"Wat ga je doen morgen?", vraagt Dariel aan Questyn. "Morgen ga ik met Samuel en Derose terug het woud in. Er is in een paar dagen veel gebeurd. En ik denk dat het tijd wordt om mijn tante te gaan zoeken." "Mmh," zegt Dariel. Hij pakt haar handen, en kijkt naar de palmen. "Daar zou je weleens gelijk in kunnen hebben." "Maar ik ga morgen eerst wat proviand in slaan. En dan ga ik op pad. Derose en Samuel hebben voldoende rust gehad. Dus we kunnen binnen drie dagen thuis zijn." Questyn was meer hardop aan het denken. "Ik ben te moe om nog verder na te denken. Het was een lange dag. Ik ga me wassen, en dan slapen. "

Dariel kijkt Llaeth aan. "Ik heb je bed opgemaakt. Ook heb ik een grote schaal met warm water neer gezet. De zeep licht er naast, en de handdoeken ook. Morgenvroeg zal ik hier wat te eten neer zetten. Je bent vrij om te gaan wanneer je wilt. En je hoeft ons er niets voor te doen. Ja ja ik zie je wel kijken", glimlacht Dariel. "Zo zitten wij hier niet in elkaar Llaeth, er zijn een paar mensen in deze wereld die nog wel behulpzaam zijn, zonder er iets voor terug te verwachten. " Hij geeft Llaeth een knipoog. "Questyn neemt je wel mee naar je kamer." Dariel staat op, wenst de twee vrouwen goede nacht, en gaat naar beneden.

"Kom Llaeth, ik val zelf bijna om van de slaap. Ik zal je laten zien waar je kan slapen. " Ze lopen door een gang, en Questyn doet de tweede deur links open. Op het bed ziet Questyn kleding liggen. "Oh ja... mijn Dariel is heel erg vooruitdenkend... ", grinnikt ze. "Hij heeft kleding voor je neergelegd. Waar hij dat zo snel heeft weten voor elkaar te krijgen. Maar goed, dat is Dariel dus. Oh hij hoeft er niets voor te hebben hoor. Het enige wat hij wil, is dat jij morgen verder kan op jouw reis, uitgerust, en met een volle buik. Dus verwacht ook maar dat je morgen een grote zak met eten mee krijgt voor onderweg." Llaeth loopt de kamer in, en legt haar hand op de kleding. "Soms hebben we allemaal even een break nodig. Oh ja... morgen. De winkeldeur gaat 's nachts op slot. Als je dus rechts de trap afgaat, dan loop je door het woonhuis van Dariel. Je komt uit op een grote open plaats met een grote poort. Daar ligt een steeg achter die aan de ene kant op de grote markt uit komt. Je kan ook verder de tuin in. Dan volg je eigenlijk de buitenmuur van de poort. Er is daar een stuk muur afgebrokkeld. Dariel heeft er een grote tak over heen laten bloeien. Maar zo kan je veilig en ongezien de tuin uit. Mijn kar staat daar, en mijn twee paarden lopen daar ook, dus dan weet je dat ook. " Questyn denkt nog even na. Is ze nog wat vergeten te zeggen. Nee, meer schiet haar niet te binnen. Ze kijkt Llaeth aan en zegt: "Weltrusten Llaeth, ik wens je een fijne nachtrust, en voorspoed voor het vervolg van je reis." Dan draait Questyn zich om, en sluit zachtjes de deur achter haar.

Ze gaat haar eigen slaapkamer in. Hier hangen een aantal persoonlijke spulletjes van Questyn. Ook veel tekeningen. In haar herinnering ziet ze hoe ze samen met haar moeder en haar tante bij een kampvuur in het bos zitten. Ze hebben papier weten te bemachtigen. En samen zijn ze bezig om een reis uit te beelden in tekeningen. Tante had toen een grote huifkar getekend. Questyn liep naar de tekening toe. Ze kijkt naar de huifkar, en ze krijgt een rilling. Het lijkt precies op haar huifkar. Maar de tekening is eerder gemaakt. Questyn was een jaar of zeven toen ze deze tekening maakte samen met haar moeder en tante. Ze schud de herinnering van haar af.

Ze loopt naar de wastafel en voelt het water. Het is nog steeds warm. Ze kleed zich uit. En dan laat ze met haar handen het water over haar gezicht spoelen. Ze zucht. Heerlijk hoe gewoon een beetje schoon water kan zijn. Ze wast zich verder, droogt zich af, en trekt haar onderkleding aan. Het is koud. Maar zo kan ze sneller in haar rok schieten, en haar tuniek aan trekken, als ze ineens snel moet vertrekken. Voor ze haar bed in duikt, kijkt Questyn nog even door het raam naar buiten. Het weer is ontstuimig. Het past niet echt bij dit jaar getijde. Questyn draait zich om, en gaat in haar bed liggen. Ze heeft haar hoofd nog maar net op de kussen gelegd, of de slaap treed al in.... Laatste edit 06-05-2016 11:08

Toen Questyn haar alleen had gelaten in de kamer waar Llaeth zou overnachten, zuchtte ze even. Deze mensen zijn veel te aardig voor hun eigen veiligheid...
Ze had zoveel indrukken te verwerken van deze twee mensen. Ze waren zo open, en hartelijk tegen haar geweest. En nóg verwachtte ze niks terug? Dat geloofde ze niet. Llaeth schudde zachtjes haar hoofd toen ze naar de kleren op het bed keek, en daarna naar zichzelf. Onder haar cape had ze een oude jurk aan. Oud, ja, maar die kon ze niet zomaar achterlaten. Deze jurk was van haar oudste zuster geweest, en daarvoor van haar moeder. Dit was het enige wat ze nog had als herinnering aan hen.

Llaeth ging op het bed liggen, pijnzend over wat ze zou doen morgen. Zal ze vroeg opstaan en met de noorderzon vertrekken? Of zal ze Dariel en Questyn morgen bedanken, op haar manier? Diep in haar ziel wist Llaeth het antwoord wel, ze was al lang genoeg alleen geweest. Maar ze kon niet, van niemand niet, verwachten haar zomaar te accepteren. Zeker niet zomaar zonder woorden. Misschien hebben ze nu geen vragen voor haar, maar die zullen er vast komen...

Na nog wat meer gepijns viel Llaeth eindelijk in slaap, met kleren en al, en kreeg voor wat leek op de miljoenste keer, weer diezelfde, huiveringwekkende droom.

Die priemende, paarse ogen rustte op haar, altijd aanwezig in haar gedachten, altijd aanwezig in haar dromen...

Voorzichtig, stap voor stap daalt de Rijder de trap af. Met zijn zwaard tikt hij afwisselend tegen de muren en de koude stenen trap, om te horen of er iets verdachts aanwezig is dat hem een pijlijke toekomst kan toebrengen. Nog steeds blijft het stil. Een kelder zo diep en donker zou juist de broedplaats moeten zijn van duistere, vergeten geheimen, maar daar lijkt niks van waar te zijn. De trap houdt op en het enige dat de Rijder ziet is een stevige deur. Het sleutelgat is groter dan dat van alle andere deuren, dus heeft de Rijder meteen de juiste sleutel te pakken. De deur gaat langzaam open, met een luid gekraak. Binnenin ruikt het muf en stoffig, alsof er in geen honderd jaar is schoongemaakt. De Rijder blijft even staan en neemt de ruimte in zich op. Aan weerszijden van hem staan enkele rijk gedecoreerde kisten, al dan niet met een koninklijk of hertogelijk wapen erop. "Te mooi om waar te zijn," mompelt de Rijder. Hij schuift een van de kisten opzij en trekt een loszittende plank uit de grond. Niks. Hij herhaalt dit bij de andere kisten net zo lang tot hij een houten doos vindt. "Bingo," mompelt hij. De doos zag er niet bepaald aantrekkelijk uit, en dat was ook precies de bedoeling. Niemand zou zo gek zijn om de meest kostbare rijkdommen zodanig te bewaren dat de verpakking al bijna een uitnodiging was om vooral verder te kijken. De Rijder bekijkt het slot en probeert deze te forceren. Plots krijgt hij een schok te verduren en zakt hij op zijn knieën met een luide kreet. Even moet hij op adem komen, en met een hand houdt hij zijn andere vast. "Lichtspreuken," gromt hij. "Witte magie." Zich realiserend dat hij het kistje niet op die manier open kan krijgen, begint hij het ding met een zwaar voorwerp kapot te slaan. Uiteindelijk gebruikt hij zijn zwaard voor het laatste beetje. Gebruik makend van de duisternis om hem heen om het zwaard kracht bij te zetten doorklieft hij het doosje. Een felle flits volgt als de spreuk die erop lag nog één keer terugslaat alvorens te verdwijnen. De Rijder voelt zijn benen trillen en even is hij half het bewustzijn kwijt. "Verrekte engelen," gromt hij, al waren engelen niet de enige wezens die Lichtspreuken konden plaatsen. Zodra hij weer genoeg bij kennis is begint hij de Koningsgoud-stukken op te rapen en in zijn tasje te stoppen. De hoeveelheid Koningsgoud was genoeg om maandenlang een koningsleven te kunnen leiden...en de stad zou het zeker kunnen gebruiken in tijden van nood, zoals honger of ziekte. Het kon hem weinig schelen. Hij had het eerlijk veroverd, dus mocht hij het houden. "Ik kom er weer aan, schat." Na het trotseren van de vele vallen kan hij weer een normaal tempo aannemen, en niet gek veel later staat hij weer buiten. Hij voelt zijn armen nog wat tintelen. "Fiona! Ze hebben me pijn gedaan!" roept hij. Direct dalen donkere slierten neer en voeden hem wat energie, waardoor hij zich al weer veel beter voelt. "Ocharme," hoort hij Fiona zeggen. "Zo, beter?" De Rijder knikt. Langzaam verdwijnt de deken en keert de normale, natuurlijke duisternis terug. Nog even zijn wat paarse stippen in de wolken te zien. Het vuur dat ze eerder hadden veroorzaakt heeft flink om zich heen gegrepen en woedt nog in alle hevigheid. De enkelen die zich buiten hadden begeven strompelen overeind, of blijven bevend en bibberend in een hoekje zitten. "Goud?" vraagt Fiona. "De buit is binnen," antwoordt de Rijder. "De nacht is oud geworden. Tijd om ons terug te trekken." Hij kan het echter niet laten om een boodschap op de hoofddeuren van de toren achter te laten. Met een scherp voorwerp kerft hij de woorden "de nacht is duister en vol gevaren" in het Algemeenschrift, zodat iedereen het kon lezen. Vervolgens wordt hij door Fiona opgepikt en keren ze terug naar hun toren.

Laatste edit 06-05-2016 12:03

Wat voelt Madarian nog meer behalve een flinke koppijn? Hij probeert z'n ogen open te doen, maar het licht is te fel. Het lukt hem om z'n rechteroog iets te openen. Een hoofd ligt op z'n borst. Dan begrijpt Madarian wat hij voelt. GroteMop ligt naast hem. Ze omhelsen elkaar. Hij voelt dat minimaal het laken tussen hem en GroteMop in ligt. De rest kan hij niet zien. Was die koppijn maar niet zo erg. Dan kon hij even genieten van het moment. Hij tilt het laken iets op. Ja, nog steeds de kleren aan. Mooi, want als er iets gebeurd zou zijn dan wil hij dat graag herinneren.

Voorzichtig maakt Madarian zich los van de 'houdgreep' () van GroteMop en probeert omhoog te komen. Dat lukt niet makkelijk. Hij weet dat vlakbij een waterput staat. Hij sleept zichzelf over de grond naar de deur. Daar lukt het hem om op z'n benen te gaan staan. Net. Hij kijkt naar GroteMop en glimlacht. Dan gaat hij zo geruisloos mogelijk de deur uit naar de waterput. Eenmaal daar aangekomen haalt hij er wat water uit. Het mechanisme piept wel redelijk. Hij drinkt wat, en gooit daarna de emmer leeg over zich heen. Daarna realiseert hij zich dat hij zich beter eerst gedeeltelijk had moeten uitkleden. Oké. Voorlopig geen alcohol meer voor me. Het is elke keer weer raak als ik drink.

Dan ziet hij een groepje mensen langs de boerderij rennen richting de stad. hij volgt ze met z'n ogen. Als ze voorbij zijn volgt een tweede groep. Iets zegt hem dat dit niet klopt...

Laatste edit 06-05-2016 13:01

Wat zouden deze dromen betekenen? Zou dit betekenen dat de reden waarom ik niet kan sterven dichterbij komt? Wat is die reden? Linctus staat op en maakt de kaars aan. Hij loopt richting de spiegel en kijkt naar zichzelf. De jaren waren niet te zien in zijn gezicht. Wellicht in zijn ogen misschien, maarja wie valt dat op.

Linctus gaat met zijn hand door zijn grijze baard. Vroeger deden de Nephilim mensen ringen en vlechten in hun baard. De Nephilim waren heel trots wat dat betreft. Zeker voor een gevecht werd aan hun uiterlijk veel aandacht besteed. Sterven was namelijk iets moois en eervol. Ondertussen vlecht Linctus zijn baard en kamt hij zijn haren uit nostalgie.

MADARIAN, die krijgt visioenen. Hij weet misschien waarom ik deze dromen krijg. Linctus sprint de kamer uit. Hij rent voorbij de verbaasde herbergier de deur uit. Ze waren in de kruidenwinkel. Linctus rent naar de winkel, maar deze is op slot. "MADARIAN" Schreeuwt Linctus terwijl hij op de deur bonkt.

GroteMop wordt wakker. Ze kijkt naar rechts. Madarian is weg. Ze staat op en denkt: Hij zal wel niet ver zijn. Ze kijkt naar buiten en ziet dat hij de hele emmer over zich heen gooit. Ze glimlacht. Hmm, het is al tijden geleden dat ik zo lekker heb geslapen. Madarian draait zich om en loopt stilletjes het huis weer binnen. Hij houdt zijn vinger tegen zn mond om te zeggen dat GroteMop stil moet zijn. GroteMop kijkt hem verbaasd aan. Madarian verteld tegen GroteMop wat hij buiten heeft gezien. "Kom we pakken onze spullen in en vertrekken stilletjes." Fluistert GroteMop.

Laatste edit 06-05-2016 14:06

"Kom we pakken onze spullen in en vertrekken stilletjes." fluistert GroteMop. Madarian: "Waar naartoe? Als we niet oppassen, dan komen we juist terecht waar ze vandaan komen. Ik denk dat het verstandiger is om naar de stad te gaan. Daar kunnen we er misschien achter komen wat er is gebeurd, en ik moet nog wat inslaan. Die vlucht heeft me wat hulpmiddelen gekost, zoals wat rookbommen en een helingsdrankje. Dat een aantal wachters er niet blij met me zijn, dat neem ik voor lief. Zoals die groepjes liepen... Ze waren ergens bang voor. En een heel belangrijk ding: informatie is munitie. Elk klein detail wat je weet kan je leven redden. Dus laten we via de stad gaan. Misschien kunnen we Questyn nog even gedag zeggen?"

"Misschien kunnen we Questyn nog even gedag zeggen?" "En daarmee dat onbetrouwbare witharige wezen tegemoet gaan?" vraagt GroteMop aan Madarian. "Ik wil best teruggaan naar de stad, maar ik vermijd liever de kruidenierswinkel."

De eerste zonnestralen verschijnen boven de horizon, en langzaam maar zeker komt de zon zelf uit de aarde. De Rijder en Fiona hebben hun toren nog niet bereikt, maar haast hebben ze evenmin. Vroeg zonlicht was nog wel te verdragen, en ze hoefden niet ver meer te reizen. Alhoewel de afstand tussen waar ze vandaan kwamen en hun toren redelijk groot was, was Fiona moeiteloos in staat om zich snel voort te bewegen. Met de duisternis als onuitputtelijke krachtbron en voedingsbodem was dat dan ook geen wonder. De Rijder leunt wat voorover en slaat zijn armen om de nek van Fiona, bijna alsof hij haar wil omhelzen. Zo was het ook bedoeld. Hij hield van haar, zoals hij ooit van zijn aanstaande hield. Dat bracht hem soms tot verwarring. Opnieuw denkt hij even terug aan dag dat hij zijn toekomstige vrouw haar geschenk zou geven. Hij had toen gezworen geen enkele andere vrouw, in welke vorm dan ook, te verkiezen boven haar. "Dromer," hoort hij Fiona zeggen. Meteen voelt hij haar gedachten samensmelten met zijn geest en vergeet hij al weer waar hij aan zat te denken. Die dag was al zo lang geleden, maar soms voelde het aan alsof het gisteren gebeurde. Hij wist nauwelijks meer hoe lang geleden het echt was. Tijd was voor de Rijder er anders uit gaan zien. Uren, dagen, jaren...voor hem maakte het niets meer uit. Hij bestond. Fiona bestond. Dat was het eigenlijk. Fiona was nu de vrouw in zijn leven. Zijn steun en toeverlaat. Een leven zonder haar kon hij zich niet meer voorstellen. Fiona's gedachten drukken de zijne verder naar achteren, net zo lang tot hij weer helemaal bij zichzelf is. "We zijn bijna thuis," mompelt de Rijder. "Dan kunnen we goud gaan tellen!"

Laatste edit 06-05-2016 15:59

Llaeth's ogen schoten open. Het was licht buiten. Ze gaapte nog even, rekte zich uit, en ging toen rechtop zitten. Dit keer kon ze de droom makkelijk van zich af schudden, ze had in geen tijden meer zo goed geslapen. Wel vroeg ze zich af hoe laat het was, en of ze nog op tijd was om Questyn tegen het lijf te lopen, voordat zij er vandoor ging. Ze liet haar vingers wat door haar haar glijden om de klitten eruit te halen, niet dat het uitmaakt, want ze zou gauw haar capuchon weer op doen, maar dat stelde haar altijd wat meer gerust.
Toen stond ze op, en liep richting de deur. Ze werpte nog een blik op de kleding die Dariel voor haar op het bed neer had gelegd, en trok haar schouders op. Hij begrijpt het vast wel... Ze trok de deur achter zich dicht, op zoek naar de mensen die haar gisteren met open armen hadden verwelkomt, hopend dat het afscheid verder lag dan daadwerkelijk was. Laatste edit 06-05-2016 16:27

"Witharig wezen? Ik kan me niet herinneren dat ik die gezien heb." zegt Madarian. Hij krabt zich achter z'n oor. "Maar oké. Dan maar eerst wat inslaan en luisteren of er nieuws is. Maar eerst stel ik voor om wat te gaan eten." Na een heerlijk ontbijt vertrekken Madarian en GroteMop naar de stad. Al snel zijn ze er. Het is niet zo ver. "Laten we naar de markt toe gaan. Met wat geluk kunnen we wat inslaan, en meteen opvangen wat er is gebeurd."

"Laten we naar de markt toe gaan. Met wat geluk kunnen we wat inslaan, en meteen opvangen wat er is gebeurd." GroteMop knikt instemmend. Al vertrouwd ze de stad al lang niet meer. Misschien dat we de anderen, Q. en Linctus nog tegenkomen. Ik begin ze nu wel een beetje te missen. Argos likt haar hand af, likt de hand van Madarian af en loopt terug naar zijn hondenhok. Hij besluit te wachten en besluit om samen met zijn gezin de boerderij te bewaken.

Questyn wordt langzaam wakker. Tussen een paar spleten van de gordijnen komt zonlicht naar binnen schijnen. Ze blijft zo nog even liggen. Vanacht had ze een droom over haar tante. Haar tante Pervil, de zus van haar vader, die haar op vijf jarige leeftijd mee genomen had uit het land van de Clan Merenquan.

Ze droomde over het maken van tekeningen samen met haar moeder Morgan en haar tante Pervil. "En welke kleuren krijgt het zeil van de huif", vraagt haar tante. "Alle kleuren van de regenboog", antwoord een kleine Questyn. Ze zag meerdere tekeningen in haar droom. Èèn van een grote zwarte berg, waar aan een kant een groene wereld, met zonlicht en bloemen te zien was, en aan de andere kant van de berg, was alles in donker en dor, en grijs en grauw. Hoe ging het verhaal ook al weer wat haar tante Pervil erbij vertelde. Hm, ze kon er niet meer opkomen.

Ze stapt uit bed, trekt haar rok aan, en gooit de tuniek over haar hoofd. Ze loopt naar de wastafel, en pakt de schaal met water. Ze schenkt deze leeg bij een aantal planten die er staan. Ze pakt de kan met water die ernaast staat, en gooit de schaal vol met schoon water. Met een natte doek wrijft ze de slaap uit haar ogen. Ze kamt haar halfblonde haar, pakt een gekleurde sjaal en wikkelt deze om haar hoofd, zodat niemand haar elfen oren kan zien. Haar punt oren, zoals Questyn het zelf zegt. Ondanks een paar uiterlijke kenmerken, komt Questyn eerder als mens dan als elf over. En ze voelt zich ook meer mens dan elf. Ze loopt naar de serre, waar Dariel al zit te ontbijten.

"Goedemorgen meisje" zegt Dariel. "Goede morgen Darielsan", antwoord Questyn. Het is een grapje tussen hen. Hij wilde geen vader genoemd worden, dus bedacht ze deze naam. Een grapje met emotionele waarde. "Heb je nog gedroomd". "Je laat er ook weer geen gras over groeien hè, Darielsan" Questyn weet niet hoe hij het precies doet. Maar soms weet hij dingen, die hij niet kan weten. Ze is het gewend, en vraagt er niet meer naar. "Ik heb over tante Pervil gedroomd. Over de tekeningen." "Waarom droom je over de tekeningen?" vraagt Dariel. "Ik keek naar de tekening met de huifkar, en bedacht me ineens, dat mijn huifkar daar veel op lijkt". "Tja je zou hem onbewust zo hebben nagebouwd. Maar misschien ligt het anders", zegt Dariel mysterieus.
"Wat wil je zeggen, Dariel?" Ze kijkt hem aan. "Voordat Pervil wegging, is ze nog een aantal dagen bij mij geweest. Ze heeft me een verhaal verteld, die ik aan jou moest doorgeven, zodra je zou gaan dromen over de huifkar. Dat is wat ik gisteren ook zag. Je gaat op zoek naar je tante Pervil. " "Maar waarom nu. Waarom ben ik er nu wel klaar voor? " "Dat weet ik niet mijn lieve, ik weet alleen wat Pervil me heeft verteld. " "En wat moet ik zoal weten? " "Heel veel", antwoord Dariel. "Ga eerst je voorraden inslaan. Je zal naar huis moeten. Daar staan boeken, waar je informatie uit moet halen. Ik vertel je erover, zodra je de voorraden hebt geregeld."
"Dan ga ik eerst even opschrijven wat ik zoal nodig heb." Ze loopt naar de secretaire van Dariel, en haalt er een potje inkt uit, met een schrijfveer. Ze pakt een paar losse vellen papier, en gaat weer aan de tafel zitten. Terwijl ze nadenkt over de voorraden die ze moet halen, schenkt ze zich koffie in, en smeert een broodje.

Zodra ze weer veilig 'thuis' zijn, bergt de Rijder zijn helm en zwaard weer op en gaat zitten. Fiona komt nieuwsgierig bij hem liggen en kijkt hem aan. "Zo," zegt ze. "Laat maar eens zien." De Rijder haalt het tasje van zijn riem af en dumpt de inhoud ervan op een platte steen. Vijftig glanzende gouden munten vallen met luid getik op elkaar, gevolgd door de paar koperstukken die er ook nog in zaten. De Rijder pakt deze op en smijt ze weg voor de eerlijke vinder. "Dat is...niet veel," zegt Fiona. "Of kon je niet meer meenemen?" De Rijder pakt een munt op en kijkt er geïnteresseerd naar. Op de ene kant stond en kroon afgebeeld boven een wapenschild, met daaronder een motto. Aan de andere kant was een fabeldier afgebeeld dat iets weg had van een griffioen. "Dit is alles," zegt hij. "Een koningsstuk is ongeveer acht normale goudstukken waard. Tenminste, in dit gebied. Elders zal je er meer of minder voor kunnen krijgen. We hebben er...even tellen hoor...tien, twintig, dertig...vijftig. Reken maar uit hoe waardevol dat is." Hij knipoogt naar Fiona. "Niet elke stad mag Koningsgoud bewaren. Blijkbaar was dat stadje, ondanks de geringe grootte, van voldoende belang. De grootste Koningsschat zal natuurlijk in de hoofdstad liggen, maar daar hoeven we voorlopig niet naartoe." De Rijder stopt de munten terug. "Waar ik wél naartoe wil is de stad die iets verder ligt dan waar we afgelopen nacht waren. Er is iets dat mij zeer interesseert," zegt hij. "Oh?" antwoordt Fiona. "Ik weet het niet zeker...er zitten daar vreemde wezens. Ik verzin wel een reden om iets in of met de stad te doen. Er is altijd wel iemand die gaat praten...als er wat druk op wordt gezet." Hij grijnst en rekt zich uit. "Laten we ons succes vieren met een welverdiend rustmoment. Vannacht kunnen we er misschien ons voordeel al mee doen." Fiona blijft liggen en de Rijder besluit dan maar om tegen haar aan te leunen. "Het nieuws zal zich verspreiden. Mensen zullen aan elkaar vertellen hoe duister en vol gevaren afgelopen nacht was."

Laatste edit 06-05-2016 20:49

Llaeth liep langs de kamer waar Dariel aan het ontbijten was. Ze zag het nog net op tijd, of ze was doorgelopen. ze zwaaide even als begroeting. Dariel, zo vriendelijk als hij was bood haar een broodje aan, maar ze schudde haar hoofd. U heeft al genoeg goeds gedaan... Dacht ze, hopend dat haar ogen haar gedachten vormden in woorden. Daarna wendde ze zich tot Questyn, die gebogen zat over een papier, waar ze met een inktpen ijverig op aan het schrijven was. In een korte tijd had ze veel respect voor deze vrouw gekregen. Ze was niet menselijk, maar had genoeg menselijke eigenschappen om ervoor door te gaan. Zeker nu ze haar oren had verstopt. Llaeth wist precies hoe het was om je te moeten verstoppen, en wilde niets liever dan deze vrouw beter leren begrijpen. Ik wil niet meer alleen zijn... Maar wat als ze haar vragen gaan stellen? Dat gaat lastig worden...

Toch wil ze het proberen. Ze loopt langzaam richting de vrouw. Rustig legt ze haar bleke hand op de die van Questyn, en knijpt er zacht in, zodat de vrouw op zou kijken. Smekend keek ze haar aan. Neem me mee.. Ik wil je helpen.. Misschien wordt het lastig om mij verscholen te houden, maar ik wil iets terug doen. Ik bezit over een kracht die jij nog niet kent, die mij kan helpen vertellen over waar je naar op zoek bent... Neem me mee.
Haar lip trilde weer, zoals hij gedaan had toen Llaeth deze vrouw ontmoet had, op het punt om te praten, maar ze had er de tong niet voor. Er ontsnapte haar een zucht, toen ze Questyn rustig aan bleef kijken.

Een verbaasde vrouw doet de deur open. "Wat moet dat zo vroeg?." Linctus moet zich vast in winkel vergist hebben. Hij heeft 10 minuten op een verkeerde deur staan bonken. Gelukkig had hij niet de deur ingetrapt zoals hij van plan was als niemand de deur open deed. "Excuus, ik heb me vergist." Linctus draait zich om en loopt verder. Hij weet niet waar die stomme winkel dan wel ligt.

"Hey, Madarian. Volgens mij hoorde ik jou naam ergens roepen." Fluistert GroteMop haar geliefde in het oor. GroteMop pakt Madarians hand vast. Lacht en rent samen met Madarian een donker steegje in, waar ze hem omhelst en een stevige kus geeft op de mond. Dan pakt ze zijn hand weer vast en rent samen met Madarian de markt op. Haar ogen zoeken degene die Madarian riep. In de verte ziet ze Linctus rennen. "LINCTUS!" roept GroteMop. "LINCTUS!" Linctus staat stil en draait om.

Madarian likt z'n lippen. Die zoen smaakt naar meer! Jammer dat ie al weer is afgelopen. Hij weet zich amper staande te houden als GroteMop hem op sleeptouw neemt. "Je weet zeker dat het Linctus is? Hij klinkt wel als hem, maar ziet er zeker niet uit als hem." Linctus hoorde die opmerking...