*Ik loopt de gang in en zie Madarian een klap krijgen van Arya*

"Hé Madarian gaan we nog wat eten? Ik ben dan een vampier maar ik heb honger als een paard!"

"Djaq, eigenlijk is het nog geen tijd om te eten. Ik heb wel wat tussendoortjes in de rugzakken gedaan."

*Nadat alles aangevuld is gaat het gezelschap weer op pad rond 16:00 uur. Na een tijdje gewandeld te hebben komen ze een reiziger tegen die weg schijnt te vluchten.*

Reiziger: "HELP! HELP!"

Madarian: "Rustig aan. Er zit niemand achter je"

Reiziger: "Dan heb ik ze dus afgeschud! Ik kwam langs een fort aan het water, en plotseling zaten er een paar bandieten achter me aan!"

*Een klein groepje bandieten komen de bocht om. (Hooguit 6...)*

Madarian: "Ik zie wat je bedoelt. Rennen! Wij houden ze wel tegen!"

*Madarian trekt z'n zwaarden Frostmourne en Soulshatter...*

*Ik trek mijn kromzwaard en klap mijn vleugels uit.
Ik vlieg naar de bandieten toe en begin het gevecht*

Madarian dek mijn rug!

Het avondrood strekt zich met vlagen uit over de resten van de blauwe hemel. Hier en daar zitten kraaien op een tak, en hun geschar verstoord de ijzige stilte.

In de verte brand een gelig licht en de geur van het avondmaal is tot op mijlen ver nog te ruiken.

De maag rommeld en dwingt tot het zoeken van een herberg. Ik sla mijn dikke jas nog eens stevig om me heen en loop verder.

Aan de hemel verschijnen al de eerste tekenen van de aanbrekende nacht. Hier en daar begeleid een twinkelde ster mijn wandelgang. Het zand knarst zacht onder mijn laarsen. Mijn kamaraden komen een voor een voor mijn geest. Hun stem, de humor, de stijd en voor menig.. hun einde..

Hun bloedrood tekend nu het einde van de dag.

Ik graai in mijn binnenzak en vind nog een paar daalders, wat een geluk. Dat is teminste een slaapplaats en wat goed brood voor de dag erna. Het stuk rosbief kan ik wellicht ruilen voor een extra stuk leer.
Vooruitdenkende aan de nog lange tocht die ik moet maken en de slijt aan mijn wandeltuig.

IK snuif de nacht diep in me op, een gevoel van geluk komt als geroepen. Geluk is het kunnen uitstellen van zorgen.

*Terwijl we tegen de bandieten doorvechten herinner ik me dat ik magische krachten heb*

"Waarom doen we zo moeilijk?"

*Ik mompel een spreuk waardoor ik de macht over de dieren heb*

"Ik Djaq Aloc, roep hierbij alle dieren uit het woud op mij en mijn reisgenoten te steunen!"

*Uit alle kanten rennen de dieren naar ons toe, van konijnen tot wolven*

"Val de bandieten aan!"

*De dieren springen op de bandieten af en beginnen aan hun avondmaal...*

In te verte strekt zich het silhouet uit van het dorp, daar ligt een herberg van een goede oude vriend. Ik zie de torens van het plaatselijke kasteel. De vaandels wapperen en hun wapens zijn heel even goed te zien.
Een Leeuw met een speer tussen zijn tanden.

De heer is mij bekend en zijn vele reizen waren ook deel van mij. Nu is de heer te ruste en geniet zijn oude dag met zijn kinderen en klein kinderen die in en rondom het kasteel intrek hebben gevonden. Een bonte verzameling van goed gebekte spruitjes.

De wind trekt aan me, een lichte bries zo uit het niets.. maar ik ben er bijna.
De poort doemt op uit de duisternis.

Op eens klinkt er een stem..

Halt wie daar?

*Madarian begint op de bandieten af te stormen als Djaq langs vliegt. Als Madarian halverwege is koemn van alle kanten dieren op de bandieten af. Als ik bijna in bereik ben, zijn 4 bandieten bedolven onder de dieren, en Djaq houdt zich bezig met bandiet 5. Madarian valt de enige bandiet aan die nog niet wordt belaagd.

De eerste slag komt op het schild terecht, de tweede slag wordt afgeweerd met de dolk van de bandiet.

De bandiet doet een tegenaanval op de nek, maar Madarian kan deze makkelijk ontwijken. Madarian steekt met Frostmourne richting de bandiet en raakt hem net in de zij. het harnas van de bandiet bevriest op de plek waar Madarian hem raakt.

Madarian draait rechts om z'n as en hakt met Soulshatter het hoofd van de bandiet af.*

Zo te zien had ik een beginneling.

Uit de schaduw van de nacht stapt een Vigalans in volle uitrusting, zijn speer in de ene en een schild met het wapen aan de andere kant. Zijn gezicht te oud voor zijn werkelijk leeftijd, afgeranseld door de tijd, uitgedroogt door een chronisch te kort aan humor. Zijn ogen bekijken me van top tot teen.

Zo zo.. op doorreis heh..

Ja, min of meer, ik zoek een herberg voor de nacht.

Heb je wat te lezen bij je, zodat ik weet wie je bent?

Lezen, euh ja..

Uit mijn ransel haal ik een stuk en overhandig het aan de wachter.
Opmerkelijk voor mij kan hij het zonder veel
problemen lezen al staat het allemaal in het latijn.

Ah, heel goed, waarde heer, ik zal u begeleiden of iemand aan u toewijzen voor de rest van de reis..

Ik kijk de wachter nog eens aan, en vervolg de weg. De waker loopt met me mee tot aan de poort. Wacht even, ik kijk even voor een collega.
En daar sta ik dan, met het stuk nog in mijn handen. Als ik in de verte voetstappen hoor stop ik het stuk weer terug in mijn ransel.

Dan klinkt er een vreemde stem: Volg me maar..

*Madarian kijkt eerst hoe Djaq zijn bandiet aanpakt. Djaq heeft geen elkele moeite met zijn bandiet. Daarna kijkt Madarian even naar de dieren die de bandieten oppeuzelen, maar wendt z'n blik snel af. Dat is iets wat hij liever niet wil zien...

Na het 'gevecht' gaat het gezelschap door naar het fort. Er zijn in ieder geval bandieten. Nu is aleen de vraag of die kaai ook aanwezig is.*

"Ik stel voor om zoveel mogelijk geruisloos dat fort in te gaan. Die kaai heeft zo'n 60 volgelingen, en ik wil ze niet graag allemaal tegelijk op onze nek hebben..."

Een beetje bedenkelijk volg ik de andere wachter. Weer klinkt dat geknars onder mijn voeten en ruik ik weer die bekende geur van stad en bewoning, kippen poep..

Hier en daar staan emmers gevuld met zand op hoeken van de straten. Ik probeer me voor te stellen waarvoor dit zou kunnen dienen.
We lopen langs een plein. In het midden staat een put. Een behoorlijke fakkel verlicht de put voor de nachtelijke bezoekers - waarom.. denk ik even?

Iets verder zie ik een kerk of iets wat daarop lijkt. Dan komt er bekend geluid uit een richting en veel licht. De wachter draait zich en wijst in de richting.

Heer, volg die weg en betreed de herberg, vraag aan de toog naar Pietro hij zal u bedienen. Ik buig een beetje en bedank 'm met een kopertje.

De wachter loopt weer terug naar waar we vandaan kwamen.

Ik draai me om..

*Na een uurtje is het fort in zicht. Het begint redelijk donker te worden. Madarian stopt en pakt een antieke verrekijker uit z'n rugzak (zie Pirates of the Caribbean...).

Madarian speurt het fort af.

Madarian: "Er zijn maar 4 wachters. 2 on de torens en twee bij de hoofdingang. Ze letten niet op en de hoofdingang staat open. Zo te zien verwachten ze nog geen aanval, of het is een valstrik."

Arya zucht eventjes en vloekt nogmaals. Djaq en Madarian waren zonder haar vertrokken omdat ze weer eens neit goed was. Stilletjes gaf ze de nieuwe wereld de schuld, want zo slecht had ze zich niet vaker gevoeld.

Wat is er toch aan de hand...

*Nadat Arya samen met Muad wat rustiger aan had gelopen omdat Arya nog niet helemaal hersteld leek, komen ze weer bij de anderen. Ze horen nog net wat Madarian zei over de wachters.*

Madarian: "Ik stel voor dat we zo geruisloos mogelijk het fort betreden. Jullie hebben allemaal die nachtkijkers nog bij jullie hoop ik. Zo niet, ik heb er nog een in elke rugzak gestopt...

Laten we eerst de wachters op de grond uitschakelen, daarna de wachters op de torens."

*Madarian sluipt richting de ingang. De twee wachters zijn met elkaar aan het praten.*

Zouden we niet beter voor paniek kunnen zorgen?

*Ik pak wat pijlen en steek de punt in brand, vervolgens schiet ik op de torens en wat struiken.
De struiken die al opgedroogd waren vatten al snel vlam en hetzelfde geld voor de torens.
De bandieten springen van de toren af en rennen het fort in*

"Laten we ze belagen in de v positie!"

*Binnen de kortste keren komen meer dan 60 bandieten naar buiten en beginnen met het blussen van het fort. Het vuur is in no time geblust, en zijn de wachten verdriedubbelt.*

"Djaq, daar gaat het element van de verrassing! Als alle bandieten tegelijk aanvallen, dan kan het niet veel schelen dat je een vampiermagier bent, dan wordt je binnen de kortst mogelijke keren stof!"

"Ik kan al in stof veranderen!"

"Djaq, leuk dat jij dat kunt, maar de rest van ons is niet opgewassen tegen een overmacht van 60 bandieten. En die bandieten die we op de weg tegen kwamen waren maar beginnelingen. Ik zag er een aantal die stukken beter getraind zijn."

*Madarian houdt het fort goed in de gaten met die verrekijker.*

"Hmm. Nu twaalf wachters. Drie in elke toren en zes die de wacht houden bij de ingang. En de ingang zit nu ook op slot. Het is nu weer relatief rustig. Ik ga weer een poging wagen om binnen te komen."

*Madarian begint voor een tweede keer richting het fort te sluipen. Net als hij in een bosje ligt vlakbij de deur moet een wacht nodig. De wacht loopt naar een boom achter het bosje waar Madarian achter ligt. Madarian volgt de wacht en schakelt deze van achteren uit.*

*Na een lange tijd in zijn eigen gedachtewereld te hebben geleefd, zonder echt door te hebben wat er om hem heen gebeurd.
Als hij om zich heen kijkt ziet hij dat hij blijkbaar rustig achter de rest aan is gewandeld.
Hij kijkt naar het kasteel, en vraagt zich stilletjes af wat er momenteel gaande is.
Stilletjes sluipt hij naar een wacht toe, die wat achteraf staat, tikt hem op de schouder. Als de wacht zich omdraait en Muad ziet staan wilt hij alarm roepen, maar Muad's hand over zijn mond verhinderd dat. Een korte worsteling volgt, waarbij Muad er zo veel mogelijk voor zorgt dat er geen geluid gemaakt wordt, en al snel sleept hij de wacht naar zijn groepje.*
"En nu wil ik wel een weten wat er aan de hand is, wat we aan het doen zijn, en daarna is het misschien een idee om hem wat ehm.. vraagjes te stellen..." vraagt hij de rest met een onmiskenbaar gevaarlijke klank in zijn stem.

Ik kijk richting het licht en het geluid dat in vele steden en terpen ozo bekend voorkomt.

De Herberg is hier om de hoek.

Na een minuut lopen is er inderdaad een impossante verschijning, geheel niet in de styl van de rest van de stad.. stad dorp, na een paar vestingen en nederzettingen is de grens moeilijk te bepalen, geheerst door een heer een rijke boer of een meute barbaren.. allemaal hebben ze een ding gemeen.. ergens wordt er collectief veel gedronken en geschonken.

Ik loop door een korte hal, aan het einde is een deur..

De deur zwaaid zonder veel moeite open en een walm van bier, zweet en ander lichamelijk ongerief komen me tegenmoet als een vervaarlijke bergwind..

Ik moet even met mijn ogen knipperen..
uit de walm van goedkope tabaq en de roetige kaars en fakkels komen langzaam schaduwen en schimmen gewaar.. menig gezicht draaid zich en sommige kijken een beetje zoekend..

waar heb ik die al eens eerder gezien..

Ik geef hun een gelijke blik terug.. want dit.. heb ik nog nooit eerder gezien..

Ik loop direct naar de Toog zodra ik deze in mijn visier krijg en dat duurt even. Maar goed, daar ga ik, wadend door een massa mensen die niet echt veel behoefte hebben te wijken en allerlei persoonlijk gerei op de grond laten liggen..

Een zwaard, oops sorry, mooi ding ja.. oh ja? Echt spaans..

Een helm, ik struikel bijna, oh, is dat echt frans.. nou, pas ie ook..

Een compleet schild met borstwerk, het lijkt wel de franse uitverkoop. Ik moet heel voorzichtig zijn de zaken niet direct met mijn handen aan te raken, de eigenaren zijn heel gesteld op hun gereedschap.

Aan de toog kijk ik direct in de twee.. nee, een oog van de toogheer.. Ok, dat andere oog was volgens mij beter. Alsof de heer mijn gedachten kan lezen komt ie dichterbij.
Hey, dat is mijn betere oog.. ok..

ja, maar natuurlijk.. zeg euh.. Pietro.. is die ook hier, probeer ik 'm een beetje op andere ogenblikken te brengen..

Pietro.. hmm..