Questyn zit in gedachten gebogen over het papier als ze een hand voelt op de hare. Ze schrikt lichtjes en kijkt een paar vragende ogen aan. Ze lijken van alles te zeggen en te vragen. "Kon ik maar in je hoofd kijken, zoals ik dat bij dieren kan", verzucht Questyn. Dan schrikt ze van zich zelf. Dariel kijkt haar ook aan. Questyn kijkt weer terug van Dariel naar Llaeth. Dan zegt Dariel: "Ik kan dat wel". Nu kijkt Questyn Dariel aan. Ze zitten zomaar wat geheimen prijs te geven. "Ik kan, als ik je handen mag vasthouden, zien wat jij denkt. Dus als je nu gaat denken, wat je Questyn wilt zeggen, dan kan ik dat vertalen". Dariel kijkt Llaeth aan. Llaeth is aan het nadenken. Dan legt ze haar handen in die van Dariel. Binnen een paar seconden heeft ze een beeld doorgegeven van haar achter op de huifkar van Questyn. "Ah. Je wilt vragen of je met Questyn mee mag." Questyn kijkt naar Llaeth. "Ik zie geen reden waarom niet. Een beetje gezelschap buiten Samuel en Derose is ook wel eens prettig bij een lange rit."

Questyn denkt aan het gezelschap dat gisteren hier is weggegaan. Ze zucht, als ze ineens schrikt van luid geschreeuw en bonzen op de deur van de winkel. Llaeth kijkt ook verschrikt, en ziet Dariel de trap af gaan. "Ga je kamer maar in, ik haal je wel als het veilig is" zegt Questyn tegen Llaeth.

Questyn rent ook de trap af naar beneden, en ziet daar een man staan die in gesprek is met Dariel. Pas als Questyn wat dichterbij komt ziet ze dat het Linctus is.

Linctus is bij de juiste winkel en Dariel doet de deur open. "Ik moet Madarian hebben." Hij ziet Questyn van de trap af komen. Ze ziet er nog mooier uit dan dat hij zich herinnerde. Even schud hij zijn hoofd. Dariel verteld dat Madarian en de boerin zijn weggegaan.

Op dat moment komen de boerin en Madarian aangelopen. Linctus draait zich om en pakt Madarian vast. "Jij kunt in mijn toekomst kijken."Madarian kijkt verbaasd. "Vertel me wat je ziet. Vertel me wat mijn lot is. Vertel me wat ik ben. Vertel me wat ik moet doen." Linctus merkt dat hij door de emoties Madarian had opgetild en door elkaar was aan het schudden. Hij zet Madarian weer neer. En kijkt naar de rest die met verbazing in hun ogen naar hem keken. Hij weet niet of het door zijn uiterlijk komt of door zijn vreemde gedrag. Het kan Linctus ook niet schelen. Hij heeft antwoorden nodig.

Laatste edit 06-05-2016 22:15

Llaeth was blij toen Dariel aan Questyn had kunnen vertellen wat ze wilde, en dat Questyn ermee ingestemd had. Maar al snel werd die vreugde verstoord toen er hard op de deur gebonkt werdt. Er werdt Llaeth verteld dat ze zich in haar kamer moest verstoppen. Llaeth knikte, en rende naar haar kamer, maar kon nog net een glimp opvangen van een man, die er wat onrustig uit zag. Hopelijk komt het goed met hem.. Ze deed de deur achter zich dicht toen ze eenmaal aangekomen was in haar kamer, en wachtte rustig af.


Laatste edit 06-05-2016 22:18

Ze kijkt met verbazing naar het tafereel dat zich voor haar neus afspeelt. Haar geliefde, Madarian, wordt zowat platgeknepen en door elkaar geschud door Linctus. Dan kijkt ze naar de rest en ziet Questyn. Ze loopt naar Questyn toe en omarmt haar. Ze fluistert Questyn in het oor:"Ik heb je gemist, Q.! Ik heb je gemist."

Linctus zet Madarian weer neer en kijkt in het rond. Madarian: "Je weet het zeker?" Eén blik van Linctus zegt genoeg. "Oké. Ik kan het proberen." Madarian is al lang blij dat die visioenen niet meer meteen komen. In een stad met veel mensen die nog wel eens tegen hem aan botsen zijn die visioenen eerder een vloek dan een zegen... Hij concentreert zich, raakt Linctus aan, krijgt een visioen en wordt onwel. Z'n huid wordt grijzig. Hij voelt z'n armen en benen half tintelend gevoelloos worden, krijgt flinke koppijn en zakt door z'n knieën. Daarna moet hij overgeven. Linctus kijkt hem bang aan: "Is het zo erg?!?" Madarian schudt nee. GroteMop wil voor hem gaan staan, maar Madarian duwt haar naar z'n zijkant en zegt: "Anders wordt je een 'vieze Mop'." Hij geeft weer over. Dan haalt hij een paar keer adem en schudt z'n hoofd. "Oke. het is voor het eerst dat ik zoiets heb... Wat ik zag was het volgende. Bijna alles was wazig en donker. Alsof ik in een zwarte mist zat. De mist kreeg de vorm van een zwarte schim. Ik hoorde 'Nephilim' op een verachte, haatdragende manier uitgesproken worden, wat dat ook betekenen mag. Daarna voelde het alsof ik van alle kanten neergestoken werd." Madarian haalt even adem, denkt na en zegt: "Dit is niet zoals een visioen normaal is. Of je staat iets vreselijks te wachten, of je toekomst staat niet vast, of er is iets mis gegaan met het aanbrengen van de betovering op m'n harnas, of iets houdt visioenen over jou tegen." Madarian probeert op te staan, maar wordt weer duizelig en hij gaat weer zitten. Hij houdt z'n handen bij z'n hoofd en probeert zich te helen. "Dat is iets beter. En nu wil ik het weten ook. is m'n harnas goed? GroteMop, kom eens..." Hij raakt haar aan. Dan krijgt hij een normale visioen. Madarian: "Met het harnas lijkt niets mis." Hij kijkt GroteMop glimlachend aan, trekt een paar keer z'n wenkbrauwen. "Oké. De voorstelling is over." Hij probeert opnieuw te gaan staan...

Laatste edit 06-05-2016 23:30

Linctus ziet er anders uit. Schone kleding. En zijn baard, zitten daar nou vlechten in. Dan komen Madarian en Grote Mop binnen. Ze ziet nog half hoe Madarian de lucht in gaat, als ze de armen van Mop om haar heen voelt. Ze hoort hoe Mop in haar oor fluistert hoe ze haar gemist heeft. "Oh Mop, ik jou ook, ik was zo bang dat ik je niet meer zou zien. Dat ik je nooit meer zou zien. " Questyn fluistert dat tegen Mop, terwijl ze haar armen om Mop heen slaat. "Ga nooit meer weg zonder te zeggen hoor, ik was zo ongerust, doordat ik niets wist." Bah, weer die verstikte keel en tranen in haar ogen.

Ze kijken hoe Madarian zich probeert te concentreren op Linctus. Hij wordt grijs in zijn gezicht, en begint over te geven. Mop haast zich naar hem toe. Maar hij duwt haar weg. Hij wil niet dat ze vies wordt.

Questyn kijkt naar Linctus. Wat wilde hij nu weten, wat zijn lot is? Wat hij moet doen? Zijn toekomst? Waarom? Waarom wil je je toekomst weten. Questyn zou haar toekomst niet willen weten. Dan blijft het altijd open voor verandering. Als je het weet, dan kan je er naar gaan leven. Nee, Questyn zou nooit haar toekomst willen weten. Maar waarom wil Linctus dat wel?
Laatste edit 06-05-2016 23:20

"Oké. De voorstelling is over." Madarian probeert opnieuw te gaan staan. Hij valt... en GroteMop kan hem nog net tegenhouden. "Gaat het lieverd?" Fluistert ze hem in het oor. "Kan hij op de kar gelegd worden Q.? Ik durf niet meer de kruidenier binnen, nu het wezen met het witte haar daar zit." Fluistert ze Questyn in het oor. Ze slaat een arm van Madarian over haar schouders heen en zegt zachtjes tegen Madarian: "Wat er ook gebeurd, lieverd, ik zal altijd naast je staan. Doe rustig aan, ik verzorg je zo op de huifkar."

Linctus strijkt zijn handen door het haar en maakt een wanhopige indruk. Wat nu? Waarom lukt het niet? Heeft hij Madarian nu in gevaar gebracht? Wie was die duistere schim? Linctus steunt zich tegen de muur. "Ik ben bang dat ik jullie allemaal zojuist in gevaar heb gebracht." Begint Linctus en zijn normaal zo norse gezicht lijkt oprecht bezorgt. "Iedereen die met mij in aanraking komt is verdoemd." Linctus kijkt naar Madarian. "Niemand noemt mij nog een Nephilim."

Linctus is aan het twijfelen of hij moet uitleggen wat Nephilim inhoudt. Hij besluit het niet te doen. Des te minder zij weten des te veiliger ze zijn. "Ik ga in de hoop dat dit jullie levens zal sparen. Het spijt me dat ik op jullie pad kwam."

Fiona's rustige ademhaling en haar af en toe brommend geluid wiegen de Rijder langzaam in 'slaap'. Hij sluit zijn ogen en bevindt zich direct in een leegte. Overal waar hij kijkt ziet hij letterlijk niks. Dan beginnen er opeens stemmen te spreken, die van alle kanten lijken te komen. De stemmen nemen de vorm aan van vleermuizen die om zijn hoofd beginnen te vliegen. De Rijder zwaait met zijn armen om ze te verjagen, maar ze blijven telkens terugkomen. Dan smelten de vleermuizen opeens samen en vormen ze een vrouwelijk figuur. Haar gitzwarte, lange haren wapperen zachtjes ondanks dat er geen wind is. Ze glimlacht naar de Rijder, die haar niet herkent. "Ach, kind van me," zegt ze. "Herken je me niet meer?" De Rijder knielt en buigt zijn hoofd. "Vergeef me, uwe Zwartheid," zegt hij. Nu wist hij het weer: zij was een van de vormen die de duistere godin kon aannemen, de godin die hem zo lang geleden naar zich toe had gelokt. "Het is je vergeven," zegt ze. Ze was enkel gekleed in een lange jurk zo zwart als haar haren. "De balans wordt verstoord," zegt ze vervolgens. "Zoek het licht, en vernietig het." Daarop verdwijnt ze en ontwaakt de Rijder uit zijn trance. Fiona heeft blijkbaar hetzelfde meegemaakt, want meteen stromen haar gedachten zijn hoofd binnen. "Het licht? Welk licht?" vraagt de Rijder zich af. Wat de balans was wist hij wel. Al sinds de Creatie bestond er een evenwicht tussen Licht en Donker, Dag en Nacht. Zolang deze balans behouden bleef was er geen gevaar, maar zodra een van de twee kanten de overhand dreigde te krijgen moest er worden ingegrepen. "Is het Licht de balans aan het verstoren?" vraagt Fiona. "En ik maar denken dat wij aan onze kant met hetzelfde bezig waren." De Rijder denkt diep na. "Mensen denken altijd dat het Duister de boosdoener is, terwijl die omhooggevallen engelen en hun vriendjes degenen zijn die overal proberen hun o zo heilige Licht aan iedereen op te dringen. Wat wij doen is de balans behouden, zoals het bedoeld is. Waar Duisternis heerst moet duisternis blijven. De nachten moeten duister en vol gevaren blijven, zo is het altijd geweest. Vannacht trekken we eropuit om wat rondvraag te doen. Wie of wat is dit licht? Ik denk dat ik wel weet waar we kunnen beginnen." De Rijder grijnst en verheugt zich al op dat bezoek.

Langzaam herstelt Madarian zich. "Ik ben bang dat ik jullie allemaal zojuist in gevaar heb gebracht. Niemand noemt mij nog een Nephilim." zegt Linctus. Hij vervolgt: "Ik ga in de hoop dat dit jullie levens zal sparen. Het spijt me dat ik op jullie pad kwam." Madarian: "Voordat je gaat, een vraag. Wat voor mogelijk gevaar? Dan weten we waarvoor we moeten oppassen. Misschien kan dat onze levens redden."

Laatste edit 07-05-2016 10:10

Linctus hoort de vraag van Madarian. Hij slikt even. Hij weet niet eens of de mensen van deze wereld hun naam kennen. "De duistere elfen van de berg Arreat." Linctus kijkt en ziet dat sommige de hoge berg in het noorden kennen van naam. "Wees op je hoede, zoals zoveel gevaren in deze wereld zijn zij het gevaarlijkst in de nacht."

Linctus weet niet of hij meer moet uitleggen of dat hij zo snel mogelijk bij hun weg moet. "Als ik ga en jullie nooit meer zie dan is de kans het grootst dat ze jullie nooit opzoeken. "

Ik zal je missen Linctus. GroteMop kijkt naar Linctus. "Jammer, dat je weggaat." Zegt ze stoïcijns. Ze kijkt naar Madarian. Loopt naar Madarian toe en pakt zijn hand vast.

"Niemand gaat weg", zegt Questyn resoluut. Ze weet nog niet wat ze wel wil, maar er moet gepraat worden. "We gaan naar de serre, en daar gaan we praten! Ik heb nu genoeg gezien afgelopen dagen. Iedereen is maar geheimzinnig, maar brengt iedereen in problemen door er niets over te zeggen. Dat gaat nu echt veranderen."

Dan komt Grote Mop naar Questyn toe. "Ik wil niet naar boven Q. Ik heb dat wezen gezien. Dat witte witte wezen, het is niet goed Q. "

Als Madarian naar Questyn kijkt, ziet hij dat Questyn geen nee als antwoord accepteert. En hij is benieuwd naar dat 'wite wezen'. Madarian: "Je hebt gelijk. Sorry daarvoor. Ik ben jullie een verklaring schuldig. Maar ik kan niet alles vertellen..." Madarian neemt GroteMop mee naar binnen. Ze stribbelt licht tegen, maar Madarian laat zich niet van de wijs brengen.

Linctus is verscheurd in twijfel. De duistere elfen hebben er alles aan gedaan om alles van de Nephilim te vernietigen. Elk stukje papier waar hun naam op stond is verbrand elke muurschildering vernietigd. Linctus besluit om in iedergeval nog even te blijven. Of hij daadwerkelijk iets gaat vertellen kan hij op het laatste moment beslissen.

"Je hebt gelijk. Sorry daarvoor. Ik ben jullie een verklaring schuldig. Maar ik kan niet alles vertellen..." Madarian neemt GroteMop mee naar binnen. Ze stribbelt licht tegen, maar Madarian laat zich niet van de wijs brengen. "Oké. Oké. Ik ga al mee naar binnen, lieverd. Maar ik wil wel dat je mn hand vasthoudt. Ik vertrouw dat witte wezen voor geen meter, namelijk. Ik ben bang dat ze ons iets aan wil doen of zo." Fluistert ze bits in Madarians oor.

Laatste edit 07-05-2016 11:06

Ze lopen allemaal naar boven aan gaan zitten aan de tafel. Questyn staat bij de tafel op een manier, dat iedereen verwacht dat zij het woord gaat nemen. En dat is precies wat Questyn wil. "Geef me even een momentje, en dan ben ik zo terug."

Questyn loopt naar de kamer waar Llaeth is. Ze klopt zachtjes op de deur, en opent deze. Ze komt binnen en sluit de deur achter haar.
"Oh Llaeth, er gebeurd zoveel, dat ik het ook even niet meer weet. Maar ik heb een idee. Als jij nu hier gaat zitten luisteren met de deur op een kier, dan hoor je wat ik iedereen te vertellen heb. Ze weten dat jij er bent, maar ik denk dat jij je tijd nodig hebt, om te kijken wat jij wilt. " Ze geeft Llaeth een vriendelijk knikje, en opent de deur en kijkt de hal door naar de serre. Ja dat kan Llaeth van hier wel meekrijgen, wat er gezegd wordt, denkt Questyn. Ze laat de deur op een kier open, en loopt terug naar de serre.

"Ok. Luister. Sinds twee drie dagen, hoeveel zijn het er, heb ik van alles meegemaakt. Mijn normale gestage leventje is helemaal op zijn kop gezet. Toen jullie drieeën gisteren allemaal weg waren, merkte ik dat ik veel om jullie geef. En ze kijkt hierbij naar Madarian en Linctus. En ik wil niet nog een keer op zo'n rare manier van Mop gescheiden worden. We zijn vriendinnen sinds jaar en dag. Ik wil weten waar ze is of naar toe gaat."
Questyn denkt even na. "Het witte wezen heet Llaeth.", zegt Questyn. "Dariel en ik zagen haar gisteren in een storten tegen een muur, en we hebben haar geholpen aan een slaapplek en wat te eten. Ik heb een goed gevoel over haar Mop. Maar goed, ik zie het goede in iedereen" zegt Questyn er achter aan. "En toch heb ik geen fout gevoel bij haar. Dariel ook niet. Ze praat niet. Maar we hebben kunnen achterhalen dat ze wel met mij mee wil"...

Questyn had zoveel te vertellen. Ze kijkt Dariel vragend aan. Hij knikt en neemt het van Questyn over. "De moeder van Questyn is twintig jaar geleden vermoord. Noch ik noch Questyn weten wie of wat het was. Pervil, de tante van Questyn is een elf. Zij moest vluchten voor het geen dat de moeder van Questyn het leven heeft gekost. Voor ze wegging, heeft ze Questyn verteld, dat er een dag komt, dat Questyn op zoek moet gaan naar Pervil. Gisteren werd al duidelijk dat deze zoektocht dichtbij was. Sinds vanmorgen weten we het zeker. Ik heb van Pervil instructies gekregen, die ik moet doorgeven aan Questyn, zodat ze kan starten met haar zoektocht. Dit zal inhouden dat Questyn eerst terug moet naar haar huisje in het bos. Daar zijn clues die Pervil heeft achtergelaten. "

Dan haalt Questyn de sjaal van haar hoofd. Ze strijkt haar haar achter haar oren, en verlegen buigt ze haar hoofd. Ze schaamt zich een beetje voor haar oren. "Ja zegt ze zacht. Ik ben een halve elf. En een halve mens. Mijn vader is een elf van de clan Merenquan. " Wat voelt het fijn om zonder sjaal rond te lopen. Vooral met het warme weer. Toch pakt ze haar sjaal, en wikkelt deze weer om haar oren.

"Ik weet niet wat er vanaf nu gaat gebeuren met mij. Mijn leven zal er vanaf vandaag volledig anders uitzien. Geen voorraden meer halen en brengen naar verschillende mensen. Geen berichten of ander soort boodschappen doorgeven. Vanaf nu zal ik me gaan richten op het zoeken van mijn tante Pervil. En op de een of andere manier denk ik dat mijn zoektocht met die van jullie is verweven. Want waarom hebben wij elkaar anders ontmoet. Iets of iemand heeft ons samen gebracht. En het idee dat we allemaal weer uitelkaar gaan, dat voelt niet ok. " Questyn kijkt iedereen aan. Ze hoopt dat iedereen hetzelfde gevoel heeft. Het vreemde gevoel dat ze onafhankelijk van elkaar aan het zelfde doel werken. Questyn weet niet waarom haar tante Pervil niets wilde zeggen.

Ze kijkt de hal in, en ziet een plukje wit haar langs de kier van de deur. en Llaeth, Llaeth hoort daar ook bij...

Nadat Llaeth van een afstandje Questyns verhaal had gehoord, liep ze richting de deur, ze keek de kamer in, en lied haar blik rustig langs de mensen glijden die daar zaten. Haar blik bleef rusten op Madarian. Ze schrok even. Hij was degene die ik zag, in mijn visioen, waardoor Questyn mij gevonden heeft... Zou het dan toch geen toeval zijn geweest? Toch durfde ze haar kamer niet uit. Iets in de energie in die kamer maakte haar onzeker. Alsof iemand die daar zat haar nu al niet mocht, en confrontaties wilde Llaeth liever vermijden. Ze maakt de kier van de deur wel groter, nu dat Questyn verteld had dat ze aanwezig was, had het toch geen nut meer om haarzelf te verschuilen. Zo konden de mensen, als ze nieuwsgierig waren, haar beoordelen. Llaeth sloot haar ogen even, om ze de tijd te gunnen om te wennen aan haar uiterlijk, en om af te wachten wat iedereen te zeggen had over Questyn's verhaal.

Laatste edit 07-05-2016 11:42

"Wat is je plan?" vraagt Fiona. Ze staat abrupt op waardoor de Rijder achterover valt. "Oh, pardon." Fiona begint hem te besnuffelen en loopt vervolgens naar haar vaste hoekje. "Dat deed je expres," moppert de Rijder. Hij staat op en volgt haar, terwijl hij zijn plan nog eens uitdenkt. "Ik ben er zeker van dat die stad achter ons adresje van gisteren een goed begin is. Ik voel het. De schaduwen spreken over vreemde energieën die zich daar bevinden," zegt hij. "We moeten echter voorzichtig zijn. Niemand mag ons zien aankomen. We houden ons koest, we doen geen gekke dingen, en ik ga gewoon rustig door de stad lopen totdat ik iets gevonden heb". "Aai me," zegt Fiona plotseling. De Rijder zucht diep. "Heb je wel gehoord wat ik net zei?" vraagt hij lichtelijk geïrriteerd. "Maar natuurlijk," is het antwoord. "En jij denkt werkelijk dat niemand jou verdacht gaat vinden? Kijk eens naar jezelf. Je draagt een harnas dat bijna zo zwart is als mijn schubben". De Rijder rust een hand op de zij van Fiona en begint wat heen en weer te vegen. "Zwart is modieus hoor," zegt hij. "Ja, voor een begrafenis," antwoordt Fiona spottend. "Ach, jij!" Hij geeft haar een tik. "Ik zal m'n haar wel even moeten doen, ik wil natuurlijk wel goed voor de dag...nacht komen." Fiona veegt met haar snuit over zijn hoofd. "Zo, dat moet genoeg zijn," zegt ze. "Oké, geen geaai meer voor jou vandaag," zegt de Rijder. Hij gaat zitten, pakt een goudstuk en begint er wat mee te spelen. "Zoek het licht," herhaalt hij. "Waarom kunnen goden en hun orakels nou nooit eens meteen duidelijk en onomstotelijk zeggen wie of wat je moet hebben? Het LICHT. Welk licht?" Woedend gooit hij het Koningsgoudstuk weg, zich daarna pas realiserend dat hij dat heeft gedaan. "Ben zo terug..." mompelt hij. Fiona blijft liggen en gniffelt zachtjes.

Laatste edit 07-05-2016 12:15

Madarian: "Dan denk ik dat het nu mijn beurt is. Ik heb GroteMop al ingelicht. Nu jullie nog..." Hij zucht diep en vervolgt: "Mijn naam is Madarian, maar misschien hebben jullie van m'n alias gehoord. Ik ben, of liever gezegd was, de zwarte vos. Voor degenen die ook die naam niets zegt: ik was een meesterdief. Een tijdje terug had ik een magische val gemist, en ben ik gevangen genomen. Ik ben vervroegd vrijgelaten op voorwaarde dat ik een missie voor koning Alexander de eerste uitvoer. Nee, ik kan en mag jullie niets vertellen over die missie. Als ik die missie heb uitgevoerd, dan kan ik met een schone lei beginnen. Ja, ik heb daar bewijs van. Ik laat het bewijs alleen zien als het echt niet anders kan aan de hoogste in rang. De hertog bijvoorbeeld."

Madarian kijkt naar GroteMop: "Hoe Linctus erachter gekomen is weet ik niet. Zijn oren zijn blijkbaar stukken beter dan wie dan ook vermoedde. Ja, als ik iemand aanraak, dan krijg ik geregeld een visioen. Een korte blik in de toekomst van diegene. Meestal vertelt zo'n visioen of diegene een gevaar is voor me of niet. Mijn harnas is betoverd, waardoor ik mede die visioenen niet continu heb. Ja, ik kan personen helen, maar ik ben een beginneling hierin. Ik kan beperkt magie. Met een paar spreuken ben ik een ver gevorderde. De meeste andere spreuken zijn zo sterk als die van iemand die ze pas geleerd heeft te gooien. Dit was zo'n beetje de samenvatting over mezelf. Als iemand vragen heeft hoor ik het wel."