De wolf keek op toen er opeens een boel gekrijs van vlakbij kwam, en sprong nog net op tijd opzij toen er een klein, mens-achtig lichaam de boom uit viel, en lag te kronkelen van de pijn. Het had veel weg van een mens, maar was maar half zo lang. Ze begon te grommen toen het gekrijs in de verte toenam. Het was een taal die ze nog niet eerder gehoord had, en ze kon er geen woord uit wijs maken. Ze volgde Linctus de richting in van het geluid, en liet haar tanden zien, zodat ze ook wisten dat zij bewapend was.

Laatste edit 18-10-2016 15:05

GM ziet de man-mens en de wolf dichter naar de struiken toekomen. De man schreeuwt: “Toon jezelf!” Ze kijkt naar Garnu. Garnu kijkt haar aan en is bezorgd. “Vlieg naar boven en zet mij voor de struiken neer. Ik zal proberen uit te leggen dat we niet willen vechten.” zegt Garnu in het hobbits. “Nee. Dat doen we samen.” zegt GM in het elfs.
Ze slaat haar armen om de jonge hobbit heen, spreidt haar vleugels en land met haar poten op de grond. Ze zucht, legt al haar wapens voor haar poten op de grond en gebaart Garnu hetzelfde te doen. Garnu gaat hier niet tegenin en doet wat er van hem gevraagd wordt.
Ze knielt op de grond, laat haar kop hangen en wacht af wat er gaat gebeuren. Garnu doet exact hetzelfde (alleen heeft hij natuurlijk geen kop maar een hoofd ). Dan pakt hij haar klauw vast en probeert woorden te vinden. Hij had nog enige mensenwoorden geleerd van Eirons vrouw-mens, maar dat is zo lang geleden. Dan kijkt hij opzij naar zijn elfenliefje, hij wendt zijn hoofd naar voren. Kijkt recht in de ogen van de Paladin. En zegt: “V-v-r-e-d-e!” Hij hijgt nog na. Het mensenwoord vergt bij hem veel energie. Met zijn hand nog in haar klauw, zijn hoofd nog hangend en geknield wachten hobbit en elf nog op een actie of op antwoord van de wolf en de Paladin.

Linctus ziet hoe twee wezens uit de struiken vliegen. De wezens landen voor zijn voeten en leggen meteen hun wapens op de grond. Het groene wezen met vleugels legt eerst haar wapens neer. Het ander wezen, dat het meest op een klein mens lijkt, volgt duidelijk haar voorbeeld. Ze knielen en pakken elkaars hand vast. Linctus kijkt naar de boog van het groene wezen en dan naar het wezen dat uit de boom is gevallen. Het is Linctus duidelijk dat het wezen in de boom hun wilde aanvallen. Natuurlijk had Linctus en de wolf dit ook zelf wel kunnen redden tegen zo’n klein wezen. Maar toch is het een mooi gebaar van een vreemd wezen. De kleine mens kijkt hem nu recht in de ogen. Hij probeert iets te zeggen dat het meeste nog lijkt op vrede. Linctus glimlacht vriendelijk naar beide en stopt zijn zwaard weg. Hij steekt zijn hand uit. “Dankjewel” Zegt Linctus vriendelijk.

De Wolf bekeek de twee wezens goed. De een was menselijk, en ongeveer zo groot als Seyra zelf was in haar wolvengedaante. De ander was nog een kop kleiner dan dat, had een groenige huidskleur, klauwtjes en vleugels. Ze leken allebei wat bangig over te komen. Linctus glimlachte en bedankte hen, terwijl hij zijn hand uitstak. Seyra ging zelf aan hun voeten liggen, met haar oren naar achteren, als blijk van onderdanigheid.

Garnu kijkt vragend naar de hand en herinnert zich de les van het vrouw-mens van Eiron. Zij drukte hem op het hart (via Eiron die als tolk fungeerde), dat mensen die een hand uitstaken dit meestal als vriendelijk gebaar beschouw(d)en. Garnu twijfelt nog een beetje, maar pakt dan uiteindelijk de hand van de paladin aan en glimlacht terug. Hij knikt en kijkt naar GM. GM ziet de wolf en kijkt de wolf in de ogen aan. Ze knippert tussendoor met de ogen, omdat ze niet wil dat de wolf gehypnotiseerd wordt. Die wolf heeft een mooie vacht. Het is een mooi beest. Ze loopt dichter naar de wolf toe en geeft een aai over zijn of haar kop.
….
Nog voordat ze wil vragen aan Garnu wat ze verder moeten doen, ziet ze weer een viertal hobbit-soldaten aankomen. Het viertal zit te kwebbelen in het hobbits en heeft totaal niet in de gaten dat het groepje buitenstaanders hen zo kan zien. “Garnu, stinkend gezelschap.” zegt ze fluisterend in het hobbits tegen haar hobbit-lief (terwijl ze de kant van de soldaten op knikt). Garnu kan zn lach bijna niet inhouden. Pakt een pijl stopt die in zijn boog en schiet die af. Net voor de neus van de voorste hobbit. De hobbit wijst naar de pijl en zegt tegen zijn kameraden: “Garnu of die vervloekte vleugelelf is hier.”
….
GM gebaart naar de overige drie om achter de struiken te schuilen. De wolf begrijpt de hint, Garnu ook, de paladin niet echt. Maar die word door Garnu nog op tijd achter de struiken gesleurd. GM kijkt naar Garnu dan kijkt ze naar de vier hobbits, die rondneuzen waar Garnu en GM toch kunnen zijn. GM pakt een pijl en kijkt naar rechts. Ze ziet één van de soldaten richting de struiken lopen. Ze schiet. Zoef. De pijl beland in zijn keel. De hobbit valt naar voren en geeft een gil. Om het geluid te dempen propt GM snel een vod in zn keel. Garnu pakt zijn handschoenen, speciaal gemaakt met tegengif en sleept de dode hobbit hun kant op. De overige hobbits hebben geen flauw benul dat er al een hobbit-soldaat minder is.
Garnu zegt tegen de paladin: “s-l-echt.” Terwijl hij naar de hobbitsoldaten wijst.Laatste edit 19-10-2016 20:49

Linctus krijgt een hand van de halfling en ziet een twijfelende glimlach. Duidelijk zijn de wezens niet gewend met de gebruiken van mensen. Dan ziet het gevleugeld wezen dat er iets aankomt. Ze fluistert een kreet die Linctus niet kan verstaan tegen de halfling. Deze vuurt daarna een pijl af naar een andere groep halflingen. De pijl mist maar net. De groep lijkt meteen op zin hoede. Het groene wezen gebaart dat ze zich moeten verstoppen. Linctus wil echter liever de confrontatie aangaan. Hij draait zich naar de groep, maar wordt dan toch naar achter getrokken door de halfling. Linctus besluit om de halfling een plezier te doen en verstopt zich achter een struik.

Vanuit zijn schuilplek kan Linctus zien hoe de vier halflingen om zich heen aan het kijken zijn op zoek naar de oorsprong van de pijl. De groep besluit om zich op te splitsen om alle struiken te doorzoeken. Een van hen loopt in de richting waar de halfling, de wolf en Linctus verborgen zitten. Het groene wezen is al wat op zij geslopen en schiet daardoor vanaf de zijkant een pijl door de keel van de halfling. Daarna spoedt ze zich naar het lichaam en propt een stuk stof in de mond van de gevallen halfling. De verscholen halfling reageert ook snel en trekt het lichaam de struiken in. De andere halflingsoldaten lijken geen benul te hebben dat ze al een persoon minder hebben. “s-l-echt.” Hoort Linctus de halfling naast hem uitleggen, maar Linctus had de boodschap wel begrepen.

Linctus ziet hoe een van de halflingsoldaten richting zijn paard loopt. Hij kijkt vertwijfeld naar het dier en loopt dichterbij met zijn zwaard getrokken. Het paard van Linctus steigert en probeert met zijn voorpoten het kleine wezen op afstand te houden. De halflingsoldaat is hier echter niet door afgeschrikt en vervangt zijn zwaard snel voor een boog. Hij ziet hoe de halflingsoldaat een lekker hapje ziet in het paard. Het wezen likt zijn lippen terwijl hij zijn boog spant. Linctus kan het niet verkroppen dat iemand zijn paard iets aan wilt doen en stormt daarom de struiken uit. “Waag het niet!” Roept Linctus tegen de halflingsoldaat terwijl hij met grote passen snel dichterbij komt. Verschrikt laat de halflingsoldaat zijn boog los en vuurt een pijl op de paladin af. Linctus ketst gemakkelijk de pijl af met zijn schild. De laatste meters zijn ook gauw overbrugt. De soldaathalfling heeft zijn hand al bij zijn zwaard, maar hij is te laat. Met een ferme klap van zijn schild valt de halfling bewusteloos op de grond. Het gebrek aan tact heeft er voor gezorgd dat Linctus niet onopgemerkt is gebleven bij de overige twee. Met getrokken zwaarden lopen ze richting de positie van Linctus en zijn paard. Linctus heeft zijn schild in de aanslag, maar houdt zijn zwaard weggeborgen. Hij wil geen dodelijke slachtoffers maken als het niet nodig is.

Seyra zag hoe de elf-achtige dame iets fluisterde in het oor van de hobbit, ze begreep dat ze zich beter schuil konden houden. Ze moest in zichzelf even gniffelen toen ze ook Linctus mee de struiken in trokken. Ze zag de hobbit-soldaten en fronste even. Zijn dat niet dezelfde wezens als het ene wezen waar ze nu naast zat? Waren ze met zijn tweeën in opstand tegen een heel leger? De kleine elf had al een pijl afgevuurd naar één van de hobbits, en deze een prop in zijn mond gedaan. Aan de andere kant van haar stormde Linctus op een hobbit af die zijn paard wat wilde aandoen. Hij beukte hem bewusteloos. Effectief, maar ook impulsief, nu de andere hobbits op hem af rende met zwaarden. Ze merkte dat hij zonder te doden van ze af wilde komen, en dus sprong ze op één van de hobbits af die Linctus aanviel, en beet in zijn arm. Ze had zijn arm makkelijk van zijn lichaam kunnen scheuren, maar koos ervoor om hem aan de kant te slingeren, voordat hij uit kon halen met zijn zwaard. Ze gromde en hield haar oren naar achter terwijl ze haar kop een kant op slingerde en de hobbit losliet. Schreeuwend kwam hij een stuk verderop terecht, landde op zijn slaap, en viel bewusteloos neer. Nu richtte ze zich op de andere hobbit, die nu omcirkeld was door haar en Linctus. Twee tegen één kereltje... Ik zou rennen als ik jou was.

Linctus ziet hoe de wolf een van de twee aanvallers vakkundig uitschakelt zonder deze te doden. De wolf dreigt de halfling en hij lijkt duidelijk onder de indruk van beide. Linctus is dan ook stukken groter dan de halfling en in zijn harnas is het een imposante verschijning. “Voor Mordon” Schreeuwt de halfling nadat hij wat moet heeft verzameld. Linctus zucht en schudt zijn hoofd. Hij bewondert de dapperheid van het kleine wezentje, maar een intelligente actie is het niet. Linctus duwt hem naar achter met zijn schild. De halfling verliest zijn evenwicht en valt op de grond. Snel krabbelt de halfling weer op, maar als hij wil bukken om zijn zwaard weer op te pakken voelt hij een koud stuk metaal onder zijn kin. Het stuk metaal dwingt hem om weer omhoog te komen. Het zwaard van Linctus druk zachtjes tegen de kin aan terwijl Linctus de halflingsoldaat in de ogen kijkt. “Weet jij wie dat gedaan heeft?” Vraagt Linctus terwijl hij naar het paarden karkas wijst. De halfling schud angstig zijn hoofd. Linctus laat zijn zwaard weer zakken. “Ga weg” zegt Linctus kalm, maar doordringend. Nu heeft de halfling het begrepen en rent zo hard hij kan weg.

GM en Garnu zien de paladin en de wolf strijden. Ze kijken elkaar aan en besluiten mee te helpen. Een van de flauwgevallen hobbits staat op en wil de wolf aanvallen. GM vliegt en krijst. De hobbit-soldaat grijpt naar zijn oren en wankelt naar achteren. Recht in het zwaard van Garnu. Garnu grijnst en zegt in het hobbits: “Dat is nou mijn meisje.”
GM lacht terug en zegt in het hobbits terug: “Ik weet. Ik weet, Garnu.” Ik weet niet waarom ik je zo leuk vind Garnu, maar je bent zo anders dan de andere hobbits.
….
Ze pakt Garnu’s hand vast en loopt dan samen met Garnu, nog klauw in hand, naar de wolf en de paladin toe. Ze knielt uit respect en laat haar hoofd hangen. Ik vraag mij af hoe ik kan uitleggen, dat ze mij ook een mooi staaltje strijdkunsten hebben laten zien?

Laatste edit 20-10-2016 14:09

Linctus loopt naar zijn paard en pakt het touw vast wat hij meegenomen had. Hij snijdt het in 2 stukken. Een van de 2 stukken legt hij bij het harnas van Imperius. Het andere stuk neemt hij mee naar de nog bewusteloze halfling. Linctus bindt bij deze zijn handen bij elkaar en zijn voeten bij elkaar. Zo, nu vormt hij geen gevaar. Bedenkt Linctus. Maar kan hij wel vluchten mocht hij bijkomen. Linctus draait zich om en ziet hoe de twee wezens die net zo dapper gevochten hebben naar hem toe loepen. Ze knielen beide voor hem en buigen hun hoofd. Linctus probeert te gebaren dat ze op mogen staan. Hij is vereerd dat deze wezens voor hem knielen, maar hij heeft nog niets voor hun gedaan waaraan hij zoiets zou verdienen. De twee wezens kijken elkaar twijfelachtig aan en besluiten dan op te staan. Linctus is benieuwd naar wat er met Imperius is gebeurd dus probeert hij met handgebaren zijn woorden bij te staan. “Wie heeft hem gedood?” Vraagt Linctus eerst terwijl hij naar het rottend paardenlichaam wijst. “En wie zijn dit en waarom zijn ze slecht?” Vraagt Linctus terwijl hij naar de vastgebonden halfling wijst.

Garnu kijkt naar het dode paard en vraagt zich af wat de paladin bedoeld. GM kijkt hem aan en zegt in hobbits: “Mens wil weten wie paard en ander mens vermoorden heeft.” Garnu kijkt haar aan en grinnikt. Hij zegt in het elfs: “Jij nu beter hobbits praten, lieverd.” Ze zegt: “Garnu vertel over Koning Mordon en leger.” Garnu loopt naar Linctus en zegt: “m-e-n-s en p-p-aar-d” neemt een teug lucht en zucht en gaat verder “ver-dood d-o-o-r M-o-r-don-s l-e-g-ur.” Hij kijkt naar zijn elfenvriendin en hoopt dat Linctus zijn mensenpraat heeft verstaan of begrepen. Garnu gaat even zitten en kijkt naar Linctus dan gaat hij verder in de mensentaal: “M-or-don s-l-e-c-h-t. H-i-j wil-len h-e-l-e we-ru-l-d ver-ovren.” GM kijkt naar haar jonge hobbit-vriend en zegt: “jij rusten Garnu, mensentaal vermoeiend voor je, knapperd.” Garnu knikt en zegt tegen Linctus in de mensentaal: “I-k m-oe. I-k e-ven ruz-ten.”
GM gaat zitten tegen een boom aan en fluistert naar Garnu: “Kom lig met hoofd op mijn schoot.” Hij staat op loopt naar haar toe. Legt zijn hoofd op haar schoot. Terwijl hij ligt te slapen, streelt GM zachtjes door zijn haar. Ze kijkt hem aan en glimlacht.

Linctus hoort hoe de halfling probeert uit te leggen dat het leger van Mordon de paladin heeft gedood. Linctus glimlacht bij de gedachte dat Mordon de wereld wil veroveren. De wereld van de mens buiten dit bos zal een hele klus worden. Bijna de hele geschreven geschiedenis zijn de mensen al in oorlog. Ze zijn erg bedreven geworden in de kunst van het oorlog voeren en het is dan ook slechts sinds korte tijd dat de laatste oorlog over is. Linctus kan zich niet voorstellen dat een leger van halflingen de mensen snel zullen onderwerpen. Maar Linctus heeft door de jaren heen wel geleerd dat schijn kan bedriegen en als ze een paladin kunnen doden dan zullen ze wel wat in hun mars hebben. De halfling lijkt uitgeput en gaat samen met het groene wezen bij een boom rusten.

Linctus loopt naar zijn paard en bindt hier rustig het harnas van Imperius op vast. Hij pakt wat proviand uit een tas en loopt naar de boom toe. “Hier.” Begint Linctus tegen de wezens. “Neem alstublieft wat eten wat eten en drinken van mij aan als blijk van dank. Ik moet namelijk mijn reis weer vervolgen. Mijn bestemming is de hoge berg, dus zullen onze wegen scheiden.” Linctus legt de proviand op de grond en richt zich tot de wolf. “Als jij met mij mee zou willen, dan zou ik me vereerd voelen.” Zegt Linctus terwijl hij voor het dier knielt.

Seyra schudde haar vacht even toen ze diep in haar gedachten weer die akelige stem begon te horen, maar hief haar oren op toen Linctus voor haar neer knielde en sprak. “Als jij met mij mee zou willen, dan zou ik me vereerd voelen.”
Seyra beantwoorde zijn vraag met een kort blafje en een lik op zijn wang. Ze gniffelde even in gedachten. Het was soms fijn om haar diereninstinct te uiten, zonder daar raar op aangekeken te worden. Ze kwispelde wat, en keek rond. Welke kant zouden ze op moeten?

GM wordt wakker, met het hoofd van haar hobbit-geliefde nog op haar schoot. Ze tikt met haar klauwen op zijn schouders en fluistert in zijn oor in het hobbits: “nieuwe vrienden weg. Proviand achtergelaten.” Garnu veert op: “Waar zijn ze?” vraagt hij aan GM. GM wijst naar twee stippen in de verte. “Daar.”
….
Ze kijken naar het eten en drinken dat Linctus heeft achtergelaten. Garnu kijkt naar de kruik wijn en begint te lachen. “Hoe maak je zoiets open?” vraagt hij aan GM in het hobbits. Haha ik snap wat je bedoelt, je vraagt je af hoe je zoiets open maakt. GM zegt in het hobbits: “misschien dop weghalen?” Ze kijken elkaar aan en beginnen keihard te lachen. GM pakt de kruik van Garnu over en frunnikt met haar klauw aan de dop. Er klinkt een plop en een gil. De dop is er uit, maar één van GM’s nagels is van een klauw van GM afgebroken. Garnu kijkt naar haar klauw en ziet de nagel nog in de dop steken. “Groeit weer aan.” zegt hij resoluut in het elfs. Ze glimlacht en pakt zijn hand. Ze neemt een slok van de wijn en zegt tegen Garnu in hobbits: “Lekker, maar sterk.” Ze geeft de kruik aan Garnu. Garnu neemt een slok en begint al bijna te zingen van de ene slok wijn. GM lacht. “Genoeg gedronken, we hebben nog een hele reis achter de boeg. We moeten hen volgen, voordat zij in gevaar komen.” Garnu kijkt haar vragend aan. GM zegt dan in hobbits: “stoppen met drinken, moeten nieuwe vrienden volgen voorkomen gevaar.” Garnu knikt. De dop gaat op de kruik en in Garnu’s knapzak. De half afgekloven kippenpoot gaat in GM’s knapzak. Zo verdelen ze vlug de rest van het proviand en rennen ze verder, klauw in hand.
….
Even later lopen ze een paar meter achter Linctus en Seyra aan. GM wil wat zeggen, maar doet dat niet (want ze herinnert zich dat ze geen mensentaal kan spreken.) Garnu kijkt naar haar en wijst naar de lucht. GM snapt wat Garnu bedoelt, slaat haar armen om haar hobbit-geliefde heen en vliegt de bossen in. “Je wil niet dat ze ons zien?” vraagt ze zacht in het elfs. “Dat klopt.” zegt hij zachtjes in het elfs terug. “Waarom?” “Misschien man-mens niet willen wij volgen.” zegt Garnu zachtjes in het elfs. Ze vliegen dicht tegen wegkant aan tussen de bomen door en besluiten iets verderop te landen. GM land op een open plek in de rand van het bos. Ze kijkt Garnu aan en zegt zachtjes in hobbits: “enge plek.” Garnu knikt. Ze slaat armen weer om Garnu heen en vliegt toch even verder. Iets verderop besluit ze toch te landen. Ze fluistert het zachtjes in Garnu’s oor en land in een boom dichtbij de wegkant. Daar zet ze Garnu naast zich neer op een tak en hurkt.
Ze kijkt en ziet Linctus aankomen lopen met Seyra. Ze kijken elkaar aan en glimlachen. “Verdergaan?” fluistert ze in Garnu’s oor. “Ja” zegt hij in het elfs.
…..
Ze pakt zijn klauw en fluistert: “Hoogtevrees, jij?” “Nee, hoezo?” Ze klimt naast hem naar de top van de boom gaat daar op een tak zitten en wenkt hem. Ze slaat haar armen om hem heen, kijkt goed om haar heen en als ze niets ziet, neemt ze een duikvlucht naar vijf bomen verderop. Ze gaat behendig op de bovenste tak staan en zet Garnu neer. Met de knapzak op haar rug en Garnu naast haar klimt ze behendig naar de stam van de boom beneden. Garnu volgt haar. Ze zetten hun voeten en poten op de grond en vervolgen zo hun weg. Op een steen zittend met de proviand in hun mond en bek besluiten ze te wachten op Linctus en Seyra. Hopelijk stellen ze ons bezoekje op prijs.
Even later komen Linctus en Seyra verbaast en verrast aanlopen.

Linctus voelt de tong van de wolf over zijn wang. Gatver, wolvenkwijl Toch laat Linctus verder niets merken en stapt op zijn paard. “Mijn gevoel zegt dat die richting op het zuiden is.” Zegt Linctus tegen de wolf. “Ik ben benieuwd wie we op de berg gaan aantreffen, maar de monniken zouden mij niet die richting uit sturen als ze niet zeker wisten dat daar iets of iemand is die mij kan helpen bij mijn taak.” Linctus stuurt zijn paard in de richting die hij denkt dat het zuiden is. Of het zo is kan hij niet met zekerheid zeggen, maar nu de stemmen op de achtergrond gedrukt zijn lijkt zijn richtingsgevoel weer wat hersteld. Zijn kompas is echter nog steeds van slag. Linctus en de wolf zijn alweer goed op weg. Linctus heeft het gevoel echter dat hij in de gaten gehouden wordt. Hij blijft dan ook alert op elk geluidje wat hij hoort. Linctus blijft op zijn hoede, maar probeert toch de vaart erin te houden. Hij wil zo snel mogelijk naar de berg.

Het duurt niet lang voordat Linctus de wezens tegenkomt die hun net hebben geholpen in de confrontatie met de soldaten van Mordon. Ze zitten op een steen het eten op te peuzelen wat Linctus voor hen achter liet. Schijnbaar zijn de wezens hem gevolgd. Misschien willen ze wel met me mee Denkt Linctus en hij rijdt stapvoets richting de twee wezens. Misschien kunnen ze mij wel de weg naar de berg wijzen. Ik zou best wel wat hulp kunnen gebruiken bij het navigeren in dit bos “Hallo, wat een toeval dat we elkaar weer treffen. Ik heb me de vorige keer niet voorgesteld bedenk ik me net.” Begint Linctus tegen de wezens. “Ik heet Linctus. Ik wil naar de berg toe. Kunnen jullie helpen?” Vraagt Linctus vriendelijk.

Seyra liep rustig naast Linctus, en staarde voor zich uit. Ze probeerde vreemde geuren op te pikken, maar niks leek voor zo ver abnormaal. Wel hoorde ze achter zich, in de verte, soms wat bladeren ritselen. Ze had al een paar keer omgekeken, maar zag niks. Het was vast een vogel, had ze gedacht. Totdat ze de hobbit en zijn elfen-vriendinnetje weer tegenkwamen. Seyra hield haar kop scheef. Hoe komen die hier zo snel? Lopen we in rondjes? Of zijn ze ons gevolgd Ze liet Linctus maar het woord doen. Ze had zelf sowieso toch niet veel te zeggen, als wolf. Ze vertrouwde de wezens nog niet 100%, maar als Linctus hen in vertrouwen zou nemen, had Seyra weinig keus.

GM kijkt Linctus en Seyra vragend aan. Ze ziet de wolf haar kop scheef houden, alsof ze de gebeurtenis niet geheel vertrouwt. GM gaat voor de wolf op de grond zitten. Ze strekt haar klauw uit en aait de wolf zachtjes onder haar bek. Dan streelt ze zachtjes door het wolvenhaar en loopt naar Garnu toe. Garnu is ondertussen tegenover Linctus gaan staan. Hij fluistert GM in het hobbits in haar oor: “Ik weet niet wat hij bedoelt, maar volgens mij is Linctus zijn naam.” Garnu kijkt naar Linctus en zegt in de mensentaal tegen hem: ”I-k Garnu.” Dan wijst hij naar zijn elfenvriendinnetje en zegt in mensentaal: “Z-ij GM. W-ij n-iet g-oe-d in men-s-taal.” Garnu loopt naar Seyra toe, gaat op zijn knie en begint haar te aaien.
……..
GM kijkt naar Linctus ze veegt een pluk van haar groene haar uit haar gezicht en glimlacht naar Linctus. Ze knikt naar Linctus en knipoogt. Daarna kijkt ze naar Garnu. Garnu kijkt haar aan. Ze vraagt aan Garnu in het elfs: “Kun je vragen wat hij bedoelt met de berg.” Garnu knikt en begrijpt wat ze vraagt en loopt naar Linctus toe. Het enigste wat hij over zijn lippen krijgt, in de mensentaal, is: “Wat berg?”

Linctus zie hoe de kleine man zichzelf en het andere wezen voorstelt. Ze zijn niet bang voor de paladin in op zijn paard boven de twee uit torent. Ze lijken ook niet bang te zijn voor de wolf. Schijnbaar komen wolven net als mensen niet in dit bos. Linctus kijkt hoe de wezens zomaar de wolf aaien. Linctus durft dat niet zomaar te doen bij de wolf. Hij weet niet eens of ze daar wel van gediend is. Toch lijkt ze het van de twee wezens niet erg te vinden. Dan komen Garnu en GM weer terug richting de paladin. Ze overleggen nog iets in een onverstaanbare taal. Dan hoort hij twee woorden uit de mond van Garnu komen. Schijnbaar weten ze niet wat Linctus bedoeld met een berg. Hij besluit om daarom maar van zijn paard af te stappen. Hij pakt de kaart tevoorschijn en rolt deze uit op de grote steen. “Kijk” Zegt Linctus tegen Garnu en GM. Hij hoopt dat de wezens een kaart kunnen lezen. Wellicht zijn ze niet zo ver ontwikkeld dat ze een kaar kunnen lezen. Toch zou Linctus niet weten hoe hij het anders uit zou moeten leggen. “Wij zijn hier. Wij zijn in het bos. Wij willen naar de berg.” Probeert Linctus uit te leggen in korte zinnen. Hij hoopt dat door korte zinnen te gebruiken dat Garnu en GM heb toch begrijpen. Ook al spreken ze niet dezelfde taal.

Laatste edit 28-10-2016 14:49

Garnu kijkt naar de kaart en ziet een berg op de kaart staan. Linctus wijst de berg aan. Hij hoort Linctus wat in mensentaal brabbelen. (Wij... hier, wij.... bos, wij.... berg.) Het is voldoende begrijpelijk om door te hebben voor Garnu en GM, dat Linctus en de wolf naar de berg willen. Garnu knikt naar GM en zegt in het hobbits: "ze willen volgens mij naar de berg." Ze knikt, heeft begrepen wat haar vriend zegt. Ze kijkt Garnu aan en zegt in het hobbits: "Wij meegaan, vertel dat wij ook naar stad Eiron gaan." Garnu grijnst en zegt tegen GM: "OK, schat." en legt een hand op haar schouder. Garnu kijkt naar Linctus en zegt: "Wij g-aan m-ee. Wil-lun oo-k naa-r s-tad." Garnu zucht en hoopt dat Linctus begrijpt wat hij zegt.

Seyra vond het niet ontzettend prettig in het begin, dat ze haar zomaar begonnen te aaien. Maar om ze bevriend te houden liet ze het maar toe, en op een gegeven moment begon ze het toch wel prettig aanvoelen. Omdat de wezens voor haar klein waren, kon ze ze met gemak afschudden, mochten ze te ver gaan.
Stad...? Op een berg? Van die stad had ze nooit gehoord. Was deze nog niet ontdekt door mensen? Was het een elfenstad? Lag de stad boven op de berg waar Linctus naartoe wil? Ze keek Linctus even met vragende ogen aan, om te kijken of hij zich ook hetzelfde af vroeg, of dat hij wél wist waar ze het over hadden.

Linctus hoort hoe het wezen mee wil gaan naar de berg. Ook lijkt het wezen naar een stad te willen. Of dit een stad van de wezens is die in het bos ligt of dat het een mensenstad is weet Linctus niet. Het maakt hem ook eigenlijk niet zo veel uit. Hij moet en zal naar de berg reizen en als die weg door een stad loopt dan is het zo. De wolf leek Linctus vragend aan te kijken. Kon jij je ook maar praten. Denkt Linctus bij zichzelf terwijl hij de wolf aankijkt. Deze wezens spreken misschien niet vloeiend de mensentaal, maar ze kunnen met enkele gebrekkige woorden zich wel enigzinds verstaanbaar maken. Bij jouw is dat wat lastiger. Ik zou je graag willen bedanken en jou ook willen helpen of belonen. Linctus gokt daarom maar dat de wolf hem in iedergeval wel begrijpt. Hij heeft door de jaren heen wel geleerd dat je er niet zomaar vanuit moet gaan dat iemand die je taal niet spreekt je niet begrijpt. “Op de berg ligt mijn taak. Wat daar is weet ik niet. Als ik daar ben zal ik wel begrijpen wat ik moet doen.” Linctus richt zich nu weer op de twee kleine wezens. “Welke kant is de berg?” Vraagt hij aan de wezens. Hij ziet hoe GM haar klauw uitsteekt. Het is Linctus duidelijk dat ondanks dat Garnu voor hun spreekt GM uiteindelijk de baas is in dit koppel. Telkens verteld zei de halfling iets en vertaalt hij het voor haar. De vrouw die de baas is in een relatie. Deze wezens verschillen zich niet zo veel van mensen.Denkt Linctus bij zichzelf en met een glimlach spoort hij het paard aan om in de richting van de berg te gaan.

GM en Garnu zien hoe Linctus zijn paard aanspoort om richting de berg te vertrekken. De wolf achtervolgt hem braaf op de weg. GM pakt de spullen in, Garnu pakt de spullen in en vraagt aan GM in het elfs: “vliegen?” GM knikt, strekt haar vleugels uit en slaat haar armen om haar geliefde heen. Als ze met haar metgezel boven de wolf vliegen zien ze dat de wolf verwonderd naar boven kijkt. Ze is echter niet bang. Hopelijk duurt de reis naar de berg niet lang “Hopelijk duurt de reis naar de berg niet lang” fluistert Garnu tegen GM in het dialect-hobbits. GM schiet in de lach en kan niet stoppen met lachen. Garnu kijkt haar verbaasd aan, terwijl hij meelacht in haar armen. “Wat is er?” vraagt hij in het elfs. “Ik dacht wat jij zei.” zegt GM in het elfs. Garnu begrijpt wat ze zegt en kan zijn lach ook niet meer inhouden. Hij pakt haar iets steviger vast en zegt tegen GM: “pas op waar je vliegt!” Lachend zegt GM: “Ja, baas! Zal ik doen.” En met een glimlach op haar mond besluit ze te landen naast het beest waar Linctus op zit. Garnu staat op de grond en pakt GM’s klauw vast. Ze besluiten verder te wandelen en meer van het uitzicht te genieten.

Seyra liep naast het paard van Linctus aan de ene kant, en de twee wezens aan de andere. Linctus had haar eerder een blik gegeven die boekdelen sprak. Hij wilde graag met haar communiceren, dat had ze door. Ze wilde ook graag terugveranderen in haar mensengedaante, zodat ze de vragen die in haar hoofd spookte eindelijk kon stellen. Maar ze wist niet hoe Linctus en de andere twee dat zouden opvatten. Linctus kende Seyra in haar menselijke vorm al. Zou hij haar accepteren? De meeste mensen die het wisten hadden dat niet gedaan. Ze hadden haar verafschuwd en het dorp uitgejaagd. De enige die haar tot nu toe in haar waarde had gelaten, was Albon. Ze zuchtte even, maar als wolf kwam het er meer uit als een laag gebrom.

Seyra kon niet boven de takken van de bomen uitkijken, maar de weg voor hen leek wel iets steiler te worden. Zo te zien gingen ze de goede kant op. Ze keek even naar GM en Garnu. De twee waren compleet verschillend qua uiterlijk, en ook qua doen en laten, had Seyra ondervonden. En toch konden ze dat allemaal terzijde leggen en accepteren van elkaar wie zij waren. Waren meer wezens maar zo...

Linctus merkt dat het pad steeds steiler wordt. Hij verbaast zich over hoe weinig wezens ze tegenkomen in het bos. Waarschijnlijk is dit gezelschap iets wat de bosbewoners graag uit de weg gaan. Of misschien zijn er nu eenmaal niet zo veel wezens in dit bos. Gezien wat Linctus en de wolf overkwam toen ze het bos in gingen kan Linctus best voorstellen dat niet iedereen kan wennen in het bos. Linctus voelt hoe de gedachten langzaam weer beginnen door te dreunen. Een paladin samenwerken met zulke wezens Schiet door Linctus zijn hoofd. Zulke wezens kunnen geen bondgenoot zijn van een paladin. Zulke wezens zijn het niet eens waard om over dezelfde grond te wandelen. Wat kunnen zij bijdrage aan deze heilige missie. Een dergelijke taak is niet bedoeld voor zulke schepsels. Ik help ze alleen naar hun ondergang door toe te staan dat ze met me mee gaan. Ik kan beter eisen dat ze hier blijven. Mijn reis alleen vervolgen. Ik kan beter in mijn eentje gaan. Ik ben dan veel sneller. Veel efficienter. Linctus schud zijn hoofd. Het zijn wel zijn gedachtes, maar toch voelt het niet goed. Nee, ze weten te veel. Ik heb te veel verteld. Ik moet hun doden. Linctus heeft een geschrokken blik als deze gedachte door zijn hoofd gaat.Hij stopt zijn paard en graait snel zijn zakken af op zoek naar de plant. Gelukkig vindt hij deze snel en stopt een stuk in zijn mond. Het effect is weer hetzelfde. De gedachtes dwalen weer af richting de achtergrond. Linctus kijkt naar GM, Garnu en de wolf. Alle drie kijken ze verbaast naar de paladin. Het lijkt erop dat Linctus als enige zulke gedachtes heeft gekregen. Toch wil hij geen risico lopen en besluit hij om ook de wolf weer een stuk te geven. Linctus stapt van zijn paard af en knielt voor de wolf op de grond. Zijn palm is geopend met een stuk blad erop. “Hier, neem nog wat blad.” Zegt Linctus kalm tegen het dier. “De gedachtes komen anders weer terug en we moeten onze zintuigen kunnen vertrouwen tijdens deze reis.”

GM kijkt verbaasd naar Linctus en gaat dichter tegen Garnu aan staan. Garnu pakt haar klauwen vast en kijkt ook verbaasd naar de grote gestalte die voor hun staat. We moeten uitkijken, want die Linctus voert iets in zijn schild. Ik moet Garnu beschermen, als er wat is. Dan ziet ze dat de wolf net zo verbaasd is als GM en Garnu tezamen. Ze kijkt Garnu aan. Garnu kijkt vluchtig terug en fluistert in het elfs: Linctus denkt te veel. Je woordenschat wordt beter, Garnu. Ze knikt en zegt zachtjes tegen Garnu in het elfs: “Je woordenschat is beter geworden.” Garnu glimlacht verbeten en ziet hoe de grote gestalte knielt en de wolf een blad geeft.