weer wat beter voelend Loopt Arya in haar eentje rond door het nu zo stille huis. ze had de anderen verteld dat ze het wel alleen zou redden, dat ze slechts moe en wat misselijk was. dat bleek wel te kloppen.

wat ze echter niet door had, doordat er geen spiegels in de buurt waren was dat ze was veranderd. haar oren, die een kleine punt hadden, hadden een soort krul in de punt gekregen. haar ogen hadden standaard grotere pupillen gekregen waardoor ze scherper kon zien, maar de grootste verandering waren toch de magische krachten. sommige dingen, zoals de controle over de elementen waren afgezwakt, maar daarvoor was een nieuw iets in de plaats gekomen.

"Ik ben het zat... ik ben hier al lang genoeg geweest en ik voel me goed. Ik ga er achteraan." snel ging ze naar boven om haar tas te halen. ze zou hun sporen moeten volgens, en hoopte hevig dat ze er genoeg hadden achtergelaten voor haar om te volgen.

Wacht mijn waarde misschien overtuigt u dit..

Ik pakte mijn ransel en dook diep in zijn buik. Wat ik eruit haalde was een gok, hopelijk iets dat goed genoeg was. Ik trok mijn hand terug en opende mijn hand. Een glitterend stuk steen kwam te voorschijn.

Het oog van de toogheer werden groter, zo groot dat het lapje van zijn andere verschoof en opeens keken twee ogen naar de schittende steen. Ik keek met twee grote ogen naar zijn voor-het-lapje gehouden oog.
Toen hij in de gaten had dat ik het zag, prutste hij het lapje terug en kwam er een licht geforceerd lachje te voorschijn.

Niemand vertellen want het is mijn handelsmerk. Ik keek 'm aan en knikte.
Goed, ik gaf 'm de steen die hij zeer rustig en kalm overnam. Hij bekeek het voorzichtig afgeschermt van alle andere mogelijke ogenblikken.

Ik ben overtuigt, voor nu, maar een steen, zoeen steen is niet heel uniek. Ik ben nu wel een toogheer maar niet altijd geweest.
Hij trok een mouw van zijn vest iets omhoog en een donkere ster met zwaard werd zichtbaar.

Ik maakte een stap naar achter.
De orde van het duistere zwaard.

Het duistere zwaard..

Mijn gedachten gingen op de loop en herinneringen van een zeer lange tijd terug.. helder als de opgaande zon als de eerste stralen de duisternis doorklieven.

Nu snap ik het..

Een sliert van zwart en schitterend metaal, groot gevolg te paard uitgedost in rood en goud borduur, met fraaie helmen geplumt met witte veren. Dit alles fraai omlijst in een bergachtige omgeving, met een woud als achtergrond doorklieft door een brede groene slang, de Taila Rivier, hier en daar een visser op zoek naar zijn dagelijkse kost.
Het zou een kostbaar schilderij zijn geweest. Maar deze stoet zou geen verzamelaar kunnen betalen. Laat staan dat dit schilderij te onderhouden was.

Het is laat in de lente en er zijn nog vele mijlen te gaan. De mannen zeggen weinig en ze verplaatsen zich in een rust zo onbekend bij andere militaire handelingen die ik kende. Ze genieten van hun uitzicht, bespreken de omgeving en vertellen over hun eigen land. Het voetvolk uitgerust met spies, houwdegen en sommigen met grootboog.
Ook zij zijn zeer gedisciplineerd en houden zich aan het ritme van de rit.

Want het is een samenraapsel van allelei komaf. Hun spreek taal is latijn en iedereen kent het vloeiend. Dit is geen gewoon leger, dit zijn de betere, de elite, zij weten per persoon meer dan de hele verzameling schoolsen uit een stad.

Een paard met ruiter gallopeerd van voor naar achter en geeft een commando met een handwenk. Als een bliksem en zo snel verlaat ieder het pad en maakt zich klaar.
De ruiters wijken uit naar de flanken, de grootbogen rennen op een goede snelheid naar voren gevolgt door de spiesdragers. De houwdegens houden zich laag.

Het is opeens stil niets beweegt meer - het lijkt zelfs alsof de natuur zijn wenken kent en ophoud met het bewegen van de takken en het kwekken van de vogels.

Een volgende wenk volgt en een regen van gespitst hout vliegt als hagel in een grote boog en verdwijnt achter het zicht.

De vijand heeft nooit geweten wat, het is allemaal al voorbij. De Ruiters rijden naar voor en maken het werk af.

Even is het weer stil, alleen een licht gerommel van hoeven is nog te horen..
Het kaatst als lichte echo tegen de wanden van de bergen. De grond trild lichtjes.De ruiter verschijnt weer en het paard rijd weer langs de linie en de ruiter geeft een nieuwe wenk. Heel behoedzaam bouwd zich de sliert weer tot bekende oude beeld. De laatsten zijn de spiezen die houden alles nog even in de smiezen.

Het beeld vervaagd heel langzaam..

Ik kijk op een pak de grote kroeg.

Na een flinke teug en een half oog naar de toogheer zet ik de kroeg weer even neer en vraag.

Wat weet jij van de slag bij de Taila rivier?

*Madarian verbergt het lichaam van de wachter die hij heeft uitgeschakeld achter een bosje. Inmiddels had Muad een bewaker weten te gijzelen. Madarian ziet dit en gaat terug naar het gezelschap.*

Madarian: "Goed gedaan Muad!"

Madarian naar de wacht: "Geen verkeerde beweging of geluid, of je zult het berouwen!

Hoeveel man zijn er binnen? Wat voor verdediging is er nog meer? Waar is jullie leider?"

De wacht kijkt bang en zegt: "Oke. Er zijn zo'n 80 man binnen. Er zijn verschillende vallen in het fort aangebracht.

Geluidsalarmen, valkuilen, en er zijn ook een aantal drukplaten die ervoor zorgen dat er pijlen met vergif worden afgeschoten. Die hebben we geactiveerd.

De leider zit in de plankamer in het midden op de derde verdieping."

Madarian: "Om daar te komen moeten we zeker wenteltrappen op?"

Wachter: "Ja. Die wenteltrappen draaien van beneden naar boven met de klok mee."

Madarian: "Was te verwachten. Dan kunnen de verdedigers makkelijker slaan en verdedigen dan de aanvallers..."

Taila Rivier, oh, dat was een lange tijd terug. Iedereen hier, die zich laat bedienen was lid van het garisoen die door de Taila vallei ging. Kran, Tora en ik waren Speerdragers. Het waren zware tijden maar..

De Toogheer laat een van zijn ringen aan de vinger iets beter zien. Kijk, zie je deze drie sterren. Die krijg je niet voor niets.
Dat is echt diamand. Met elke ster trek je een paar jaar van je leven. Niet te spreken van die anderen.

Veel vrienden en ook vriendinnen zijn tijdens de missie niet meer terug gekeerd.
Maar goed, dat was.. en zal niet meer zijn.
Die eenheden zijn allemaal verdwenen na de tractatus van Aramadan en Tarchea.
Velen kwamen via omzwervingen hier terecht. Hier houden we het op een gezonde manier levend en begraven het elke dag stukje voor stukje..

En de kasteelheer, vraag ik, was die ook lid van de eenheid?

Heer Franken, zijn lidmaatschap wordt alleen in zijn aanwezigheid besproken. Dus daarvoor moet de trappen op - als je wordt toegelaten.
Je hebt een stuk aan de wachter laten zien anders zat je hier niet..

Mag ik het stuk zien?

Ik kon niet weigeren en wilde dat ook niet..

Mijn hand greep weer in de ransel..

"hm... jammer... hij praat meteen..." mompelt Muad na de relaas van de wachter. "Hij is wel erg slecht geïnstrueerd door zijn meerderen hoor... Zo eng zijn een half-engel, een machine en een elf toch niet?"
*Muad kijkt even om zich heen*
"Over elf gesproken.... Waar is Arya eigenlijk?"
*Dan voelt hij het bloed naar zijn hoofd stijgen als hij zich bedenkt dat hij haar niet eens gemist heeft*
"ooow... rot-trances ook altijd..."
Arya? Schat? Waar ben je momenteel? vraagt hij haar, terwijl hij ook een flinke dosis schaamte meestuurt

"Ach ja. Nieuwelingen... Maar 80 zijn er toch weer 20 meer dan verwacht. Heb je nog wat meer vragen voor onze wacht?"

*Madarian kijkt intussen weer naar het fort. Een andere wachter begint het nu toch wat lang te duren voordat z'n kameraad weer terug is van z'n plaspauze.*

"ik ben zo terug..."

*Madarian sluipt zo snel hij kan weer richting het fort. Intussen haalt hij z'n boog tevoorschijn. De wachter is nu vlakbij de plek waar z'n kameraad ligt. Madarian kan niet langer wachten.
Madarian richt op het hoofd van de wachter en schiet. De wachter ziet z'n kameraad liggen en draait zich om. Net als hij wil schreeuwen vliegt de pijl van Madarian dwars door z'n linkeroog en valt de wachter dood neer. De andere wachters hadden het niet gehoord.

Madarian sleept het lichaam naar het andere lichaam, haalt z'n pijl uit het hoofd van de wachter en veegt het schoon aan de kleding van de ex wachter.*

Ik pak de wachters op de begane grond wel. Aan jullie om de wachters op de torens uit te schakelen. Het liefst geruisloos...

Ja, jullie aan het volgen natuurlijk. Komt snel het antwoord. ze klonk aardig geirriteerd, maar Muad was niet de oorzaak er van geweest. in de tijd dat ze aan de wandel was gegaan hadden rovers meerdere malen geprobeerd haar te pakken te nemen, en alhoewel het telkens niet gelukt was begon ze er toch behoorlijk de pest in te krijgen.

waar zitten jullie ergens? ik heb het gevoel in rondjes te lopen.

Ik overhandigde het stuk en de ogen van de Toogheer gleden over de letters, ik volgde zijn blik en vroeg..

Heb je zoeen stuk al eens eerder gezien?

Hmm, nee, dit is best uniek. Ik mag eerlijk zeggen dat ik nu nieuwsgierig ben naar datgene wat je gedaan hebt om zoiets te mogen voeren.

Ja, dat is een heel verhaal.
Ik blijf nog een tijd hier, ik zoek een paar broeders van de Taila garizoen..

Zoals je is verteld ben je welkom net als alle andere gasten, je hebt wat meer ruimte en daarom is dadelijk een kamer voor je beschikbaar. Verdere instructies zal ik je morgen mee geven. Rust wat uit, eet wat..

Oh, ik ben het helemaal vergeten.

Ik ben Vergillius, iedereen noemt me hier Vergil.

Arya, er zit een plattegrond in je rugzak samen met een kompas. Probeer de rivier te vinden.

*Madarian kijkt rond. Een andere wachter begint nu ook richting de bosjes te lopen waar de lichamen liggen. Madarian pakt z'n zwaarden en wacht totdat de wachter dichtbij genoeg is. Madarian weet achter de wachter te sluipen op het moment dat de wachter een boom passeert. Plotseling steekt Madarian Soulshatter de wachter van achteren door z'n hart. Madarian ruimt snel het lichaam op en veegt z'n zwaard af. Nu moeten ze snel zijn, want de wachters op de begane grond zullen anders alarm slaan.*

Nu kan ik wel wat hulp gebruiken. Er zijn twee wachters op de begane grond over, maar ik kan ze niet tegelijk uitschakelen.

*Madarian sluipt richting de laatste twee wachters die met elkaar aan het overleggen zijn. Zo te horen zijn ze aan het overleggen of ze de anderen moeten gaan zoeken of alarm moeten slaan. Madarian pakt z'n boog en wacht op een seintje of hij hulp krijgt. Intussen pakt hij een dolk uit z'n rugtas en stopt deze tussen z'n riem. Als er geen hulp komt moet hij snel zijn...*

*Bij het horen van de geïrriteerdheid in Arya's stem begint Muad een beetje te zweten*
Ehm... Arya? Wat is er aan de hand? Je klinkt nogal geïrriteerd... Toch niet omdat ik je ben vergeten door die trance?
*Dan hoort Muad Madarian's roep voor hulp*
Momentje Madarian, ik kom er aan
*Muad zoekt snel even in zijn rugtas zijn werpmessen op en stopt ze tussen zijn riem*
*Dan sluipt hij richting Madarian, en vraagt hem waar de wachters staan, en welke hij moet uitschakelen*
*Ondertussen blijft hij met zijn gedachten bij Arya*
Ik stuur je een beelden toe van hoe het hier eruit ziet, ok? Misschien heb je daar wat aan...
*Even later ziet Arya wat Muad op dat moment ziet voor haar innerlijk oog. Hij kijkt bewust in de rondte om haar een volledige impressie te geven. Dan gaat het zicht weer uit.*
Tot zo... En ehm... kijk achter je...

"ah nee niet weer!" Arya bukt en geeft met haar rechtervoet een harde trap naar achteren, recht in de maag van een of andere rover die nogmaals probeerde iets van haar te jatten.

en dank je, ik kom er zo snel mogelijk aan.

Terwijl ze ziek thuis had gezeten was ze alsnog niet met niks bezig geweest. uit de hiel van haar schoen kwam een mes tevoorschijn, die de maag van de rover doorboorde. Snel trok ze haar voet terug en liep zonder problemen door.

Tijdens het lopen controleerde ze even haar tas, en er zat inderdaad een landkaart in. met het beeld dat Muad haar had gegeven kon ze de plek vinden waar het kasteel was, en de route uitzetten.

dank je schat..

Graag gedaan hoor, we zien je zo.

*Ondertussen draaien de guards zich van elkaar af, om allebei een andere richting uit te gaan.*
"Madarian, volgens mij moeten we snel zijn..."
*Muad pakt zijn werpmes bij de punt, en gaat klaar zitten om te gooien*

*Ik pak ook mijn boog en span de pees*

Die guard met de lange baard hinkt een beetje, zullen we die eerst aanpakken?

*De guard hinkt een beetje rond, stoer met zijn strijdbijl te zwaaien*

Muad, als jij de werpmessen gooit richting de voorste wachter, dan schiet ik een pijl door de kop van de achterste. Drie... twee... een... NU!

*Madarian schiet precies op hetzelfde moment als Muad het werpmes gooit. Beide wachters gaan neer. Muad en Madarian slepen de lichamen meteen naar de bosjes.*

De ingang is vrij. Pas wel op voor die zes wachters op de torens...

Na nog een tijd lopen komt Arya in de buurt va her kasteel, wat ze wat verder weg al kan zien liggen. " als ik nu kon vliegen ofzo.. dan was ik er wat sneller geweest.." Zuchtend loopt ze verder in de richting van het kasteel, wetend dat haar vrienden en haar lief daar ook zijn.

Haar haar zat nog steeds in de speciale vlecht die Muad had gemaakt, waardoor ze niet doorhad dat haar haar van bruin naar pikzwart was veranderd.

Ik zie het kasteel al.. ik kom er zo snel mogelijk aan. alleen laat iets dat kan vechten voor mij over, die rovers zijn echt geen partij.

Arya, er zijn zo'n 80 bandieten hier, waarvan we er 6 hebben uitgeschakeld. Zo te merken waren dat beginnelingen. Er zijn genoeg getrainde bij, dus graag niet meteen naar binnen stormen. We proberen het op een geruisloze manier...

*Terwijl Madarian op de anderen wacht gaat hij aan de gang met het slot van de poort te kraken. Dat slot stelt niets voor en is zo open gemaakt. Madarian doet de poort voorzichtig open en kijkt naar binnen.

De hal lijkt leeg. Madarian sluipt naar binnen en begint kamer voor kamer te verkennen. De eerste kamer aan de linker kant: 1 bandiet. De eerste kamer aan de rechter kant (er precies tegenover): 2 bandieten.

Madarian begint verder te sluipen en ziet net op tijd een draad die gespannen is. Madarian volgt het draad en ziet een boomstam aan het plafond zitten. Als hij de draad had aangeraakt was die stam naar beneden gekomen, en had hem zwaar verwondt. Madarian maakt die val snel onschadelijk en haalt de draad weg.*

*Madarian gaat naar die eerste kamer aan de linkerkant en kijkt weer door het sleutelgat. De enige bandiet in die kamer staat met z'n rug naar hem toe. Madarian opent geruisloos de deur en sluipt richting de bandiet. Net als de bandiet wil omdraaien snijdt Madarian met een dolk z'n keel door. Madarian sleept het lichaam achter het bed.*

*Als hij geritsel achter zich hoort, draait Muad zich bliksemsnel om, terwijl hij zijn arm al naar achter haalt om met een tweede werpmes te gooien, maar net op tijd ziet hij dat Arya voor hem staat, ook al herkent hij haar bijna niet meer terug*
*Verbaasd staart hij haar een tijdje aan*
"Arya? Ben jij dat? Wat is er met je gebeurd?"

Als ze Muad ziet, die bijna iets haar gooit tilt ze meteen haar zwaard op als verdediging. " Muad rustig!" Als ze ziet dat hij haar weer herkent laat ze haar zwaard zakken, maar kijkt verbaast als hij zijn vraag stelt. " met mij gebeurt? Ik ben ziek geweest, weet je nog?"

Arya tilt een wenkbrouw omhoog als ze Muad vragend naar haar ziet kijken. "wat.. wat is er dan?"

*Ik ben intussen al naar voren gegaan om de boel te bekijken, maar als ik net bij de poort ben stormt er een bewaker mijn richting in en trekt zijn zwaar*

"****"

*De bewaker is een reus van een kerel en hakt op me in, al snel heb ik meerdere wonden en zak ik op mijn knieen*

"Dat krijg je ervan indringer!"

*En met één zwaai hakt hij mijn kop eraf*