Linctus knikte naar Questyn. Hij wist dat ze een goed punt had om de groep op te splitsen. “Wat belangrijk is dat we de groepen wel splitsen, maar dat we de groep buiten de stad zo groot mogelijk houden.” Linctus kijkt de groep rond. “Als we met een vele kleinere groep bij de stad verschijnen dan weet de Morrigan meteen dat er iets aan de hand is. We moeten haar niet onderschatten. Ze zal Dariel niet zomaar op een presenteerblaadje geven. Ze weet dat hij magische krachten heeft en zal hem dus ook ergens vast houden waar hij met magie lastig weg kan komen. Ik stel dan ook voor dat Madarian de bevrijding van Dariel regelt. Madarian is niet alleen een magiër, maar ook een vechter. Daarbij is hij erg kundig in het sluipen en ongezien in ruimtes komen. Ik stel dan ook voor dat Madarian nog 1 of 2 mensen zelf uitzoekt om mee te nemen de stad in. De rest verzamelt zich voor de stadspoorten. Hoe we de Morrigan uit de stad gaan lokken hou ik nog voor mezelf. In iedergeval moeten we ons voorbereiden op het ergste. Ik verwacht niet dat we een rechtstreeks gevecht kunnen winnen, maar we moeten alleen zo lang mogelijk afleiden.”

De groep begint wat onder mekaar te kletsen en de discussiëren. Linctus ziet hoe Questyn naar Grote Mop loopt. Wat heeft ze nu bij haar? Wat is dat voor rood beestje? Is dat een Feniks? Hoe komt een boerin daar nu weer aan? Linctus bleef zich verwonderen aan alles wat hij de afgelopen dagen al had meegemaakt. Reizen naar andere werelden. Vechten tegen ijsreuzen, onzichtbare gedachtelezers en de Morrigan. Koffie drinken alsof het de normaalste zaak van de wereld is en dan een jonge Feniks zien. Hij blijft op een afstandje en ziet hoe ze het beestje voeren. Het valt langzaam in slaap bij Grote Mop en Linctus komt daarna eindelijk dichterbij. “Dit is Ilduke en het is een Phoenix vogel.” Legt Grote Mop trots uit aan Linctus. Linctus kijkt naar het kleine beestje dat ligt te slapen. “Een Feniks noemden de Nephilim zo’n vogel. Het is een voorteken dat er iets groots staat te gebeuren. Of het een goede of slechte gebeurtenis gaat worden wil het niet zeggen. Alleen dat het groots wordt.” Linctus loopt terug naar de kar. De laatste Feniks die ik gezien heb was vlak voor de grote veldslag van Arreat. Denkt hij bij zichzelf terwijl hij de kar in klimt. Hij gaat op zoek naar een boek dat hem wat meer over de Morrigan kan vertellen. Hij heeft wel een idee hoe hij haar kan lokken, maar hij wil het nog even nakijken of zijn vermoedens kloppen.

GroteMop ziet Linctus bij Questyn staan. Waarom heb ik eigenlijk nog nooit een goed gesprek met Linctus gehad? Ze voelt hoe Ilduke haar klauwtjes in Mops been zet en verbijt even haar gezicht, voordat ze opstaat, met Ilduke halfslapend op haar linkerarm geleund.

Ze vangt met haar rechterarm wat vuurvliegjes en bromvliegen en Ilduke verslind deze vliegjes met veel blijheid. Ze aait Ilduke over haar kopje en loopt richting Linctus.

"Dit is Ilduke en het is een Phoenix vogel.” Legt Grote Mop trots uit aan Linctus. Linctus kijkt naar het kleine beestje dat ligt te slapen. “Een Feniks noemden de Nephilim zo’n vogel. Het is een voorteken dat er iets groots staat te gebeuren. Of het een goede of slechte gebeurtenis gaat worden wil het niet zeggen. Alleen dat het groots wordt.” Linctus loopt terug naar de kar en laat Mop met een glimlachje op haar gezicht achter.

Ze kijkt naar Madarian en zegt: "Lieverd, zullen wij hoe dan ook bij elkaar blijven?" Ze loopt naar hem toe en geeft een zoen op zijn wang. Ilduke geeft een hoorbaar geeuwtje en valt in slaap op Mops linkerarm.

"Ik ga mee met Madarian en Mop, ik denk dat ik daar meer van pas kom dan bij de strijders.” Zei Llaeth. Siharad sloot zich bij hen aan. Een paar andere magiërs sloot zich ook bij hen aan. Llaeth haalde even diep adem en probeerde zich te concentreren op de lucht, om te zien of ze iets van informatie op kan pikken.

Een oude, vochtige kelder, de stank van rottend vlees overheersde, sommige mensen die daar gevangen zaten, waren langzamerhand krankzinnig geworden in hun hoofd. Sommige schreeuwend van gekte, en andere stil als een muis. In de verte hoorde je Dalin Kador huilen, snakkend naar vrijheid, hopend dat zijn stad nog enig overblijfsel had van zijn regering voordat De Morrigan hem van zijn troon afstootte. En daar, achter de roestende tralies, lag het laveloze lichaam van Dariel. Zijn hand was zwart. Hij leefde nog, maar was de dood nabij, nog even en hij zou bezwijken van de pijn.

Llaeth hapte naar lucht en keek Questyn aan, ze wilde het haar vertellen, maar had zo’n haast, dat ze over haar woorden struikelde. “Questyn, Dariel,…. hij, zijn arm!... En Dalin Kador… We komen nooit op tijd aan!” Llaeth hield haar handen in haar haar terwijl Questyn, Mop en Siharad haar probeerden te sussen. Questyn maakte zich vreselijke zorgen, ze pakte Llaeth vast bij haar schouders en keek haar doordringend aan. Opeens kwam er een zachte gloed voor de ogen van Llaeth. Eindelijk kwamen de woorden haar goed de keel uit. “Ik zag waar Dariel gehouden wordt, en Dalin Kador. Dariel is in een vreselijke toestand, zijn hand is aan het afsterven, en hij bewoog niet, en…”

“We moeten nú vertrekken!” Zei Madarian, die meteen de leiderrol aannam. “Mop, pak de paarden, houdt Ilduke laag bij de grond voor het geval er raven komen, Siharad, bundel de krachten van de andere magiërs en bereid wat geneesspreuken voor. Llaeth vliegt voor ons uit, en fluit als ze gevaar ziet.” Iedereen maakte aanstalten om te vertrekken.

Llaeth keek Questyn en Linctus aan. Dit is het moment waar ze voor getraind hadden. “Zijn jullie er klaar voor?”



Laatste edit 29-08-2016 11:05

Of ik er klaar voor ben? Linctus voelt zich beledigd door de vraag. Hij mag dan wel op zoek zijn naar wat boeken maar een Nephilim is altijd klaar voor een strijd. Linctus besloot om zijn reactie echter te beperken tot een simpel knikje. Hij was klaar voor de strijd. Hij weet hoe trots de Morrigan is en dat is zijn plan om haar uit de tent te lokken. Hoe wist hij wel, maar hij hield het nog voor zichzelf. Hij wist niet in hoeverre zijn gedachten gelezen konden worden dus probeert Linctus het zo veel mogelijk uit zijn gedachten te weren.

Samen met Questyn neemt Linctus plaats op de huifkar. Questyn geeft de paarden het signaal om te vertrekken en de hele groep vertrekt richting de verdoemde stad. Linctus laat Questyn de kar besturen terwijl hij weer de boekenkast in duikt. Daar vind hij in een boekje iets wat zijn vermoeden bevestigd. Iets wat de trots van de Morrigan zal aantasten. Het is subtiel omschreven. De meeste mensen zouden er overheen lezen, maar Linctus ziet hierin duidelijk de bevestiging. Hij weet nu wat hij gaat doen. Toch weert hij deze gedachten weer snel. Zijn hoofd vult hij met moeilijke sommen, kinderverhalen en nog allerlei irrelevante zaken. Mocht er toch iemand zijn die zijn gedachten aan het lezen is dan heeft hij er nu niets meer aan.

“We moeten nú vertrekken!” Zei Madarian, die meteen de leiderrol aannam. “Mop, pak de paarden, houdt Ildkule laag bij de grond voor het geval er raven komen, Siharad, bundel de krachten van de andere magiërs en bereid wat geneesspreuken voor. Llaeth vliegt voor ons uit, en fluit als ze gevaar ziet.” Iedereen maakte aanstalten om te vertrekken.

GroteMop zadelt Hunter en Ater Luno, pakt Ildkule en zet haar op Hunters kop. Kreupele Samuel wordt ook gezadeld en Mop maakt NightShadow vast aan het zadel van kreupele Samuel. Ik ben allang blij dat Madarian en ik bij elkaar blijven.
Nadat Mop op Hunter is gestegen, pakt ze Ildkule bij haar middel en zet Ildkule tussen haar benen in. Ze pakt de teugels van het tuig van Hunter goed vast en laat Hunter alvast een drafje nemen.

Hunter begint te steigeren, Mop kan hem goed in bedwang houden en weet hem tegen te houden zodat Ildkule niet van het onstuimige paard afdondert. “Ho, Hunter! Ho!” Hunter briest nog na en vervalt daarna weer terug in draf.

Mop ziet dat kreupele Samuel met de wolfshond op zijn rug achter hen aan sjokt, gevolgd door Madarian op Ater Luno. Madarian spoort Ater Luno aan om naast Hunter te gaan rijden. Hunter briest en begroet Ater Luno met een knuffel. “Gaat het, Moppie?” vraagt Madarian. “Ja, schat, het gaat.”Laatste edit 01-09-2016 13:50

Linctus gaat naast Questyn zitten op de bok. Hij glimlacht even als hij naar het prachtige gezicht van Questyn kijkt. Hij richt zijn blik daarna weer op de weg die voor hem ligt. Ik had nooit gedacht dat ik nog zo gelukkig zou zijn als nu. Zoveel jaren van eenzaamheid hadden elke sprankje hoop vernietigd. Maar dan als ik het het minst verwacht is zij daar. Sinds die dag heb ik haar niet uit mijn hoofd kunnen weren. Ik zou het ook niet willen, maar daardoor heb ik haar wel in gevaar gebracht. Linctus schud even zijn hoofd. Juist zulke gedachten zouden als ze gelezen worden nog meer gevaar voor Questyn betekenen. Als iemand hem wil kwetsten dan is Questyn de persoon bij uitstek waarmee dit bereikt kan worden. Hij moet zijn gedachten weer verzetten.

Je zet de ochtend van de dag vóórdat je het gerecht 's avonds wilt eten de stokvis te weken. Je zorgt ervoor dat je een stokvis van een flink formaat koopt. Ververs het weekwater iedere kwart dag. Na anderhalve dag weken verwijder je vel en graten. Uiteindelijk houd je aan schoongemaakt vissevlees het dubbele gewicht over dan waarmee je met de gedroogde stokvis begon. De groene erwten laat men een dag weken. Niet tezamen met de vis. Verwijder de vliezen van de erwten met een zeef. Zeef ze door een gewone zeef als ze geheel gaar zijn en vrijwel stuk gekookt. Bak daarna ui in boter of olie. Doe hier de vis bij met appel. Dit bak je even en doe er poeder op. Daarna de erwter met het vocht erbij en even laten stoven. Net voor het eten doe je er nog rozijnen bij.

In zijn hoofd laat Linctus het recept voorbij komen van stokvis. Iets wat hij ooit van een dronken herbergier had gehoord een paar eeuwen terug. Linctus had het zelf al een paar keer gemaakt en het begon steeds beter te smaken. Dergelijke gedachten hielpen hem om oven niet aan al het gevaar te denken. Even zijn gedachten verzetten. Het werkt totdat Linctus weer opzij kijkt. Hij ziet hoe Questyn een eenigzins bezorgde blik heeft. Het is natuurlijk de eerste keer dat Questyn zelf een gevecht gaat opzoeken. “Ben je bang voor wat komen gaat?” Vraagt Linctus aan haar.

Laatste edit 02-09-2016 09:45

Hoe dichter ze bij Corvus kwamen, hoe meer kraaien er boven hen begon te cirkelen. “We moeten nu opsplitsen, anders is er de verassing er al af!” Zei Madarian. Ze waren er nog een heel stuk van de stad verwijderd, maar ze konden de toppen van het kasteel al in de verte zien. De groep stopten even. Siharad gaf de groep die op zoek ging naar Dariel een klein flesje met zilverachtig water erin. “Wat is dit?” zei Llaeth. “Dat is een middel dat ons voor korte periode onzichtbaar maakt, zo kunnen we ongezien het kasteel binnenkomen. Drink het in één keer op, het smaakt niet zo lekker.” Sprak Siharad, voordat hij het middeltje in één teug innam. Llaeth, Mop en Madarian namen zijn voorbeeld aan. Het smaakte heel erg metaalachtig, en achter in de keel brande het lekker door. Meteen begonnen ze allemaal te hoesten. “Gadver!” riep Mop, en ze trok een vies gezicht. Siharad moest erom lachen. Een paar minuten later begonnen ze al te vervagen.


“We moeten de paarden hier laten en te voet verder gaan, het is niet ver meer.” Kwam het van een van de magiërs. De groep die ten strijde zou trekken was ook gestopt, Questyn kwam op hen afgehold, en Linctus sjokte er achteraan. Questyn pakte Mop stevig vast. “Pas goed op jezelf, wees voorzichtig.” Daarna was Madarian aan de beurt. Als laatste hield ze Llaeth vast. “Zorg goed voor ze, red Dariel en wegwezen, oke?” Llaeth knikte “We redden hem wel, echt.” Je kon merken dat Questn ongerust was, omdat ze niet wist hoe het zich allemaal zou gaan klaarspelen. Niemand wist dat. Llaeth loopt daarna naar Linctus, haalt een potje uit haar buidel in de grootte van haar palm. “Hier zit mijn lucht in, je kunt hem oproepen en gebruiken zoals je wilt. Je kunt hem echter maar één keer gebruiken, dus alleen voor noodgevallen.” Linctus pakte de pot aan en knikte. Llaeth legde nog even haar hand op zijn schouder en kneep erin. “Succes.” Ze knikte naar elkaar, voordat Llaeth helemaal uit het zicht verdwenen was.


Llaeth sloot zich weer aan bij haar groepje, blijkbaar konden de onzichtbare elkaar nog wel zien. Llaeth, Mop, Madarian en Siharad keken nog even achterom, toekijkend hoe de strijdende groep al joelend op hun paarden richting de ingang van het kasteel vertrok. Zij zouden een andere weg naar binnen vinden, die meteen bij de grotten en kerkers uitkwam. Het besef dat ze mensen die ze zojuist nog gesproken had misschien niet meer zou zien, deed Llaeth verdriet. Siharad pakte Llaeth bij de hand, hij kon zien dat ook zij ongerust was voor wat er komen ging. “Maak je geen zorgen, alles komt goed.”

“Ben je bang voor wat komen gaat?” Vraagt Linctus aan haar. Questyn kijkt naar Linctus. Ze beantwoord zijn vraag niet met woorden, maar haar blik spreekt boekdelen. “Het komt goed. Ik ga je beschermen.” Nog voordat Questyn iets kan antwoorden horen ze Madarian opmerken dat ze moeten opsplitsen. De huifkar vermindert vaart en komt tot stilstand op een plek waar ze nog wat beschutting hebben van de bomen.. “Corvus.” Fluistert Linctus terwijl hij naar de toppen kijkt van het kasteel. De kraaien cirkelden om de stad heen. Linctus en Questyn stappen van de huifkar. “Laten we deze maar verstoppen voordat er dadelijk in de strijd iets mee gebeurd.” Samen verzamelen ze wat takken en verbergen de huifkar uit het zicht. De paarden lopen nu los, maar ze blijven wel in de buurt van Questyn. Ze willen hun vriendin nu niet in de steek laten. Net als dat Linctus dat niet wilt. “Nu moeten we alleen zorgen dat we hem zelf nog terug kunnen vinden. We hebben hem namelijk wel erg goed gecamoufleerd.” Lacht Linctus. Questyn lijkt niet te snappen dat hij op dit moment grappen kan maken. Linctus herpakt zich daarom maar weer snel. “Kom dan gaan we naar de rest toe.”

Linctus ziet hoe Questyn naar Mop rent. Hij had wel gezien dat hun relatie een hele bijzondere is. Linctus blijft een beetje op afstand om haar de ruimte te geven voor het afscheid. Hij is zelf niet zo van al dat emotionele gedoe, maar Linctus snapt wel dat Questyn er behoefte aan heeft. Dan ziet hij hoe Llaeth naar hem toe komt lopen. Ze geeft een klein potje waar haar lucht in zit. Hij weet niet zo zeer hoe hij zal gaan gebruiken, maar ze konden alles gebruiken op dit moment. Hij kijkt naar Llaeth en knikt om haar te bedanken voor de hulp. Hij zag hoe ze doorzichtig begon te worden. Hij merkte dat de groep weg was. Nu waren ze op zichzelf aangewezen. Beide moesten ze nu hun eigen weg gaan.

Linctus klimt op Samuel en ziet hoe Questyn op Derose gaat zitten. Linctus knakt zijn knokkels. “Tijd om wat stennis te schoppen.” Linctus spoort zijn paard aan en in vol galop rijdt de groep richting de stad. De rest van de groep volgt al snel. Ze schreeuwen om zo veel mogelijk kabaal te maken. Het duurt dan ook niet lang voordat ze opgemerkt worden door de stadwachten. Linctus ziet hoe de poort begint te sluiten terwijl ze nog een heel stuk moeten rijden. Op de muren beginnen steeds meer poppetjes zichtbaar te worden. “BOOGSCHUTTERS” Schreeuwt Linctus terwijl hij de eerste zwarte strepen al dichterbij ziet komen. Hij weet dat ze nog te ver weg zijn om goed geraakt te worden. Hij heeft tijd genoeg om Samuel iets naar rechts te sturen zodat de pijlen hem missen. Hij kijkt naar Links en ziet hoe een van de magiërs de pijlen in de lucht laat versplinteren. Het is een beetje machtsvertoon. Zowel de soldaten van Corvus als de groep willen de andere laten zien dat ze niet met hun moeten sollen.

Linctus snijdt de bocht in naar rechts en maakt rijdt op hoge snelheid langs de stadsmuur. De boogschutters proberen hem te raken, maar hij weet het meeste nog te ontwijken. Achter hem volgt een magiër die verschillende boogschutters van de muur omlaag trekt. De groep was in tweeen gesplitst en draaien weer langzaam terug. Ze rijden een stuk weg van de muur en remmen af op een kleine afstand voor de poort. De groep stopt en kijkt naar de poort. Ze zien hoe de boogschutters op de muren blijven vuren. Nu wordt echter de groep weer beschermd door een andere magier. Een paarse koepel voorkomt dat de pijlen de groep kunnen raken. Zodra de pijlen de koepel binnen komen lijken ze te vertragen. Linctus kan heel gemakkelijk de vertraagde pijlen uit de lucht tikken met zijn zwaard.

Linctus stapt af van zijn paard en loopt richting de rand van de koepel. Hij draait nog even om en kijkt naar Questyn. “Even kijken of er iemand thuis is.” Lacht Linctus en hij rent de koepel uit richting de poort.

“Wat is dit?” zei Llaeth. “Dat is een middel dat ons voor korte periode onzichtbaar maakt, zo kunnen we ongezien het kasteel binnenkomen. Drink het in één keer op, het smaakt niet zo lekker.” Sprak Siharad, voordat hij het middeltje in één teug innam. Llaeth, Mop en Madarian namen zijn voorbeeld aan. Het smaakte heel erg metaalachtig, en achter in de keel brande het lekker door. Meteen begonnen ze allemaal te hoesten. “Gadver!” riep Mop, en ze trok een vies gezicht. Siharad moest erom lachen. Een paar minuten later begonnen ze al te vervagen.

Mop loopt naar Madarian toe. Ze legt een hand op zijn schouder. Ildkule ligt te slapen in Mops zadeltas. Voor de zekerheid heeft Mop wat insecten bij Ildkule neergelegd, zodat ze in ieder geval wat gegeten heeft. NightShadow blijft bij de paarden wachten, de paarden zijn buiten de poort blijven staan.

Ze kijkt om zich heen. Mop ziet Llaeth, Siharad en Madarian wel, omdat ze zelf onzichtbaar is. Ze kijkt naar Madarian en glimlacht. Madarian glimlacht terug. Ze wil gaan wegdromen over Madarian, maar dat mag niet. Alles wat Mop denkt kan gevolgd worden door het Kwaad . Mop kijkt om zich heen. Ze zijn binnen in het hol van het Kwaad. Als ze maar niet zichtbaar worden, want dan zitten ze als ratten in de val.

Ze kijkt om zich heen op de binnenplaats en ziet 10 deuren. Ze knikt naar Madarian en loopt rustig naar de grootste deur aan de linkerkant van de binnenplaats. Madarian loopt naar haar toe, pakt Mops hand vast en knijpt er in. Als ze naast de wachters staan fluistert Madarian in haar oor “Nu, voor ons mijn liefste!” Ze pakt het hoofd van de wachter vast en kijkt in zijn ogen. Madarian doet precies hetzelfde met de wachter aan de andere zijde. Ze kijken in hun ogen tot de wachters voor hun ogen dood neervallen. "Voor ons!" fluistert ze in Madarians oor. Mop loopt naar de deur, duwt de klink omlaag en maakt de deur open. Siharad, Llaeth, Madarian volgen haar. De laatste sluit zachtjes de deur. Zo vervolgen ze hun weg in het hol van het Kwaad. Mop bibbert. Het groepje vrienden zegt geen woord tegen elkaar. Ze denken niet, maar voelen elkaars aanwezigheid.

Llaeth, Madarian, Mop en Siharad kwamen in een hal terecht, met aan het einde een lange trap naar beneden. “Dit zag ik in mijn visioen, daar beneden is Dariel!” Fluisterde Llaeth zo hard als ze durfde. Verderop in de gang hoorde ze zware voetstappen van een bewaker. Stap stap… Llaeth keek om beveelde iedereen om te bukken met handgebaren. Stap stap… Ze zette zich schrap… Stap st- … En ze blies een enorme krachtige windvlaag de kant van de wachter op, hij toolde wat rond in de lucht, voordat hij met een harde klap tegen de muur werd gesmeten. Hij kwam met een smak op de grond, zijn lichaam direct laveloos. Toen ze zeker wisten dat de kust veilig was, rende ze naar beneden, de kerkers in. “Zoek Dariel!” zei Siharad. “Ik ga op zoek naar Dalin Kador.” De rest van het groepje knikte en holde door de eindeloze grotten. De lucht werd steeds kouder, en ze voelde een nare aanwezigheid. “Zet je gedachten op iets anders!” siste Madarian. Ze keken met zijn allen onrustig om hen heen, zoekend naar de aanwezigheid. “Kom tevoorschijn…” klonk het opeens, niet zo ver van hen vandaan. “We worden weer zichtbaar!” Gromde Siharad, die het ergste vreesde, en niets was minder waar toen Mop een flinke trap in haar rug kreeg, en voor Madarian op de grond terecht kwam. “Ik moet toegeven dat jullie lef hebben…” kwam het van een onbekende hoek. Terwijl Madarian Mop overeind hielp, keken Siharad en Llaeth rond. “Waar zit je, Zeph!” Schreeuwde Siharad boos. Ze hoorde een raar gegniffel in de verte. “… Het is alleen zo jammer dat jullie te laat zijn."


Opeens verscheen Zeph, uit het niets, voor het viertal, met een grote speer. “Wie is de gelukkige die als eerste het bloed mag proeven van onze Dariel?” Hij zwaaide met zijn speer voor de neuzen van het groepje, het bloed droop er vanaf, en er ontsnapte een gekmakende lach uit Zeph’s mond, die alleen maar harder werd. “Nee!” Llaeth voelde alsof de grond onder haar voeten was weggezakt, terwijl het gelach van Zepherus alleen maar erger werdt.

_____________________________________________________

Corvus werdt aangevallen, dat had De Morrigan echt wel door. “Maakt u zich geen zorgen, uwe hoogheid” Bulderde een zwetende bewaker. “Ze komen het kasteel echt niet in.” De Morrigan klakte met haar tong en rolde haar ogen. “Natuurlijk niet! Ze kunnen mijn raven echt niet te slim af zijn. Raven zijn intilligent! Ze kunnen onze taal verstaan, daarnaast hebben ze ook nog een eigen taal, ze hebben zelfs eigen accenten! Een raaf kan zo veel meer dan vliegen…. “ En zo begon ze haar preek over raven, zich nog niet al te druk makend over de ophef buiten. Zepherus had al voordat ze nog maar in de buurt waren van de grotten, het viertal aan voelen komen, en was meteen ten strijde gegaan. Maar De Morrigan deed dat niet, tenzij het hoognodig was. De Morrigan’s raaf, Vran was echter wel te vinden bij de poort. Die had Linctus al in het viezier toen hij de paarse koepel uitliep. Vran dook op hem af en probeerde in zijn ogen te pikken. Tijdens zijn duik maakte hij een hels kabaal, en spoorde de andere kraaien en raven aan om ook op de groep strijders af te duiken. Niemand anders dan de kraaien kon het verstaan, maar ze krijste allemaal in koor. “VOOR CORVUS!”
“Voor Corvus”.. Zei De Morrigan achter hen aan.

Linctus ziet hoe de grote zwarte vogel op hem stort. Hij zwaait met zijn zwaard, maar het zwarte beestje is te snel. Hij voelt hoe de scherpe nagel zijn rechter oog doorboord. Hij trekt het beest weg bij zijn oog en werpt hem richting de poort. Vran weet zichzelf echter weer te herpakken voordat hij de grond raakt. Linctus duikt in elkaar en gaat met zijn hand naar zijn oog. Vaag hoort hij een kreet van Questyn. Het brandt en doet ongelofelijk pijn. Linctus schreeuwt en vloekt in woorden die niet iedereen kent. Hij voelt hoe het bloed uit zijn oogkas stroomt. Het stroomt over zijn wang omlaag, maar wordt gestopt bij zijn baard. Dan voelt hij duizenden kleine pikken over zijn hele lichaam. Hij is een gemakkelijk doelwit geworden voor de kraaien. Hij houdt zijn oog dicht en staat weer omhoog. De beesten maken allerlei gaten in zijn huid en hij voelt hoe alle stukken blootliggende huid bezaaid zijn met kleine wondjes.

Linctus staat een kleine 50 meter voor de poort. Zijn hele gedaante is verhuld in vele raven en kraaien die hem blijven pikken. De boogschutters richten zijn vuur op de rest die nog onder de koepel schuilt. Ze voelen dat er in het kasteel vanalles aan de hand is en nu Linctus zou uitgeschakeld is zijn ze wat terughoudend in hun vervolgstap. Questyn wordt tegengehouden. Ze mag niet naar Linctus. Ze ziet met lede ogen aan hoe Linctus door zijn knieen zakt. Ze ziet namelijk hoe de vorm van de raven steeds kleiner wordt. Linctus moet wel door zijn knieën gezakt zijn. Vran lijkt triomfantelijk te krassen.

Maar Questyn krijgt een soort rust over zich heen. Ze weet dat het goed gaat met Linctus. Ze kan het niet zijn, maar haar gevoel stelt haar gerust. “Linctus is iets van plan” Fluistert ze tegen de magiers. Dan spat de vorm uit elkaar. In elke richting vliegt wel een zwarte vogel. Enkele weten zich te herpakken, maar de meest vallen op de grond. Uit het midden van de explosie ziet Questyn een grote gedaante in de lucht springen. Het is Linctus die in de richting van Vran springt met zijn zwaard getrokken. Hij heeft een oog dicht, maar probeert de grote vogel toch zo goed mogelijk te raken. Deze kan slecht een beetje de slag ontwijken en wordt in zijn vleugel geraakt. Linctus hoort hoe de vogel schreeuwt terwijl hij zich schrap zet voor de landing. Dan voelt hij scherpe pijn in zijn borstkast. Vele pijlen vliegen in zijn richting en enkele doorboren zijn harnas. Maar Linctus is nu op stoom. Zijn lichaam staat stijf van de adrenaline. Hij zakt door zijn knieën om de klap op te vangen. Als hij weer omhoog komt trekt hij de pijlen uit zijn lijf. Er is in pauze bij de boogschutters. Ze zijn hun kruisbogen aan het laden. Linctus ziet hoe Vran probeert weg te huppen. Linctus loopt dichterbij terwijl hij een volgend salvo op zich af voelt komen. Hij ontwijkt de meeste en diegene die hem wel raken trekt hij er weer uit. Dan heeft hij de vogel ingehaald en trapt op zijn staart. Vran probeert weg te komen, maar dat lukt niet. “Oog om oog.” Fluistert Linctus tegen de vogel.

Ildkule heeft alle commotie gehoord en is uit de zadeltas van Mop geglipt. Het Feniks-jong is boos en spuugt vuur richting Zeph. Zeph is dankzij de vuurzee van het kleine wezentje te zien. Uit angst glipt het jong terug in de tas van Mop. Mop voelt haar trillen en houd het beestje in de tas dicht tegen haar aan.

Zeph gilt het uit: “Vuur, aaaargh, vuur!!!!” Hij grijpt naar zijn hoofd, gaat op zijn knieën en geeft een harde krijs. “VERVLOEKT ZIJT GIJ KLEIN VLIEGEND ONDING!!!!” Het vuur grijpt Zeph vast. Zijn gewaad vat vlam. Madarian, Mop, Llaeth en Siharad deinzen achteruit. Nog voor de vier vrienden besluiten om verder te rennen slaakt Zeph een pijnlijke doodskreet die door het hele kasteel te horen is.

Mop kijkt in haar zadeltas. Ze ziet het doodsbange vogeltje in een hoekje van haar tas zitten. Het beestje hupt eventjes in de tas op en neer van de stress, geeft een zacht gilletje en valt dan in een diepe slaap. Mop vangt weer wat vliegjes en gooit deze in de zadeltas naast het doodsbang slapend vogeltje. “Och, lieverdje. Och, Ildkule. Rust maar lekker uit. Je bent doodop.”

De vier rennen verder. Mop kijkt naar Llaeth. Ze glimlacht. "Dit keer had Zeph het dus niet over jou." zegt Mop plagend tegen Llaeth. Ze geeft Llaeth een aai over haar bol en vraagt: "Gaat het Llaeth?"

Laatste edit 13-09-2016 20:17

Zepherus’ slaakte een kreet van de pijn, en sloeg wild om zich heen om de vlammen te temmen. Nadat hij op de grond ging liggen rollen, doofde het vuur snel genoeg. Hij had flinke brandwonden in zijn gezicht, en de rest van zijn lichaam. Het deed ontzettende pijn, maar toch stond Zepherus op. Het viertal was van hem weggerend, maar ze waren nog niet aan hem ontsnapt! “Stom kreng dat je bent! Met je achterlijke huisdiertjes!” Schreeuwde Zeph, toen hij achter ze aan begon te rennen. De speer die hij had was ook toegetakeld, maar de punt was nog even scherp. Hij gooide de speer voor zich uit, mikkend op Mop. Llaeth kon nog geen antwoord geven aan Mop, want zodra ze omkeek, zag ze een speer hun kant op vliegen. Llaeth zoog een teug lucht in en blies hard, de speer verloor meteen zijn vaart en viel neer, de rest van de lucht kwam bij Zeph aan, die naar achteren werd gegooid. Zeph gromde en snauwde wat hun kant op, maar het was onverstaanbaar geworden, hij had teveel pijn. “We kunnen hem nog even afschudden, snel!” riep Siharad, die een steen zijn kant opgooide, en groter werd toen hij voor Zeph stopte. De steen bleef groeien, totdat het een rots was, en de weg voor Zeph versperd werd.

“Rennen!” schreeuwde Madarian. Het groepje rende door de kerkers, op zoek naar hun vriend. “Hier moet het ergens zijn!” zei Llaeth, toen ze links een gang in schoot. Opeens stond ze stil, voor één van de gevangeniscellen, en slaakte een verdrietige kreet die door merg en been ging, Mop hield haar hand voor haar mond. Het lichaam van Dariel lag er slapjes bij, zijn hele borstkast vol met diepe sneeën, en zijn arm zwart van het afsterven. Hij ademde niet meer. Llaeth zakte op de grond, terwijl Madarian en Siharad de tralies losrukten met wat magische foefjes, om bij het lichaam te komen. “Misschien kunnen we hem nog redden.” Zei Siharad zo kalm als hij kon. “Maar we moeten hier eerst wegwezen!”. Madarian en Siharad pakte het lichaam bij arm en been, en tilde het zo de gang door. Llaeth liep naast het lichaam van Dariel, en Mop aan de andere kant. Llaeth zei niks meer, maar was in zichzelf alleen maar aan het schreeuwen. We waren te laat. We waren te laat. Dariel is dood…

"Wacht!" zegt Mop resoluut. ...Ze legt haar oor op Dariels borstkas. "Hij leeft nog. Hij ademt alleen heel zwaar en langzaam." zegt ze zachtjes tegen de rest. "Leg hem maar even op de grond neer. In die donkere hoek." Mop legt haar handen op Dariels borstkas. Een helder licht verschijnt. Ze voelt de botten van de oude man weer samentrekken. Ze zet haar tanden op elkaar en wil een gil geven. Maar doet het toch niet, om het Kwaad niet te wekken.

"Moe." zegt Mop. "Moe." Ze ziet Dariel zijn ogen open doen, ze ziet zwart voor de ogen en zakt in elkaar.

"Mop? ...Mop? Schat? Wordt eens wakker." Mop maakt haar ogen open en ziet dat Madarian haar draagt, terwijl de groep rent. "Zet mij eens op de grond. Dan hoef je mij niet meer te dragen."

Ze ziet dat Siharad de oude broze Dariel verder sleept en zegt zachtjes tegen Madarian: "Liefste, help Siharad met Dariel ik red mij wel." Ze kijkt naar Llaeth. Het mooie witte haar van Llaeth stelt Mop gerust. Ze knikt naar Llaeth. En zo proberen ze met zijn vijven in een rap tempo het kasteel te verlaten.


Laatste edit 14-09-2016 15:23

Linctus voelt hoort hoe het volgende salvo door de lucht vliegt. Een pijl raakt slecht zijn schouder. Linctus kijkt om en ziet hoe het merendeel van de pijlen doodstil in de lucht hangt. De rest is nu ook in de richting van de stadsmuur gekomen. Maximiliaan staat slechts een paar meter van Linctus vandaan. Hij zorgde ervoor dat Linctus niet doorzeefd wordt met pijlen. De andere magiërs zijn ook bezig om de verschillende boogschutters uit te schakelen. Bij de ene boogschutter vliegt de kruisboog spontaan in brand terwijl een andere met geen mogelijkheid zijn handen van de kruisboog af kan halen. Ze lijken wel vast te plakken. Dan hoort Linctus geschreeuw op de muur en ziet een wachter rennen met een grote rat in zijn nek. Iets waar Questyn vast iets mee te maken heeft. Linctus kijkt weer naar Maximiliaan die alle pijlen inmiddels al op de grond heeft laten vallen. Natuurlijk komt er weer een volgend salvo en weer worden die door Maximiliaan gestopt. “Doe maar wat je moet doen.” Zegt de oude magiër kalm. “Achter de poort worden de soldaten in stelling gebracht om zo de poort uit te stormen dus als je nog iets moet doen dan zou ik het nu doen.” Linctus knikt. Maximiliaan heeft gelijk. Dadelijk moet hij het opnemen tegen zwaarden in plaats van pijlen en dan is het gesprekje met Vran een stuk lastiger.

Linctus ziet hoe het beest er alles aan doet om zijn staart onder de voet van Linctus uit te krijgen. Het zwarte dier krijst en krast terwijl hij met zijn vleugels klapt. Vran probeert met alle macht weg te komen, maar Linctus heeft zijn voet stevig op de grond staan. Linctus reikt met zijn hand over zijn schouder. Zijn vingers sluiten zich om de schacht van de pijl. Hij sluit zijn ogen en met een krachtige ruk wordt de pijl uit zijn lichaam getrokken. De weerhaken van de pijl zorgen er voor dat de pijn enorm is, maar Linctus is wel wat gewend. Met een snelle beweging trekt hij de pijl uit zijn schouder en steekt deze dwars door de linker vleugel van Vran de grond in. De zwarte vogel begint nog harder te krijsen terwijl Linctus rustig een tweede pijl van de grond opraapt. Met zijn rechterhand pakt hij de vleugel van Vran vast. Meteen reageert de vogel door flink in een vinger van Linctus te bijten. Linctus voelt hoe het bloed uit zijn vinger stroomt, maar geeft geen krimp. De opgeraapte pijl wordt door de vleugel in de grond geramd worden. Vran schreeuwt weer en laat hierdoor de vinger van Linctus terug. Linctus trekt nu zijn hand terug. Hij ziet hoe Vran zijn vleugels niet losgetrokken krijgt. Pas als hij er van overtuigd is dat de vogel nergens heen kan haalt hij zijn voet van de staart.

Is dit niet gevaarlijk wat ik nu ga doen? Denkt Linctus bij zichzelf Misschien is dit niet nodig. Misschien kunnen ze Dariel ook redden zonder de Morrigan hierheen te lokken. Maar Linctus beseft dat hij zich beter aan het plan kan houden. Ze hadden een reddingsactie waarschijnlijk allang zien aankomen. Ze hadden zich erop voorbereidt. Waarschijnlijk kunnen de 4 in het kasteel makkelijk binnen komen, maar de Morrigan zal er alles aan gedaan hebben om te zorgen dat ze dan niet meer weg kunnen. Daarom moet hij haar aandacht toch trekken. Hoe gevaarlijk het ook mag zijn. Linctus loopt om de vogel heen en hurkt voor de vogel. Hij heeft geen aandacht voor het gevecht wat er om zich heen gebeurt. Hij had gezien dat Questyn in de buurt bleef van enkele magiërs en hij vertrouwde erop dat die haar wel zouden beschermen. Daarbij was ze natuurlijk ook een sterke onafhankelijke vrouw die wel haar mannetje staat. Daarom kon hij zich concentreren op de vogel. “Vran.” Zie Linctus op een onheilspellende toon. “Ik wil dat je goed naar me luistert. Ik weet dat jij beelden kunt doorgeven aan de Morrigan en dat is precies wat jij nu voor me gaat doen.” De vogel houdt zich stil en staart Linctus aan met een boze blik.

Linctus glimlacht. “Mooi, ik heb je aandacht.” Linctus laat zijn hand over zijn harnas glijden naar zijn buidel. Hij haalt uit zijn buidel een stuk zwarte steen. De steen glimt en is een de vorm van een keltische knoop gehouwen. Er is duidelijk een breuklijn te zien waar de steen eerst aan iets vastzit. Linctus houdt de stenen knoop voor de zwarte vogel. Hij draait de knoop met zijn vingers. “Goed zo vogel. Geef Nemain maar door dat ik een stuk van haar staf heb.” Zegt Linctus tegen het beest. Dan stopt hij snel de knoop weer weg en staat op. Linctus zet een paar stappen richting de poort waar dadelijk de soldaten uit zullen komen. Dan stop hij even. Hij kijkt naar Maximiliaan die verbaast lijkt over de knoop die Linctus had. Dan wendt Linctus zijn blik nog een keer naar Vran. “Trouwens” Begint Linctus terwijl hij zich weer omdraait. Hij voelt met zijn vingers aan het gat bij zijn oog “Ik had je nog niet bedankt voor het uitpikken van mijn oog.” Linctus zet twee grote stappen en geeft de grote vogel een trap. De vogel vliegt door de lucht en smakt tegen de muur aan. Bewusteloos valt hij daarna op de grond. “Dus bedankt.” Fluistert Linctus binnensmonds. Hij pakt nu Nis weer vast en rent richting de stadspoort. Hij moet nu wel de aandacht van de Morrigan hebben.

De Morrigan schrok toen Zeph binnenkwam, de helft van zijn gezicht versmolten van de brandwonden. “Vertel me niet dat ze ontsnapt zijn Zepherus, ik doe je wat!” Zepherus had teveel pijn om iets te zeggen, en trok een nors gezicht toen hij zijn schouders ophaalde. De Morrigan deed hem mokkend na. “Waardeloos… Wachters! Zoek de indringers, laat ze niet ontsnappen!” Twee wachters knikte en renden de kamer uit, de hal door. Zepherus snoof even en ging toen op een van de sofa’s liggen, in een korte tijd zal hij weer geheeld zijn.

De Morrigan’s aandacht werdt ineens getrokken door Vran, iemand had hem aangevallen. Haar ogen rolde terug in haar kassen, en toen zag ze wat de vogel zag.
Linctus glimlacht. “Mooi, ik heb je aandacht.” Linctus laat zijn hand over zijn harnas glijden naar zijn buidel. Hij haalt uit zijn buidel een stuk zwarte steen. De steen glimt en is een de vorm van een keltische knoop gehouwen. Er is duidelijk een breuklijn te zien waar de steen eerst aan iets vastzit. Linctus houdt de stenen knoop voor de zwarte vogel. Hij draait de knoop met zijn vingers. “Goed zo vogel. Geef Nemain maar door dat ik een stuk van haar staf heb.” De Morrigan krijste hard, woedend was ze. “Niemand bedreigd mij!” “Trouwens” Begint Linctus terwijl hij zich weer omdraait. Hij voelt met zijn vingers aan het gat bij zijn oog “Ik had je nog niet bedankt voor het uitpikken van mijn oog.” Linctus zet twee grote stappen en geeft de grote vogel een trap. De vogel vliegt door de lucht en smakt tegen de muur aan, en het beeld werdt zwart.
Dit was de laatste druppel voor De Morrigan, ziedend rende ze de hal uit, het balkon op. Ze waren al door de poorten naar binnen gekomen. De Morrigan denkte niet meer na over de gevaren, ze sprong naar beneden, haar gigantische zwarte vleugels klapten uit, en vloog boven te menigte vechtende mensen.

“Waar zit je, misselijkmakende nephilim!” kraste De Morrigan, terwijl ze haar krachten bundelde. Er sijpelde een soort zwarte rook uit De Morrigans vingertoppen, iedereen in haar omgeving, ware het haar eigen leger of dat van de tegenstander, stikte meteen in de rook, en viel neer. Opeens stond Linctus recht voor haar, zijn zwaard geheven. “Kom dan als je durft!” kraamde ze, terwijl ze alle rook zijn kant op stuurde.
_______________________________________________________________________

Siharad en Madarian konden niet snel genoeg rennen, met Dariel in hun armen. Llaeth en Mop waren voor hen uit gerend om zeker te zijn dat de kust veilig is. Ze waren bijna bij de uitgang, opeens hoorden ze bewakers van twee richtingen komen. “Ze proberen ons terug te drijven!” zei Llaeth. Op dat moment wees Mop naar boven, er was een luik dat open gemaakt kon worden. “Snel!” zei Siharad, die Dariel even los laatte en het luik opende, en er een trap naar beneden kwam. Hij hees Dariel bij zijn armen de trap op, en de rest volgde.


Met zijn vieren, en Dariel die nu over de schouder van Madarian lag, renden ze de hal door. “Daar is een deur!” zei Llaeth, en nog voordat ze zich kon bedenken, beukte ze deze open, en kwam op een remoerige open plek terecht. Overal om haar heen waren mensen aan het vechten. In de verte zag ze De Morrigan, met een wolk van zwarte rook om haar heen. Ze zag Maximiliaan met een paar andere magiërs, maar Linctus of Questyn zag ze niet. “Ze wilden ons niet terug drijven…. Ze wilde ons juist hierheen sturen..” Zei Llaeth. “We moeten vechten! Llaeth, breng Dariel in veiligheid! Mop, Siharad, kom met mij mee!” Zei Madarian. Llaeth knikte en wist wat ze moest doen. Ze nam Dariel over van Madarian die met de andere twee het slagveld in ging. Met Dariel in de armen nam ze een diepe teug adem en blies uit, en kwam hoog boven het kasteel terecht. Dariel kreunde even, hij was weer bij. “Houd me goed vast Dariel, het is bijna over..” zei ze, voordat ze nog een teug nam en nog hoger vloog, totdat ze tussen de wolken verscholen zaten. Nu moesten ze nog een veilige plek vinden om af te dalen. Laatste edit 15-09-2016 10:59

Linctus rent naar de stadspoort met zijn zwaard in zijn hand. Hij zit nog steeds vol van adrenaline. De andere magiërs volgens zijn voorbeeld en gaan ook in de richting van de poort. Ze gaan op een rij staan klaar om aan te vallen zodra de deur open gaat. Linctus ziet hoe de grote deuren langzaam open gaan terwijl nog aan komt rennen. Hij heeft alleen geen zin om te wachten tot de deuren helemaal geopend worden. Linctus rent voorbij de rij met magiërs en beukt de stadpoort verder open. De grote houten deuren vliegen open en Linctus ziet de soldaten verschrikt naar hem kijken. Dan valt er een soldaat op de grond nadat hij geraakt wordt door een paarse schicht. Dit lijkt het startsein voor het echte vechten. De magiërs rennen door de poort op de soldaten af. Linctus kan niet zien of Questyn erbij zit. Hij heeft het te druk met het ontwijken van de klappen van de soldaten. Hij merkt dat zijn diepte perceptie flink verstoord is door het ene oog.

Linctus baant zich een weg door de hordes soldaten. Hij probeert de soldaten zo goed hij kan uitschakelen zonder ze te doden. Linctus is halverwege het plein als hij een grote soldaat op hem af ziet lopen. Linctus deint naar achter als de soldaat met zijn zwaard slaat. De tweede slag houdt Linctus tegen met Nis. Met zijn vrije linkerhand vormt Linctus een vuist. Met die vuist weet Linctus in een forse klap de soldaat te vellen. Dan kijkt hij op en ziet De Morrigan op het balkon verschijnen. Ze lijkt ontdaan Denkt Linctus bij zichzelf. Mooi dan hebben de andere wat meer tijd gekregen Linctus ziet hoe De Morrigan het luchtruim kiest en boven de mensen heen vliegt. “Waar zit je, misselijkmakende nephilim!” kraste De Morrigan. Linctus ziet hoe De Morrigan door zwarte rook omhult wordt. Met name soldaten worden de dupe en vallen neer door de duistere magie.

Zelfs geen respect voor haar eigen soldaten Denkt Linctus bij zichzelf terwijl hij richting de zwarte rook rent. Dit zijn goede soldaten. Ze doen wat ze wordt opgedragen. Zelfs al is de taak te groot voor een stadsleger. Zelfs al zijn ze het niet eens met de reden waarom. Sterker nog ik zou niet verbaast zijn als de meeste niet eens weten waarom ze vechten. De stad wordt aangevallen en die verdedigen ze met hun leven. De Morrigan beloont zulke loyaliteit door ze te doden. Ze heeft totaal geen oog voor de slachtoffers. Totaal geen respect voor de soldaten. Ik zal haar eens leren wat een soldaat kan doen. Ik zal haar eens tonen dat er mensen zijn die tegen haar op durven te staan. Ik zal de soldaten wreken. Linctus begint te kolken van woede als hij voor De Morrigan staat. Hij heft zijn zwaard. “Kom dan als je durft!” schreeuwt De Morrigan terwijl Linctus op haar af rent.

Linctus ziet hoe de zwarte rook op hem afkomt. Hij merkt hoe het de lucht verdrinkt. Hoe het zijn longen vult en de lucht uit zijn longen wil persen. Maar hij staat het niet toe. Zijn lichaam staat het niet toe. De weerstand tegen magie zorgt ervoor dat Linctus niet direct neervalt zoals bij de soldaten. De rook verhult zijn aanwezigheid en De Morrigan kan hem niet direct zien. Dan komt hij rennend tevoorschijn uit de rook. Hij heeft haar in het vizier en haalt uit met Nis. Echter heeft hij zich vergist in de diepte en mist hij De Morrigan. De Morrigan ontwijkt de slag van Linctus en reageert door hem vast te pakken en mee de lucht in te sleuren. Ze neemt hem meters mee in de lucht en laat hem weer los. Linctus smakt zo hard op de grond dat de stenen van het plein onder zijn lichaam barsten. Linctus proest bloed op. Zijn long lijkt doorboort met een rib. Toch krabbelt hij weer op. Hij merkt dat hij door het ene oog weer wat waas begint te zien. Zijn lichaam is volop aan het herstellen en ook de rib zal zich weer herstellen.

Lintus staat op en ziet hoe De Morrigan voor hem gaat zweven. Linctus hoest het bloed op dat in zijn longen verzamelt wordt. Hij spuugt op de grond en kijkt naar De Morrigan. “Kom dan als je durft!” Zegt Linctus op een uitdagende rustige toon.

Mop, Siharad, kom met mij mee!” Zei Madarian. Dat laat Mop zich geen tweede keer zeggen. Ze rent achter Madarian en Siharad aan. Ze voelt dat Ildkule in de tas wakker is geworden. Het beestje geeft kleine gilletjes om aandacht.
Ildkule, ik heb daar nu geen tijd voor!

Ze kijkt naar Madarian. Ze wijst voor zich uit. “Kijk! Daar is Linctus in gevecht met het Kwaad!” zegt ze tegen Madarian. “Kunnen we hem niet op een of andere manier helpen?” Madarian wil antwoorden, maar op dat moment komen een aantal soldaten aanrennen. “De Duivel, naar de hel met jullie!!” schreeuwt de grootste van het groepje soldaten.

Ildkule ontsnapt weer uit de zadeltas. Net als Mop haar in de zadeltas wil terugstoppen, ziet ze dat Ildkule haar vleugels spreidt. Het beestje is gegroeid, binnen drie dagen is ze een groot jongvolwassen vrouwtjes-Feniks geworden. Ildkule kijkt naar Mop alsof ze wil vragen: “mag ik spuwen?”
“Spuug maar een cirkeltje, ‘dkule.” zegt Mop nonchalant. Ze kijkt naar Madarian en Siharad die haar verbaasd aankijken.
Ildkule spuugt vuur, exact een mooie cirkel om de groep soldaten heen. De soldaten zijn dichter bij elkaar gaan staan. Ze beven.

Mop glimlacht. Ze kijkt Madarian aan en fluistert in zijn oor: “Schat, ik zei toch, dat ze van pas kan komen.” Als het vuur gedoofd is, pakt ze haar dolk en loopt naar de grootste van de groep soldaten. Ze pakt zijn hoofd vast. Ze houdt haar hoofd tegen zijn hoofd. Er verschijnt een rood fel licht. Een tijd later laat Mop de grote soldaat los. Hij wankelt, tolt en valt naar achter. Dood tussen zijn kameraden in. “Dat kan ook met jullie gebeuren!” schreeuwt Mop. De groep soldaten gaat dichter bij elkaar zitten.
Als Mop besluit om met de verbaasde SIharad en Madarian in haar kielzog verder te gaan rennen. Hoort ze nog een soldaat bits mompelen: “Heks!” Ze draait haar hoofd om en fluistert in de soldaat zijn oor: “Ik ben misschien een heks, maar wel een verdomde goede heks. Ik laat jullie nou nog leven. Maar de volgende keer misschien niet.” Ze wenkt naar Siharad en Madarian en zegt: “Bindt ze vast aan die boom.” Ze geeft Madarian vluchtig een zoen op zijn wang. Pakt een paar touwen en maakt één van de vier overgebleven soldaten vast aan de boom, zoals een luiaard aan een tak hangt te slapen. Zijn benen en handen om een tak heen geslagen. En dan maar vastbinden. . De vier soldaten hangen uiteindelijk vloekend en tierend om vier takken heen gebonden.

Ze rennen verder. Ildkule vliegt boven hen om de lucht een beetje te verkennen. Het viertal rent en vliegt richting alle commotie en zien De Morrigan bij Linctus in de buurt staan. Ildkule vliegt opeens naar een andere kant en spuugt in de rug van een soldaat. Hiermee redt ze het leven van Questyn die bijna naar beneden valt. Ildkule vliegt naar beneden, kan de vallende Questyn opvangen met haar klauwen en legt Questyn op een plaats neer waar Mop haar wonden kan verzorgen.

Mop kijkt naar Questyn. Q., ga alsjeblieft nooit meer op daken vechten met soldaten. Ik wil je niet kwijt, Q.! Ze legt haar voorhoofd tegen Questyns voorhoofd. Er verschijnt een fel wit licht. Questyn maakt haar ogen open en glimlacht. “Maak je borst maar nat, Q.! Linctus is aan het vechten met De Morrigan. We moeten hem helpen.”

Laatste edit 15-09-2016 16:09

"Dalin Kador" Roept Madarian dan opeens. "Misschien kunnen we hem vinden en overtuigen om zich tegen De Morrigan te keren." Madarian was bijna vergeten dat het plan was om hulp van de heerser van de stad te vragen.

“JE GAAT ERAAN” Schreeuwt De Morrigan als ze op Linctus stort. De afstand tussen de twee werd met twee korte slagen van haar vleugels overbrugt. Linctus zet zich schrap, maar kan niet genoeg houvast vinden. De Morrigan sleurt Linctus mee over de grond richting een groot huis. Ze schreeuwt terwijl ze steeds meer vaart maakt. Net voor het huis laat ze Linctus los en vliegt zelf omhoog rakelings naast het gebouw. Linctus kan niets anders dan zijn armen voor zijn gezicht te kruisen terwijl hij door de stenen muur van het gebouw vliegt. De muur spat uit elkaar en Linctus voelt hoe hij een takel en stoel raakt voordat hij uiteindelijk tot stilstand komt tegen de binnenmuur. Linctus zakt even op de grond, maar krabbelt uiteindelijk weer op. Hij ziet De Morrigan niet, maar weet dat ze buiten op hem wacht. Dat ze hem weer zal aanvallen zodra hij uit het gebouw komt. Linctus voelt aan zijn rib die afgebroken is. Alles in zijn lichaam doet pijn, maar dat houdt hem niet tegen. Hij had dit verwacht.

De Morrigan is enorm sterke tegenstander, maar Linctus geeft niet op. De gedachte dat hij met het vechten De Morrigan bij zijn vrienden weghoudt geeft hem extra kracht. Hij had nooit gedacht dat hij het zich kon veroorloven om iemand nog een vriend te noemen. Maar een ander woord is er niet voor het gezelschap waar hij meer reist. Het begon met het toelaten van Questyn in zijn hart. Ze heeft zijn schild gebroken. Haar vertrouwen heeft ervoor gezorgd dat Linctus weer durft te voelen. Durft te leven. Ondanks dat hij nu meer getroffen kan worden als zijn vrienden iets overkomt weegt dit niet op tegen de kracht die hij eruit kan putten. Linctus sluit zijn ogen en haalt diep adem. Hij denkt aan Questyn. Hij probeert zich voor te stellen wat er zou gebeuren als Linctus nu zou falen. Wat haar zou overkomen als De Morrigan nu niet tegengehouden wordt. Linctus voelt de woede door zijn lichaam gieren als hij denkt aan wat kan gebeuren. Hij stopt Nis terug in zijn schede en rent de trap op.

Linctus rent door het huis omhoog en ziet hoe De Morrigan in de lucht zweeft voor de derde verdieping. Ze is gefixeerd op het gat in de beneden verdieping en kijkt dus niet naar het raam waar Linctus door kijkt. Dan kijkt ze om, maar Linctus duikt weg van het raam. Hij drukt zich met zijn rug tegen de binnenmuur aan en staart naar de buiten muur. Hij zet zich schrap met zijn handen tegen de binnen muur. Dit gaat pijn doen, maar alles voor Questyn Denkt Linctus voordat hij zich afzet tegen de muur. Linctus duwt zichzelf van de muur af en weet nog 5 krachtige stappen te zetten om zijn snelheid te vergroten. Dan gooit hij zichzelf tegen de buitenmuur.

De Morrigan zweeft in de lucht en kijkt naar het gat in de muur. Kom dan Nephilim. Denkt De Raven Godin. Ik weet dat dit je niet gedood heeft. De duistere elfen hebben met over je verteld. Jij kunt niet zomaar sterven, dus laat je zien. Ik zal je laten voelen wat er gebeurd als iemand denkt dat ze mij kunnen bedreigen. Mij, De Morrigan bedreigen. In MIJN stad. Jij weet niet welke toorn je te wachten staat, maar je zult het ontdekken. Niemand bedreigt me. Dus laat je zien Nephililim. Kom maar op. De Morrigan dacht even iets te zien en kijkt even om. Daarna richt ze haar blik weer op het gat. Kom dan. Opeens hoort De Morrigan een geweldige klap. Ze kijkt om en ziet hoe de muur van het huis uit elkaar spat. In het midden van de brokstukken komt de Nephilim aangesprongen. Ze wil hem ontwijken, maar ze is te laat. Er is geen tijd meer en voelt hoe de harde vuist van Linctus haar gezicht raakt. Als gevolg storten beide naar de grond. De Morrigan komt met een grote smak op haar rug terecht. Linctus komt op zijn schouder en rolt ongecontroleerd door. Hij komt pas tot stilstand als hij tegen de muur van het gebouw aan de andere kant van het plein komt. Daar blijft zijn lichaam roerloos liggen.

"Dalin Kador" Roept Madarian dan opeens. "Misschien kunnen we hem vinden en overtuigen om zich tegen De Morrigan te keren." Madarian was bijna vergeten dat het plan was om hulp van de heerser van de stad te vragen.

Mop kijkt Madarian aan. Ze voelt iets langs haar been gaan, ze kijkt naar beneden. NightShadow kwispelt met zijn staart. “Pak wat om te schrijven Madarian.” Mop pakt de veer, de bladeren en de inkt aan en schrijft op een klein briefje: “Beste Dalin Kador, wij zijn in gevaar. De Morrigan heeft het op ons gemunt. Komt u ons helpen? Met vriendelijke groet, Mop en Madarian” Ze stopt het briefje in een koker. Verbind deze aan de halsband van NightShadow en spoort NightShadow aan om naar Dalin Kador te rennen.

Ondertussen moeten wij Linctus helpen. Ze kijkt naar Questyn. “Waar is hij trouwens?” Vraagt Mop aan Q. Ze zoekt met haar ogen en ziet De Morrigan, ze lacht. Ze lacht hard. Haar schaterende krijsende lach, komt hard aan in Mops oren. Mop weet wat dat betekent en wil naar De Morrigan toe rennen, maar Madarian houdt haar tegen. Ik krijg die heks wel! Vervloekte trut! Ik krijg je nog wel! De boerin weet los te komen uit Madarians greep en houdt haar dolk stevig vast. “Madarian, hij ligt daar roerloos tegen de muur aan” zegt Mop. “We moeten hem helpen.” zegt Mop verdrietig. “Hij is onze vriend.”