"Oh" verzucht Questyn. "Ik ben niet meer dan een hulpeloze lappenpop.” Linctus gaat naast haar op het bankje zitten. “Nonsens.” Begint Linctus terwijl hij voor zich uit staart. “Hulpeloosheid is niet bepaald door hoe sterk of snel je bent. Het is iets wat tussen je oren zit. Het is iets wat in je hart zit.” Linctus probeert niet bezorgd te kijken terwijl hij naar Questyn kijkt. “Met jouw hart en zorgzaamheid hoef jij nergens bang voor te zijn.” Linctus staat op. Hij had zin om Questyn stevig tegen zich aan te duwen en haar een flinke knuffel te geven. Maar hij kan het niet. “Dariel kun jij een wapen voor Questyn regelen?” Dariel knikt. “Kom op lappenpop, dan leer ik je de zwakke plekken van het lichaam.”

Questyn kijkt naar Grote Mop. "Oh Mop, nu moet ik ook nog leren vechten. Maar ik weet niet of ik iemand kan neersteken, zoals jij dat wel kan." “Eh, niet te enthousiast graag, Q. De laatste keer dat ik iemand ‘neerstak’ kreeg ik een pijl in mn rechterbil.” Ze kijkt naar Madarian en gniffelt.
Ach, lieve Madarian, Lleath, dat witte wezen ziet er misschien mooi vrouwelijk uit, maar ik vertrouw haar voor geen meter. De lach die ze naar Q. gaf, na jouw genezing bevestigt het helemaal voor mij. Ik wil haar niet bij je in de buurt hebben. “Madarian, kan ik eigenlijk nog weer eens alleen met je praten?” fluistert ze in Madarian’s oor. “Ik wil je vertellen, waarom ik die witharige niet vertrouw.” fluistert GroteMop verder.
Het wordt al sneller nacht. GroteMop gaat dichter tegen Madarian aan staan. “Ik heb het zo koud, Madarian. Ik heb het zo koud.”
Ze pakt zijn hand weer vast en kijkt uit naar een positieve reactie van Madarian. Ze tuurt uit het raam en ziet Dariel naar buiten gaan. Hij loopt naar Linctus toe en kijkt nogal verontrustend. “Madarian, weet jij waar Dariel zich zorgen over maakt?”

De toren trilt. Nog een keer. Brokken steen vallen naar beneden. De berg waar de Rijder en Fiona woonden was vaker onrustig, maar op een dag dat de nacht sneller viel nam de activiteit ervan toe. Enkele keren heeft de Rijder geprobeerd om de oorzaak te vinden, maar telkens kwam dat nergens op uit. Aardmannen konden het niet zijn. Vulkanische activiteit was in dit gebied eveneens uitgesloten. Het getril houdt op en de Rijder opent zijn ogen. "Het is tijd," zegt hij. "Spoedig zal de zon haar kracht opgeven en kunnen we naar buiten. Ik stel voor dat we ons voorbereiden." Hij staat op en pakt z'n spullen. Hij zet z'n helm op en hangt zijn zwaard op zijn rug. Fiona komt langzaam overeind en gaapt een keer. "Als die berg nog vaker trilt moeten we binnenkort een nieuw onderkomen zoeken," moppert ze. "En ik heb in de wijde omtrek geen torens zoals deze gezien." De Rijder aait over haar snuit. "Deze berg heeft voldoende grotten," zegt hij. "Ik weet het, grotten zijn niet ideaal, maar altijd beter dan niks. Kom, we hebben werk te doen." De Rijder gluurt naar buiten. Het was nog net te licht, maar dat zou spoedig anders worden. "De nacht is vandaag niet alleen duister en vol gevaren, maar ook nog eens lang. Heerlijk," zegt hij tevreden.

Questyn wordt ineens van de bank afgeduwd door de snuit van Samuel. "Nou", zegt Questyn. "Ik ga al in de benen hoor Samuel" Ze staat op, klopt zand van haar rok. En dan denkt ze, ik kan beter een broek aan trekken.

"Even wachten, ben zo terug", zegt ze tegen Linctus.
Ze loopt naar haar huifkar. In een van de kisten heeft ze mannenkleding liggen. Ze haalt er een broek uit. Trekt deze onder haar rok aan, en trekt haar rok daarna uit. Ze doet haar tuniek ook uit. Ze heeft nog een hemd aan, deze frommelt ze in de broek. Ze pakt een riem, doet deze nog door de lussen van de broek, zodat deze niet kan afzakken. Dit is beter, denkt Questyn. Nu kan ik me fatsoenlijk bewegen, en nergens achter blijven haken. Praktisch gaat voor mooi zijn. Zo is Questyn nu eenmaal.

Ze stapt de kar uit, gaat voor Linctus staan en zegt: "Nou ... kom maar op. Laat me maar zien wat ik moet doen".

Linctus kijkt naar de vrouw die achter de wagen vandaan is gekomen. Een heren broek en een hemd in plaats van een rok en tuniek. "Nou ... kom maar op. Laat me maar zien wat ik moet doen". Linctus kijkt en ziet dat de kleren een stuk praktischer zijn. Er is slechts een ding. Linctus had zijn zwaard al gepakt en gebruikt deze nu als aanwijsstok. Hij wijst naar de sjaal om het hoofd van Questyn. “Ben je niet bang dat die voor je ogen zakt? Het lijkt me beter dan je die af doet. En als er iemand over je oren begint dan wil ik best even met ze babbelen.” Linctus stapt dichterbij. ”Pezen en spieren, als je die door snijdt schakel je iemand uit zonder hen te doden.” Linctus ziet een lichte opluchting in de ogen van Questyn. Linctus gaat verder met alle spieren en pezen aan te wijzen. Hij weet niet of Questyn verstand heeft van de menselijke anatomie, maar voor de zekerheid legt hij het uit.

“Aders” Vervolgt Linctus. “Als je die doorsnijdt heeft iemand veel pijn en direct medische hulp nodig om te overleven. Het schakelt ze wel uit.” Linctus wijst de zwakke plekke aan. “Sommige zijn kritieker dan andere.” Linctus laat zijn nek zien om de ader in de nek aan te wijzen. Questyn kan nu ook goed het litteken zien in de nek van Linctus. Hier is Linctus geraakt voor de veldslag waar hij genezende krachten kreeg.

Nadat iedereen ging doen wat hij moest doen, voordat de nacht zou vallen, ging Llaeth naar buiten. Vechten deed ze op haar eigen manier, en alleen als het hoognodig was, dus gunde ze Linctus en Questyn de tijd om samen te trainen. Ze zette haar capuchon op en begon te lopen.

De nacht zou sneller vallen, had Linctus gezegd, waarom zou dat zijn? Llaeth wist het niet zeker, maar ze wist wel dat er een nare energie sinds gisteravond in deze omgeving was, en ging op zoek naar informatie. Ze liep richting een open plek in de stad, waar de wind zich vrijer kon bewegen. Daar sloot ze haar ogen en haalde een paar keer diep adem. De wind bracht altijd informatie met zich mee, en Llaeth kon deze lezen, als de wind het zinde om haar deze informatie te geven. De wind en zij waren één, maar ook weer niet. Opeens laaide de wind rondom haar steviger op, en bliezen haar haren onder haar capuchon vandaan.

Flits
Vuur. Overal waar ze keek likte de vlammen aan de huizen, de mensen, de wereld. Er werdt gefluisterd "De nacht is duister..." geschreeuw galmde door de stad, mensen rende weg, maar ze wisten niet eens waarvan. "....En vol gevaren"
Paarse ogen.

Llaeth viel op handen en knieën. Dit kan niet, het is niet echt Zei ze in zichzelf. Al jarenlang heeft ze diezelfde droom, een aanwezigheid in haar gedachten, met paarse ogen. Iets in de diepte van haar ziel zei altijd tegen haar dat ze die ogen kende, maar die kende ze niet. Alleen in haar verbeelding. Nog nooit eerder had ze deze ogen in werkelijkheid op haar zien rusten. Nog nooit eerder had Llaeth een visioen gehad over de paars-ogige figuur. Is hij dan toch...?
Nee. Dat kan niet. Het moest haar verbeelding zijn. En toch, waren het die ogen, die paarse ogen, altijd aanwezig in haar dromen, altijd aanwezig in haar gedachten. En nu, aanwezig in haar visioenen.

"Dat ding is nog nooit voor mijn ogen gezakt", zegt Questyn kribbig. Toch doet ze wat hij zegt. Gelijk neemt de wind bezit van haar haren, en er waaien plukken haar in haar ogen. Ze wil hier weer iets kribbigs over zeggen, maar houdt zich in. Ze scheurt een stuk stof van haar sjaal zodat ze haar haar bij elkaar kan binden in een staart. Ze probeert haar oren weg te werken, maar het lukt niet. Samuel hinnikt. "Ja lach jij maar knol" zegt Questyn. Ze ziet ook een grijns op het gezicht van Linctus.

Dan begint de uitleg van Linctus. Pezen en spieren. Ze ziet hoe Linctus de zwaard gebruikt als aanwijsstok. Pezen en spieren in haar benen, in haar armen. Pfff, dat is al beter dan iemand gelijk te vermoorden denkt Questyn.

"Aders" ... Daarbij wijst hij naar de binnenkant van haar armen, en de achterkant van haar benen. Ze rilt even. Ze moet niet denken aan het bloed dat er kan uitstromen. "En hier zijn ook nog een paar aders". Ze voelt de zwaard bijna tegen haar keel drukken.

"Maar..." begint Questyn. "De zwaarden zijn zo zwaar. Als ik twee keer heen en weer zwaai met zo'n ding, krijg ik mijn armen nooit meer omhoog."

Ze pakt het mes dat ze van Dariel had gekregen, uit haar laars. "Kan ik hier iets mee?"

Ze pakt het mes dat ze van Dariel had gekregen, uit haar laars. "Kan ik hier iets mee?" “Fruit mee schillen.” Antwoord Linctus. Linctus kijkt naar een glimmend elfen mes. “En natuurlijk aders en pezen doorsnijden. Dit elfen mes is zo scherp dat je er iemand flink mee kunt verwonden zonder dat ze er erg in hebben. Het nadeel is alleen van een mes dat je het of op korte afstand kunt gebruiken. Of op lange afstand door te gooien. Maar met zo’n mooi mes zou ik het niet doen.” Linctus zucht even. Hij vindt het veel te gevaarlijk om Questyn te leren om met messen te vechten. Dan moet ze te dicht bij haar aanvaller komen. Toch kan Linctus haar vragende ogen niet weerstaan.

Linctus steekt Nis in de grond en haalt Sen tevoorschijn. “Dit is mijn mes genaamd Sen.” Linctus snijdt de banden van zijn kleren los zodat zijn bovenlijf ontbloot wordt. De kleren gooit hij op de grond. Met een stuk houtskool uit zijn buidel geeft hij wat plekken aan waar hij net uitleg over gaf. “Probeer de plekken maar te raken met je mes. Ik zal me met Sen afweren en je aanwijzingen geven. Laat mij maar eens zien waarom een elfen mes gevreesd wordt.”

Questyn laat het mes van de ene hand in de andere over gaan. Het is meer tijdrekken. Ze kijkt naar Linctus. Voordat ze het door had, had hij zijn bovenkleding van zich afgesneden. Ze zag wel vaker mannen met ontbloot boven lijf, vooral met het snikhete weer wat ze hier vaak hadden. Toch is ze onder de indruk. Ze schud haar hoofd. Focussen Questyn denkt ze.

Ze pakt het mes vast in haar rechterhand. Dan voelt ze iets pulseren. Het handvat stroomt als het ware haar hand binnen. Het gevoel trekt via haar arm de rest van haar lichaam in. Ze voelt zich ineens zelfverzekerder, alerter. Ok, denkt ze, dit had ik niet verwacht. Maar ze herkent wel de magie. Het is iets wat haar boom, en nu haar kar ook heeft. Het kan in haar stromen om te zien wat ze nodig heeft. Dit mes echter, heeft een andere bedoeling.

Questyn gaat in haar gevechtshouding staan, en concentreert zich op de aangegeven houtskool plekken op het bovenlichaam van Linctus. Ze ziet een plek onder bij de ribben. Ze haalt diep adem en steekt dan toe.

Linctus had allang gezien, wat Questyn van plan is, en weert met gemak haar beweging af. Ze voelt hoe het mes haar bewegingen coördineert. Ze zet een stap terug, draait zich half om, en steekt nogmaals, het mes verdwijnt diep tussen de ribben van Linctus. Het was het mes die haar bewegingen bepaalde, en niet zij zelf. Ze gooit het mes weg, en duwt met haar handen op de plek van Linctus terwijl ze niets meer dan "oh nee ohnee ohnee, dat was niet mijn bedoeling.." kan zeggen...

Ze is zo geschrokken, ze ziet het bloed uit de wond stromen. Maar het lijkt of Linctus niets anders heeft dan een schrammetje, hij reageert niet als een zwaar gewonde. Questyn blijft duwen op de wond. Er moet iemand komen om dit te helen. Ze is in paniek. Ze kijkt Linctus met grote ogen aan... En opnieuw zegt ze: "oh nee... echt dit was niet mijn bedoeling..."

Na de opmerking van Linctus over het trainen, heeft Madarian aan Dariel gevraagd of hij de inkopen kan doen. Op de lijst heeft hij ook een paar dolken gezet voor GroteMop. GroteMop heeft ook training nodig, of ze wil of niet. Madarian neemt haar mee naar buiten, en geeft een paar stokken ter grootte van dolken. Zelf neemt hij er ook een paar. Na een trainingsperiode vraagt GroteMop of ze Madarian onder vier ogen kan spreken. Ze heeft het koud. Helaas heeft Madarian jas of cape, alleen z'n harnas. Het enige wat hij kan doen is z'n arm om haar heen slaan. “Madarian, weet jij waar Dariel zich zorgen over maakt?” vraagt GroteMop. Maar Madarian weet het antwoord nog niet.

Laatste edit 09-05-2016 16:29

"Pas op!" Net op tijd duwt Fiona de Rijder opzij, omdat er een stuk steen omlaag komt vallen. De Rijder vloekt even, staat op en schopt het stuk steen. "Deze toren heeft z'n beste tijd gehad," zegt hij. "Straks is een zuchtje wind genoeg om wat nog staat in te laten storten." Fiona strijkt met haar snuit over de muur. "Dat moet dan een sterke windvlaag zijn," zegt ze. Even is de Rijder in diepe gedachten verzonken. Hij wist dat er wezens bestonden die de wind konden beheersen. De laatste keer dat hij dat meemaakte...

Hij schudt zijn hoofd en verlaat de toren, snel gevolgd door Fiona. "Als we nu gaan ziet iedereen ons aankomen," zegt ze. "Dat wilde je toch niet?" De Rijder wijst omhoog. "We gaan hoog vandaag. We doen het rustig aan. Tegen de tijd dat we er zijn is het donker genoeg om toe te slaan. Dan zet je me maar op een rustige plek af, liefst een open plek. Je hoort wel van me wanneer ik je nodig heb, oke?" zegt hij. Fiona antwoordt met een knipoog en gaat liggen zodat de Rijder op haar rug kan klimmen. "Fiona, als je zover bent." Met een krachtige sprong lanceert ze zichzelf de lucht in. Ze klimt hoger dan normaal, net zo lang totdat vanaf de grond het verschil tussen haar en een normale vogel niet meer te zien is. Wel kleurt de lucht om hen heen een stuk donkerder grijszwart, omdat waar zij gingen de duisternis altijd volgde. "Ze zullen denken dat het gaat regenen," zegt de Rijder. "Ze weten niks!"

Laatste edit 09-05-2016 16:49

"oh nee... echt dit was niet mijn bedoeling..." hoort GroteMop aan de andere kant achter het gebouw vandaan. Ze herkent de stem van Questyn. Die lichtelijk in paniek hetzelfde zinnetje blijft herhalen. GroteMop kijkt Madarian verbaasd aan. "Lieverd, kom je mee? Ik ga even kijken wat er aan de hand is. Daarna gaan we weer verder met trainen." Ze rent met de stok nog in de hand naar de andere kant en ziet Questyn op de wond blijven duwen tegen het bovenlijf van Linctus. "Q. stop maar met duwen. Hou hem vast, dan genees ik hem wel." Haar slanke vingers raken het sterke bovenlijf van Linctus aan. Ze ziet dat de wond diep is. "Q. het komt goed. Het komt goed." Zegt GroteMop om haar vriendin te troosten. Haar magische geneeskrachten zijn door de maanden heen wat sterker geworden. Ook dankzij de trainingen die ze heeft gehad van Madarian. Ze begint met genezing via handoplegging, dat is haar kracht. Ze ziet de wond wat minder diep worden en vraagt vriendelijk aan Linctus: "Helpt het al een beetje?" Ze haalt vlug haar hand weg en zegt tegen Questyn met een glimlach. "Je bent sterker aan het worden Q., laat Linctus nog heel, wil je?"

Llaeth haast zich terug naar de kruidenierswinkel. Ze is nog steeds niet helemaal zeker of haar visioen echt was, of niet... Moet ze het de rest mededelen? En zo ja, hoe?
Maar eenmaal daar aangekomen zou haar visioen nog even moeten wachten, er bleek een gewonde gevallen te zijn. De vrouw die haar eerder wantrouwend aangekeken had, wiens naam ze nog steeds niet kende, drukte op Linctus' wond met haar hand. Llaeth bleef op een afstandje staan toekijken, zelf had ze altijd al de magie willen leren van heelkracht. Haar eigen magie was beperkt tot de kracht van de wind. En dan alleen als deze met haar wilde meewerken.

Opeens voelde ze Dariels ogen op haar rusten. Ze wist niet hoe, of waarom, maar hij had altijd een rustgevend effect op haar. Waarschijnlijk kon hij al van haar gezicht aflezen dat ze iets gezien had, iets huiveringwekkends. straks.. dacht ze. Als iedereen weer oké is, dan laat ik het je zien

Linctus begint met Sen zich te verdedigen. Hij ziet de eerste aanval al van mijlen ver aankomen. Hij blokkeert de eerste aanval met gemak. Daarna draait Questyn echter vlot weg en steekt hem diep tussen de ribben. Linctus voelt de pijn direct, maar geeft geen krimp. Elfen en hun messen Denkt Linctus bij zichzelf. Ondanks dat Questyn geen volle elf is heeft ze toch enkele vaardigheden. Linctus voelt haar vingers op zijn torso. Questyn is op de wond aan het duwen en ze kijkt Linctus aan met haar mooie ogen. "oh nee... echt dit was niet mijn bedoeling..." Maar Linctus is niet bezorgd.

Linctus voelt meer blijdschap dan pijn. Hij kan het niet beschrijven, maar hij voelt zich gesterkt in het idee dat Questyn zich zo goed kan verdedigen. Hij wil haar alles vertellen hier en nu. Linctus opent zijn mond en sluit hem weer als hij de boerin hoort komen samen met Madarian. Hij wou alles met Questyn delen, maar niet met hun. De boerin komt dichterbij en kijkt naar de wond. “Het is maar een vleeswond.” Zegt Linctus zacht. De boerin legt haar hand op de wond heelt de wond. Dat is fijn, des te beter ben ik in vorm vannacht. Linctus kijkt naar Questyn. Ze lijkt nog erg aangedaan. "Helpt het al een beetje?"Linctus knikt. Hij hoort de boerin tegen Questyn praten."Je bent sterker aan het worden Q., laat Linctus nog heel, wil je?" Linctus staat weer op. De wond is nu helemaal dicht. “Niets aan de hand, maar de volgende keer moet je er niet vanuit gaan dat een steek genoeg is.”

Linctus pakt Sen weer op en gaat klaar staan. “Nu nog een keer en onthoud dat ik deze beweging nu ken. Je zult nu met iets beters moeten komen.” Linctus spant zijn spieren aan en concentreert zich. Als Questyn mij zo kan verrassen dan kan een duistere elf het ook. Ik moet sterker worden. Ik moet sneller worden. Linctus ziet dat Questyn nog twijfelt. “Kom maar op, mij raak je niet zomaar kwijt.”

Questyn pakt haar mes van de grond. Ze veegt het af aan haar broek. Ze kijkt ernaar, maar ze ziet door de donkere stof het bloed niet.

Ze kijkt Mop aan. Ze kijkt Linctus aan, en dan ziet ze Llaeth. Dariel is ook naar buiten gekomen. Hij neemt Questyn snel op, en dan Llaeth. Hij besluit dat Questyn in goede handen is, en loopt door naar Llaeth. Mop geeft Questyn een knuffel, het komt wel goed, hoort ze haar vriendin nog zeggen. Dan loopt Mop terug naar Madarian.

Maar Questyn is verbouwereerd. Zo goed ben ik niet, het was het mes, denkt ze. Ze kijkt er op nieuw naar. Ze kijkt Linctus aan. Ze kan niet nog een keer oefenen. Wat als ze wel een plek raakt die dodelijk is... "Hhet was niet i-ik", stamelt Questyn. "Het het mes .... het mes liet me de beweging maken"

Laatste edit 09-05-2016 20:32

"Elfen magie" Begint Linctus. "Je elfenbloed zorgt ervoor dat dit wapen alleen naar jou luistert. Dit is jouw wapen zoals dit het mijne is." Linctus heft zijn mes weer. "Wees niet bang en hou je niet in." Questyn aarzelt. "Maar wat als ik een plek raak...." Linctus ziet dat Questyn nog niet durft. "Mij krijg je niet dood, als dat kon dan had die wond van net dat wel gedaan." Linctus glimlacht. "Dus kom maar op."

Questyn hoort Samuel briesen. Alsof hij wil zeggen nou toe doen, in positie jij Een diepe zucht ontsnapt haar keel. "Ok dan", zegt Questyn. Ze schud haar armen en benen los, en gaat in positie staan. Ze voelt de tinteling van het mes in haar hand. Ze maakt een schijn beweging, om Linctus ook in beweging te zetten. Ze probeert zijn hele lichaam te zien, om te kijken welke actie ze kan verwachten. Ze beginnen om elkaar heen te draaien als twee kemphanen. Af en toe maakt Questyn een beweging, maar trekt zich steeds terug.

Ze komt in een soort van trance terecht. Ze begint te voelen dat ze haar tegenstander wil raken. Dan maakt ze nog een beweging. Linctus maakt een afwerend gebaar, ze draait om haar as, op zo'n danige manier dat ze achter Linctus komt te staan en ze weet haar mes achter in zijn zij te duwen. Maar nu duwt ze niet door, ze trekt gelijk het mes weg, en gaat terug in haar begin positie. Ze voelt trots opkomen bij haarzelf. En juist dat gaat haar nekken, want Linctus ziet de halve grijns op haar gezicht, ze is even uit haar trance, dit is zijn kans.

Linctus grijpt haar pols en draait haar snel om. Hij draait haar pols in het proces zodat ze haar mes laat vallen. Linctus heeft haar vast in de houdgreep en drukt haar lichaam tegen de zijne. "Focus." Fluistert hij en hij laat Questyn los. Wat was dat? Linctus voelt zich vreemd. Hij schud het van zich af en hervat weer de pose. Niet zelf de concentratie verliezen nu

Samuel hinnikt er op los. Hij is het enige publiek, en hij vermaakt zich voortreffelijk. Derose heeft de achtertuin opgezocht. Zij vindt het maar niets.

Questyn probeert zich zelf te hervatten. Focus. Nou inderdaad denkt Questyn, ze was in no time haar mes kwijt. Ze pakt de mes van de grond, en terwijl ze rechtop gaat staan, voelt ze zich trillen. Zal wel moeheid zijn denkt Questyn. Er spelen sinds vanochtend zoveel emoties door haar heen. Maar ze voelt de warmte van Linctus nog over haar rug. Daar kan ze toch niet van gaan rillen. Ze duwt haar gedachten weg. Het zijn gewoon mijn storende menselijke emoties meer niet. Ze ziet Linctus in vechtpositie gaan staan. Ze zucht diep, schud haar armen en benen weer los.. en de training gaat verder.

Linctus ziet Questyn met sprongen vooruit gaan. Die is klaar voor de nacht Linctus komt zelf ook beter in vorm en de bewegingen tussen Questyn en Linctus worden steeds sneller. Steek, zwaai, blokkeer en draai. De twee bewegen steeds sneller en Linctus voelt zich steeds beter. Hij voelt een snee in zijn bovenarm, maar Questyn remt er niet door af. Ze is in een trance. Linctus laat de wond dan ook niet merken. Het mes van Questyn komt tot stilstand tegen dat van Linctus. Linctus kijkt naar Questyn. Hij voelt een trots gevoel.

"Je bent klaar." Zegt Linctus en hij stop Sen terug aan zijn riem. "Rust nu maar uit voor wat vannacht komen gaat." Linctus pakt de stukken kleding op die hij met zijn mes uit elkaar heeft gesneden. "Je hebt niet toevallig nog een shirt liggen voor een groot persoon in de huifkar van je?" Vraagt Linctus beschaamd. Het voelt vreemd om zonder shirt rond te lopen.