legt het boek even weg en kruipt richting Questyn. Daar geeft hij een zachte kus op haar wang. Hij zegt niets. Linctus ziet de glimlach op haar gezicht en voelt een warm gevoel door zijn lichaam verspreiden. Het lijkt of de liefde van Questyn ook een beetje begint af te geven op Linctus. Linctus kruipt weer terug en opent het boek weer. Hij leest langzaam de aantekeningen. Hij zorgt dat hij ondertussen ook de omgeving goed in de gaten kan houden. Hij heeft immers ook de wacht volgens Questyn.

Madarian kijkt naar de grond. Hij staart. “Verdorie, het zag er zo makkelijk uit, Mop!” zegt hij teleurgesteld. GroteMop kan zijn teleurgestelde blik niet langer aan zien. “Kijk eens naar deze appel en doe net alsof het een vliegend monster is, schat.” zegt ze liefdevol. Ze gooit de appel in de lucht. Als de appel op ooghoogte van Madarian is, laat Madarian de appel zweven.

GroteMop ziet de appel naar haar toe zweven. Ze maakt haar mond open. De appel vliegt recht in haar mond. Ze neemt een hap van de appel en lacht. Madarian grinnikt. “Die truc kon ik allang. Leer me iets wat ik nog niet weet.” zegt hij plagend. “Nou moe,” zucht GroteMop.

Ze gooit een appel, concentreert zich en de appel valt rot naar beneden. Ze ziet een worm naar buiten glippen. Dan kijkt ze naar Madarian. ‘Doe dat maar eens na.’ zegt ze plagend terug. Ik vermoed dat het hem niet lukt, het is ook een beetje hekserij. Hij kijkt haar lachend aan.

Dan kijkt ze naar de appel. Zou ik de appel ook kunnen genezen? “Hmmm. Hmm.” Ze pakt de appel. Ze legt haar handen op elkaar en plaatst de appel er tussen. Er komt een witte gloed tussen haar handen door. Een fel wit licht. Ze vouwt haar handen open.

Een ei? Wat doet een ei in mijn handen? “Oh, daar ging geloof ik iets niet goed. ” Ze krijgt een kleur en giechelt. Ze hoort Madarian bulderen van het lachen. Ze pakt het ei en houdt het goed vast. “Deze gaat mee naar binnen. Misschien komt er wel een schattig kuikentje uit.”

Ze pakt een andere appel. Gooit het op. “Laat mij eens.” Madarian concentreert zich op de appel. De appel valt naar beneden, breekt doormidden en is rot. Er lopen meerdere wormen uit de appel. Ze pakt een helft van de appel. Mop legt haar handen op de appelhelft. Een wit licht verschijnt. “Wow, wat een mooie appel!” ze kijkt naar Madarian en laat hem de glansrode appel zien. Ze geeft de appel aan Madarian, pakt het ei en zegt tegen Madarian. “Kom ik ga eten koken. Zullen we morgen verder trainen voordat we naar de bergen toe vertrekken?”

Questyn werd wakker terwijl het nog donker was. Iets streelde over haar arm. Ze knippert langzaam met haar ogen, en ziet de hand van Linctus die haar over haar arm strijkt om haar wakker te maken. “De meesten slapen nog”, zegt Linctus zachtjes. Questyn komt langzaam overeind zitten. Ze schuift met een slaperige kop richting Linctus, die terug gaat zitten op de achterkant van de kar. “Ik heb veel kunnen lezen dankzij je vuurvliegjes”, zegt Linctus zachtjes. Questyn knikt. Als ze net wakker wordt, is ze nooit zo spraakzaam. Ze kijkt Linctus aan, en kijkt vragend, alsof ze wil zeggen, ‘ga door’. Linctus pakt de hint gelijk op en verteld wat hij zoal gelezen heeft. Questyn legt slaperig een hand op een kist die dichtbij staat. Dan ruikt het ineens naar koffie in haar kar. Ze doet het met zo’n slaperige automatisme, dat ze er niet bewust van is, dat Linctus dit nog niet kent van haar.

Dit hoort bij een ritueel van Questyn. ’S Morgens wakker worden, en dan hoefde ze alleen een hand op haar kist te leggen, die van het zelfde hout gemaakt was als de kar, net als alle andere houten voorwerpen in haar kar. En koffie was precies wat Questyn nu nodig had. Ze opent de kist en haalt een kan met koffie eruit. Ze zet de ijzeren kan naast haar op de kar en pakt uit een kastje een mok om haar koffie in te doen. Ze kijkt Linctus aan. “Jij ook koffie?”, vraagt ze. Linctus knikt. Hij kijkt in de openstaande kist, en ziet nog meer ontbijtproducten liggen. Hij had geen trek, tot de geuren van vers gebakken brood uit de kist komen. Questyn schenkt een mok koffie voor Linctus in. Ze geeft het aan hem, en gaat weer recht zitten, met haar knieën opgetrokken en haar armen daarop leunend en haar mok vasthoudend tussen haar handen.

In plaats van dat Linctus verder gaat met wat hij aan het vertellen was, trekt hij Questyn naar zich toe, zo dat ze tegen hem aan leunt. “Goedemorgen overigens”, zegt Linctus. Questyn kijkt naar hem op. “Ohnee wel, het wordt sociaal”, zegt ze grappend. “Goeiemorgen”, zegt Questyn erachter aan.
Het eerste licht van de dag komt vanaf de horizon omhoog. Ze weten dat ze allebei nog maar even tijd hebben, om zo bij elkaar te zijn, voordat alle hectiek weer begint. Beide genieten daarom dubbel op van dit moment. Samen rustig naar de zonopkomst kijken, tegen elkaar aanzittend, met een mok koffie.

Linctus kijkt om zich heen naar de omgeving. Hij was op de rand van de kar gaan zitten en had de boeken die er nog waren naast zich neergelegd. Questyn was erg moe en viel dan ook snel in slaap. Linctus zag hoe er allemaal groepjes waren otnstaan die met elkaar aan het trainen, lachen en aan het discussiëren waren. Iedereen leek een beetje zijn eigen ding te kunnen doen na het ritueel. Natuurlijk waren Linctus en Questyn een tijd weg geweest van de groep, maar Linctus had het idee dat de rest die niet erg vond. Iedereen was nu met zichzelf bezig. Zichzelf zo goed mogelijk aan het voorbereiden op Corvus. Linctus had daarom ook nog even geprobeerd te trainen. Maar eigenlijk was het lezen van deze boeken een betere voorbereiding.

Linctus keek de groep rond en begon te kijken of iedereen er was. De magiërs kende hij nog niet echt. Daarom concentreerde hij zich op de leden van de groep die hij wel kent. Llaeth stond met een magiër bij elkaar. Linctus zocht de groep af, maar kon Grote Mop en Madarian niet vinden. Dan kijkt Linctus naar de boerderij. Hij ziet de schoorsteen roken. Waarschijnlijk zou Grote Mop samen met Madarian binnen zijn. Misschien wat rusten of Grote Mop kennende zou ze ook zomaar aan het koken kunnen zijn. Linctus ziet dan inderdaad de twee uit de boerderij komen met een grote pot voedsel. Ze gaan de groep langs en iedereen krijgt een bord. Grote Mop loopt ook naar de kar toe. Linctus drukt met zijn vinger tegen zijn lippen en wijst naar Questyn. Grote Mop ziet dat ze slaapt. “Wil jij of Questyn ook wat eten?” Fluistert de jonge boerin. Linctus schud van niet. Mop glimlacht en loopt verder. Langzaam begint het steeds donkerder te worden.

Linctus ziet hoe de mensen om zich heen zich langzaam klaar maken voor de nacht. Hier en daar wordt nog een magisch trucje uitgevoerd voor wat licht te creëren. Linctus heeft daar niet zo veel oog voor. Hij heeft het gevoel dat het een rustige nacht wordt. De nacht begint in te zetten en Linctus kan gelukkig nog goed lezen in de boeken. Questyn moet gevraagd hebben of vuurvliegjes de boeken willen verlichten, want de kleine beestjes vliegen zo dat Linctus genoeg licht heeft. Af en toe kijkt Linctus rond. Het voelt nu zo rustig en ontspannen dat het bijna moeilijk voor te stellen is dat ze allemaal in zo’n groot gevaar zijn.

Het wordt steeds later en later. Linctus ziet hoe de sterren aan de hemel verschijnen. Het is een prachtig uitzicht, maar hij kan er nu niet van genieten. De verhalen zijn belangrijker. De wacht houden is belangrijker. Linctus voelt wel een soort van vermoeidheid, maar hij kan hier nog makkelijk mee omgaan. Hij krijgt een goed gevoel voor de nacht en als hij denkt dat de ochtend elk moment kan inzetten besluit hij om Questyn wakker te maken. Linctus kruipt de kar in en wrijft voorzichtig met zijn hand over de arm van Questyn. Hij ziet hoe de blonde half elf langzaam wakker begint te worden. Linctus fluistert dat de meeste nog slapen. Dit doet hij zodat Questyn weet dat hij zijn woord heeft gehouden. Hij had beloofd dat Questyn ook nog even de wacht mocht houden. Linctus gaat weer naar de plek op de kar waar hij het grootste gedeelte van de nacht had doorgebracht. Slecht heel af en toe had hij zijn benen moeten strekken.

Hij gunt Questyn de tijd die ze nodig heeft om wakker te worden. Hij kijkt nog een keer naar de omgeving. Er is niets te zien. Zoals het de hele nacht niets te zien was. De dieren waren rustig geweest. Questyn had ze waarschijnlijk wel gevraagd om te waarschuwen als er iets was. Maar misschien waren het ook de bezweringen van de magiërs die de omgeving afschermde. Linctus maakte het niet uit. Hij was blij dat de nacht rustig was. Linctus wacht tot hij weet dat Questyn een beetje wakker is en begint te vertellen wat hij vannacht gelezen heeft. Het zijn niet echt grote ontdekkingen, maar Linctus heeft met name dingen gelezen die niet overeenkomen met wat hij geleerd en meegemaakt heeft. Hij heeft het gevoel dat juist deze verschillen heel belangrijk kunnen zijn. Dan ruikt Linctus een vreemde geur. “Jij ook koffie” Vraagt Questyn.

Linctus kijkt even verbaast naar Questyn. Koffie is een erg zeldzaam luxe product en haar kar laat deze zomaar verschijnen. Linctus heeft in zijn leven slechts een paar keer koffie gedronken. En dit was pas na de tijd van de Nephilim. Toen was het drankje in deze gebieden nog helemaal niet bekend. Wellicht had Linctus zich vergist en was het drankje tegenwoordig veel normaler geworden als dat hij kan herinneren. Toch knikt Linctus dat hij wel wat koffie lust. Questyn schud een kop in en lijkt niet mee te krijgen dat Linctus zo verbaast is. Waarschijnlijk is ze te slaperig.

Linctus kijkt gefascineerd naar het bruine water wat hij in een mok heeft. Het ruikt heel sterk en is erg warm. Heel voorzichtig neemt hij een slok. Het smaakt wat bitter, maar geeft ook een gevoel van energie. Linctus ziet hoe Questyn met opgetrokken knieen achter hem in de kar zit. Ze is nog wat in gedachten verzonken. Linctus heeft hele sterke gevoelens voor haar en besluit om die gevoelens iets meer dan normaal toe te laten. Onder het vertellen wat hij gelezen heeft trekt hij haar dichterbij. “Goedemorgen overigens”, zegt Linctus. Questyn kijkt naar hem op. “Ohnee wel, het wordt sociaal”, zegt ze grappend. “Goeiemorgen”, zegt Questyn erachter aan. Linctus lacht even naar Questyn. Samen zwijgen ze terwijl ze genieten van de eerste zonnestralen die de ochtend inluiden. Ze lijken te genieten van het moment en weten beide dat dit over zal zijn als de rest begint te ontwaken.

Nadat de meeste spullen van GroteMop in de huifkar van Questyn geladen zijn en Hunter en kreupele Samuel gezadeld zijn, neemt GroteMop plaats op Hunter. NightShadow neemt een aanloop en springt op de rug van kreupele Samuel. Kreupele Samuel vindt alles goed, zolang hij het gewicht op zijn rug maar kan dragen.

GroteMop kijkt opzij en glimlacht Ik weet wat je denkt en voelt, lieverd. Madarian, ik zal je met mijn leven beschermen op die stomme berg, als het moet. Ze krijgt een rode kop en kijkt nog eens naar Madarian. Zijn blauwe ogen en blond haar zijn het tegenovergestelde van haar groene ogen en haar ravenzwarte haar. “Waar denk je aan?” vraagt Madarian om de stilte te doorbreken. Ze kijkt nog een keer opzij, recht in zijn ogen en zegt ernstig: ‘hoe belangrijk jij in mijn leven bent. Daar denk ik aan.’

Automatisch gaat kreupele Samuel langzamer rijden, alsof hij aanvoelde dat Madarian met Ater Luno naast Hunter en GroteMop wilden gaan rijden. Ater Luno en Hunter rijden nu naast elkaar, briesen en geven elkaar kopjes. De twee zwarte paarden zijn alleen te onderscheiden aan de ogen. Hunter heeft gele ogen en Ater Luno groene. Hunter heeft een vurig, krachtig en koppig karakter, Ater Luno is een braaf en krachtig paard met een lief karakter. Beide hengsten zijn in de tussentijd goede vrienden geworden, ook met kreupele Samuel. Kreupele Samuel is een schimmel, die na een aantal jaar, nog steeds fit overkomt ondanks zijn kreupelheid. Waarschijnlijk, omdat GroteMop het paard nog iedere dag poot-massages geeft. Madarian kijkt haar aan en zegt na een stilte van tien minuten. “Jij bent ook belangrijk in mijn leven, Mop.” Ze glimlacht. Het wordt donker, ze zijn al twee uur op reis. “Nog drie dagen te gaan.” zegt Mop tegen Madarian en Nachtzicht wordt aangezet. De paarse gloed uit Mops en Madarians ogen verlichten het pad voor het bonte gezelschap van mens, magiers, halfelf, Nephilim, paarden en wolfshond.

De reis naar Corvus was begonnen. Het was nog vroeg in de ochtend, toen iedereen in korte tijd klaar was om de reis te beginnen. Voor de Magiërs was dit geen probleem, want ze reisden altijd al, en hadden daardoor net zo’n routine als Questyn had. Mop wilde nog wat extra dingen meenemen voor de reis die ze gingen maken. Deze had ze samen met Madarian op de kar gelegd. Het zou een tijdje kunnen duren, voor ze weer terug bij haar boerderij was.

Llaeth en Siharad waren wat eerder vertrokken. Llaeth wilde toch graag zelf op een paard rijden. Ze wilde niet achter in de kar, en de hele tijd bij Siharad achterop was dan wel fijn, maar ze had toch liever zelf de teugels in de hand. Grote Mop had aangegeven, dat haar buren, twee kilometer verderop, paarden verkochten. Dit had Llaeth zich geen twee keer laten zeggen. Ze was gelijk met Siharad naar de buurman van Mop toegereden. Ze zouden daar op de groep wachten.

Linctus had Samuel en Derose opgehaald, en voor de kar gespannen. Questyn had er naar zitten kijken, toen ze de kar aan het opruimen was. Ze had de doeken neergelaten, zodat haar kar de lege boekenkasten kon laten verdwijnen. Dat verdwijnen leek iets op teleporteren. Het verplaatsen van dingen over grote afstanden. De boekenkasten bijvoorbeeld kwamen uit de bibliotheek. Haar tante was een keer erg geschrokken daarvan. Questyn en haar moeder Morgan waren wat boeken nodig op hun reis, en ze hadden de doeken van de kar dicht gedaan en de kar erom gevraagd. Toen waren de kasten in beweging gekomen, de boeken die niet nodig waren, waren er uit gevlogen, en landden op een stapeltje op een tafel. De boeken die Questyn en Morgan nodig hadden vlogen in de boekenkast, en toen flikkerde de kast even en was weg.

Nu was Questyn aan het checken of de kar haar nog wat achter had gelaten, waarvan het dacht dat zij het nodig zou kunnen hebben. Ze kijkt de kar nog es rond, maar ziet de gebruikelijke spullen staan. De spullen van Mop had ze ook al ingeladen. Ze pakt de kist en trekt deze onder een bankje vandaan. Ze opent het, en ziet er toch iets in liggen. Het glinstert. Ze pakt het eruit. Het weegt haast niets. Het voelt aan als metaal, en het weegt haast niets , denkt Questyn. Ze schudt het uit en ziet dat het een maliënkolder is. Het is van elfenmetaal gemaakt. Licht met oersterk. Ze wil het Linctus vertellen, en ziet hem dan aankomen lopen met haar paarden. Ze lopen met hem mee, zonder dat hij ze vast hoeft te pakken. Het lijkt er zelfs op, als of ze met hem praten. Dan hoort ze Linctus iets terug zeggen. Questyn vindt het fijn dat hij een band met de paarden opbouwt. En de paarden lijken hem ook graag te mogen.

Als Linctus klaar is met de paarden voor de kar te spannen, loopt hij richting de kar om te kijken hoever Questyn is. Als hij bij de achterkant van de kar komt, ziet hij Questyn in de kar staan, en ze houdt triomfantelijk de maliënkolder voor zich. Dit is iets waar Linctus blij van wordt. Hij kent het materiaal van de elfen wel. En dit is iets waardoor ze goed beschermt wordt tegens wapens. “Trek het dan ook gelijk aan”, zegt Linctus. “Doe ik”, antwoordt Questyn.

Madarian en Mop zouden voorop gaan. Madarian had de route volledig in zijn hoofd en samen met Mop kon hij nachtzicht gebruiken, zodat ze door konden blijven rijden. Ze waren kort nadat Llaeth en Siharad waren vertrokken, ook weggereden. Siharad en Llaeth stonden te wachten. Llaeth had een bijzonder uitziend paard gekozen. Maar het was een paard dat precies bij haar paste. Ze had ook nog zadels en toebehoren kunnen bemachtigen. Questyn vond dat Llaeth er zeker uit zag. Er straalde standvastigheid uit haar houding. Ze zag hoe Siharad trots naar haar keek. Questyn vond het leuk om te zien.

En nu vertrok de ploeg richting Corvus om Dariel te redden, om daarna terug te keren naar Questyn’s huis, en daar de poort te openen die ze bij de berg Arreat zouden brengen.
Maar zo ver was het nog niet. Het was donker geworden. En opnieuw eerder dan zou moeten. Gelukkig konden Madarian en Mop de meute goed leiden met hun nachtzicht. Ze zouden nog drie dagen moeten reizen, voor ze bij Corvus waren. Linctus was begonnen met trainen in de kar. Hij kon zich aan de middenbalk prima optrekken. Questyn had haar boekje in haar lederen harnas gestopt. Ze had de teugels over de knop op de bok gelegd, zodat Samuel en Derose zelf de route moesten volgen. Maar Questyn voelde dat ze allebei wat te doen wilden hebben. En nu moesten ze allebei geconcentreerd lopen in het donker. Questyn keek naar de sterren. Het was een heldere hemel.
“Het lijkt wel stilte voor de storm”, zegt ze tegen Linctus.

Linctus voelt hoe de wagen op een neer schud bij het wegrijden. Hij hing al aan de middenbalk om zijn training te hervatten. Het zou niet lang duren voordat hij zijn vechtkwaliteiten weer nodig had en hij was nog lang niet in topvorm. Natuurlijk had hij nog wel zijn onmenselijke kracht, maar als hij die niet goed kon toepassen dan was dit niets waard. Linctus trok zich gecontroleerd en langzaam omhoog. Daar bleef hij de positie aanhouden. Hij had zijn knieën gebogen zodat hij bij het laten zaken niet op de bodem van de huifkar kwam. Linctus liet zich weer net ze gecontroleerd zakken tot net boven te bodem. Daarna ging hij weer langzaam omhoog. De traagheid van deze oefening maakt het echt niet makkelijker, maar alleen maar zwaarder. “Het lijkt wel stilte voor de storm.” Hoort hij Questyn zeggen als ze naar de sterren kijkt. “Inderdaad” Mompelt Linctus.

Ze heeft nog geen idee van de omvang die deze storm zou kunnen hebben denkt Linctus terwijl hij doorgaat met de oefening. De kans is heel erg groot dat we dit allemaal niet overleven. De kans is dan ook heel erg groot dat ze haar vrienden zal zien sterven. Waarschijnlijk ook nog op een vreselijke manier. Dat is vaak het geval als er magie bij is betrokken. Op een normaal slagveld kun je nog een snelle eervolle dood vinden. Als er magiërs aan te pas komen wordt het vaak een flink stuk gruwelijker. Daarbij lijkt me die onzichtbare gedachtelezer en dat raven vrouwtje me een taaie, koelbloedige tegenstander. Anders stuur je ook geen vinger op. Daarbij waren ze slim genoeg om van ons een flink stuk aan informatie te stelen. Nee Corvus wordt een enorme uitdaging

.....Nee Corvus wordt een enorme uitdaging. Als Madarian, mijn vrienden en de wolvenfamilie er niet waren, was ik nooit van plan geweest om naar die stomme berg te gaan.

Even dimt haar Nachtzicht omdat ze even uit haar concentratie is. Mop doet een hand voor haar ogen en kijkt opzij. Ach, Madarian, wat hou ik toch van jou. Ze zet Nachtzicht weer aan en pakt een appel. Ze begint hem te schillen en geeft hem aan Madarian. Daarna pakt ze een andere appel uit haar buidel, begint die te schillen en neemt een hap uit die appel.

Ze hoort gepiep uit de buidel komen, zet haar Nachtzicht weer even uit en kijkt verbaasd. Een Phoenix is uit het ei gekropen die zij een dag van te voren getoverd had. Het is een vrouwtjes-Phoenix! Ze zet Nachtzicht aan en zet het Phoenix-jong tussen haar benen. Het beestje zoekt naar warmte en kruipt tegen Mop aan. Zelf geeft het ook een beetje licht en warmte af.

Mop fluistert: "Hoe wil je dat ik je noem, kleintje?" Madarian draait zich om, nadat ook hij Nachtzicht even had uitgezet. "Wat zei je, lieverd?" "Oh, ik had het niet tegen jou, lieverd. Ik had het tegen deze kleine verstekeling die tegen mijn buik aan ligt. Ze... is uit het ei gekropen. "
"Ik noem je: Ildkule (Noors voor Vuurbal), kleintje.", zegt ze tegen het Phoenix-jong. Ze zet Nachtzicht even af en kijkt naar links. NightShadow is niet jaloers en kijkt met verwondering naar het kleine beestje dat tegen Mop aangeplakt zit. Mop zet Nachtzicht weer aan en vangt een paar vuurvliegjes die ze aan Ildkule geeft. Ildkule gaapt, zet haar nageltjes iets vaster in Mops buik en valt in slaap.

Questyn opent een kist met boeken. Ze pakt er een boek uit, dat gaat over de steden. Ze stapt terug over de leuning van het bankje van de bok, en gelijk komen er een aantal vuurvliegjes aan om haar bij te schijnen. Dit was niet een van de boeken die ze moesten zoeken, maar een boek die ze altijd op de kar had liggen. Pervil was er lang geleden mee begonnen, en beschreef elke stad in het boek. Alles wat ze te weten kwam over een stad, schreef ze op. Sommige steden hadden veel informatie, en sommige steden hadden een summiere omschrijving. Questyn vroeg zich ineens af, of er iets over Corvus in stond. Dat moest wel. Ze waren er al eens geweest. Het was een stad aan het water, een echte handelsstad. Er waren daar niet alleen bewoners van de stad zelf. Er leefden ook veel reizigers. Mensen, elfen, gnomen, en talloze andere wezens, die daar redelijke onbezorgd konden rondlopen.

Er was daar ook een stadsleger. De poorten werden wel bewaakt, maar iedereen kon gewoon naar binnen of buiten. Questyn, haar tante Pervil, en haar moeder Morgan haalden daar vaak grote voorraden vandaan. De haven kende Questyn wel goed. Het was ook vlakbij een grote markt, waar ze ook hun handeltjes hadden. Maar nu zouden ze naar het oude kasteel gaan. Het oude gebouw werd nu gebruikt door de stadeigenaar. Hij bestuurde de stad met vrije hand. Bij onregelmatigheden zorgde het stadsleger ervoor, dat de tumult snel gesust werd, zonder te veel machtsvertoon. De eigenaar was een goede man. Alleen kon Questyn niet op de naam van de man komen.

Ze opent het boek, en begint te bladeren.
“Arnost, Fornost, Tristrom, Odron”. Questyn leest de plaatsen die ze bij het bladeren tegen komt hard op. “Ah hier is het, Corvus”. Questyn begint gelijk te lezen wat haar tante er zo al heeft neergezet.
Corvus is een handel en havenstad aan de zee. De eigenaar van de stad heet Dalin Kador. Hij heeft de stad al eeuwen onder zijn vleugels, en wordt als een oprechte en eerlijke heerser ervaren. Hoewel hij als enige bepaalt wat er wel of niet gebeurd in de stad, heeft hij weinig tegenhangers.
Corvus heeft meerdere betekenissen. Het is een enterbrug van een schip. Maar het is ook een sterrenteken aan de hemel. Het betekent ook kraai.

Questyn had dit alles hardop gelezen. Ze kijkt nu opzij naar Linctus. “Zou De Morrigan meer van de naamgeving van de stad weten?” vraagt ze hem. Linctus stopt met trainen en loopt naar haar toe. Hij pakt het boek, en leest wat Questyn zojuist gelezen heeft. Linctus leest hardop verder.

“Corvus heeft meerdere betekenissen. Het is een enterbrug van een schip. Maar het is ook een sterrenteken aan de hemel. Het betekent ook kraai.” Begint Linctus. “Kraaien en Corvus lijken met elkaar verbonden te zijn. Het stadsteken bevat een kraai en vele schepen van Corvus bevatten een kraai of raaf in hun boegbeeld. Sommige suggereren dat de naamgeving voor het kraaiennest uit deze stad stamt. Dit is echter onwaarschijnlijk. Desondanks sieren de zwarte vogels de stad al sinds de oprichting. Volgens de legende was kapitein Adrahil verzeild geraakt tussen 2 stormen toen een zwarte vogel hem begroete. Deze vogel leidde de weg naar de kust waar kapitein Adrahil een vestigingsplaats maakte. Zo is Corvus ontstaan. Raven en kraaien hebben hierna altijd naar dit gebied getrokken en werden verwelkomd door de inwoners.

Samen met Zuidmark en Westwell vormt Corvus het koninkrijk van Doriath. Van dit koninkrijk is Zuidmark de grootste stad. De hoofdstad van Zuidmark heeft een grotere militaire haven, maar Corvus bevat meer koopvaardijschepen. Met name de lange bekoelde relatie tussen Zuidmark en Nordor heeft ervoor gezorgd dat de meeste handel met het koninkrijk van Nan Falas bedreven wordt. Corvus ligt op de grens van Nan Falas en heeft dus altijd een uitstekende positie gehad als handelstad. Zelfs na de wapenstilstand tussen Zuidmark en Nordor heeft de hoofdstad Corvus ook nooit kunnen als handelsstad.” Linctus kijkt even naar Questyn. “Ik denk dat de Morrigan goed op de hoogte is van de geschiedenis van de stad. Iedereen kent Corvus als de stad van raven en kraaien dus Morrigan zal zich daar wel gesterkt voelen.”

afbeelding

Ilduke doet haar oogjes open en geeft een gilletje van genoegen. Ze nestelt zich onder het harnas van Mop. Mop haalt haar onder het harnas vandaan en zet haar weer terug tussen haar benen. Nog steeds heeft ze Nachtzicht aan en heeft ze haar ogen op de weg gericht.

"Ilduke!" zegt ze bits, maar zachtjes, "je mag je nooit onder mijn harnas nestelen, want je hebt scherpe nagels, meiske!" Madarian hoort het aan en gniffelt. "Is je verstekeling lastig, Mop?" vraagt hij plagend. Ilduke begint te krijsen van de honger. Mop vangt een stuk of tien vuurvliegjes en stopt die in Ilduke's bek. Het beestje pikt de dode vliegjes gulzig en ongeduldig uit Mops hand. "Auw, pik niet zo hard, Ilduke!" zegt Mop hardop.

Als het wat lichter begint te worden, zet Mop Nachtzicht uit en begint onderweg een leren halsbandje voor Ilduke in elkaar te frunniken. Zo kan ze straks getraind worden tot een degelijke tamme en mooie feniks. Aan dat halsbandje maakt ze een ketting vast. Ze legt dit halsbandje om het halsje van Ilduke en maakt de riem vast aan de riem om haar harnas. De ketting zit niet te strak om Ilduke's hals en de ketting is lang genoeg om mee te bewegen. Ilduke zet een paar stapjes en maakt gekke geluidjes, ze gaat op het hoofd van Hunter zitten en valt daar in slaap. Mop glimlacht, kijkt naar links, aait NightShadow over zijn kop, kijkt naar rechts en geeft Madarian een knipoog. Madarian knipoogt terug en glimlacht.

Laatste edit 26-07-2016 19:22

Questyn zit na te denken over wat Linctus zojuist had gezegd: Ik denk dat de Morrigan goed op de hoogte is van de geschiedenis van de stad. Iedereen kent Corvus als de stad van raven en kraaien dus Morrigan zal zich daar wel gesterkt voelen.
Questyn vroeg zich af hoelang De Morrigan al in de stad Corvus was. Was ze er net, of heeft ze al jaren lang haar invloed kunnen uitoefenen op mensen. En als ze in de stad is, is De Morrigan dan sterker dan buiten de stad. De bekende vragen van Questyn vliegen door haar hoofd. Dit is informatie dat iedereen moet weten.
Questyn probeert met haar nieuw verworven inzicht over hoe ze met iedereen en alles kan communiceren, om contact te leggen met Madarian en Mop. Questyn wil een korte pauze inlassen, zodat ze kan vertellen wat zij en Linctus zojuist hebben gelezen.

Madarian heeft haar vraag gehoord, en stuurt zijn paard naar een open plek naast de weg. Questyn voelt zich ineens trots op haar zelf. Ze kan in elk geval met Madarian communiceren. Ze zal straks aan Mop vragen, of Mop Questyn ook heeft gehoord in haar hoofd. Iedereen volgt Madarian en Mop en stappen af van hun paarden, zodat deze even rustig kunnen grazen. Zodra ook Questyn en Linctus met de huifkar aankomen, verzamelt iedereen zich bij de achter kant van de huifkar.

Llaeth en Siharad lopen naar Questyn toe. “Heb je iets ontdekt”, vraagt Llaeth. Llaeth had namelijk al het idee, dat ze niet zomaar een pauze namen. “Ja, en ik denk dat het belangrijke informatie is”, antwoord Questyn. Als iedereen stil is, begint Questyn met het vertellen wat ze heeft gelezen. Linctus staat naast haar, wat Questyn heel prettig vindt. Het steunt haar, want eigenlijk is ze helemaal niet zo’n prater voor een groep mensen. Toch is dit anders. Ze kent bijna iedereen, en het gaat niet om een voorlezen van een verhaal, het gaat hier om strategie.

“Ik heb het idee, dat als we De Morrigan uit de stad kunnen lokken, ze minder krachtiger is.”, zegt Questyn. Ze kijkt Linctus aan. Ze had op de huifkar al tegen hem gezegd, voor ze op de open plek aankwamen, wat haar idee was. Hij had daar zijn gedachten al over laten gaan, en had voorgesteld, om de groep in tweeën te verdelen, zodat de ene groep zich kon richten op het bevrijden van Dariel, en de andere groep zou een groep moeten zijn, met de beste strijders, om tegen De Morrigan te vechten. Linctus keek naar Questyn en knikte dat hij verder zou uitleggen, over wat hij had bedacht.

Questyn zat steeds naar Grote Mop te kijken. Wat was ze toch steeds aan het doen? Dan ziet ze iets roodachtigs bij Mop in de armen. Mop ziet dat Questyn naar haar kijkt. Zonder haar stem te gebruiken, legt Mop aan Questyn uit dat het een phoenix vogel is, en dat ze … heet. Questyn zou nadat Linctus klaar was met uitleggen, wel aan Mop vragen, hoe de vogel nou heette, en waar die zo ineens vandaan kwam.

“Hey, Mop, hoe heet jouw vogel?” vraagt Questyn als Mop net naast Madarian zit. Madarian legt een arm om Mop heen en kijkt naar het vogeltje. “Ilduke. Het is een vrouwtje.” Mop buigt haar knieën zo dat ze een hekje vormen om het kleine feniksjong. Ze maakt het kettinkje los van het halsbandje van Ilduke en kijkt het feniksjong liefdevol aan. Onderweg had GroteMop nog wat vuurvliegjes en bromvliegen gevangen. Deze dode insecten zit ze aan Ilduke te voeren. “Ligt er ook een beetje graan en noten in je kar, Questyn?” Questyn knikt. Madarian staat op en haalt wat graan en noten uit de kar vandaan. Mop verpulvert het graan en de noten in haar handen en geeft dit ook aan Ilduke. Ilduke geeft een gilletje, hupt een paar keer op en neer en valt in slaap op Mops linkerbovenbeen.

“Waar heb je Ilduke vandaan?” vraagt Questyn. Na een stilte van 10 minuten start Mop haar verhaal. “Voordat we vertrokken hebben Madarian en ik nog zitten trainen op onze toverkracht. Ik wilde hem ook gaan leren hoe je een wezen kon gaan doden. Ik heb toen een appel gepakt, die rot gemaakt en realiseerde mij vervolgens dat ik die misschien ook kon genezen. Ik heb die rotte appel toen gepakt en genezen, maar iets ging er fout. De rotte appel werd dus een feniks-ei. Dat ei is tijdens de reis opengegaan in mijn buidel. Ik heb haar toen uit de buidel gepakt en tussen mijn knieën gezet. Waarom ook niet een feniks-vogel opvoeden, misschien komt ze nog van pas. ”

Laatste edit 01-08-2016 17:13