GM zit best lekker. Ze kijkt in de ogen van het beest. de hypnose is uitgewerkt. Het paard steigert en GM valt bijna van het beest af. GM grijpt met haar klauwen naar de manen van het beest. Ze slaakt een duistere kreet. Wat er uit haar keel komt is een scherper gekras, een gekras dat erger is dan het krassen van een kraai. Aiiii, wat is dat een sterk beest zeg! Ze slaat de klauwen van haar rechterhand/rechtervoorpoot in zijn rug en plaatst daarna haar linkerklauw naast haar rechtervoorpoot. Ze ziet dat het paard richting haar bos rijdt. Getver, daar wil ik net niet naar toe! Ik wil niet terug het bos in, stom beest! Ze zet haar achterpoten bij haar voorpoten en schuift zittend naar de hals van het paard.

Ze kijkt naar haar klauwen en naar de hals van het paard en denkt: Waarom pak ik zijn haren vast, ik kan toch vliegen?
Ze laat de hals van het beest los slaat haar vleugels uit, wil gaan vliegen, vliegt…
recht tegen een tak aan! Ze veert daardoor terug op de rug van het paard. “Eeeeeeeeeeek!” is het enigste wat ze kan uitbrengen.

Zo probeert iedere keer te vliegen en iedere keer vliegt ze weer tegen een tak aan. Daarnaast belandt ze na iedere mislukte vliegpoging netjes op de rug van het paard. Het beest heeft echt geen benul wat er zich afspeelt op zijn rug en het paard holt nog steeds richting het bos. “Eeeeeeeeeek, prrrrrt.” Nee, niet langs de hobbit-burcht! Ze legt haar lichaam tegen de hals van het paard en voelt een pijlregen over haar rug heen schieten. Op het moment dat ze denkt dat ze veilig is, hoort ze nog een pijl haar kant op zwiepen. “Eeeeeeeek.” De pijl raakt haar vol in haar rechterachterpoot. Ze schreeuwt het uit van de pijn. “Eeeeek, eeeek, aiiiiiiiiii.” is het enige wat ze nog durft en kan zeggen. Ze kijkt naar haar rechterachterpoot, voelt zich een beetje suf en zegt in zichzelf: Die vervloekte hobbits! Ik zal niet sterven voor ik ze allemaal heb omgelegd!!!! (Voor de mens klinkt dit elfs zoiets als: Ai aka eek eek Huba Huba Hunta, eek eek oooooo. ) Zo rent het paard met de gewonde GM richting de plek waar de elven ooit in grote hoeveelheid rustig leefden naast de hobbits.

Laatste edit 13-10-2016 13:55

Seyra probeerde zo onverschillig mogelijk te zijn. Ze had door dat hij informatie aan haar wilde ontpeuteren. Ze haalde haar schouders op. “Het is waar wat je zegt, er zijn regels waar men aan moet houden, en het heft in eigen handen nemen is niet geheel goed te praten. Een oordeel over iemand anders ligt altijd wel klaar, en als er over het algemeen bekend is over iemand dat hij of zij slechte bedoelingen heeft, moet daar iets aan gebeuren. Ik denk dat de assassin zich verantwoordelijk voelt, ofzo.” Seyra beet op haar lip. Ze voelde zich niet per se verantwoordelijk voor het redden van andere mensen, maar voor het vinden van de uitverkorene. En als iemand daarbij in de weg staat, zoals een of andere gilde, dan zou ze die zonder pardon omleggen. “Een tweede kans verdient iedereen, misschien zelfs een derde… Maar wanneer is het gedaan? Dat vraag ik me af..” vervolgde ze. Ze waren al een eind verwijderd van de stadsmuur van Lunora, en ze merkte dat Linctus de paladin lichtelijk naar het bos toe gericht liep. Misschien vergiste ze zich, niemand zet ooit voet in dat bos, niet eens de wolven. "Waarom reist u eigenlijk alleen? Er zijn hier 's nachts nog wel eens bendes actief." Seyra schrok op en keek Linctus aan, wat ze net zei kon misschien helemaal verkeerd vallen. "...Nu bedoel ik u niet te beledigen, u zult ze vast wel aankunnen in uw eentje. Maar toch is het altijd veiliger met een extra paar ogen."

Linctus moet erg lachen om de bezorgdheid van Seyra. “Nou geloof ik dat de meeste bendes een paladin het liefst uit de weg gaan.” Linctus ziet hoe Seyra zich afvraagt waarom ze zoiets eruit floept. “Daarbij is de plek waar ik naar toe ga vrij van bendes zo ver ik weet.” Linctus kijkt opzettelijk even naar het verboden bos in de verte. Toch gaat hij er verder niet over door. “Maar wat je zegt is een heel intressant punt. Uiteraard zijn er mensen die vrij onverbeterlijk. Die kun je wel tientallen kansen geven en dan nog gaan ze de fout in. Maar om iemand zijn leven te beëindigen is een zwaar besluit. Ik vraag me af of zo’n assassin zich dat wel beseft. Of dat hij of zij wel helemaal er van overtuigd is dat de persoon die gedood wordt wel onverbeterlijk is. Wellicht is het wel de persoon met het pure hart, of is hij voorbestemt om een van de ouders te worden van diegene met het pure hart.” Linctus kijkt naar boven naar de sterrenhemel. “Af en toe vraag ik me af of zo’n profetie ons leven niet enorm bezwaard. Zou men niet gelukkiger zijn als we niet wisten wat komen gaat.” Linctus draait zich weer naar Seyra. “Sorry voor mijn gemijmer. Ik zal de morele vragen laten voor wat het is. Alleen de assassin kan zulke vragen beantwoorden.” Linctus beseft zich dat hij helemaal niet weet tot waar hij haar kan begeleiden. “Waar gaat uw reis eigenlijk heen?” Vraagt Linctus daarom maar aan Seyra.

Seyra was opgelucht toen hij ophield over de assassin. Ze wist geen raad met zijn woorden. Hij wist duidelijk niet hoe duister sommige mensen kunnen zijn. Natuurlijk wist ze zelf ook wel dat ze geen heilige was. Toen Linctus vroeg waar ze heen ging, stamelde ze even. Ze had niet verwacht dat hij zou vragen waar ze heen ging, net zoals zij dat niet deed naar hem toe, ook al had ze zijn blik op het verboden bos zien rusten. “Euh, ik heb familie wonen aan de rand van het bos..” Gaf ze maar eerlijk toe, niet verder ingaand op zijn vraag. “En u?” Nu hij zo brutaal was om het te vragen, was zij dat ook, en ze wachtte rustig zijn antwoord af, haar blik rustend op zijn gezicht.

Linctus vindt het niet erg dat Seyra zo direct was met haar vragen. Hij was in zijn hele leven al de hele wereld over gereisd en was al bekend met enkele directe types. Met name in het platte land waren mensen een stuk minder bekend met de geldende omgangsvormen. “Mijn taak ligt in het verboden bos.” Antwoordt Linctus meteen. “Dus ik kan helemaal tot uw eindbestemming begeleiden. Want zoals u eerder al zegt zijn er verschillende bendes actief en ik zou niet willen dat u gevaar zou lopen. Nu ik er zo over nadenk. Hoe wilde u eigenlijk eerst naar uw familie gaan? Zoals u net zelf al stelde is het vrij ongewoon om in de nacht alleen te reizen.” Linctus wist dat Seyra veel geheimen had. Het waren de kleine gebaren. Kleine bijna onopvallende dingen die het voor Linctus verraadde. In zijn taken als paladin is het erg belangrijk dat hij zulke dingen ook opmerkt. In het geval van Seyra waren het een aantal dingen: Dat ze moest grinniken toen hij het over de assassin had, dat hij een glimp van een wapen bij haar had opgevangen, dat ze zo ongemakkelijk was geweest bij het aanbod van een escorte, dat ze opgelucht leek bij het feit dat Linctus van het assasin onderwerp afstapte en dat ze even stamelde bij de vraag over de eindbestemming.

Linctus was iemand die veel mensenkennis had, dat begreep Seyra nu. Ze had het gevoel dat hij haar door begon te krijgen, en dat was gevaarlijk. Wat zou hij doen? Als hij wist dat ze een lycanthrope was, zou hij haar misschien nog laten gaan. Maar wat als hij vindt dat ze een gevaar vormt? En daarbij komt ook nog dat zij eigenlijk de assassin is waarover gesproken wordt. Ze wist dat hij die niet zomaar door zou laten lopen. Ze besloot om een antwoord dicht bij de waarheid te zoeken. “Ik kan mezelf goed verdedigen, u heeft mijn zwaarden vast al gezien. Ik heb vele trainingen gevolgd en ik dool vaak een beetje in steden rond, lettend op nieuwe technieken die ik zou kunnen hanteren.” Seyra werdt ongemakkelijker met de minuut, maar hield het hoofd koel. Als hij haar inderdaad door zou krijgen, kon ze makkelijk vluchten. Ze zou ook kunnen vechten, maar een onschuldig mens aanvallen zou ze nooit zomaar doen, tenzij het echt ter verdediging was. Ze probeerde de focus voor nu maar bij hem te leggen. “Wat is er in het woud te doen, wat de interesse heeft getrokken?”

Linctus merkt dat hij Seyra steeds meer in een hoek gedreven heeft met zijn vragen. “Helaas kan ik mijn taak in het bos niet openbaren aan u.” Begint Linctus verontschuldigend. “Daarvoor is het nu nog te gevaarlijk. Mocht mijn taak namelijk bekend worden dan zijn er verschillende krachten in deze wereld die mij zullen trachten te stoppen. Maar u kunt er van uitgaan dat het een zeer belangrijke taak is als ik mijn positie als adviseur daarvoor heb opgegeven. Daarbij is het uitzonderlijk dat de monniken van Lunora iemand toestemming geven voor een bezoek aan het verboden bos. En ten derde kunt u er van verzekerd zijn dat als een paladin een taak krijgt deze iets te maken heeft met de lichte zijde van de profetie.” Linctus zucht even en bedenkt zich dat hij Seyra ook niet een te ongemakkelijk gevoel wil geven. Door zijn vragen. Hij probeert zich daarom weer enigszins onderdanig op te stellen. “Heeft u nog intressante technieken geleerd die een paladin zouden kunnen helpen bij een bezoek aan het verboden bos?” vraagt Linctus aan Seyra.

“Heeft u nog intressante technieken geleerd die een paladin zouden kunnen helpen bij een bezoek aan het verboden bos?” vraagt Linctus aan Seyra. Seyra denkt even na. "Ik weet ook niet wat voor wezens daar allemaal leven, dus vooral het veel uitproberen van verschillende technieken zou van pas moeten komen, als het kwaadaardige wezens zijn. Ook zou het niet kwaad kunnen om een gids te hebben, iemand die de weg daar kent en de gang van zaken... Maar helaas hebben we die niet echt tot onze beschikking. Ik kan alleen maar van u vragen om voorzichtig te werk te gaan." Seyra glimlachte even slapjes, voordat ze de rand van het bos aftuurde. "Ik moet hier ergens zijn, dus zullen we bij deze afscheid moeten nemen. Voor nu althans." Seyra was niet van plan hem alleen het bos in te laten gaan, en zou wel een manier vinden om hem later in te halen. Eerst moest ze de roedel wat vlees gaan brengen en de Alpha spreken."Bedankt voor uw vriendelijkheid, ik zal het niet vergeten." Ze stak haar hand uit naar Linctus en gaf een wat meer oprechte glimlach, deze keer.

Linctus geeft een stevige handdruk. “Ik zal u ook niet vergeten mevrouw Seyra.” Linctus knikt vriendelijk. “Ik zal ook niet vragen waarom hier niemand aanwezig terwijl u naar uw familie zou reizen. Ik wens u een goede reis voor het laatste deel en let goed op uwzelf.” Linctus lacht nog een keer vriendelijk en laat haar hand los. Dan springt hij op zijn paard en draait nog een keer naar Seyra. “En als u de assassin toevallig nog spreekt dan mag u hem vertellen dat er een betere manier is om mensen te beschermen en het licht te dienen.” Linctus geeft zijn paard de sporen en rijdt het donkere bos in. Wat een merkwaardige dame is die vrouw. Denkt Linctus bij zichzelf terwijl hij met zijn paard heel rustig tussen de bomen door aan het manoeuvreren is. Er is duidelijk iets wat ze verbergt. Misschien hoort ze zelfs bij de groep mensen die de profetie willen dwarsbomen. In ieder geval hoop ik dat ik haar een beetje aan het denken heb gebracht. Het is namelijk heel gevaarlijk om het heft in eigen handen te nemen. Linctus loopt heel rustig door het bos steeds dieper de duisternis in. Hij hoort allerlei geluiden om hem heen die hij niet kan thuisbrengen. Hij merkt ook dat zijn paard ongeruster begint te worden. “Rustig maar.” Fluistert Linctus tegen het dier. “We zijn niet alleen, maar voor nu kijken ze alleen maar toe. Onze taak ligt dieper in dit bos.”

GM wordt ietwat suffig wakker. “Eeeeeeek!” gilt ze, als ze omhoog probeert te komen. Dan ziet ze de hobbitpijl in haar rechterachterpoot. “Eeeek, eeeeek!” gilt ze nog een aantal keer achter elkaar. Na een tijdje neemt het hollen van het paard af en loopt hij alleen nog in een drafje. Het paard neemt wat rust en gaat bij een beekje water drinken. GM werpt zich via de hals van het beest in het water. Ik heb wel wat verkoeling nodig.
Ze gaat in het midden van het beekje staan, pakt met haar klauwtjes haar rechterachterpoot vast en trekt de hobbitpijl uit haar rechterachterpoot. “Eeeeeeeeeeeeeeeeek!” is alles wat ze uit kan brengen als ze de pijl uit haar been trekt. Haar gil is in de omtrek te horen. Kraaien vliegen weg uit de bomen. Ze voelt het gif van de pijl door haar lichaam stromen. Ze probeert het gif tegen te gaan, maar het gif is te sterk. Ze valt flauw, midden in de beek.
…………….
Ze wordt wakker in een klein huisje. Het bedje van mos waar ze op ligt, ligt lekker.
GM ruikt een bekende geur. Hobbits! Verdorie, heb ik weer! Ze hoort buiten gestommel en probeert uit het raampje van het hobbit-huis te kijken. Ze ziet een hobbit in het midden staan. Hij heeft handboeien om. Ze hoort wat hobbit-soldaten praten en zien hen wijzen naar de hobbit met handboeien om. Ze lachen hem uit. Het gehoon en gelach, komt GM de keel uit. De hobbit-taal die gesproken wordt is onbekend voor GM. Het is een andere hobbit-taal dan de hobbit-taal die ze gewend is. Harder van toon, pijnlijker aan de oren voor een elf en geen Mordons-hobbits. Ze ziet Mordon aan komen lopen met zijn gevolg. Soldaten gaan opzij en staan paraat. Koning Mordon loopt naar de hobbit in handboeien toe.
“Waar is ze?” schreeuwt Mordon. GM kijkt beteuterd. Ze ziet hoe de hobbit zijn hoofd laat hangen. Ze kijkt naar de hobbit. Hij is gespierd en knap. “Garnu, waar is ze?” schreeuwt hij nog een keer. Zijn zwart gemillimeterd haar maakt hem wel aantrekkelijk. Zijn groene ogen en lichte huid is anders dan wat ze gewend is van de grondelven zoals Eiron. “Garnu.” herhaalt ze zachtjes. Garnu van jou hangt nu dus mijn leven af.
GM krijgt een rode kleur op haar groene kop. Waarom speelt hij met zijn leven? Waarom wil hij mij laten leven? Hij is een hobbit.
Garnu gooit zijn hoofd naar achteren en lacht hard. Garnu's harde lach maakt de lelijke hobbit-koning nerveus. Garnu spuugt een klodder spuug in het gezicht van Koning Mordon. ....“Hoogverraad!!!! Aan de galg met hem!!!!” De soldaten komen dichter bij Garnu staan.
Ik moet iets doen! Ze kijkt naar haar pijl en boog. Garnu heeft ze blijkbaar naast bed gezet, met al haar andere wapens. Haar wapenuitrusting heeft hij zelfs verbeterd. Verdomme, ik ga het moeilijk krijgen met jou, Garnu. Ik weet niet of ik wel verliefd moet worden….. op een hobbit. Ze kijkt naar haar pijlen en ziet een briefje aan haar koker hangen. In het gebroken elfs staat er op het briefje geschreven: pijlen gif tegen hobbit. Hihi, ik mag je nu al.
Ze pakt een pijl, stopt die in haar boog en schiet een pijl richting een soldaat vanuit een gat in een keukenraampje. “Aaargh!!!!!” schreeuwt de hobbit-soldaat. “Ze zit in zijn huis! De vervloekte vliegende heks!” roept koning Mordon.”Grijp haar!”
De soldaten rennen richting het huis. GM vliegt naar de nok van het huis. Kom maar binnen vieze, stinkende hobbits! Ik vervloek jullie tot op het bot. Mijn bloed zullen jullie pas krijgen als jullie Koning de pijp uit is!!! En Garnu’s bloed krijgen jullie helemaal niet! Ze pakt de volgende pijl en stopt ze behendig in haar boog. Ze ziet de eerste soldaat de hoek om komen in de slaapkamer. Ze glimlacht. Kom maar bij mama! denkt ze spottend. Ze schiet en raakt hem vol tussen de schouderbladen. Ze grijnst. De soldaat valt op het bed, slaakt een aantal doodskreten van de pijn en ligt dood op het bed. Zijn makkers kijken omhoog. Ze staren haar recht in de ogen. Ze verstart hen door hypnose. Het dode lichaam van de soldaat, shaked nog na van het gif. Ze legt een volgende pijl in de boog. Drie man staan nu in de kamer. Ze geeft een harde lach, een krijsende lach en ziet Koning Mordon verstarren vanwege de ijzige pijnlijke oorverdovende lach die GM uit zich laat horen.
“Laat Garnu vrij!” (Aku daja na Garnu!) schreeuwt GM tegen Koning Mordon in het hobbits. Koning Mordon draait zich om en schreeuwt: "nooit!!! Nooit, elvenheks!!!!" Ze gilt met een ijzige schreeuw. Koning Mordon knielt van de pijn in zijn oren. Garnu staat genageld aan de grond, maar is niet bang. Hij is aan alles al gewend geraakt. De spottende soldaten, de elven die voor zijn neus vermoord zijn, zijn familie die bijna helemaal uitgemoord is. Hij is van alles gewend.
Dit is Eirons zuster, denkt Garnu. Eirons zuster is mooi om te zien. Eiron heeft mijn leven gered, in de diepe strijd tussen elven en hobbits. Al moet ik mijn leven geven, Eirons zuster is het waard. Net zoals Eirons leven het waard is. Mordons bloed zal vloeien, wij zullen zij aan zij vechten. Ik zal haar beschermen al moet ik daar voor sterven. Garnu voelt hoe de boeien worden af gedaan en rent naar zijn huis toe. GM gooit het lijk van de soldaat naar buiten en laat de drie andere soldaten vrij.
Garnu komt binnen. Ze kijkt hem aan. Voor GM iets wil zeggen, plaatst Garnu zijn vinger op haar mond. Ze trilt. Hij kijkt haar aan en zegt in het elfs: “Ik vriend van Eiron. Hij mijn leven gered in strijd.” GM glimlacht en vraagt: “Hoe is het met Eiron?” “Eiron mist jou. Ik jou leuk vind.” Haar klauwtjes pakken Garnu’s arm. GM probeert met hobbit-woorden duidelijk te maken dat ze hem dankbaar is voor het redden van haar leven. Garnu begrijpt haar en lacht naar haar. Ze lacht terug en vraagt: “waar is Eiron?” Garnu kan het niet uitleggen in het elfs en zegt dus in het dialect-hobbits: “in een mensenstad iets verderop. Hij is nu getrouwd met een vrouwmens.”
………
Nadat GM tot rust is gekomen zegt ze in gebrekkig hobbits: “Ik ben GM. Jij ook leuk.” Ze hinkt naar het bed van mos toe en gaat op de rand van het bed zitten. Ze strijkt haar vleugels strak en pakt haar rechterachterpoot vast. Zonder in de gaten te hebben hoe verliefd en verbaasd Garnu naar haar kijkt, begint ze haar wond te genezen. Het gif is ondertussen achtergebleven in het meertje en de open wond ziet er niet zo smakelijk uit. Er glanst een wit licht om haar achterpoot heen, ze zucht, verbijt en de wond is iets dichter, maar nog niet helemaal genezen. Garnu gaat verbaast naast haar op de rand van het bed zitten en glimlacht naar GM. “Jij kunt genezen?” vraagt hij in het dialect-hobbits. “Alleen mijzelf.” zegt ze in het elfs terug. Ik weet dat je het toch wel verstaat, Garnu.
Ze gooit een pluk haar uit haar gezicht en kijkt naar de jonge rebelse hobbit naast haar. Met haar klauwtjes pakt ze zijn hand vast. GM legt haar kop tegen zijn schouder aan. Hij laat haar klauwtjes los en legt zijn arm om haar heen. Zo valt GM tegen Garnu’s brede schouderblad aan in slaap.

Laatste edit 14-10-2016 16:42

Linctus rijdt al een tijd door het bos en begint een onheilspellend gevoel te krijgen. Het lijkt alsof hij vanachter elke boom wordt bekeken. De wind ritselt de bladeren en langzaam begint het bladerdak zich te sluiten. Linctus kan de sterren niet meer zien en na een half uur is hij zijn oriëntatie helemaal kwijt. Hij besluit daarom zijn kompas te pakken. Op die manier kan hij in iedergeval zien of hij nog naar het zuiden rijdt. Linctus pakt de zilveren kompas en opent deze. Hij ziet hoe de wijzer constant van  richting veranderd. Het lijkt alsof er iets is wat zijn kompas stoort. Linctus besluit om het kompas weer weg te stoppen. "Misschien kunnen we beter stoppen voor vandaag." Fluistert Linctus tegen zijn paard. Plots lijkt hij een kinder gelach te horen achter zich. Lincrus draait zich om maar ziet niets. Dan hoort hij het gelach van voren komen. Weer is er echter niets te zien. Dan ziet Linctus een open plek in het bos. Hij stuurt zijn paard naar de plek toe. Als Linctus bij de plek komt valt hen meteen op dat hier kortgeleden ook al een kamp is gemaakt. Hij ziet de brandplekken op de grond waar duidelijk een vuur is gemaakt. Ook ziet hij een oude stam die dicht naar de schroeiplek is toe gesleept. Linctus stapt van zij  paard en bindt deze vast aan de stam. Dan verzameld hij wat sprokkelhout en begint een vuur. Telkens blijft hij kinder gelach om zich heen horen. Het geeft Linctus de rillingen. Zeker omdat hij weet dat kinderen nooit in het verboden bos komen en zeker niet zo diep. Linctus rolt een rieten matje uit en gaat erop liggen. Hij dekt zichzelf af met een deken. Zijn harnas laat hij aan en zijn zwaard houdt hij bij de hand. Hij zal licht slapen vannacht. 

Ze wordt wakker op het bedje van mos. Garnu ligt naast haar. Hij slaapt nog. Ze hoort hoeven. Ze trilt. Ze denkt aan het grote lelijke beest dat haar naar het bos had teruggebracht. Het bos waar ze een paar uur van tevoren het liefste ver vandaan was gebleven. Maar sinds een paar uur ook weer niet, dankzij Garnu. Wat moet ik nu? Ze kijkt naar de slapende Garnu en gaat terug liggen naast haar nieuwe vriend. Pakt zijn hand vast met een van haar klauwen en valt in slaap.
………
Ze wordt wakker van een heerlijke geur. Ze kijkt de keuken in en ziet Garnu bij een grote kookpot staan. Ze glimlacht. Een hobbit-man die voor een vliegende elfin kookt. Ze lacht van oor tot oor. In gebrekkig hobbits vraagt ze aan Garnu: “Wat gemaakt?” Garnu zegt in het elfs: “eendenborst en paddestoelen.” Ze loopt naar de keukentafel.
Hij zet twee kommetjes op tafel schept de eendenborst met paddestoelen in de kommetjes en gaat naast GM zitten. Samen slurpen ze het eten naar binnen. Ze kijkt Garnu aan en giechelt. Hij kijkt haar verrast aan. Ze veegt met haar klauw langs zijn wang en haalt zo een dot saus van zijn wang vandaan. Hij veegt een pluk van haar groene haar uit haar gezicht weg en zegt in het elfs: “jij mooi. Jij lief, jij sterke elfin.” Ze pakt zijn hand vast met één van haar klauwen en zegt in het hobbits: “Ik veel gevochten tegen hobbits. Jij knap en sterke hobbit-man.” Hij kust haar klauw en vraagt in hobbits: “wil jij hier blijven of doorreizen naar de mensen-stad?” Ze kijkt hem verbaast aan (ze verstaat alleen: “ada moanta maka toe vata jama bama?” Ik begrijp echt niet wat hij bedoeld “Ik niet begrijpen.” zegt ze in het hobbits. Hij lacht hard en zegt in elfs: “hier blijven of naar Eiron?” Ze zegt in hobbits: ”doorreizen Eiron en vrouwmens met jou! Niet veilig hier wij.” Hij knikt en vraagt (in elfs): “Leeftijd jij?”
“330 elvenjaren” antwoord ze in hobbits. Hij grijnst en zegt in hobbits: “ik ook.”Laatste edit 14-10-2016 22:43

Linctus hoort de hele nacht allerlei geluiden om hem heen die hij niet kan thuisbrengen. Hij heeft al veel tijd in de buitenlucht doorgebracht door de jaren heen, maar toch is deze nacht zoals geen ander. Elke geluidje klinkt onheilspellender. Linctus voelt dan ook een drukkende sfeer. Ook zijn paard blijft ontrustig. Het paard van Linctus blijft aan de teugels trekken. Linctus hoort hoe zijn paard briest en hoe het leer strak getrokken wordt. Stampvoetend wil het dier duidelijk maken dat het zich niet op zijn gemak voelt. “Stil maar.” Fluistert Linctus. “Ik voel het ook. Het bos wil ons hier niet hebben. Het probeert ons gek te maken. Probeer maar wat te rusten.” Het paard lijkt iets rustiger te worden, maar dit kan ook iets zijn wat Linctus zichzelf voorhoudt. Hij voelt zich ook niet veilig.

De wind lijkt waarschuwingen te fluisteren. Vreemde gedachten dringen het hoofd van Linctus binnen. Wat nu als ik gewoon uit het bos weg ga. Schiet er door zijn hoofd. Iets wat heel vreemd is voor de immens loyale Linctus. Gewoon weg uit het bos. Weg van de orde. Op zoek naar persoonlijk geluk en rijkdom. Een gelukkig leven. Niet de voetveeg zijn van de maatschappij. Niet orders moeten opvolgen van een stel seniele bejaarden of een verwend nest. Jij verdient meer dan in een of ander smerig bos te moeten doorbrengen op een rieten matje in de modder. Linctus schud met zijn hoofd. Er is iets aan de hand wat hij niet kan verklaren. De gedachten in zijn hoofd lijken niet van hem. Het lijkt of iemand in zijn hoofd is gekropen. Alsof iemand constant probeert Linctus in de war te brengen. Linctus opent zijn ogen en kijkt om zich heen, maar ziet niets. Zie je wel er is niets Denkt Linctus bij zichzelf. Misschien is het wel een teken dat ik aan het aftakelen ben. Misschien kan ik mijn taak als paladin wel niet vervullen. Misschien ben ik wel meer een last voor de orde dan dat ik nuttig ben. Misschien ben ik wel het grootste gevaar voor de orde. Misschien moet ik de orde wel tegen mezelf beschermen. Mezelf tegenhouden voordat ik echt de weg kwijt ben….. Mijn zwaard is net geslepen, dus het zou gemakkelijk gaan. Even tegen mijn hals aanhouden en in een vloeiende beweging…. Linctus schrikt bij de realisatie dat hij zijn zwaard al getrokken heeft en tegen zijn nek had gelegd. Van schrik laat hij het zwaard vallen. “Kom op Linctus. Bij de les blijven.” Begint de paladin tegen zichzelf en hij stopt het zwaard weer terug.

Als het uiteindelijk weer licht begint te worden lijken ook de gedachten weg te ebben. Linctus heeft geen oog dicht gedaan en ook het paard schrok met enige regelmaat om niets. Linctus staat op en bergt zijn kampspullen weer op. Hij neemt een slok uit zijn veldfles en breekt wat brood af. Een stuk eet de paladin zelf op en het andere voert hij aan zijn paard. “Ik snap waarom ze dit het verboden bos noemen.” Begint Linctus tegen het dier. “Voor zowel mens als dier is deze plek gevaarlijk. Het doet iets met je hoofd…..toch lijken de wezens die wel in de bos wonen hier immuun voor te zijn. Wellicht worden wij wel bewust uitgekozen door iets of iemand.” Linctus maakt de teugels los en ziet iets op de boomstam staan wat hij gisteravond nog niet had gezien. Er is duidelijk iets ingekrast en het duurt niet lang voordat Linctus het heeft ontcijferd. Het is de zegel van Imperius. Een duidelijk teken dat de kapitein van de paladin hier ook is geweest en waarschijnlijk heeft overnacht. “Kom laten we verder gaan.” Begint Linctus tegen zijn paard terwijl hij in het zadel klimt. “Al weet ik niet precies welke kant we op moeten.”

Linctus is zijn hele oriëntatie kwijt. Het bos is dichtbegroeid en donker zelfs nu het al dag wordt. De ene boom lijkt op de ander en zijn kompas draait nog steeds rondjes. “Laten we daar maar heen gaan.” Zegt Linctus op goed geluk en samen rijden ze dieper het bos in. Ik weet niet waar we zijn maar ik hoop dat we de goede kant uit gaan. Denkt Linctus terwijl hij bukt om een tak te ontwijken. Misschien ga ik wel verkeerd. Misschien vind ik nooit meer de weg terug. Wat nu als mijn proviand opraakt? Kan ik er wel op vertrouwen dat het water hier gewoon gedronken kan worden? Wat nu als ik al in de val ben gelokt? Wat nu als ik vanaf het begin af aan al in de gaten wordt gehouden? Ik heb wel de hele tijd het gevoel gehad dat we bespiedt worden. Wat nu als ik gelijk heb? Wat nu als ik zou ga sterven? Of als ik gemarteld ga worden om geheimen prijs te geven? Wat nu als dat de duisternis de overwinning bezorgt? Kan ik me gevangen laten nemen? Kan ik dat toestaan? Moet ik dat willen toestaan? Nee mijn leven is onbelangrijk in vergelijk met de veiligheid van de wereld. Linctus merkt dat de gedachten in zijn hoofd nog steeds niet normaal zijn. Of is mijn leven wel zo onbelangrijk? Wat nu als ik diegene ben met het pure hart? Is het dan verantwoord dat ik mezelf in dit gevaar stort? Is het dan wel verantwoord dat ik in dit bos blijf Linctus schudt zijn hoofd. Focus Linctus, je bent een paladin en dient de orde tot in je dood. Linctus reist langzaam steeds dieper het bos in al weet hij het zelf niet zeker.

Seyra was aangekomen bij de roedel van Naghtschim, en had het vlees verdeeld over de wolven. De roedel kon van elkaar de gedachten lezen, zelfs nu Seyra in haar mensenvorm was. Ze voelde zich er altijd erg ongemakkelijk bij dat anderen in haar hoofd konden kijken. Seyra was op een van de rotsen gaan zitten, naast de Alpha, Kieran. “Wie is dat, die in je mensenhoofd rondspookt, kind?” Klonk het in haar hoofd. Seyra zuchtte en sprak met haar mensentong terug. “Dat is een paladin, hij gaat het verboden bos in.” Van alle kanten kwamen er gedachten van de wolven bij haar. “Wat een dwaas.” “Hij zal er nooit overleven in zijn eentje. “ Seyre schudde haar hoofd. “Hij is sterker dan je denkt, en ik geloof dat wij hem nodig hebben als we de uitverkorene ooit willen vinden… Het voelt… Vertrouwd.” Kieran lachtte. “Een mens? Vertrouwd?” Seyra legde in gedachten uit hoe hij zorgde voor zijn paard, en dat hij wel degelijk respect had voor de dieren. De wolven hadden het vlees in stukken gescheurd en verslonden, tegen de tijd dat de ochtend aanbrak. Seyra besloot Linctus toch achterna te gaan, het bos was gevaarlijk. Kieran probeerde haar nog tegen te houden. “Geen enkele wolf of mens is daar levend uitgekomen, Seyra, wees niet roekeloos.” Maar het is niet roekeloos. Niet als hij daar heengaat. Er moet een verklaring voor zijn Seyra stond op en keek omhoog, concentreerde zich op het binnenste van haar lichaam, en begon langzaam te veranderen. Haar botten kraakte, en er kwam een laag gebrom uit haar keel, terwijl er over haar hele huid haren verschenen. Ze slaakte een schreeuw, die al gauw veranderde in het gehuil van een wolf. De roedel huilde met haar mee, toen ze volledig was getransformeerd. In haar gedachten spraken ze haar moed toe, en moest ze hen beloven terug te keren. Seyra schudde haar zwarte vacht even, en knikte met haar kop naar de roedel, voordat ze op het bos af begon te rennen.

Ze had het altijd al heerlijk gevonden om te rennen in haar wolvengedaante. Ze voelde de wind langs haar heen ruisen, en het zachte geklop van het gras onder haar poten. Toch was ze een tikje nerveus om zomaar het verboden bos in te gaan. Ze had Linctus’ geur al snel gevonden, en probeerde deze zoveel mogelijk te volgen. Hij rook fris en dapper, vond ze. Aan de rand van het bos werd het haar steeds moeilijker om zijn geur bij te houden. De honderden verschillende nieuwe geuren overweldigde haar. En soms leek het net of het bos haar juist in rondjes stuurde. Toen ze dieper in het bos kwam begon ze wat langzamer te lopen, en snuffelde beter rond. Ze kwam bij een beekje water, liet haar kop even zakken en besloot het niet te drinken. Iets weerhield haar ervan.

Na een tijdje gedesorienteerd rond te dwalen kwam ze bij wat leek op een verlaten kamp. Ze rook Linctus weer, zijn paard, maar ook een geur van een ander persoon. Er komen hier vaker mensen? Dacht ze bij zichzelf. Ze zag de boom met daarin een teken gekerfd en snuffelde eraan, haar voorpoten leunend tegen de boom. Dit moet een vriend van Linctus zijn, de zegel kwam haar bekend voor. Hij kan niet ver weg zijn… Wat zou hij doen als hij een wolf tegenkomt? In de verte dacht ze iemand te zien. Ze begon rustiger te lopen, en probeerde zo weinig mogelijk geluid te maken toen ze een ruiter naderde op een paard. Haar oren vielen naar achteren, en bleef laag op de grond, zodat ze er zo min mogelijk uitzag als dreiging. Heel zachtjes jankte ze om de aandacht te trekken.

Linctus loopt op zijn paard rustig door het bos. Zijn gedachten gaan uit naar Imperius. Hij vraagt zich af hoe die omgegaan zou zijn met alle waanbeelden en gedachtes. Linctus en Imperius zijn compleet het tegenovergestelde van elkaar in bijna alles. Waar Imperius vind dat de lichte zijde opgelegd moet worden vind Linctus dat iemand zelf een keuze moet maken. Meermaals had Imperius geopperd dat Linctus te zachtmoedig zou zijn, maar Linctus vindt die kant van hem juist geen zwakte. De rechtlijnigheid van Imperius maakt hem een dapper krijger, maar een slechte onderhandelaar. De enige reden die Linctus daarom kan verzinnen dat juist Imperius als onderhandelaar gestuurd werd is dat het bijstaan van de prins een te belangrijke taak zou zijn. Linctus is er echter wel van overtuigd dat door die rechtlijnige instelling Imperius veel minder last zou hebben gehad van de gedachten. Linctus probeert nog een spoor van Imperius te vinden, maar hij ziet niets.

Hij is dood. Schiet er door zijn hoofd. Hij is gestorven en ook ik zal sterven als ik hier niet snel weg kom. Linctus probeert zich op andere gedachten te brengen maar dat lukt niet. Het water is vergiftigd. De grond is vergiftigd. De lucht is vergiftigd. Ik zal sterven. Linctus grijpt naar zijn keel als hij plotseling het heel benauwd krijgt. Hij realiseert zich echter gauw genoeg dat hij zelf de oorzaak is dat hij geen lucht krijgt. Linctus probeert geen lucht in te ademen omdat het vergiftigd is. Of ja dat vertellen zijn gedachten hem. Langzaam laat Linctus zijn keel los en heel voorzichtig haalt hij een beetje adem. Er gebeurt niets. De lucht is niet vergiftigd. Denkt Linctus bij zichzelf. Hoe kom ik er bij? Er is iets aan de hand. Iets wat met mijn gedachten speelt. Iets wat mij wil doden. Iets wat mij uit het bos wil hebben. Dan hoort Linctus een geluid achter zich. Een zacht gejank. Nu heb ik je Denkt Linctus bij zichzelf en hij draait zijn paard om. Voor zich ziet hij een wolf. Ze heeft de oren in haar nek en kijkt heel onderdanig naar Linctus. Dit kan de oorzaak niet zijn? Of juist wel? Wil de wolf mij aan het twijfelen brengen? Wil de wolf mij onverwachts aanvallen? Linctus voelt hoe ook deze gedachten niet van hem zijn.

Linctus stapt van zijn paard en loopt dichterbij. Wat doet een wolf hier in dit bos? Denkt Linctus bij zichzelf. Wolven leven toch niet in het verboden bos? Daar leven toch juist de onbekende wezens? Of misschien is dit wel zo’n wezen in vermomming. Misschien houdt dit uiterlijk van de wolf mij wel voor de gek zoals het bos al de hele tijd spelletjes met mij speelt. Hij voelt hoe zijn hand naar zijn zwaard gaat. Als ik het nu dood dan merk ik vanzelf of dit de oorsprong van mijn gedachten is. Linctus schrikt zelf van de gedachte. Hij houdt helemaal niet van doden, dus de gedachten om zo’n dier te doden om iets te weten te komen is niet van hemzelf. Hij laat zijn hand naar zijn buidel glijden en haalt een beetje gedroogd vlees tevoorschijn. “Ben je ook verdwaald?” Begint Linctus op een rustige toon terwijl hij het vlees voor hem uitsteekt. “Het bos haalt trucjes met ons uit ben ik bang.”

“Ben je ook verdwaald?” Begint Linctus op een rustige toon terwijl hij het vlees voor hem uitsteekt. “Het bos haalt trucjes met ons uit ben ik bang.”
Seyra piepte nog even om duidelijk te maken dat ook zij in de war was. Ze kon minder goed ruiken, en van sommige geuren sloeg ze nogal op hol. Ze probeerde zich te concentreren op de geuren die ze kende. Ze liep voorzichting naar hem toen en rook aan het vlees. Het rook verrot en verdord. Ergens diep in haar achterhoofd hoorde ze gefluister, met gedachtes die niet de hare waren. Eet het niet, je zal stikken. Hij voert je gif Maar dat zou Linctus nooit doen, dat wist ze wel. En toch aarzelde ze. Wie is dat, wat is dat? Ze keek even om haar heen, en richtte toen haar blik weer op Linctus. Ze nam het vlees aan en kauwde er goed op. Het was gewoon normaal vlees, niks mis mee. Even hijgde ze en kwispelde met haar staart, als blijk van dank. Als ze zich op Linctus' geur bleef concentreren, kon het bos, of wat dan ook, haar niet ompraten.

Ergens achter in de holte van haar neus zat de geur van de andere paladin nog verstopt. Ze hield haar hoofd scheef en snuffelde aan de bomen en bladeren om haar heen, en probeerde Linctus duidelijk te maken dat ze misschien de weg wist. Als haar geurvermogen haar niet verraadde. Toen kreeg ze weer een steek van een oude, al te bekende geur. De geur van bloed. Was dit echt? Was het bos spelletjes aan het spelen met haar zintuigen? Ze piepte en krabde aan haar oren met haar poot, om te proberen het gefluister te stoppen. Focus, focus...

Linctus ziet hoe het dier hem begint te vertrouwen. Ze leek eerst nog wat te twijfelen, maar toch pakt ze het vlees aan. Linctus is blij dat de wolf hem vertrouwd. Dit vertrouwen lijkt de gedachten even naar de achtergrond te duwen. Linctus merkt dat de wolf iets ruikt. Daarna krabt ze achter haar oren. Ze lijkt ook in de war gebracht te worden door het bos. Linctus gaat door zijn knieën voor de wolf. “Jij ruikt iets nietwaar?” Linctus lijkt dit bevestigd te krijgen van de wolf. “Is het een ander mens?” Weer krijgt Linctus een bevestiging. “Kun je me daar heen leiden?” Vraagt Linctus hoopvol. Weer lijkt de wolf dit te bevestigen en de wolf loopt een bepaalde richting op.

Linctus klimt ondertussen op zijn paard. Dit begint opeens te steigeren en te bokken. Linctus gaat zo plat mogelijk liggen en streelt de hals van het paard. “Rustig maar. Er is niets aan de hand. We worden allemaal gek gemaakt door dit bos.” Linctus kalmeert eerst zijn paard en ziet dan dat de wolf nog netjes op hem wacht. Dit is geen normale wolf. Denkt Linctus bij zichzelf. Normaal moeten wolven niets van mensen hebben. Ze gaan mensen liever uit de weg. Mensen hebben het normaal ook niet op wolven. Die eten hun vee natuurlijk op. Dus waarom is deze wolf niet bang voor mij? Waarom kan ze mij begrijpen? Bestaat ze wel of beeld ik haar in? Misschien is het wel geen wolf, maar is het een wezen dat de gedaante van een wolf heeft aangenomen. Misschien wil ze mij wel in de val lokken. Misschien leidt ze me wel weg van mijn doel. Misschien moet ik haar juist niet volgen. Mijn paard vertrouwd het niet dus waarom zou ik wel een wolf vertrouwen? Linctus merkt dat deze gedachten weer niet van hem zijn. Hij schud zijn hoofd en richt zich tot de wolf. “Wijs me maar de weg, ik zal je volgen.” Linctus probeert niet te laten merken hoe verschillende gedachten zijn hoofd helemaal op hol laten slaan.

Seyra probeerde zo goed en zo kwaad als ze kon alle geuren uit elkaar te houden. Ze probeerde te doen wat Linctus van haar vroeg, maar het ging niet altijd goed. Soms snuffelde ze om haar heen, liep naar links, bedacht zich toen en liep weer rechtdoor. Dit ging zo een tijdje door. Soms was ze het spoor kwijt, en kon ze alleen maar onbekende geuren ruiken. Ze begon dan te janken en rondjes te lopen totdat ze het geurtje weer gevonden had. Het was mentaal heel zwaar, om al die gedachtes aan te horen, al de prikkels voor haar zintuigen binnen te krijgen die niet van haar waren. Ze kon voelen dat ze moe werdt, en besefte dat het voor het paard en voor Linctus net zo was. Je moet er een einde aan maken. Bijt eerst de keel van het paard door en verlos dan Linctus van deze helse taak. Het zou alleen maar beter zijn, voor jullie allemaal. Seyra hief haar hoofd naar de lucht, en de wolken die ze nog net kon zien door het dichte bos, en huilde om haar gedachten op orde te brengen. Haar oren schoten omhoog toen ze opeens iemand in de verte hoorde. "Help!" Als schotels draaide haar oren rond, om te bepalen uit welke richting het kwam. Maar het geluid bleek van richting te veranderen. Stop met me gek te maken! Focus! Seyra sloot haar ogen en ademde diep in, zich concentrerend op het geluid. "Is daar iemand? Help!" Klonk het weer. Zonder op Linctus te wachten schoot Seyra op het geluid af. Zou dit de andere paladin zijn? Of toch iemand anders? Of werd ze gek? Ik weet het niet meer.


Laatste edit 17-10-2016 15:33

Ze brengt me op een dwaalspoor. Linctus weet het zeker. De wolf loopt rondjes. Ik weet zeker dat ik deze boom al tien keer voorbij ben gegaan. Of toch niet? Nee de boom had eerst geen losse schors en ik weet zeker dat er geen kei naast stond. Linctus vecht nog steeds tegen de gedachten die zijn hoofd binnen dringen. Dan schiet de wolf opeens weg. Linctus geeft zijn paard de sporen om de wolf te kunnen bijhouden. Linctus weet niet wat de aandacht heeft getrokken, maar iets heeft de wolf geroepen. Linctus komt uiteindelijk bij een andere opening in het bos. Hier ziet hij de wolf op zich heen kijken. Het dier lijkt iets te zoeken. Wellicht had het iets verwacht wat er nu niet is. Linctus stapt af en loopt richting de wolf. Stomme wolf, je moet je niet laten afleiden. Misschien kan een trap tegen je smoel je helpen. Linctus dringt de gedachten uit zijn hoofd en zijn agressieve houding veranderd weer in een rustige.

“Het is niet wat je had verwacht of wel?” Dan voelt Linctus een helder licht van boven. Hij kijkt omhoog en ziet hoe een lichtje omlaag komt en even voor zijn gezicht blijft dwarrelen. Het lichtje is zo fel dat het zelfs nu het overdag is de omgeving nog verlicht. De andere lijken het lichtje niet te kunnen zien, maar toch heeft Linctus niet het idee dat dit van het bos af komt. Naar mate hij zich meer concentreert op het lichtje des te meer worden de gedachtes gedempt. Het is dan ook bijna automatisch dat Linctus het lichtje volgt als het voor hem weg danst. Linctus loopt weg van zijn paard en de wolf, maar dat heeft hij niet eens in de gaten. Hij ziet hoe het lichtje blijft dansen boven een groen plant. Dan als Linctus dichtbij genoeg is om het lichtje aan te raken valt het omlaag en licht het heel even de plant op. Het licht is weg en de gedachte komen weer terug.

Het is een truc. Schiet door zijn hoofd en Linctus kijkt even om zich heen. Het bos wil me vergiftigen door deze plant te laten eten. Ik zal zeker sterven als ik het eet. Nee waarschijnlijk al als ik het aanraak. Toch geven die gedachten vreemd genoeg Linctus juist de hoop dat hij het plantje moet plukken. Linctus trekt wat blaadjes van de plant en raakt het kort even aan met het puntje van zijn tong. Ik ga dood. Dit is het einde. Ik zal…… sterven door zomaar een wildvreemde plant te eten. Linctus zijn hoofd wordt bij de aanraking al wat rustiger. Linctus besluit daarom om het hele blad maar in zijn mond te stoppen voordat zijn hoofd hem er van overtuigd dat hij dit niet moet doen. Linctus kauwt het plantje en slikt het door. De gedachten zijn niet weg, maar ze zijn niet meer op de voorgrond aanwezig. Linctus weet niet wat er gebeurd is, maar schijnbaar heeft het lichtje hem een remedie tegen de gedachtes gewezen. Linctus plukt nog wat blaadjes af en loopt naar de wolf en zijn paard. “Hier, dit helpt.” Zegt Linctus op een rustige toon terwijl hij zijn handpalm opent. Beide dieren lijken erg achterdochtig, maar Linctus blijft kalm en wil niets opdringen.

Seyra keek naar Linctus toen hij opeens in trance leek te raken. Wat deed hij toch? Hij pakte een plant vast, en begon erop te kauwen. Ze tilde haar kop naar één kant. Toen hij haar de blaadjes gaf, aarzelde even, maar nam toen toch de blaadjes in haar bek, en slikte ze door. Ze kwispelde toen ze merkte dat de gedachtes naar de achtergrond gedrukt werden. Meteen begon ze weer te snuffelen, en langzaam vond ze de weg naar de andere mens weer terug, ze blaft één keer naar Linctus en liep toen aan.
De geur wordt sterker, we komen dichterbij

Nadat ze het hoognodige hebben ingepakt, beginnen GM en Garnu met hun lange reis naar de mensenstad. GM besluit te poot te gaan, omdat ze veel tijd wil besteden met Garnu. Klauw in hand en ieder met een knapzak op de schouder, lopen hobbit en elf richting de open plek, waar Linctus zo even is vertrokken.
……..
Garnu gaat door de knieën. GM kijkt hem aan. “”Mens… man-mens met beest hoeven” fluistert hij in het elfs tegen haar. Ze legt haar klauw op zijn schouder en vraagt (in het hobbits): “Gevaar?”
Garnu zucht en zegt in elfs: “niet weten, ik kennen mensen niet echt.” Ze knikt. “Ik ook niet.” zegt ze in het hobbits. Ze besluiten om iets verder te reizen richting de mensenstad, ondanks dat het donker is geworden.
……
Garnu kijkt om zich heen. GM’s klauw wordt stevig door Garnu vastgehouden. Ze horen het janken van wolven en een man-mens praten. Hoe dichter ze bij de mensenstad komen, hoe harder de stem van de man-mens wordt. Het geluid van een jankende wolf en de geur van een wolf wordt ook erger. Garnu en GM kijken elkaar aan. GM wil iets zeggen, maar Garnu geeft haar het teken om stil te zijn. Ze kijken vanachter de struiken, naar een vreemd tafereel. Ze zien een man-mens een vreemd ritueel uitoefenen, waarbij hij op een plant begint te kauwen. Hij geeft aan een wolf de plant. De wolf verdwijnt, nadat ze een keer blaft. De man-mens kijkt de wolf nog verbaasd na en begint verder te kauwen op een nieuw plant.
Dan ziet GM het beest bij de man-mens in de buurt. Ze staart het beest in de ogen, het beest komt GM’s kant op. Gehypnotiseerd en wel. Garnu kijkt haar vragend aan. “We moeten toch op een of andere manier vervoer hebben.” zegt ze in het elfs. Garnu grijnst en antwoord in het hobbits: "Je kunt wel zien dat je familie van Eiron bent."

Laatste edit 17-10-2016 18:05

Linctus ziet hoe de wolf uiteindelijk toch snapt dat hij geen kwaad bedoeld. Het dier lijkt dan ook dezelfde reactie te hebben op het eten van het blad. Ze blaft een keer en kwispelt er vrolijk op los Het dier is duidelijk blij om verlost te zijn van de gedachten. Dan lijkt het dier plots weer iets geroken te hebben en loopt snel een bepaalde richting op. Linctus pakt nog snel wat bladeren en draait zich om. Hij ziet hoe zijn paard weggelopen is richting de struiken. Linctus rent naar het dier en pakt het snel bij de teugels. “Hier dit helpt je tegen het bos.” Zegt Linctus tegen zijn paard. Hij heeft niet door dat er 2 wezens verscholen zitten achter een struik. Linctus voert het paard het blad waardoor ook dit dier geholpen lijk en het ook weer naar Linctus luistert. Linctus gaat er vanuit dat het vreemde gedrag van het paard door het bos komt en stapt snel op. Zonder er tijd te verspillen zet hij de achtervolging in op de wolf.

Linctus ziet hoe de wolf steeds sneller begint te lopen naarmate Linctus dichterbij komt. Het dier had duidelijk gewacht totdat Linctus haar had bijgebeend. Het is voor Linctus duidelijk dat de wolf een sterke geur te pakken heeft. Ze zigzaggen snel steeds dieper het bos in. Linctus begint ook een sterke rottende geur te ruiken. Dan remt de wolf wat af en Linctus ziet waarom. Ze komen uit bij een gruwelijk tafereel. Linctus is geschokt als hij het rottend paarden karkas met ruiter ziet liggen. De wolf loopt om het paard heen en Linctus stapt van zijn eigen paard af. Hij herkend het paard niet, maar toch zou best het paard van Imperius kunnen zijn. De paladins wisselen geregeld van paard om zo ver mogelijk te kunnen reizen zonder het dier te overbelasten. Linctus loopt langzaam dichterbij en herkent de ruiter aan het harnas. Het is Imperius. Linctus trekt zijn zwaard uit voorzorg en loopt heel langzaam om het karkas heen. Hij ziet hoe een lichaam in zijn harnas nog op het paard zit.. Linctus wendt zijn hoofd even af. Hij had wel rekening gehouden met het feit dat Imperius het niet overleefd zou hebben, maar om zijn broeder zo aan te treffen. Het doet Linctus veel. Hij voelt hoe de tranen over zijn wang glijden.

Linctus wendt zijn blik weer op het tafereel. Hij ziet hoe het harnas op verschillenden plekken zwart geblakerd is. Alsof de paladin in brand heeft gestaan voor zijn dood. De vingers van het lichaam zijn ook bij elkaar geklemd, een duidelijk indicatie dat Imperius geleden heeft bij zijn dood. De delen van het lichaam zijn aangevreten door wilde beesten en in die wonden kruipen nu de maden en kevers. Ook het paard heeft dergelijke wonden en Linctus weet niet zeker of alle wonden na hun dood zijn gemaakt. Hij ziet ook duidelijke aanwijzingen dat het niet alleen wilde beesten zijn geweest die de dode paladin hadden aangevallen. Kleine pijlen steken in het lijf van de paladin en zijn paard. Sommige zijn helemaal verkoold. Linctus heeft gezien het brand patroon het idee dat de paladin geraakt is geworden door brandende pijlen. Linctus zakt door de knieën. Hij is overmand door verdriet.

Toch duurt het niet lang voordat Linctus zijn gevoelens weggedrukt heeft. Hij weet wat hij moet doen. Linctus staat weer op en loopt naar een boom. Hij hakt hier twee takken af en neemt deze mee naar het lichaam. Dan stopt hij zijn zwaard weg en pakt het lichaam bij zijn schouders. Linctus trekt het lichaam onder het paarden karkas vandaan. Hij legt het overschot van de gevallen strijder op de grond en begint het harnas te verwijderen. Het is een emotionele zware taak, maar het harnas zal een nieuwe paladin gaan dienen. Linctus zegt geen woord tijdens het verwijderen van het harnas. Hij bindt de onderdelen van het harnas samen en legt dit klaar naast het lichaam. Het valt Linctus op dat het zwaard van Imperius nergens te vinden is. Een paladin zwaard is normaal niet te hanteren door een vreemde, maar in dit bos gelden de normale regels misschien wel niet. Hij besluit er verder niet te veel over na te denken. Als het lichaam ontdaan is van het harnas. Wordt de rottende geur die van het lichaam komt steeds erger. Linctus zet zich hier doorheen als hij met zijn handen een kuil begint te graven naast het lichaam van Imperius. Linctus heeft verder geen aandacht voor de wolf of zijn paard. Hij moet het graf graven voor zijn broeder. Dit is hij hem verschuldigd.

Linctus werkt hard aan het graven van het graf en zodra hij een gat van ongeveer een halve meter diep heeft pakt hij het lichaam van Imperius in zijn armen. Linctus kijkt naar de verbrande schedel van Imperius. “Rust zacht mijn broeder.” Mompelt Linctus tegen het lichaam en hij laat hem in het graf zakken. Na Imperius te rusten te hebben gelegd klim Linctus uit het graf. Hij begint het zand weer terug te duwen. Linctus bedekt het hele graf van zijn broeder en pakt dan de 2 takken die hij eerder verzameld had. Hij maakt van de twee takken een provisorisch kruis en plaatst dit aan het hoofdeind van het graf. Met een gebogen hoofd loopt Linctus om het graf heen. Voor het graf zakt Linctus door een knie. Hij pakt zijn zwaard weer en steekt deze voor het graf in de grond. Linctus sluit zijn ogen en begint wat te prevelen in een onverstaanbare taal. Een witte gloed ontstaat er in de pommel van het zwaard. De gloed verspreidt zich via de greep over de kling van het zwaard waarbij allerlei runen in de witte kleur opgloeien. De witte gloed verspreidt zich verder over de grond. De witte gloed vormt langzaam een perfecte cirkel vol met runen. De cirkel omsluit het gehele graf. Linctus blijft nog wat mompelen ook nadat de cirkel al voltooid is. Uiteindelijk stopt Linctus en opent hij zijn ogen weer. Hij kan nog net de contouren van het witte licht nog zien dat aan het vervagen is. Pas als het witte licht volledig gedoofd is trekt hij zijn zwaard weer uit de grond en staat hij op. Terwijl hij zijn zwaard wegstopt begint langzaam de realiteit weer tot hem te komen. Hij veegt met zijn modderige handen de tranen van zijn gezicht. Hij herinnert zich zijn taak weer en kijkt om zich heen op zoek naar de wolf en zijn paard.

Seyra was vastberaden om te vinden wat ze rook. Al werd de geur wel steeds heviger, en leek het in de buurt van de geur ook wat te rotten. Ze versloomde haar passen toen ze zag waar ze hen toegeleid had. Linctus schrok van het tafereel voor hen. Een paarden karkas waaronder een ruiter lag. Allebei met vreselijke wonden, toegetakeld door vuur, pijlen, en roofdieren. Ze bestefte dat het lichaam het harnas van een Paladin droeg. Seyra kon zien dat het Linctus ernstig verdriet deed, en ze jankte even als blijk van steun. Zodra Linctus het lichaam van de Paladin onder het paard vandaan trok en zijn harnas af deed, bleef Seyra in de buurt zitten om wacht te houden. Misschien was wat hen aangevallen had nog in de buurt. Ze lette niet op het paard van Linctus, niet zeker wetend of het nog in de buurt was.

Als Linctus begint met graven, helpt Seyra een handje mee. Haar poten groeven zo snel als ze konden het zand van de plek vandaan. Toen ze klaar waren, ging Seyra weer de wacht houden, en probeerde Linctus vooral niet te storen met het ritueel waar hij bezig mee bleek te zijn. Haar ogen gingen wijd open toen er licht van hem afstraalde, naar zijn zwaard toe, en tot de grond. Oude runen die ze niet kon lezen werden in de grond gekerfd door het licht. Toen hij zijn zwaard uit de aarde trok, liep Seyra op hem af, en plaatste een poot op zijn schouder, even maar, en piepte zachtjes. Linctus leek het te begrijpen in ging aan de kant, zodat Seyra voor het graf kon zitten. Ze legde haar poot nu vlak voor de cirkel die Linctus gemaakt had, hief haar hoofd omhoog, en huilde net zoals alle wolven dat deden, als eerbetoon aan de paladin. Ze kende hem niet, maar hij was moedig genoeg om in zijn eentje het verbannen bos in te trekken. In de verte huilde haar wolvenroedel met haar mee. Alle wolven waren zich bewust van wat er gebeurd was, en in gedachten fluisterde ze Seyra toe dat geen Paladin meer alleen het bos in zal gaan, er zal altijd een wolf mee gaan als companion. Er werdt een stille pact gesloten, tussen wolf en mens.

Toen ze klaar was keek ze op naar Linctus en knikte, om te zeggen dat waar hij heen ging, zij ook heen zou gaan. We moeten wel blijven opletten… Ik krijg het gevoel dat we niet alleen zijn.



Laatste edit 18-10-2016 10:58

Garnu en GM kijken elkaar aan. “Grr, daar gaat ons vervoer.” vloekt GM in zichzelf. Ze pakt Garnu’s hand vast en fluistert in elfs: “Kom we gaan het beest achterna.” De jonge hobbit kijkt haar aan en begrijpt wat ze bedoelt. Klauw in hand rennen ze verder. Het paard, Linctus en de wolf achterna. Eenmaal aangekomen bij de poort van de mensenstad wacht hen een onaangename verrassing.
……
Ze zien een man-mens overmand van verdriet. GM heeft een mens nog nooit zien huilen en staat aan de grond genageld. De jonge hobbit kijkt naar de wolf en trekt GM snel achter de struiken. GM kijkt hem verbaasd aan. “Wolf voelt ons, niet weten intentie wolf.” zegt Garnu tegen GM in gebrekkig elfs. “Te stil. Ik niet vertrouwen. Man-mens helpen. Wolf ook. Wolf vriend man-mens.” zegt GM in gebrekkig hobbits tegen Garnu.
....
“Bij Mordon’s bloed!” vloeken Garnu en GM tegelijk. Garnu kan een grijns niet onderdrukken en legt zijn hand op de schouder van zijn elfenliefje. “Die pijlen zijn van Mordon’s soldaten. Vervloekt is zijn hobbit-bloed!” zegt ze in het elfs tegen Garnu. Garnu knikt. Hij begrijpt exact wat GM bedoeld.
....
Garnu kijkt naar de poort. “Eiron!” is wat ze beiden bedroefd zeggen. Het liefste wil GM op de poort afstormen en in ieder huis in de stad de deur in beuken om haar broer te zoeken. Maar ze weet niet wat ze aantreft. Daarnaast wil ze de diepbedroefde man-mens niet storen in zijn rituelen.
Ze zegt tegen Garnu in hobbits: “Hier wachten. Ik verkennen luchtruim.” “Nee, niet doen! Wij samen blijven!” zegt Garnu geïrriteerd. Ze kijkt Garnu aan, pakt met haar klauw zijn kin vast en geeft een kus op de mond.
Ze kijkt naar de boom in de buurt van de rouwende Paladin. Ze ziet bladeren bewegen in de boom. “Mordon’s kneus!” vloekt GM. Ze pakt een pijl uit haar koker, vuurt. De hobbit valt met wapen in zijn hand nog uit de boom naast de rouwende Paladin neer. De hobbit shaked er op los in zijn doodsstrijd en vloekt in het hobbits nog: “Gegroet is Mordon! Dood aan alle elven!” Garnu moet GM nog tegenhouden, dat ze de dode hobbit niet bestormd om vervolgens een aantal keren haar agressie op het lijk van de hobbit-soldaat te botvieren.
Ze is boos. Enorm boos. Ze voelt dat ze te laat is. Hopelijk is Eiron veilig. Hopelijk is Eiron en zijn mens veilig. Tranen rollen over haar wangen. Ze slaat een aantal keren met haar vuisten op Garnu’s borstkas. Garnu slaat een arm om haar middel en zegt in het elfs: “huil maar, GM. Huil maar.”

Laatste edit 18-10-2016 13:09

Linctus merkt de troost die de wolf wil bieden. Linctus is blij met zo’n kompaan in een bos zoals dit. Linctus hoort opeens gekrijs uit de bosjes komen. Hij kijkt in de richting van het geluid en ziet hoe een pijl uit de bosjes afgevuurd wordt. Linctus reageert direct door zijn zwaard en schild te trekken. Linctus houdt het schild voor hem en de wolf. Dan hoort Linctus hoe een lichaam langs hem uit een boom op de grond valt. Het wezen begint te schreeuwen in een taal die Linctus niet kan verstaan. Het zijn de laatste stuiptrekkingen voordat het wezen sterft. Linctus hoort vreemde krijsen uit de struiken komen en besluit stapvoets met een getrokken zwaard dichterbij te lopen. “Toon jezelf!” Schreeuwt Linctus tegen de bosjes. Linctus weet niet wat er zich in de bosjes verschuilt, maar hij is op alles voorbereidt.