GroteMop wil wel wat vragen. Dus ze loopt naar Madarian en fluistert in zijn oor: "zullen we dat over doen wat we in dat steegje deden?" Daarna zegt ze hardop: "Dankjewel, Madarian, voor het delen van je verhaal." Vervolgens zegt ze: "Wat je ook doet, Madarian. Welke keuze je ook maakt. Ik ga met je mee en ik sta altijd achter en naast je in de keuzes die je maakt."

Laatste edit 07-05-2016 21:24

Madarian draait naar GroteMop toe. Hier? Nu? Hij zegt het niet hardop en kijkt naar GroteMop en geeft haar een zoen. "Hé. Zoek een kamer op." klinkt er. Wie het zei? Geen idee. Madarian: "Wie is er nu aan de beurt?"

Linctus heeft geluisterd naar de verhalen van Questyn en Madarian. Beide hebben ze nog een taak uit te voeren. Hij kan zijn taak niet onder woorden brengen. Dat kan pas als hij meer weet over het visioen van Madarian. Hij laat duidelijk merken, dat hij nog niets zal zeggen nu.

Questyn kijkt Madarian aan. "Dank je wel Madarian, voor je openheid. Ik kan begrijpen dat je niet alles kan zeggen." Dan kijkt Questyn naar de overloop. De deur is verder open gegaan. Ietsje maar.

Ergens hoopt Questyn dat Lleath de moed vindt om zich voor te stellen aan de rest. Questyn snapt best hoe eng dat kan zijn, als je er gewoon uit ziet. Zou Lleath door hebben dat Mop haar niet vertrouwd. Ze denkt dat Madarian en Linctus wel goed zullen reageren op Lleath. Maar goed, na een paar dagen omgang met haar twee nieuwe vrienden kan ze daar nog niet veel over zeggen, het is... het is meer het gevoel dat ze erover heeft.

Maar waarom is Mop zo tegen Lleath. Mop heeft haar dus gezien toen ze Lleath net binnen was gisteren. Is het en gevoel, of is het iets wat Mop weet?

Ze kijkt Madarian aan. " Wat is de eerste actie dat je nu wilt gaan doen. Je hoeft het niet in detail te vertellen, maar wat is het eerste wat je nu moet regelen of doen, en kunnen we je daar bij helpen? "

Laatste edit 08-05-2016 12:35

Haha, niet nu natuurlijk. Maar dadelijk, schat Denkt ze terwijl ze haar gedachte ook in Madarian's oor fluistert. Ze fluistert er achteraan: "je zoent goed en lekker, maar ik had het over straks, schat." Ze hoort de deur opengaan en ziet Lleath binnenkomen. GroteMop verstijfd. Ze pakt Madarian's hand steviger vast en knijpt m bijna fijn. Lleath's aanwezigheid zorgt er bijna voor dat ze wil vluchten. Ze ziet Madarian grijs in het gezicht worden. Hij valt bijna flauw. GroteMop kan hem net opvangen. "Madarian? Liefste?" Ze gaat met haar voorhoofd tegen zijn voorhoofd aan en probeert de pijn met hem te delen. Ik had het voorzien. Ik wist het. Dit witharig wezen is gevaarlijk.

Llaeth kwam langzaam naar binnen geschuiffeld. Ze trok zachtjes aan een plukje van haar haar, en keek iedereen even aan. Haar ogen bleven langer rusten op Madarian, en de vrouw naast hem. Ze leken erg close. Opeens werd Madarian grijs van kleur. Llaeth schrok, kwam dat door haar!? De vrouw naast hem keek haar angstig aan. Llaeth was verdrietig, dit was juist hetgene wat ze wilde voorkomen...

Deze man heeft verse lucht nodig... Dacht ze. Ze twijfelde even, maar al gauw schudde ze haar verdriet van zich af, en rechtte haar rug. Ze wist wat ze moest doen. Ze kwam dichterbij Madarian staan. De ogen van de vrouw naast hem werden groot. Llaeth was even bang dat ze naar haar ging schreeuwen. Llaeth besloot even geen acht op haar te slaan. Rustig boog ze zich over Madarian heen, met nog een halve meter afstand tussen hen in. Ze bracht haar hand naar haar mond, en blies.

Opeens waaide het in de kamer, eventjes hard, en daarna meteen zachter. De lucht maakte een rondte in de kamer totdat het bij Madarian kwam, cirkelend om hem heen. De frisse lucht deed hem goed, hij kwam alweer iets bij zinnen. Hopelijk heb ik mezelf nu bewezen zei ze in zichzelf, toen ze weer rechtop ging staan, en keek de vrouw naast Madarian even aan om te zien hoe erg ze geschrokken was. Ze ademde onregelmatig en leek oprecht van slag, maar Llaeth geloofde dat ze wel besefte dat ze geen kwade bedoelingen had. Daarna schoten haar ogen naar Questyn en Dariel, en schonk hen een schamper lachje.

Laatste edit 08-05-2016 22:02

Het duurde even, maar Madarian kwam weer bij. Hij haalt een paar keer diep adem. Hij knippert een paar keer met z'n ogen en zegt: "Wow. Is dat nog een nawee van die vreemde visioen van Linctus?" Dan ziet Madarian 'het witte wezen'. En die ziet hij als eerste persoon na zo goed als weggeweest te zijn. "Huh? Ben ik dood en zit ik in de hemel?" Hij kijkt rond en ziet GroteMop. Het kan nog steeds. Dan ziet hij de anderen. "Niet dus. Mooi." Hij bekijkt het witte wezen. Een aparte verschijning. Ook een aantrekkelijke vrouw vind Madarian. "Dus jij bent Llaeth? Dit is de apartste manier van kennismaken die ik ooit heb meegemaakt... Hoi. Ik ben Madarian. Aangenaam kennis te maken. Aangenamer als ik me weer wat beter voel, maar ik kan niet alles hebben..." Madarian draait zich naar GroteMop. Ja, Llaeth is een mooie vrouw, maar GroteMop wil ik niet kwijt. Madarian: "Oké. Nadat alles gezegd en gedaan is hier, stel ik voor om even kort uit te rusten, en te proberen de spullen in te slaan waar ik het over had. Als we inderdaad in gevaar zijn, dan hebben we misschien alles nodig wat we hebben." Madarian is benieuwd waar GroteMop bang voor is bij Llaeth, maar zegt dat niet. Hij heeft genoeg meegemaakt om te weten dat uiterlijk niets zegt over of iemand goed gezind is of niet...

Laatste edit 08-05-2016 22:55

Questyn knikt met een glimlach naar Llaeth. Ze trekt een stoel voor haar achteruit. De anderen beginnen al gebruik te maken van het ontbijt dat nog op tafel staat. Dariel staat op van zijn stoel met de opmerking nog wat extra koffie en thee te halen, en nog wat extra broodjes.

Questyn kijkt naar haar voorraden lijstje. Dit kan zo ook laten afhandelen door Dariel. Ze wil zo eerst even naar Derose en Samuel. Dan kan ze haar kar ook alvast bij de poort neerzetten. Het enige wat voor Questyn nog te doen is, is luisteren naar de informatie die Dariel voor haar heeft van haar tante Pervil.

De Rijder heeft inmiddels het goudstuk weer gevonden. "Doe dat nou niet te vaak," adviseert Fiona hem. "Daar zijn die dingen toch wat te kostbaar voor." De Rijder mompelt alleen maar wat en gaat weer bij haar zitten. "Laten we geduldig afwachten tot de zon weer onder gaat," zegt hij. "We hebben alle energie nodig om vannacht toe te slaan." Fiona bromt wat. "En wat als die 'energie' de stad verlaat?" vraagt ze. De Rijder hoeft niet lang over het antwoord na te denken. "Dan zetten we de achtervolging in. Niemand die aan ons zal ontsnappen, want de nacht is duister en vol gevaren."

“Wie is er nu aan de beurt?” Hoort Linctus Madarian zeggen. Linctus voelt dat ze naar hem kijken. Hij heeft natuurlijk een hoop te vertellen, maar des te meer de rest weet des te gevaarlijker het voor hun wordt. Linctus kijkt dus met een norse blik terug. Hij ziet dat Madarian hem misschien wil vragen nog wat uit te leggen. Wellicht over Nephilim of wie de figuur kan zijn in het visioen. Maar als Madarian voorzichtig zijn mond open doet om iets tegen Linctus te zeggen begint Linctus wat te brommen en te grommen. Madarian sluit daarop zijn mond weer en het is iedereen duidelijk dat Linctus nu niets gaat vertellen.

Dan komt er een wit figuur de ruimte binnen. Haar witte huid valt meteen op net als haar felle, grijsgroene ogen. Ze droeg een cape met blauwe versiersels aan de randen. Haar spierwitte haren maakte een spookachtige indruk. Met name de boerin leek er van slag van. Linctus vertrekt geen spier en kijkt naar het wezen met dezelfde norse blik die zijn gezicht zo vaak siert. Uit zijn ooghoeken zit Linctus dat Madarian wit wordt. Dit ligt niet aan het wezen. Denkt Linctus meteen. Hij kijkt naar Madarian en ziet hem bijna onderuit gaan. Het wezen komt hierop dichterbij. Linctus besluit om alles goed in de gaten te houden en legt zijn hand op Nis. Het wezen komt tot een halve meter en gebruikt magie om Madarian te helpen. Daarna probeert het te glimlachen naar Questyn en krijgt het een stoel aangeboden. Linctus haalt zijn hand weer van Nis af. Hij doet dit zonder ook maar iets te laten merken.

"Wow. Is dat nog een nawee van die vreemde visioen van Linctus?" Hoort Linctus Madarian zeggen. Schijnbaar dacht Madarian hetzelfde. Het was iets vreemds met Linctus, maar zover was Linctus ook al gekomen. Madarian stelt voor om te rusten en voorraden in te slaan. Linctus heeft niets nodig, maar kijkt de kamer rond. Wellicht kan ik ze beschermen tegen de duistere elfen. Ik heb ze in gevaar gebracht door mijn aanwezigheid, dus dan is het ook mijn taak om ze te beschermen. Gedeeltelijk gelooft Linctus echt de reden die hij bedenkt. Aan de andere kant weet hij ook dat hij nog niemand heeft kunnen beschermen tegen de duistere elfen en dat hij gezelschap wellicht ook wel prettig vind. Hij kijkt nu naar Questyn en voelt aan zijn gezicht. Ik ben vergeten mijn vlechten eruit te halen. Beseft Linctus. Ik heb mijn afkomst zo lang verborgen willen houden voor iedereen. Net als Questyn met het doek om haar hoofd was ik bang voor reacties van de buitenwereld. Maar waarom zou ik me verbergen? Niemand die nog weet dat de Nephilim ooit geleefd hebben. Niemand die weet dat zij zulke haarddracht hadden.

Linctus staat op en met een rechte rug en nieuwe kleren is hij een imposantere verschijning dan eerst. “Ik ben Nephilim.” Begint Linctus en legt demonstratief zijn zwaard Nis op tafel. “Op dit apenpakje na is dit hoe een Nephilim eruit ziet. Dit zwaard is een Nephilim zwaard. Een beter zwaard is er in deze wereld niet. Ik verstop mijn afkomst niet meer.” Linctus kijkt ondertussen naar Questyn. “Als ik jullie schijnbaar niet van me af kan schudden, dan zal ik er alles aan doen om jullie te beschermen. Ik en mijn zwaard zullen jullie helpen bij jullie zoektocht.” Linctus pakt zijn zwaard weer van tafel en loopt naar de rand van de serre en kijkt naar de lucht. “De nacht zal vroeg vallen vandaag, dus we moeten opschieten. De nacht brengt gevaren met zich mee die niet thuishoren in deze menselijke wereld.” Linctus draait zich om naar het bonte gezelschap dat nog aan tafel zit. Het ontbijt staat nog op tafel, maar hij verwacht dat iedereen een flinke tijd bezig zal zijn met de voorbereidingen. “Iedereen die nog geen wapen heeft gaat een wapen halen. Daarna zal ik aan een ieder die het nog niet kan wat basis technieken leren. Wij moeten allen onze huid duur kunnen verkopen.”

Linctus loopt naar buiten de binnenplaats van Dariel op. Hij ziet de bekende kar van Questyn staan en haar paarden. Hij loopt naar de put toe die ook op de binnenplaats ligt en legt zijn wapens en schild hier tegenaan. Daarna gaat hij op de rand staan en pakt hij met een hand de balk vast die boven de put hangt. Als ik een kans wil maken om ze te verdedigen dan moet ik trainen. Linctus laat zich boven de put hangen en begint zich op te trekken aan de balk. Ik moet sterker worden. Ik moet fitter worden. Ik moet snelle worden. Ik moet slimmer worden. Ik moet sterker worden. Ik moet fitter worden. In hoog tempo trekt Linctus zich op aan de balk en in zijn hoofd herhaalt hij dezelfde zinnen.

Laatste edit 09-05-2016 09:38

Questyn zit een beetje verbouwereerd op haar stoel. Dariel komt naast haar zitten. "Er gebeurd veel voor je. Ik zal je vertellen, wat ik van je tante Pervil moest vertellen. De tekeningen die je in je kamer hebt hangen, moet je meenemen. Pervil heeft alle clues verstop in tekeningen en boeken. In de boekenkast bij jou thuis, staan een paar boeken met clues. Als je alle clues hebt, dan kan je op pad. Pervil zei, dat het logischer word, als je begint met de eerste onderdelen van je zoektocht naar haar. Ik heb je al eerder verteld waarom Pervil weg moest. Ze waren op zoek naar haar. Wie wilde ze niet zeggen. Maar om ervoor te zorgen dat jij veilig bleef, moest ze weg. Waarom jij tot nu moest wachten, om op deze zoektocht te gaan, zal ook nog wel duidelijk worden. Ikzelf denk dat het te maken heeft met een voorspelling. Je tante wist meer, maar kon daar nooit iets over zeggen, omdat de voorspelling een andere draai zou kunnen krijgen. Je weet dat Pervil en ik altijd goede vrienden zijn geweest. Dat geldt trouwens ook voor je moeder Morgan. Ik mis haar nog steeds. Je hebt zoveel van je moeder in je. Je gouden haar met die slag in je haar, dat heb je van je moeder. Het rechte stijle haar van de elfen heb je niet. Maar je hebt wel andere elfen dingen, een aantal heeft Pervil je in verhalen verteld, en een aantal zal ze nog verduidelijken in de clues. " Dariel zat na te denken. Wat kon hij nog meer vertellen. Het was twintig jaar geleden dat hij deze opdracht kreeg. Twintig jaar geleden dat Morgan werd vermoord. Twintig jaar geleden, dat Questyn moest toekijken vanuit een plek waar niemand haar kon vinden, hoe haar moeder op een gruwelijke wijze werd vermoord. Pervil kon niets anders doen, dan Questyn naar Dariel brengen. Questyn was destijds 23 jaar. Het was de tweede keer in het leven van Questyn dat ze ineens een ander leven kreeg. De eerste keer op vijf jarig leeftijd, dat ze moest vluchten uit het land van de Merenquan. En dan de grote klap van de moord op haar moeder. En nu, nu ging het echt helemaal anders worden. Het zo vertrouwde leventje van onderweg zijn met haar huifkar, zou nooit meer terug komen. Dariel maakte zich zorgen. Maar hij kon er niets mee doen. Het was aan Questyn hoe dit op te pakken. Alle gevaren die Questyn had ervaren, waren niets vergeleken met wat er nu ging komen.

"Kan jij je nog herinneren hoe de verdedigings lessen gingen, die je van Pervil hebt gehad?" Questyn kijkt Dariel aan. "Je bedoelt de speelse gevechten met mijn tante? Waar ik met verschillende lengte stokken mezelf kan verdedigen. Dat ik weet hoe ik een andere stok moet afweren? " Questyn begint te lachen. "Maar dat stelde niet veel voor Dariel". "Oh nee? Heb jij niet geleerd hoe je met een bezemstok iemand een wapen uit de handen kan tikken, zodat je kan vluchten. Heeft je tante je niet meegenomen langs allerlei plekken in verschillende steden, en daar voorwerpen aangewezen die je kan gebruiken om iemand het moeilijk te maken je te volgen, of je aan te vallen? Jij moest misschien lachen, toen je die kruiken stuk moest slaan op de stenen die Pervil hier in mijn tuin had neergezet, en die dienden als gemene mannen? " Questyn dacht na. Voor Questyn was het een soort van spel geweest. Al die keren dat zij en Pervil aan het soort van vechten waren. Een manier om tijd te doden als er niets anders te doen was. Maar nu ze erover nadacht. Haar tante had haar een soort van basiskennis van vechten gegegeven. En nu wilde Linctus dat ook leren aan iedereen die dat niet kon. Ze had in de twintig jaar erna nooit meer gevochten. Ze was vredelievend opgevoed. Ze wist niet eens of ze nog wel zo om kon gaan met een lange stok, als ze destijds deed.

Dariel pakt het briefje met de voorraden. "Hm, ik zie nog een aantal dingen niet op het lijstje staan. Dit lijstje is voor mijn rekening. Voor jullie vertrekken, heb ik alles al op je kar gelegd. En dan nog dit." Dariel haalt een pakketje uit een diepe zak van zijn tuniek. Het is een bundeltje leer. Hij legt het op tafel en vouwt het bundeltje open. Er ligt een kleine mes in. Het lemet glimt alsof het net gepoetst is. Het handvat is ingelegd met vier kleuren edelstenen. De grootste is groen. Dan volgt er een blauwe steen, daarna komt er een bruine steen. Erom heen zijn kleine grijze steentjes verwerkt. "Deze was van Pervil, en moest ik aan je geven. Dit mes is persoonlijk voor jou gesmeed. Het verhaal over het mes staat in èèn van de boeken van je tante. " "Wat moet ik met een mes", vraagt Questyn "Je denkt toch niet dat ik dat als wapen ga gebruiken. Ik kan geen levend wezen zomaar neersteken!" Questyn kijkt Dariel met grote ogen aan. "Ik denk dat Linctus wel goed van pas komt, mijn kleine schat. " Ondanks dat Questyn ietsje groter is dan Dariel, blijft hij haar altijd kleintje noemen. Ze is voor hem ook de dochter die hij nooit heeft gehad.

Lleath heeft alles mee gekregen wat Dariel zei. Ze lijkt iets te willen zeggen. Ze pakt de hand van Dariel. Alsof ze wil zeggen, dat hij haar moet lezen, net als vanmorgen, toen hij via haar kon zien, dat ze met Questyn mee wilde. Dariel pakt de handen van Llaeth. Hij begint gelijk te glimlachen. "Nou Questyn, je hebt hulp van Llaeth. Zij wil je graag mee helpen met zoeken en uitpuzzelen van de clues. "

Questyn kijkt naar Llaeth. "Dank je wel." begint ze. "Dank je dat je Madarian net hielp. Dank je dat je durfde te tonen wat jouw gave is. Ik heb het idee, dat jij toe bent aan een nieuwe kans in je leven. En ik zou het een eer vinden, als je met me mee wilt zoeken. " Dat geldde ook voor Linctus, maar daar zou ze zo naar toe gaan. Dariel had gelijk, LInctus had gelijk. Als ze deze zoektocht gingen starten, dan zou haar iets afschuwelijks kunnen overkomen, wat haar moeder ook is overkomen. Door de link met de dieren, is ze nooit echt in gevaar geweest. Ergens begon ze beetje bij beetje te beseffen dat ze iets heel gevaarlijks ging doen.

Ze keek naar Grote Mop. "Oh Mop, nu moet ik ook nog leren vechten. Maar ik weet niet of ik iemand kan neersteken, zoals jij dat wel kan. " Ze kijkt Madarian aan. Hij staat al een tijdje op hete kolen. Hij wilde het verhaal van Dariel horen, en nu hij genoeg wist, wilde hij aan de slag met zijn eigen lijstje met dingen die moesten gebeuren. "Ik stel voor om nu de dingen te gaan doen wat Linctus voorstelde. Dat houd voor mij in, bah, dat ik moet leren vechten. " Questyn trekt een sip gezicht. Dit vindt ze niet leuk. Maar ze weet dat het moet. Ze staat op, geeft Dariel een kus op zijn voorhoofd. "Ik ben in ieder geval beneden bij Linctus, mocht iemand mij niet kunnen vinden", zegt Questyn en loopt de trap af naar beneden. Ze loopt door het woonhuis van Dariel de buitenplaats op. Ze ziet Linctus bij de waterput druk bezig om te trainen. Haar moed zakt nog verder in de schoenen. Iedereen lijkt allemaal zo goed en sterk. En wat heeft zij gedaan, behalve een beetje rondrijden met haar kar. Ze zucht diep. En loopt naar Linctus.

Ik moet sterker worden. Ik moet fitter worden. Ik moet sneller worden. Ik moet slimmer worden. Linctus is de tel kwijt geraakt, maar hij begint aardig opgewarmd te raken. Hij besluit het wat moeilijker te maken en zich omhoog te gooien, in zijn handen te klappen en de balk weer vast te houden. Ik moet sterker worden. Ik moet fitter worden. Ik moet sneller worden. Ik moet slimmer worden. Linctus gaat zo op in zijn training. Het is lang geleden, maar de Nephilim hebben hem het goed geleerd. Als het leger op pad was wist je nooit waar je was of waarmee je kon trainen. Toch moest een soldaat altijd een topvorm zijn dus waren er oefeningen bedacht voor allerlei plekken. Linctus gaat zo op in zijn training dat hij Questyn niet hoort aankomen. Iets wat het vroeger nooit was gebeurd. “Euhh Linctus” Begint Questyn en Linctus schrikt. Hij grijpt mis en dondert de put in.

“Stomme vervloekte put.” Begint Linctus. Hij heeft zich voorgenomen niet op Questyn te vloeken en kiest daarna voor het eerste te beste voorwerp dat hij kan bedenken. Linctus ziet Questyn bezorgd de put in kijken. “Niets aan de hand.” Moppert Linctus terwijl hij aan het touw omhoog klimt. Hij had zich nog net aan het touw kunnen vasthouden. Linctus komt omhoog uit de put en ziet Questyn voor zich staan. “Kun jij me leren vechten?” Begint Questyn. Linctus klimt ondertussen uit de put. “Ja.” Gromt hij. “Maar ik kan je niet verzekeren dat je daarna niets overkomt.” Linctus staat inmiddels weer op het droge. Hij kijkt naar Questyn en ziet dat ze nog een beetje huivert van het idee. “Laten we maar eens eerst kijken wat je kunt.”

Linctus pakt 2 stokken en geeft er een aan Questyn. Hij heeft de stok nog niet afgegeven of ze wipt de stok uit Linctus zijn handen. “Elfen” Moppert Linctus terwijl hij zijn stok weer opraapt. Questyn probeert weer de stok uit Linctus zijn handen te slaan, maar Linctus wend zich nu af. Direct stoot hij door en stopt met zijn stok net voor de nek van Questyn. “Zo nu staat het gelijk.” Linctus en Questyn bewegen wat op en neer met de stokken en het valt Linctus op dat Questyn al wat kan. Naarmate Linctus de druk opvoert naar mate Questyn bewegelijke wordt. Het lijkt wel of ze aan het dansen is zoals haar bewegingen in elkaar overvloeien. Linctus zijn bewegingen zijn daarbij erg strak en scherp. Linctus blijft aanwijzingen geven tijdens het vechten. “Voeten dichter bij elkaar, armen hoger, pols gestrekt, rug recht en naar links wegdraaien.”

Linctus gaat steeds meer op in het vechten naar mate Questyn steeds beter wordt. Questyn wordt echter overmoedig en stapt te ver naar voren met haar stok. Linctus zijn instinct slaat aan en hij grijp Questyn bij de arm en werpt haar over zijn heup omhoog. Snel haast Linctus zich en hij kan Questyn nog in zijn armen opvangen. “Sorry” Komt er zwakjes uit Linctus zijn mond vandaan. Op dat moment hoort Samuel en Derose zich erg druk maken. Snel zet hij Questyn weer op de grond. “Euhhmmm.” Stamelt Linctus. “Best aardig.”

De Rijder zakt langzaam weer weg in een tranceachtige toestand. Hij wist dat het sneller donker zou worden in vergelijking met andere dagen. Dat hoorde er allemaal bij. Soms was de dag langer, soms korter, alles had met die balans te maken. De Rijder had zich er al op verheugd, en nu kwam het zelfs helemaal goed uit omdat hij alle tijd nodig had om zijn zoektocht te kunnen beginnen. Ook Fiona sluit haar ogen en gaat wat gestrekter liggen.

Laatste edit 09-05-2016 13:46

Questyn staat weer met beide voeten op de grond. Automatisch staat ze in de goede gevechtspositie. Haar lichaam zo gedraaid, dat ze elke kant op kan, en daar hoeft ze dan alleen maar èèn stap voor te zetten. Ook het handelen van de stok gaat eigenlijk wel goed. Spierherinneringen denkt Questyn. Dat scheelt. Maar ze begint al wel moe te worden. Ze moet meer conditie training doen.

Dan denkt ze aan hoe Linctus zojuist haar als een lappenpop over hem heen vloog, en hoe hij daarna heel behendig haar weet op te vangen. Ik ben als een lappenpop, denkt Questyn triest. En Linctus is nog niet eens op volle kracht bezig. Ze heeft weinig vertrouwen in haar zelf. Maar ze geeft het niet op.
Ze kijkt Samuel en Derose aan. Het is goed laat ze weten. Dit is als stoeien met Pervil. De paarden briesen een beetje, en gaan de weer rustig verder met grazen. Toch houden ze het allemaal in de gaten.

"Linctus", het is Dariel die naar buiten komt. "Jij zei net dat het vandaag vroeg donker gaat worden. Ik ben zojuist bij iemand geweest, die uit de stad hier een stukje verderop vandaan komt. Ik heb geen idee wat jij weet. Maar ik dacht, dat ik je dat moest vertellen. "

Questyn draait zich om naar Dariel. Vroeger donker. Haar tante had het daar wel eens over. Het was een fantasieverhaal, een verhaal voor het slapen gaan. Elfen die het licht aan deden, en elfen die het licht uit deden. Hoe ging dat verhaal ook al weer? Zou het in de boeken staan bij haar thuis?

Questyn kijkt Linctus aan. Zijn donkere blik is nog donkerder geworden. "Het is tijd", hoort ze Linctus zeggen.

Dariel komt naar buiten en vertelt Linctus over wat er de dag van de te voren is gebeurd. De stad verderop is aangevallen door een draak en zijn berijder. Linctus heeft dit al een aantal keren gezien. “Rijder” Mompelt Linctus zacht. Dan draait hij zich om naar Questyn. “Het is tijd.” Linctus weet wat er vannacht kan gebeuren. Het kan zijn dat de draak deze stad niet aanvalt en een andere richting uit beweegt. Maar het wordt snel nacht en dat is geen goed voorteken. “We moeten jou zo snel mogelijk een zwaard geven in plaats van een stok. Ik denk dat je wel klaar bent om jezelf te verdedigen."

Linctus kijkt naar Questyn. Van allemaal is zij diegene die voor hem het meest betekend. Of het haar schoonheid is of haar onschuld weet Linctus niet. Hoe dan ook wil Linctus het beschermen koste wat kost. Wellicht gebruikt ze dezelfde magie om wilde beesten te temmen ook op mij Denkt Linctus nog. “Wat er ook gebeurt Questyn, ze zullen eerst langs mij moeten willen ze jou iets aandoen. En ik ben erg taai en stug.”

Dariel kijkt Questyn aan. Zijn bezorgdheid is van hem af te lezen.
Questyn kijkt naar de zon. Het laat zien dat het ongeveer vijf uur 's middags is. Maar dat kan niet. Het kan hoogstens een uur of twee in de middag zijn. "Hoe laat is het Dariel?" Vraagt Questyn. "Het zal even na tweeën zijn.", antwoord Dariel.

Questyn kijkt naar Linctus. De tijd om iemands armen te kruipen, om van de angst af te komen die haar bekruipt is voorbij. Dat is voor kleine kinderen denkt ze. Maar het kort moment dat Linctus haar in de armen had, blijft in haar gedachten. Ze zou graag als een klein kind beschutting zoeken in die sterke armen. Haar gezicht verbergen. Ze is al zolang zelfstandig en alleen op pad, dat ze dergelijke gevoelens nooit had.

Ze laat de stok die ze in haar handen heeft vallen. Zelf laat ze zich vallen op een stenen bankje. Wat staat er toch te gebeuren. Ze voelt de bries van Samuels adem in haar nek. Hij voelt direct aan, als Questyn onrustig is. Voor het eerst in haar leven, weet ze niet wat ze moet doen. Ze is normaal iemand van actie reactie. Gelijk oplossen van problemen.

Een aantal vogels vliegen boven hen. Er komt een adelaar bij. Maar hij heeft geen interesse in de andere vogels. Hij zoekt Questyn. Questyn herkent de adelaar. Hij komt naar beneden zweven, en Questyn strekt haar arm uit. De vogel grijpt haar arm vast met zijn poten. Gelijk laat hij beelden zien van de stad waar Dariel en Linctus het over hadden. Ze ziet rook, veel rook. In de rook vliegt iets groots, maar ze kan niet zien wat. Het is wel heel beangstigend. De adelaar geeft aan, dat dieren bang zijn. Veel dieren zijn op de vlucht. De tranen schieten in de ogen van Questyn. Ze kan de dieren nu niet helpen. Ze voelt zich zo machteloos.

"Oh" verzucht Questyn. "Ik ben niet meer dan een hulpeloze lappenpop. "